door Daniëlle Vink. donderdag 04 december 2008
ASTEN - Ze wonen prachtig. De driehonderd jaar oude boerderij aan de Oostappensedijk in Asten heeft nog veel karakteristieke elementen. Naast het huis grazen twee ezeltjes en het is er op deze koude middag doodstil. Aan de horizon heerst echter bedrijvigheid. Zo'n vijfhonderd meter achter het huis van de familie Goorts rukken de loodsen van het Helmondse Bedrijventerrein Zuidoost Brabant steeds verder op. De blauwe muren van de loods van Smurfit Kappa zijn slechts vijfhonderd meter ver weg. "Verder dan dit komen ze voorlopig niet" , vertelt Theo Goorts. "Maar als de plannen van een bedrijventerrein op Diesdonk doorgaan dan wonen we straks midden tussen de zware industrie. Dan zullen ze het hier wel afbreken." De bewoners van de Oostappensedijk leven al lang in onzekerheid. Al veertig jaar zijn er plannen om het Helmondse bedrijventerrein door trekken tot de A67. " Toen we hier twintig jaar geleden in het huis van mijn tante zijn gaan wonen wisten we vaag van de plannen, maar echt concreet was het toen niet", vertelt Maria Goorts. In die jaren zagen ze de horizon echter veranderen van boerenland tot bedrijventerrein. De plannen om het gebied door te trekken over het grondgebied van Asten zijn echter nog steeds onderwerp van studie, met veel gevolgen voor de huidige bewoners. "Een paar jaar terug stond het huis van de buren te koop. Veel kopers haakten uiteindelijk af omdat het onduidelijk is wat er in de toekomst hier gaat gebeuren." Er gloort echter hoop voor de familie Goorts. Het bos ten oosten van het bedrijventerrein op het grondgebied van Helmond komt steeds nadrukkelijker in beeld als alternatieve uitbreidingsplek. "Dat zou betekenen dat ik na mijn pensioen kan blijven genieten van de buizerds die hier 's ochtends rondvliegen", verzucht Theo Goorts. "Als ze dat bos dan herplanten langs de Astense Aa zodat we niet meer op die loodsen kijken is het helemaal mooi." Voorlopig is echter nog niets zeker. Maar er heerst optimisme. " Zowel wij als de buren hebben recentelijk ons rieten dak vervangen. Hierachter zijn net nieuwe varkensstallen gebouwd en verderop wordt een boerderij grondig verbouwd om er een bed en breakfast van te maken", somt Goorts op. "Dat zouden we niet allemaal doen als we dachten dat het hier plat zou gaan." Waar Diesdonk volgens Goorts echter vooral behoefte aan heeft is zekerheid. "De gemeente Helmond heeft inmiddels overal om ons heen grond gekocht. Dan ga je je toch zorgen maken."
Ook een boompje valt te trainen
door Johan Otten. maandag 29 september 2008 | 02:45 | Laatst bijgewerkt op: maandag 29 september 2008 | 10:10
Tekstgrootte
Belangstellenden kregen dit weekeinde in Asten uitleg over zaken als snoeien, voedsel, gereedschap en potten. foto Ton van de Meulenhof
ASTEN - De hoeveelheid werk die je ermee hebt valt best mee, zegt een van de hobbyisten op de bonsaidagen in het Museum Asten. Hij heeft 35 van die miniboompjes staan, en met een uurtje of vijf in de week is-ie qua verzorging een aardig eind op scheut. Nee, veel tijd heb je voor een bonsai niet nodig. Geduld daarentegen des te meer.
Al past de bonsaikweker kunstgrepen toe om zijn doel te bereiken, de 'boom in pot' letterlijke vertaling van bonsai gehoorzaamt ook aan de wetten van de natuur. En de natuur kun je maar tot op beperkte hoogte beïnvloeden. Een dikke, knoestige stam valt bijvoorbeeld niet in korte tijd af te dwingen. De bonsai moet zich rustig kunnen ontwikkelen, jaar na jaar. Sommige zijn al eeuwenoud.
De presentatie en demonstratie in Asten is een activiteit van de Bonsaivereniging Noord- en Midden-Limburg.
Voorzitter Ries Groenendijk en andere mensen van deze club geven het publiek met plezier uitleg over hun passie. Ze maken duidelijk dat je in principe van elke houtachtige een bonsai kunt maken, maar dat de ene soort zich er toch meer voor leent dan de andere. Een appelboom? Het kan, er zijn technieken om het blad wat te verkleinen. Maar de vruchten en bloemen blijven groot, dus het meest ideale is 't niet. Een berk is moeilijk, een wilg kan wel, maar die houdt het niet zo lang vol. Azalea's, naaldbomen, buxus: sommige soorten zijn door hun vorm of aard favoriet.
Wat het ideaal is waarnaar de bonsailiefhebber streeft? Het ligt er maar aan welke liefhebber je pakt, denkt Groenendijk. "De ene kweker houdt strak vast aan de oude Japanse stijlen, waar elk takje precies op de juiste plaats moet zitten. De ander is meer voor de Europese stijl, waar de regels vrijer zijn. Het is heel persoonlijk."
De miniatuurtjes krijgen hun vorm door snoeien (van blad, takken en wortels) en regelmatig verpotten. Met draden worden takken in de juiste richting geleid om het effect te geven van een natuurgetrouwe boom. Dat moet af en toe worden herhaald: "De takken hebben een geheugen. Je moet ze trainen om in een bepaalde stand te blijven staan."
Met bonsaiboompjes kàn veel geld gemoeid zijn. Groenendijk laat er een zien, gevormd uit een 95 jaar oude meidoorn, een boompje ergens uit een Limburgse heg. "Niet te betalen." Ernaast staat een imitatiebosje, geschatte waarde twee- à drieduizend euro.
Beginners raadt hij aan goedkoop te beginnen. Gewoon met iets dat de buurman uit zijn tuin haalt, of met iets van tien of twintig euro uit het tuincentrum. "Ga daar zelf mee aan de slag, bij de diverse bonsaiclubs zijn genoeg mentoren die graag willen vertellen hoe het moet. Als je het op die manier doet, wordt het echt iets van jezelf."
door Johan Otten. maandag 29 september 2008 | 02:45 | Laatst bijgewerkt op: maandag 29 september 2008 | 10:27
ASTEN - Op een prachtige najaarsdag werd het benefietconcert ter ere van het onfortuinlijke grandcafé-restaurant Friends in Asten gisteren een klinkend succes.
Veel muziek, een hoop publiek en een warme, vriendschappelijke sfeer: de organisatoren Dave Kluyt en Johan Vasen (van Giga Entertainment) hadden het zich niet beter kunnen wensen. Kluyt was geschokt toen eind juli een grote uitslaande brand de horecagelegenheid op de hoek van de Prins Bernhardstraat en de Logtenstraat voor een groot deel in de as legde. Hij maakte het van dichtbij mee, want hij woont boven het naast Friends gelegen restaurant Pesos. "Het gaf een heel machteloos gevoel om te zien dat goede vrienden dit overkwam. We zochten naar een manier om iets voor ze te doen." Dat werd dus een concert, een evenement waar Kluyt en Vasen in thuis zijn.
Een benefietconcert was niet speciaal nodig om de eigenaren Wim Thijsen en Rob Martens er financieel bovenop te helpen de gevolgen van de brand worden afgewikkeld via de verzekering , maar vooral bedoeld als een stevig hart onder de riem. Dat is in alle opzichten gelukt.
Al de bijval en betrokkenheid zorgde gisteren voor emotionele momenten. Een bijzonder moment was de bekendmaking door Thijsen dat de opbrengst van het concert wordt doorgesluisd naar een brandwondenstichting voor kinderen. Een deel van het geld wordt wel gereserveerd voor een beeld dat in het nieuwe Friends komt te staan.
Friends gaat half oktober provisorisch weer draaien.
Dit blog is gestart met de bedoeling zoveel mogelijk te vermeldden over mijn woon en geboorte plaats Asten. De Astenaar probeert zoveel mogelijk eigen artikelen te schrijven over Asten van " toen tot thans ". Helaas is dit niet altijd mogelijk en daarom stap ik wel eens om up to date te blijven over op geplaatste artikelen in de regionale dag en weekbladen. Ten onrechte wordt er dan onder vermeld dat deze artikelen van mijn hand komen. Ik vergeet wel eens de bron te vermelden en dat vind ik voor de betreffende schrijver cq schrijfster een uitermate vervelende zaak. Terecht wijst een mij bekende correspondente mij op dit euvel. Mea culpa. Vanaf nu zal ik zo eerlijk mogelijk blijven. Want tenslotte dienen allen een en dezelfde zaak, n.l. : Asten bij U in de belangstelling te brengen.
ASTEN - De planten groeien uit de voegen en hier en daar ontbreekt een steen. Gelegen tegenover een kroeg en met aan de achterkant een parkeerterrein lijkt het muurtje aan de Lindestraat in Asten eigenlijk helemaal niet zo bijzonder. Toch is het dat wel, volgens 'muurtjeskenner' van de heemkundekring Harry Verdijsseldonck.
"Het is zowat het laatste monument van Asten", benadrukt de 72-jarige Astenaar die een ware studie van het muurtje heeft gemaakt. Deze week luidde heemkundekring De Vonder de noodklok over de muur. Ooit maakte het deel uit van een zeventiende eeuwse katholieke schuilkerk. Nu is de muur verwaarloosd en als de gemeente niets doet, is de heemkunde bang dat hij omvalt. De plaatselijke politiek buigt zich eind deze maand over de gemeentelijke monumentenlijst waar het muurtje en de naastgelegen pastorie ook op staan. Verdijsseldonck hoopt dat Asten nu eindelijk werk gaat maken van de paar oude gebouwen die het dorp nog heeft. "We hebben hier de neiging om alles af te breken en er appartementen op te zetten."
Hoe oud het muurtje precies is, is lastig te zeggen. "Het rechterdeel was de voorgevel van de katholieke schuilkerk die in 1672 is gebouwd", weet Verdijsseldonck. "In 1759 is de kerk vernieuwd en kreeg de naam Onze Lieve Vrouwe van kleine Linde. Veel mensen denken dat het hier zo heet omdat er Lindebomen stonden maar de straat heeft haar naam te danken aan die kerk" , vertelt hij. Rond 1800 mochten de katholieken weer naar de kerk aan het Koningsplein. "Ze zijn er destijds zomaar uitgezet maar moesten het vervolgens wel terugkopen", klinkt de heemkundige nog steeds verontwaardigd. De protestanten verhuisden op hun beurt naar de pastorie aan de Lindestraat. De paar protestantse gezinnen die Asten rijk was, konden de naastgelegen schuurkerk niet betalen en dus werd deze in 1806 gesloopt. De muur moest volgens het koopcontract echter blijven staan en netjes worden opgemetseld zodat hij overal dezelfde hoogte had. Eeuwenlang staat de muur al zo. Hij werd door bezoekers van de tegenovergelegen disco gebruikt om tegenaan te leunen bij het zoenen en vormde de afscheiding van de tuin bij de voormalige pastorie. Ondertussen maakte de rustige straat plaats voor een doorgaande weg en veranderde de tuin in de parkeerplaats van het nieuwe winkelcentrum.
ASTEN - "Ruïnes vertellen de allermooiste verhalen." Daarvan is historica Marianne Gommans overtuigd. Omdat ze het belangrijk vindt dat die verhalen verteld blijven worden zijn er plannen om in een paviljoen tuin van het kasteel een studiecentrum voor heksenvervolging te starten.
De gemeenteraad van Asten stemde deze week in met het starten van een bestemmingsplanwijziging. Gommans, zelf woonachtig bij het kasteel, gaat nu namens de Stichting Behoud Kasteelerfgoed Asten, op zoek naar fondsen en subsidies om het houten paviljoen te financieren.
Als muren konden praten, hadden de deels door klimop overwoekerde muren van de kasteelruïne heel wat te vertellen. Kasteelheer Bernard van Merode startte rond 1600 een plaatselijke heksenjacht. Hij nam vijftien vrouwen uit Asten en naburige dorpen gevangen, onder wie zelfs de dienstmeid van de plaatselijke pastoor. In de kerkers van het kasteel werden de vrouwen gemarteld. Een van hen, Anna Ceelen, overleed als gevolg van de folteringen. Dit leidde uiteindelijk tot verzet in het dorp en een tik op de vingers van de kasteelheer door de schepenen van 's-Hertogenbosch. Het verhaal van de heksenvervolging spreekt ook nu nog tot de verbeelding. "We hebben hier zelfs soms nu nog bijeenkomsten van moderne heksen", vertelt Gommans. Schoolkinderen vinden het verleden van het kasteel vooral spannend. "Maar we willen hen ook meegeven dat het vervolgen van mensen omdat ze anders zijn , nog steeds actueel is." In het studiecentrum wil de stichting de kennis over heksenvervolging verzamelen. De verslagen van de heksenprocessen in Asten zijn bewaard gebleven, maar liggen in archieven in Brussel en Den Bosch. De maquette van het kasteel staat in het plaatselijke gemeentehuis en de in 2007 gevonden Baardmankruik is ergens in een depot opgeslagen. " Het zou mooi zijn om al die dingen op een plek te hebben, met een bibliotheek erbij." Een overdekte ruimte bij de ruïne is sowieso geen overbodige luxe. "Bij slecht weer hebben we geen plek om groepen op te vangen, ook is hier geen openbaar toilet", vertelt Gommans. Het kenniscentrum beperkt zich straks niet alleen tot Asten maar moet veel breder worden. "Het moet een plek worden waar mensen alles kunnen vinden over wereldwijde heksenvervolging." Wanneer het gebouw gerealiseerd wordt, is afhankelijk van de financiën. "De eerste klus is nu om het geld bij elkaar te krijgen."
Ik prijs mij gelukkig een paar vrienden te hebben die vogelaar zijn.Zij proberen mij wegwijs te maken in een doolhof van vogelsoorten en -geluiden. Met een van hen, Toon Joosten, maak ik een tochtje over de Strabrechtse Heide. Toon is niet zomaar een vogelaar. Hij is al jaren vrijwillig vogelteller bij Staatsbosbeheer. Aan hem en zijn maat André de Koning is een van de zes gebieden toegewezen waarin de hei op papier is onderverdeeld. Eens in de 14 dagen houden zij er de aanwezige vogels bij, op grond van wat zij zien en/of horen. Meestal gaat Toon 's morgens vroeg, soms 's avonds laat, als hij bijvoorbeeld wil zien hoe het ervoor staat met de nachtzwaluw. Onderzoekers van de Radboud Universiteit hebben raadselachtige miniatuur-wigwams op de hei neergezet waar zij insecten binnenlokken om te kunnen zien of het daaraan ligt dat er steeds meer nachtzwaluwen zijn.
Vandaag vertrekken we 's morgens. Om een uur of 5 fietsen we de hei op, het moment waarop de dag onverbiddelijk door de nacht breekt. Nevelslierten bedekken de velden. "Geelgors", roept Toon, als hij de tonen herkent van Beethovens Vijfde Symfonie. Ik zie vinken vliegen, maar die hoeft hij niet te noteren. Mezen, merels en piepers ook niet. Daarvan zijn er te veel om op te noemen.
Gekraagde roodstaarten daarentegen moeten wel op zijn formulier. Hij kort ze af als GKR. Deze maand worden alle formulieren van alle vogeltellers verzameld. Deskundigen van Staatsbosbeheer laten er ingewikkelde rekensommen op los om de veranderingen aan te tonen die de vogelstand dit jaar heeft ondergaan.
We leggen aan bij de vogelhut bij het Beuven. Door de nevel zien we praktisch niets. Het gekrijs van meeuwen overstemt alle andere vogelgeluiden. In een logboek staan waarnemingen van vogelaars. Sommigen menen zich flauwe grapjes te moeten permitteren, maar Rinus Manders stelt keurig uitgewerkte lijstjes samen. Rooie Rinus ken ik al lang als een bevlogen natuurman. Hij had maar één nadeel, dat hij altijd ongelooflijk naar knoflook stonk.
Met Toon fiets ik langs de Witte Loop in de richting van het Wasven. "Het mooiste stukje van de hei", volgens hem. Omdat hij vogelteller is, mag hij op plekken komen die voor normale stervelingen verboden zijn. En omdat hij mijn vriend is, mag ik met hem mee. Dat geeft de sensatie een uitverkorene te zijn. Wij fietsen over handbrede, door overwoekering met hei en gras vrijwel onzichtbare koeienpaadjes. Toon kent de weg, mijn vertrouwen in hem is volkomen. In de verte blaft een ree als een hond, maar het gaat hier om vogels. We horen de riedels van veldleeuweriken, het tikgeluid van roodborsttapuiten, de melodieuze fluit van een wielewaal en de metalige klank van blauwborsten. Soms twijfelt hij als hij van ver een vogel ziet: is dat nou een boomvalk of een koekoek? "Als ik het niet zeker weet, schrijf ik het niet op", zegt hij.
Toon constateert dat er steeds minder wulpen op de hei zitten. Vanochtend zien of horen we er geen een. Als we op een bank onze ochtendboterham eten, komt voormalig boswachter Toon Bussers eraan. Toon is blijkbaar een populaire naam onder vogelaars. De ene Toon bevestigt de andere Toon in zijn zorg om de afwezigheid van wulpen. "Vroeger wachtten de wulpen me op als ik de hei op kwam gefietst. Ze begeleidden me van het ene naar het andere territorium."
" Nee, nee, de hei is niet meer wat-ie geweest is", zegt Toon Bussers in het kader van de gedachte dat vroeger alles beter was. "Maar er zijn wel meer nachtzwaluwen dan voorheen", probeer ik. "Die boswachters van tegenwoordig zitten meer in hun kantoor dan in het veld", bromt Bussers onverstoord. Maar dan kijkt hij op. "Een havik", wijst hij.
En verder? Waarom weet ik ook niet, maar er schiet me een tegeltjeswijsheid te binnen die ik me van een kunsttentoonstelling herinner: "Lang geleden was alles kort. Kort geleden was alles lang." Zie maar wat u ermee kunt.
ASTEN - Het natuurgebiedje De Berken ten oosten van Ommel roept tegenstrijdige gevoelens op. Het is prachtig, zeker.
De Astense Aa mag er helemaal zelf bepalen hoe ze haar weg zoekt door het weelderig struweel. Dan eens naar links, dan naar rechts, de zo natuurlijke weg van de minste weerstand. Maar juist het ondergaan van zoiets moois doet des te pijnlijker beseffen hoeveel er de vorige eeuw in Brabant aan natuur is opgeofferd.
Tussen Ommel en Vlierden is in het kale beekdal die andere, ontzielde Aa te zien, maar bij de Berken ontsprong het riviertje zo'n veertig jaar geleden over een lengte van enkele kilometers de ruilverkavelingsdans. Een wandelpad volgt losjes de loop van de beek. En al is dit oude natuur, de moderne tijd is nooit ver weg. De harde rand van een maïsveld, het onophoudelijk geronk van de snelweg veel te dichtbij. Dat mis je hier het meest: een knop om die achtergronddreun uit te zetten.
Op de plek waar je alleen als voetganger verder kunt, staan de spelregels waar bezoekers zich aan moeten houden. Met een windscherm mag je er bijvoorbeeld niet in, al wil je nog zo graag. En je mag geen koopwaar aanbieden ook een eigenaardig verbod, want er valt vaak genoeg zelfs geen mens te bespeuren aan wie je iets kwijt zou kunnen.
Jaren terug kwam er wel een gezelschap van zeven jonge mensen in de Berken. In de vroege ochtend van 27 april 1944 was dat, en ze hadden de plek niet zelf gekozen. Een Duitse Messerschmidt schoot hun vliegtuig, de Lancaster ND 873 van de Britse luchtmacht, uit de hemel omlaag.
Onder eiken langs het traag bewegende stroompje wordt het verlies van hun levens herdacht. Hun namen blijven immer levend, staat er. Het monumentje is twee jaar geleden onthuld. De broers en zussen van Alfie McKay uit het hoge noorden van Schotland hebben het bezocht en een foto achtergelaten van een ingelijst portret dat waarschijnlijk bij een van hen thuis aan de muur hangt. Alfie blikt daarop vol verwachting de wereld in. Onder het portret blinken medailles op een rij. Hij zou nu 85 zijn, maar vond als 21-jarige zijn einde bij een mooie beek in Asten.
Lengte: Astense Aa totaal 22 kilometer, deeltraject De Berken 3 kilometer. Bron: Inlaat Deurnes Kanaal. Monding: Aa ten zuiden van Helmond.
Ecologische kenmerken: Ten noordoosten van Asten loopt de Astense Aa door het natuurgebied De Berken. Het landschap is hier kleinschalig, door een afwisseling van bosjes en graslanden met houtsingels. De Astense Aa heeft in de Berken nog een meanderend karakter en hier en daar (door de beek) ontwortelde bomen. Door de beschaduwing en het voedselrijke water ontbreekt de watervegetatie en ook de vegetatie langs de beek is indicatief voor deze omstandigheden. De Astense Aa is door haar natuurlijke morfologie aantrekkelijk voor met name libellen en andere macrofauna. De dagvlinders maken vooral gebruik van de natte graslanden langs de beek.
Bijzondere kunstwerken: De zandvang aan de benedenstroomse zijde van De Berken is in feite een verbreding van de Astense Aa. Daardoor daalt de stroomsnelheid en zakt het zand en slib naar de bodem.
Historie: De Astense Aa ontspringt ten zuidoosten van Neerkant en mondt bij Helmond uit in de Aa. De beek is tussen 1960 en 1970 over vrijwel de gehele lengte gekanaliseerd. De Astense AA loopt veelal door landbouwgebied, maar in enkele natuurgebieden (zoals in de Berken) is het meanderende karakter behouden gebleven.
ASTEN - "Wij vieren dit jaar ons eerste lustrum. Al enkele jaren trachten we de kwaliteit en sfeer te verbeteren. Als ik zo kijk, dan zijn we daar zeker in geslaagd", zegt voorzitter Frans Eliëns.
Samen met twaalf andere vrijwilligers van de stichting Asten klinkt als een klok is hij druk in de weer geweest om de Astense klokkendagen afgelopen weekend goed te laten verlopen. Naar schatting tienduizend mensen vonden hun weg naar de kern van Asten.
Zaterdagmiddag werd de aftrap van de klokkendagen gegeven in het Nationaal Beiaardmuseum en het Natuurhistorisch museum. Natuurlijk werden de beiaarden van het beiaardmuseum bespeeld, maar daarnaast was er ook ruimte voor andere muzikale activiteiten.
Zaterdagavond stond het Koningsplein in Asten in het teken van het openlucht artiestengala Asten onder de Sterren. Een avondvullend programma waar (rolschaats)dans en muziek centraal stonden.
Er waren diverse acts te zien. Alles leidde naar een grootse apotheose: de kerk aan de Kerkstraat baadde in magistraal licht onder begeleiding van mysterieuze klanken. "Wat er hier gebeurd is, is cultuur met een grote 'C'. Het was een gewaagde, maar echt heel bijzondere show", aldus Eliëns.
Zondag werd de dag geopend met een klokkenmis en een koffieconcert. "Het eerste jaar dat we dit deden, zaten er ongeveer twintig mensen in de kerkbanken. Nu maar liefst tweehonderd. Daar zijn wij natuurlijk erg blij mee."
's Middags was er een kunstmarkt. Tussen de podia waar diverse acts te zien waren, stonden ruim tachtig kramen waar kunstenaars hun werk exposeerden. "Om de kwaliteit te verbeteren, hebben we ons budget met name geïnvesteerd in goed licht en geluid en goede artiesten. We hadden echt topartiesten en er was voor elk wat wils. We hadden bijvoorbeeld shows op het gebied van acrobatiek, muziek, kindertheater en een vuurshow. Daarnaast waren ruim zeventig van de tachtig kunstenaars (semi-)professioneel. Dat wil natuurlijk ook wel wat zeggen."
Slotstuk van het weekend was de taptoe die gisteravond plaatsvond. Op het Koningsplein stonden uitsluitend gastgezelschappen die hun beste muzikale beentje voorzetten. Voor dit gebeuren waren twee professionele korpsen naar Asten gehaald. Tussen de klanken van de korpsen door waren er twee groepen die met acrobatiek, dans en percussie een luchtige noot aan het geheel gaven.
ASTEN - De foto's aan de muur bij het Astense transportbedrijf Gebroeders van Eijk spreken boekdelen: hier hangt een eeuw transportgeschiedenis.
Het begon allemaal met opa Janus van Eijk, die af en toe met paard en wagen een vrachtje wegbracht. Nu, precies honderd jaar later, hebben zijn kleinzonen Peer, William en Henk zestig vrachtwagens rondrijden. Het officiële eeuwfeest werd onlangs gevierd. Daarbij werd een boek uitgereikt met als titel 'Honderd jaar transport'. Het boek is voor 24,95 euro te koop bij boekhandel Berkers in Asten.
Dat een bedrijf groeit is fijn, maar algemeen directeur Peer van Eijk ziet er ook de nadelen van. "Ik kende iedereen bij naam, inclusief vrouw en kinderen, maar dat lukt nu helaas niet meer."
De maquette van de eerstvolgende uitbreiding staat al op kantoor. "Er komt een nieuwe distributiehal met daaronder een parkeergarage en erboven een logistiek centrum. Bovendien willen we een luchttunnel creëren tussen ons en het naastgelegen Elofer, een bedrijf waar we veel zaken mee doen. Zo krijgen we hier minder verkeersbewegingen", legt Van Eijk uit.
Het transportbedrijf is gespecialiseerd in kleine vrachten. "Dat vergt een hele goede planning en alles moet goed worden gesorteerd, voordat het in de vrachtwagens wordt geladen. Maar daar zit juist onze kracht. Andere collega's vinden dat allemaal te complex." Hoe gaat het transportbedrijf met de steeds toenemende files om? "Onze chauffeurs vertrekken al om 4.00 uur 's morgens om ze voor te zijn. Maar ja, de avondspits, daar komen ze niet omheen."
Van Eijk zit op zijn praatstoel als hij opsomt hoeveel belasting een automobilist moet betalen. "En dat allemaal om in de file te mogen staan, Ik snap niet dat wij Nederlanders dat pikken. Ik kan die files binnen een jaar oplossen door gebruik te maken van de ruimte die het spoor momenteel inneemt. Laat daar vrachtwagens rijden in tunnelbakken, zoals in Dortmund de bussen rijden. Tijdens de spitsuren koppel je dan opleggers aan de vrachtwagen waarin passagiers kunnen zitten en die breng je dan, net als een vrachtje via een distributiecentrum, naar de plaats van bestemming. 's Nachts en in de daluren kun je dan vracht vervoeren. Moet jij eens kijken, hoeveel ruimte er dan op de wegen komt." Natuurlijk zijn er volgens de directeur nog andere alternatieven, zoals een speciale baan voor vrachtverkeer, of dubbellaags wegen. Want hoe dan ook, dat fileprobleem moet nú opgelost worden, vindt hij.
<
ASTEN - De Rijksdienst voor Monumentenzorg houdt niet langer onvoorwaardelijk vast aan de monumentale status van twee vervallen pandjes aan het Koningsplein in Asten.
Alleen het voormalige winkelpandje van Anneke de Bruijn op de hoek van het Koningsplein en de Mgr. Den Dubbeldenstraat moet hoe dan ook een rijksmonument blijven. Volgens wethouder Jac Huijsmans is de rijksmonumentendienst bereid de monumentale status van de twee naastgelegen pandjes af te halen, als daarvoor een goed plan wordt ontwikkeld.
Dat zou volgens hem bijvoorbeeld een verbouwing tot restaurant kunnen zijn.
Hij zei dat deze week in de raadscommissie Ruimte.
Volgens Huijsmans hebben enkele belangstellenden bij de gemeente geïnformeerd naar de mogelijkheden. Eén van de geïnteresseerden is Hendrik-Jan Reijnders van restaurant Bi-j Siem in Nederweert. Hij knapte aan de Kerkstraat in Nederweert een vervallen monumentaal pand op en vestigde er zijn restaurant. Hij ziet kans om ook de pandjes van Anneke de Bruijn om te bouwen tot een restaurant met eenzelfde formule als Bi-j Siem. Niet alleen de pandjes lenen zich daar volgens hem voor, maar hij ziet ook een potentiële klantenkring in de regio met Deurne en Helmond als achterland.
Reijnders wil alledrie de pandjes betrekken bij zijn plannen en zegt te kunnen voldoen aan de eis van de rijksmonumentendienst om het hoekpand als monument te handhaven. Of dat met de twee andere panden ook mogelijk is, kan hij nog niet zeggen.
In Nederweert heeft Reijnders het restaurant Bi-j Siem gevestigd in een pand uit 1659. Het is volgens de eigenaar het oudste café van Limburg met gewelven onder het pand. Sinds het midden van de vorige eeuw tot 1997 zat er naast het café een kruidenierswinkel in het pand. Het gebouwtje was vervallen, toen Reijnders het enkele jaren geleden liet opknappen.
Of Reijnders een serieuze gegadigde kan worden, hangt niet alleen af van de medewerking van de monumentendienst en van de gemeente, maar ook van de erven-Anneke de Bruijn. Die zijn eigenaar van twee van de panden. Het andere is van de gemeente.
font color=orange>
ASTEN - De derde grootste beiaard van Nederland staat in de kathedraal van de Peel. Voor mensen die zaterdag meededen aan de klokkenwandeling in Asten is dit geen cryptische informatie, maar een van de vele weetjes die hen werden aangereikt.
Zo'n twintig belangstellenden waren afgekomen op het interessante uitje, dat was opgezet door heemkundekring De Vonder Asten-Someren. Het omvatte onder andere het beklimmen van de toren van de Mariakerk op het Koningsplein; ruim 140 treden naar boven en naar beneden. De kerk is gebouwd van 1,7 miljoen stenen en is relatief groot en groots. Vandaar de bijnaam kathedraal van de Peel.
Voor rasechte Astenaar Eric Joosten en zijn gezin was het een eerste kennismaking met de toren. "Ik kijk er al veertig jaar tegenaan. Dit is een prachtige gelegenheid om eens boven in de toren over je dorp uit te kijken en de beiaard en de klokken te zien die je dagelijks hoort." Het buitenkansje om in de toren te kunnen, was voor meer belangstellenden de hoofdreden om mee te lopen langs plekken die Asten tot het klokkendorp maken dat het is.
Willie van Vlerken leidde de wandeling en hij voerde het gezelschap onder andere door de toren en de kerk, langs siersmeedwerk bij klokkengieterij Eijsbouts en door de kloostertuin van de paters. Daar werd duidelijk gemaakt dat de klokken van kerk en de klokken in de omgeving harmonieus op elkaar staan afgestemd; een specialiteit van Eijsbouts.
Hij maakte duidelijk dat er voor tienduizend kilo brons in de kerktoren hangt. Van Vlerken is zo goed ingevoerd in de materie dat hij over vrijwel iedere klok iets interessants wist te vertellen. Zo zijn er klokken voor brandmelding en verschillende klokken voor het aankondigen van de dood van een man, vrouw en kind. Asten heeft wat betreft octaven de op twee na grootste beiaard van het land. De oudste klok die in Asten hangt, dateert van 1447. Ze wordt toegeschreven aan Jan van der Diesdunc, die vereeuwigd is met een standbeeld op het Koningsplein.
Een geslaagde activiteit kan helemaal niet meer stuk als er een kers op de taart komt.
Tijdens de klokkenwandeling was dat het moment dat klokkenspel en luidklokken net twee uur 'sloegen' toen de bezoekers hoog en midden tussen het brons stonden. Het fraaist denkbare kabaal was de traktatie.
Zaterdag 26 april vierde het Sint Jorisgilde Asten de Sint Jorisdag. Dit jaar was het een bijzondere dag, omdat er weer voor het eerst sinds 2002 om het koningschap wordt geschoten. Rob Fritsen schoot de houten vogel met het 250e schot naar beneden en werd de nieuwe koning van het Sint Jorisgilde.
Erekoning, na het 145e schot, werd Toon Feijen.
Mede dankzij het zeer fraaie weer kan het Sint Jorisgilde tevreden terugzien op deze eerste teerdag.
ASTEN - Een moeder loopt met een kinderwagen langs de paprika-sorteermachine. ,,Hier worden de paprika's gemaakt", legt ze haar kroost uit, terwijl ze het apparaat bekijkt.
Onder de naam 'Kom in de Kas' hielden zeven Astense tuinders gisteren open dag.
Bij het bedrijf van paprikakweker Pieter Verspeek hebben de bezoekers rond het middaguur al gezorgd voor een aardige rij auto's, waar deelnemers aan de fietstocht langs de ondernemingen zich een weg langs wringen. De paprika-sorteermachine staat in een hal, waar bezoekers eveneens de nodige producten kunnen proeven.
Ook de kas zelf is gedeeltelijk geopend. Daar staan lange rijen glaswol, waarop de meer dan anderhalve meter hoge paprikaplanten ingezaaid zijn. De 31.000 plantjes, toen al vijftig dagen oud, zijn op 4 december in de kas gezet. Ze zijn nog lang niet volgroeid, maar onlangs zijn de eerste vruchten er al af gehaald. Met een mes, want plukken zou de planten beschadigen. "Dat is niet de bedoeling, want ze moeten nog tot en met november mee", vertelt een medewerker.
Voor in de kas is een standje ingericht, waar de Elsendorpse paprikakweker Erik Dings informatie geeft over biologische bestrijding van schadelijke diertjes als bladluizen. Tenslotte zijn er allerlei beestjes die de luizen of andere vervelende organismen als voedsel hebben en de daarom heel gunstig zijn voor de kwekers.
Net als Verspeek de Elsendorper kent hem uit een studiegroepje van collega's is hij nog niet helemaal gestopt met chemische middelen.
"Als de maatschappij het zou willen, kan de hele paprikasector in vijf jaar helemaal biologisch werken. Maar bedenk wel dat een doosje met vijfhonderd stuks van de voor ons bruikbare beestjes al 75 euro kost. Wij hebben er als bedrijf voor gekozen voor een door de meeste consumenten aanvaarde prijs te werken."
Dings is net in gesprek met de Udense familie Cooijmans. Zelf heeft mevrouw een kasje in de tuin en ze probeert daar zo af en toe iets uit. Met de paprika's wil het nog niet zo vlotten. Vandaag wil ze het nodige leren dat ze voor haar hobby kan gebruiken.
"Maar in feite zou iedereen hier moeten komen kijken", vindt ze. ,,Mensen klagen nogal eens dat de paprika's zo duur zijn. Hier zie je wat erbij komt kijken om ze te kweken. Dan valt het eigenlijk nog best mee."
ASTEN - Plannen van het Sint-Jorisgilde voor een nieuw gildegebouw zijn niet opgenomen in het ontwerp-bestemmingsplan buitengebied van de gemeente Asten, dat tot 10 april ter inzage ligt.
De oorzaak blijkt een misverstand tussen de gemeente en het bestuur van het gilde. Om alsnog een gildegebouw te kunnen plaatsen op het gildeterrein aan de Polderweg gaat het gilde nu bezwaar maken. Het misverstand is ontstaan toen het gilde uitstel vroeg van legesbetaling, denkt gildecommandant H. Span.
Het gilde moest 365 euro aan de gemeente betalen voor de planologische procedure. "We hadden toen nog geen geld in kas en hebben gevraagd of we die leges later konden betalen, omdat we toch nog niet gingen bouwen", aldus Span. Mogelijk heeft de gemeente daaruit begrepen dat het gilde helemaal niet meer van plan was te gaan bouwen. Want volgens een woordvoerder van de gemeente heeft het gilde laten weten dat het zijn aanvraag had ingetrokken.
Een misverstand kan alleen in gesprekken ontstaan zijn, want volgens Span is er alleen telefonisch overleg geweest. De gemeente heeft volgens hem ook nooit gereageerd op een brief die het gilde in september had gestuurd. In die brief staan drie verzoeken: het gilde wil een omheining rond het gildeterrein, het wil een gildegebouwtje van veertien bij zeven meter en het wil bomen kappen om ruimte te maken voor een oefenterrein voor vendeliers en tamboers.
In januari kreeg het gilde wel een kapvergunning voor maximaal 1700 vierkante meter bomen. De provincie moet nog een herplantplicht opleggen. "Het gaat om bomen die het gilde na aankoop van het terrein in 1984 zelf heeft geplant. Het zal niet nodig zijn dat we die 1700 vierkante meter helemaal kappen, want we hebben besloten het gebouw niet in het bos maar ertegenaan te bouwen. Ook het oefenterrein wordt niet zo groot als we eerst van plan waren", zegt Span.
Het Sint-Jorisgilde is in juli 2006 weer actief geworden, op een moment dat er nog maar vijf leden over waren. Het gilde is opgericht in 1460 en in 1936 heropgericht. Het telt nu zestig leden en heeft zijn gildehuis bij Cambrinus aan de Emmastraat. Op 6 april is er een onderlinge schietwedstrijd en op 26 april is er koningschieten.
12 mrt 2008, - ASTEN - Nog wat onwennig loopt Nienke naar de auto, die zojuist in de Wilhelminastraat in Asten door een verkeersouder van de Bonifatiusschool aan de kant is gezet. "We hebben uw snelheid gemeten en u reed 44 km/u, dat is heel netjes, want u mag hier 50. En daarom krijgt u van ons een groene kaart", zegt ze een beetje verlegen.
Automobilisten keken gistermorgen vreemd op, toen ze door de kinderen van groep zeven en acht van basisschool St.-Bonifatius in Asten op hun snelheid werden gecontroleerd. "We willen de kinderen, maar ook de ouders, bewust maken van het feit dat er vaak te hard wordt gereden. Deze lasergundemonstratie leek ons dé manier", legt een van de verkeersouders uit.
De kinderen mochten zelf van de politieagente de lasergun hanteren, die nog het meeste weg heeft van een videocamera. "De mensen denken vaak dat we ons stiekem achter een boom verstoppen, maar die gebruiken we alleen om te steunen, want je moet dat ding wel goed stilhouden", legt de agente uit. Ze leert de kinderen waar ze met de laser op moeten mikken en hoelang ze het knopje ingedrukt moeten houden.
Een eindje verderop staat een ander groepje dat de auto's aanhoudt, zodra de eerste groep de gereden snelheid heeft doorgegeven. De verschrikte gezichten van de automobilisten spreken boekdelen. Aan Liese de taak om een mevrouw aan te spreken die met een snelheid van 54 km/u de lasergun passeerde. Met de rode kaart in de hand loopt ze naar de auto, waar de mevrouw al is uitgestapt. "Sorry, sorry, ik weet het, ik reed te hard, maar ik heb een beetje haast", is haar verweer. Met de rode kaart en een zucht van verlichting dat er geen boete op volgt, stapt ze weer in. Met de belofte nooit meer te hard te rijden.
ASTEN 03 mrt 2008,
Er zit schot in de uitbreidingsplannen van het grieks-orthodox klooster in het buitengebied van Asten-Heusden. De huidige kloosterboerderij wordt vergroot en er komen twee nieuwe gebouwen bij.Door de plaatsing van de gebouwen kan een soort kloostertuin ontstaan met een gedeeltelijke kloosteromgang er omheen. De plannen voorzien ook in het aanleggen van een kleine begraafplaats.
Het klooster 'Geboorte van de Moeder Gods' aan de Gruttoweg is door de toename van het aantal zusters al lang te klein. Zuster Maria Hulsker van de Astense communauteit liet twee jaar geleden al weten dat enkele zusters moesten wonen in een tuinhuisje en een afgedankte caravan.
Over uitbreiding wordt al vele jaren gepraat, maar dat stuitte steeds op problemen: de plannen waren in strijd met het streekplan van de provincie. Omdat het klooster al langer in gebruik is en ook de inzichten over andere dan agrarische functies in het buitengebied zijn bijgesteld, kwam vorig jaar toch het licht op groen te staan voor de plannen.
B en W van Asten zijn nu zo ver dat ze een bestemmingsplan voor het te vernieuwen klooster aan de raad gaan voorleggen. Morgen wordt het eerst behandeld in de raadscommissie ruimte.
Door uitvoering van de plannen krijgt het klooster niet alleen de noodzakelijke extra ruimte, maar moet ook de 'uitstraling' ervan op hoger peil komen. Wethouder Theo Martens benadrukt overigens dat het klooster bescheiden van aard blijft. Het gaat om kleinere gebouwen bij het bestaande woonhuis. De toename van het bebouwde oppervlak is maximaal 1100 m².
Het klooster is opgericht in 1989 in het agrarisch gebied tussen de kernen Heusden en Neerkant. De zusters kregen een verbouwde boerderij tot hun beschikking en richtten daar een kapel in. Er worden kerkdiensten gehouden die toegankelijk zijn voor belangstellenden de kapel is altijd open en op afspraak kan voor bezinning enkele dagen in het klooster worden gelogeerd. De mogelijkheden tot dat laatste zijn overigens beperkt, gezien het tekort aan ruimte. De uitbreiding voorziet ook in een vergroting van het gastenverblijf.
Museum Asten zet in op Peelhistorie als nieuw thema
ASTEN - Het element 'Peelhistorie' moet als nieuw thema de collecties van het Museum Asten met elkaar gaan verbinden en een speerpunt worden in de presentatie.
Het klokken- en natuurmuseum heeft ook ambitieuze ideeën over bouwkundige veranderingen en wil naar een dynamischer vormgeving van de verzamelingen.
Dat bleek gisteren in een toelichting op de toekomstvisie voor het museum. Het kreeg recent flinke opstekers: de gemeente Asten draagt tot en met 2010 elk jaar twee ton bij en met Atlant Groep kwam een regeling tot stand voor werkplekken in het museum. Met die bagage op zak is een koers uitgezet waarmee het museum stevig op de kaart moet komen te staan.
Volgens directeur Frans Boer en voorzitter Harry van der Loo is een pakket maatregelen noodzakelijk. Zwakke punten moeten worden weggewerkt, de sterke uitgebuit. Daar is veel geld voor nodig. "Het zou wel een paar miljoen kunnen zijn", zegt Van der Loo, maar daar ligt nog geen serieuze onderbouwing onder.
De museumleiding heeft niet de bedoeling de gemeente om een nog hogere bijdrage te vragen, maar ze vindt wel dat het subsidiebedrag van twee ton ook voor de verdere toekomst verzekerd moet zijn. En de rest van het geld? Provincie, rijk "daar moeten we alle registers voor opentrekken" -, fondsen en sponsors. Boer en Van der Loo denken met het thema 'Peelhistorie' een mooie koppeling te kunnen leggen tussen museumsecties die in het verleden min of meer toevallig tot elkaar veroordeeld raakten. De Peel heeft met zijn turf veel betekend voor de ontwikkeling van een van de armste gebieden van Nederland. Daar vallen legio verhalen over te vertellen, waarmee in het museum de menselijke factor meer naar voren kan komen.
De klokkengieterijen kwamen juist in deze regio tot bloei door de brandstof die er in de vorm van turf voorhanden was, zo legt de museumleiding een link naar de andere collectie. Geconcretiseerd is het thema verder nog niet, maar bestuur en directie zien er levensgrote kansen in. Een groep deskundigen gaat aan de slag om het verder uit te diepen en museaal te vertalen. Wat de huisvesting en presentatie betreft moet het museum binnen een aantal jaren een heel andere uitstraling krijgen.
voor 2009 alles wat wenselijk is.
