Een sprong  uit het vliegtuig  “Flying  Boxcar” was weer een andere belevenis.

Aanvankelijk werd men met vrachtauto’s gevoerd naar Melsbroek, het militair vliegveld tegen Zaventem, om aldaar op het vliegtuig te stappen.

Ter plaatse aangekomen werd men in een wachtruimte geplaatst en naargelang de weersomstandigheden diende men te wachten of kreeg men de parachuteuitrusting.

Deze laatste diende op een vakkundige wijze bepakt te worden en diende ook goed aan het lichaam aan te sluiten.

Deze verrichtingen werden voor het instappen van het vliegtuig gecontroleerd door de “dispatcher”.

Er zijn dagen geweest dat er uren diende gewacht te worden met de hoop op weersverbetering welke dan niet kwam met resultaat dat er onverichtterzake diende terug gekeerd.  

Eens bepakt en gezakt werd er te voet naar het wachtende vliegtuig gegaan op de “tarmac”[1] om dan dit vliegtuig te betreden en plaats te nemen in uw aangeduide  “stick”.

In het vliegtuig diende men nog de opplooibare banken naar beneden te laten om te kunnen plaats nemen.

De “sticks” (starbord-stick en port-stick)[2] zaten langs weerszijde van het vliegtuig met de rug naar de wand toe.

Een voordeel: men kon boven het geluid van de draaiende motors tegen elkaar roepen.

Een nadeel: men kon van ieders gezicht de ongerustheid en/of schrik aflezen.

Na het vastgespen van de veiligheidsgordel (over de schoot) begaf het vliegtuig zich naar de startbaan om dan met overdonderend lawaai het luchtruim te kiezen richting Schaffen of enige andere manoeuvreplaats.

Bij het naderen van de DZ (droppingzone) werd het bevel gegeven recht te staan gevolgd door het terug opplooien van de zitbank en het aankoppelen van de gordel van de parachute aan een metalen kabel bevestigd aan het plafond.

Deze gordel had tot doel de parachute bij het uitkomen van het vliegtuig open te trekken.

Vervolgens werden de beide achterdeuren van het vliegtuig geopend en verwijderd door de dispatcher en werd het bevel gegeven “Stand in the door”.

Bij dit laatste bevel diende de eerste man van elke stick zich in de opening van het deurgat te komen staan met de armen gespreid zich steunende tegen de wand van het vliegtuig.

De linker voet juist met de tip naar buiten gereed om met de rechter voet “de stap” te doen.

In deze houding werd u ook op de rug tegen gehouden door de dispatcher aangezien er nog een mogelijkheid was dat het vliegtuig nog enige rondjes vloog over de DZ alvorens de sprong kon worden aangevat.

Alzo kon men de ervaring genieten om dan eens hemel en dan eens aarde te zien verschijnen, dit naargelang de stand van het vliegtuig.

Dit laatste kon enkel de man in de deur ervaren.

Intussen tijd werd er ook een rood lichtje ontstoken door de piloot welke na enige seconden veranderde in een groen lichtje waarbij ook het bevel “GO” werd gegeven.

Eén stap en daar gaan wij.

Een windruk  veroorzaakt door het vliegtuig liet ons horizontaal in de lucht hangen en terwijl werd de parachute geopend, zodanig vlug dat men geen benul had dat men naar beneden viel.

Eens de parachute geopend kreeg men terug het nazicht van de parachute door naar de koepel te kijken en de koorden eventueel te onttwisten (draaien uit de ineen gestrengelde koorden).

Indien de parachute in twee zou zijn gedeeld ingevolge een koord welke over de koepel van de  parachute hing was men verplicht de reserveparachute te openen om de valsnelheid af te remmen.

Gelukkig heb ik van deze noodoplossing nooit gebruik moeten maken.

Persoonlijk ben ik wel eens terechtgekomen op de koepel van een andere parachute waardoor mijn parachute naar beneden dwarrelde ingevolge te weinig  luchtdruk.

Een vrije val van enkele tientallen meters was hiervan het vervolg  wat uiteindelijk zonder verdere moeilijkheden is afgelopen.

Dit incident is gebeurd onmiddellijk bij het verlaten van het vliegtuig en gebeurde op ongeveer 300 à 400 meter hoogte, wat tegen de grond fataal zou zijn afgelopen.

Verdere anekdoten ter zake zullen verder in dit boek worden behandeld naargelang de bijpassende gebeurtenis.

De training “valschermspringen” zat er na 4 weken op , training welke werd afgesloten met de overhandiging van de “Para-Wing”, dit tijdens een plechtige “vlaggengroet”.

Na inpakken van de persoonlijke goederen en het meegebrachte materiaal werd er terug afgereisd naar FLAWINNE.

Begin januari 1964, de nieuwjaarsdagen juist achter de rug, werd er op een koude maandagmorgen afgereisd met de gekende vrachtauto’s naar Marche-Les-Dames voor een duur van 3 weken en ook nog 1 week naar het eiland Corsica (Frankrijk).

Tijdens deze periode zal er worden getraind tot het behalen van de “Commandodolk”.

Deze training is de zwaarste qua fysiek en moreel.

Bij aankomst in het Kwartier Arenberg “Het Kasteel” te Marche-Les-Dames gelegen aan de linker oever van de Maas, werden wij verwelkomd door de Commandant van het kamp, zijnde Majoor MILITIS.

Deze laatste is gekend als medestichter van het Regiment Para-Commando en heeft tijdens WOII gestreden als Commando bij de bevrijding van het eiland Walheren (Nederland) en Antwerpen.

Was als eerste de “Raid op Corsica” gaan verkennen, raid welke door ons zou moeten worden overgedaan als proef tot het slagen van de training.

Door Majoor Militis werden wij op de hoogte gebracht van de vigerende reglementen in dit kamp waar bij elke verplaatsing diende gelopen te worden.

De hygiëne was ook van groot belang daarom diende ook de voeten dagelijks gewassen te worden, dit zoals het scheren en het wassen van de andere lichaamsdelen.

Er zouden zelfs steekproeven worden uitgevoerd ’s morgens bij de vlaggengroet.

Het kampement zelf werd opgeslagen in open tenten waarin ongeveer een 15 tal man verbleven.

Deze tenten waren wel voorzien van een kacheltje in brand gehouden met mazout welke dan in een jerry-can achter de tent was geplaatst.

Deze toestand bracht mee dat er dagelijks een volle jerry-can werd gewisseld voor een lege door bewoners van een andere tent.

Het eerste slachtoffer was diegene welke deelnam aan een nachtoefening of enige afwezigheid.

Het was van poets wederom poets.

Verder kon men zich verwarmen in de slaapzak op een strozak of in de waszaal waar men een grote kachel met kolen rood stookte.

Gezien de winterperiode werd er veel koude geleden.

De eigenlijke oefeningen bestonden erin u de knepen van het beklimmen en afdalen van rotsen bij te brengen en zware hindernissen zowel te water als te land te overwinnen, dit in groep of met uw “pall” (kameraad).

De eerste week werd doorgebracht in onze persoonlijke tentjes welke ’s avonds na de dagtaak dienden te worden opgeslagen in een bos boven het kamp.

Het nachtverblijf werd bereikt door tussen twee rotsen naar boven te klimmen alwaar men dan terecht kwam in een klein bos waar men diende te eten (zelf klaar te maken) en te slapen in de tentjes.

Deze tentjes waarvan u persoonlijk de helft bezat werd samen met een kameraad opgesteld en betrokken.

Tijdens de avond of nacht was er een mogelijkheid tot “alarm” waarbij de ganse boedel werd ingepakt en voor een paar honderd meters werd verhuisd, gelukkig is dit maar tweemaal gebeurd.

’s Morgens na het wekken werd met gans de bagage terug afgedaald naar het eigenlijke kamp langs dezelfde weg waar deze de avond ervoor was beklommen.

Eens terug in het kamp had men dan de mogelijkheid zich te wassen en zich verder klaar te maken voor de nodige inspecties en oefeningen.

Na de vlaggengroet werd er een aanvang genomen van de oefeningen waarbij de rotsen werden beklommen en/of afgedaald.

Deze evenementen gebeurden steeds onder het alziend oog van de dispatcher welke ook controleerde of de beveiliging wel degelijk  en juist was aangebracht.

Ook een koordenpiste werd beklommen welke op deze plaats op ongeveer 5 à 6 meter boven de begane grond was aangebracht, dit gebeurde dan wel zonder enige veiligheid.

Daarentegen een indianenbrug (twee boven elkaar gehangen kabels) dit tussen twee rotsen op een hoogte van ongeveer 90 meter en een dead-ride (schuin naar beneden lopende kabel) werd wel met een veiligheid uitgevoerd.

Fysiek waren deze laatste oefeningen zeker niet zwaar doch hier moest men van durf getuigen.

Een hindernispiste werd boven het kamp aangebracht in de omgeving van eerder geciteerde bos, “Wartet” genaamd, hindernispiste welke gelijkenis vertoonde met deze te Namen op de citadel.

In het kamp zelf was een vijver gelegen met een doorstromend  riviertje dat uitmondde in de Maas.

Op het einde van de vijver was er een kleine waterval welke bij meerdere oefeningen diende afgedaald te worden met een touw  waardoor men doornat uit de rivier tevoorschijn kwam met het gevolg onmiddellijk bevriezing van de kledij ingevolge de lage temperatuur.

Het riviertje door iedereen ook “strontbeek” genoemd liep alvorens in de vijver uit te monden onder een klooster/internaat.

Het riviertje was zeker niet vervuild zoals de naam zou durven vermoeden doch was zeer visrijk.

Persoonlijk heb ik daar karpers van enkele kilo’s zwaar in bemerkt en zelfs één kunnen vangen.

Deze prooi werd dan met goedwil van de kok klaargemaakt voor ons in het kasteeltje.

Op dat ogenblik voor ons een delicatesse in deze barre omstandigheden.

De eerste nacht van het verblijf in het kamp werd onder begeleiding van de dispatchers afgedaald in deze “beek” beginnend onder het klooster om na enkele honderden meters terug deze gewelfde riool te verlaten.

Ondertussen had men met kleren en al in het water gelopen als blinden, terwijl het water reikte tot op een plaats waar men het niet graag heeft.

De natte klederen en schoenen konden niet gedroogd worden in onze tent en dienden in een speciaal daarvoor voorbehouden plaats afgeleverd te worden waar zij werden gedroogd, dit na afgifte van een bewijsstrook.

Alzo gingen er weinig dagen voorbij dat er geen paar natte voeten of nat pak werd opgelopen, feit welke met de tijd begon te knagen aan het moreel.

De oefeningen werden niet alleen in het kamp uitgevoerd ook daarbuiten.

Zo bestond er een zware oefening welke de ganse dag duurde welke ook met tweeën diende uitgevoerd te worden.

Deze oefening begon met het beklimmen van de rots “Tarzan” gevolgd door een kompas- en kaartroute waarbij onderweg door een vervroren gracht diende gewaad te worden en tevens de Maas met een rubberen bootje te diende overgestoken te worden.

Enkele kilometers verder richting Nameche diende men af te dalen in een grot om dan in een fort terecht te komen en dan verder zijn terugtocht aan te vangen naar het kamp in Marche-Les-Dames.

Deze oefening diende in een bepaalde tijd te worden afgewerkt om als geslaagd te worden beschouwd.

Zo ook werd er een speedmars van 10 km ingelast en een veldcross met koordenpiste, dit alles om het fysiek hoog te houden.

Men diende zeker niet te vasten of te diëten om te vermageren, zij kregen het er zo wel af.

Tevens werden wij bijgebracht wat “sjorren” betekende en ook de praktijk werd toegepast bij het bouwen van vlotten.

Deze vlotten welke moesten dienen om met tweeën op het water te gaan of zelfs met een vrachtauto over steken, werden met sparren en touwen in elkaar geknutseld.

Deze oefeningen gebeurden met reddingsvest doch natte pakken verzekerd.

Twee nachtoefeningen zijn mij bijgebleven zijnde:

-bezoek aan het fort

-hindernislopen tussen en op de rotsen.

Het fortbezoek bestond erin dat vooraf een briefing werd gegeven waarin men een gedeelte van buiten moest leren wat betreft de weg terug te vinden in het fort.

Tevens diende men enkele hindernissen te nemen en gevaren te ontwijken, dit alles in de pikdonker.

Wanneer de duisternis was ingetreden werd men naar een omliggend fort gebracht waar men u één voor één naar binnen stuurde om het parkoers af te lopen.

De briefing in het achterhoofd was het tellen van gangen, stappen en het worstelen met het onbekende dat men vorderde tot men de frisse nachtlucht terug kon opsnuiven.

Een paar versleten handschoenen heb ik hieraan overgehouden.

Het hindernislopen op en tussen de rotsen was zeker spectaculairder doch fysiek ook zwaarder.

Onder leiding van de dispatcher werd er vertrokken met geweer en rugzak in het kamp onmiddellijk tussen de rotsen om met touwen en touwladders ons een weg te banen over de hoger gelegen rotsen.

Langs bospaden en rotsrichels werd er een afstand afgelegd welke ik niet kan weergeven in kilometers doch enkel in tijd, ca. 2  à 2 ½ uur.

Moe maar voldaan over deze ervaring terug in het kamp waren wij tevreden onze strozak te mogen opzoeken, ha ja, na eerst terug een volle jerry-can mazout te zijn gaan opsnorren.

Het beklimmen van de rotsen “Tarzan”; “Banaan” en ……. was een heel zware karwei bijzonder wanneer er vrieskou was.

Halverwege het parcours voelde men de vingers niet meer zelfs als men zich kwetste werd de pijn niet gevoeld doch het aan de veiligheidshaken klevend bloed bewees genoeg.

Men moet zeggen dat ook de ene dag de andere niet was, dit ter vergelijking met een sportman wat betreft “presteren”.

De afdaling van de rotsen daarentegen was een leukerdje, dit vergde geen inspanning enkel een weinig durf naar de diepte toe en doen wat u geleerd had qua veiligheid.

Zowel het klimmen als het dalen werd uitgevoerd met een beveiliging rond het middel waarbij een dispatcher, maar meestal een kameraad u diende te beveiligen door de koord goed strak te houden om het neervallen zo miniem mogelijk te houden.

Een greep aan de rots lossen of een voet slecht plaatsen kon genoeg zijn om te vallen.

Deze val werd geremd door de beveiliging, eerder beschreven, doch afhankelijk van de beveiliger zijn attentie.

Vallen stond gelijk met opnieuw beginnen aan de klimpartij tot de klus was geklaard.

Het was zeker geen schande te vallen wanneer men een moeilijk spoor volgde welke u werd aangewezen.

Tijdens de kampperiode is iedereen wel eens gevallen op een of andere rots, zelfs op de diegene die geen naam hadden.

De manoeuvres en kampen werden enkele dagen voor aanvang aangekondigd om de verrassing zo goed mogelijk te houden.

Merendeels duurden deze activiteiten ongeveer een week met uitzondering van het weekeind.

Een kamp bestond er meestal in oefeningen uit te voeren als schieten; vuurdoop; aanleren van tactiek op het veld en hiervan de uitvoering zowel bij dag als bij nacht, dit alles op een vooraf gekend terrein zoals Leopoldsburg; Elsenborn; Florenville en Lagland(Aarlen).

Een manoeuvres was daarentegen interessanter gezien dit gebeurde over een voor ons ongekend terrein welke meerdere gemeenten en zelfs provincies besloeg.

De manoeuvres waren oefeningen van gevechten tussen de “rode” en de “blauwe”  met als de “witte” als scheidrechters.

Deze manoeuvres gingen meestal dan ook gepaard met als aanvang een valschermsprong uit het vliegtuig.

Aanvankelijk werd er dan een vliegveld in de nabijheid gebruikt (b.v. St-Hubert) als DZ-zone om in een later stadium de gewone velden en weiden te gebruiken, dit dan met de bijhorende risico’s.

Een afgebakende weide met prikkeldraad; een geploegd veld met voren; grachten; bomen en struiken waren hindernissen waar de onnodige kwetsuren konden worden opgelopen.

Eens deze hindernissen gepasseerd kon de eigenlijke oefening beginnen, dit ook meestal met het camoufleren van persoon en plaats met het oog op overnachting of het bezetten van een zekere stelling op hinderlaag.

Meermaals werd van het manoeuvres gebruik gemaakt om lange marsen van 50 km en meer dagelijks af te leggen waarbij er alle terreinen en zelfs waterlopen werden gebruikt om het doel te bereiken.

Deze marsen gebeurden zowel bij dag als bij nacht.

Bij dag kon men nog genieten van het landschap voor zover dat men het woord genieten kan gebruiken doch bij nacht was het als een blinde gezien men geen benul had van plaats en richting.

Een pad bewandelen in een bos kan men vergelijken met een donkere kamer waarbij men enkel de man voor u en de man na u ziet, zwijgen tijdens de verplaatsingen was dan ook de boodschap.

Een onderdrukte vloek wanneer men struikelde over boomwortels of stukken steen was het enigste wat men hoorde.

Na het bewuste doel te hebben bereikt was elke ondergrond goed genoeg om zich te slapen te leggen, het gebeurde dat zelfs bij een kleine rustpauze men in slaap viel om dan nog verder te moeten trekken, feit wat meestal zwaar aanvoelde.

De manoeuvres gebeurden meestal in compagnieverband waarbij elk peloton zijn opdracht kreeg.

In het peloton kreeg dan iedere sectie zijn specifieke opdracht om het beoogde tot een goed einde te brengen.

Er zijn ook manoeuvres geweest waarbij het peloton verdeeld werd in ploegen van 4 à 5 man welke dan op pad werden gestuurd al dan niet met stafkaart en/of kompas.

Bij deze oefeningen kwam dan ook het kaartlezen en het overwinnen van natuurlijke hindernissen tot uiting.

Deze bewegingen gaven u dan ook meer vrijheid doch op een bepaalde dag en tijdstip diende het doel te worden bereikt om het vervoer en eventueel het eten niet te missen.

Alzo herinner ik mij nog een oefening te Nisramont waarbij aanvankelijk met een rubberboot de Ourthe diende te worden afgevaren.

Het kader welke deze bootjes ter beschikking stelden en ook ophaalden gaven ons de opdracht bij het tweede pad links op de oever het bootje achter te laten en langs die weg met stafkaart de verzamelplaats voor het eten op te zoeken.

Zo gezegd zo gedaan tot wij het bos verlieten en terecht kwamen in de omgeving van de stuwdam aldaar.

Volgens de stafkaart kwamen de herkenningspunten overeen doch de gezochte plaats werd niet gevonden.

Ik moet wel laten opmerken dat dit gebeurde bij nacht.

Na  enkele uren zwerven in de onmiddellijke omgeving en ten einde raad werden wij opgezocht door 1é sergeant C…….

Deze zou ons naar de verzamelplaats brengen aangezien er een fout was geslopen in de aanvankelijke berichtgeving.

Het was niet het tweede pad maar het eerste pad dat diende genomen te worden.

korporaal De Br….., afkomstig van St-Niklaas, was door het rondlopen zodanig vermoeid dat hij zijn camouflagebroek wou uittrekken wat hem verboden werd door de 1é sergeant C... .

De Br….., toch zijn zin uitvoerend werd het “weigeren van bevel” aangesmeerd wat hem later voor de Krijgsraad te Luik, acht (8) dagen cachot zou opleveren.

Omstreeks de paastijd 1964 werd er een bataljonsmanoeuvre gehouden te Otterburg (Schotland) waar het op dat ogenblik nog winterde, dit voor een duur van veertien dagen.

Vanuit Zeebrugge werd er vertrokken met het marineschip “Kamina” vaartuig destijds ook gebruikt voor de troepenverscheping naar Kongo.

Na een dag en nacht varen tot Newcastle en onderweg eens zeeziek te zijn geweest werden wij met autobussen naar het eigenlijke kamp gebracht.

Dit kamp bestond uit houten barakken waar een gans peloton kon overnachten.

In deze barakken stonden twee kolenkachels welke roodgloeiend werden gestookt om toch enige opwarming te verkrijgen.

De oefeningen bestaande uit schieten met scherp op verschillende doelen en het bevaren van een rivier welke driemaal haar breedte had overschreden,  werden uitgevoerd wanneer het barre weer het toeliet.

Eén nacht werd er buiten in onze tweepersoonstent geslapen waarbij ’s morgens men half uit de tent was gegleden met slaapzak en al ingevolge de drassige ondergrond.

Een geplande nachtoefening werd niet uitgevoerd gezien de 14 Cie (Walen) deze oefening hadden gedaan met alle gevolgen van dien, enkele mensen met bevroren handen en voeten.

Tijdens de verplaatsingen op het immens oefenterrein werd er gebruik gemaakt van grote trucks speciaal mee overgebracht van België en zelfs van een helikopter type Alouette .

Dit laatste was weer een nieuwe ervaring aangezien er maar met enkele mensen kon in plaats genomen worden. Het vliegen zelf kwam raar over daar de helikopter met de neus naar beneden vloog waardoor men het gevoel kreeg steeds tegen de heuvels aan te vliegen welke dan toch op een veilige hoogte werden overvlogen.

Tijdens de schietoefeningen werd er ook attent op gemaakt om zeker niet op de in het wild lopende schapen te schieten, deze dieren hadden op dit terrein een vrije loop en waren reeds eerder het doelwit geweest van enige barbaren.

Het bevaren van een uit haar oevers getreden rivier werd volgens ik mij kan herinneren uitgevoerd tijdens een weekeind.

Met een tiental personen in een “dingy”[1] werd er op een bepaald punt de rivier betreden en diende een afstand over verschillende kilometers te worden afgelegd.

Tijdens deze vaart werden er verschillende hindernissen genomen waaronder ondiepte bezaaid met stenen; weide afsluitingen waardoor de boot werd beschadigd en lek raakte.

Op een zeker ogenblik raakte de boot de grond en diende iedereen uit te stappen om de boot naar een dieper punt te slepen.

Op het ogenblik dat iedereen de boot had verlaten begon deze te vlotten en door de kracht van het water werd deze meegesleurd.

Wie dichtst bij de boot was wipte met een tijgersprong terug de boot in doch twee kameraden bleven schouder aan schouder midden in de rivier staan.

Terug keren met de boot was onmogelijk zodanig dat zij verplicht waren naar de oever te waden.

Op de plaats waar zij stonden was het zeer ondiep doch hoe meer naar de wal toe hoe dieper, gelukkig hadden zij een reddingsvest aan (was verplicht) zodanig dat zij veilig en wel toch aan wal raakten en enkele honderden meters verder door ons konden opgepikt worden.

Dit alles in een barre koude en met winterkledij aan.

Een booting welke in de zomer plaats had was een leuke bedoening doch nu was het een marteling, mens en gereedschap werden hier zwaar op de proef gesteld.

De koude had ook op ons lichaam gevolg meer bepaald iedereen liep met een neus- en/of keelontsteking waarbij de dokter diende opgezocht te worden.

Een injectie met penicilline in het achterwerk en het blauw ontsmettingsgoedje welke met een borstel tot in het keelgat werd gesmeerd, feit welke u deed kokhalzen, waren de enige medicijnen.

Van een tweede bezoek aan de dokter werd dan ook verder afgezien, een vrijstelling van dienst zat er dan toch niet in en de hulp was erger dan de kwaal. 

Na een verblijf van acht dagen was er een daguitstap voorzien naar Edinburg (hoofdstad van Schotland) alwaar wij enkele winkels en pubs konden bezoeken.

Deze laatste waren tijdens de dag maar enkele uren open en ‘s avonds reeds gesloten om 23 uur.

Om deze uren te omzeilen waren er verschillende private pubs waar wij gelukkig de gelegenheid hebben gekregen zulke pub te kunnen bezoeken.

Meer dan een praatcafé was het zeker niet. Een glas bier (Ale) was voor ons niet te drinken terwijl de wisky prijselijk was.

Een grootstad bezoeken zonder  enige voorafgaandelijke toelichting is niet te doen, daar ook nog het euvel bijkwam dat wij geüniformeerd in deze stad rondliepen.

Iedereen was tevreden terug de autobus te mogen opstappen richting van ons kamp.

Acht dagen later werden wij terug naar Newcastele gevoerd met de autobussen waarbij op de terugweg een ongeval gebeurde met twee bussen waardoor  een der bussen naast de rijbaan in de gracht is terecht gekomen met als gevolg enkele lichtgewonden welke dienden verzorgd te worden in de nabijgelegen kliniek.

Uiteindelijk is alles nog goed verlopen en kon de terugweg met de Kamina worden aangevangen.

Van zeeziekte zijn wij op deze terugweg ook niet gespaard gebleven.