Ik ben Christine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Crika.
Ik ben een vrouw en woon in Kempen (Luilekkerland) en mijn beroep is een vrij beroep.
Ik ben geboren op 30/04/1950 en ben nu dus 74 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Te veel om op te noemen.
Fibromyalgie en Lyme patient.
Dus het zal geregeld gebeuren dat ik niet op blogbezoek kan komen.
Sorry dat jullie zo weinig horen van mij en dat ik zo weinig nog aan mijn blog doe. De reden daarvoor is dat ik volop aan het genieten ben met mijn man van ons pensioen.
Een klein meisje vroeg voor haar verjaardag een fiets met 10 versnellingen. Haar papa zei echter: " Lieverd we zouden je die fiets graag geven, maar..... De lening van ons huis is ??? 250.000 En je mama werd vorige week ontslagen. We kunnen een nieuwe fiets echt niet betalen. De volgende dag zag vader zijn dochtertje naar de voordeur lopen. Een koffer in haar hand en een rugzak op haar schouders. Dus vroeg pa: "Hee meiske, waar ga jij naartoe?" Het kleine meisje antwoordde: Pa, vorige avond kwam ik langs jullie slaapkamer. En ik hoorde je tegen mama zeggen dat je naar de 7e hemel ging. Toen hoorde ik mama zeggen om te wachten, omdat zij ook kwam!??????Denk jij serieus da 'k ik hier alleen ga blijven wonen? "Met een lening van ??? 250.000 en ZONDER FIETS!!!"????
Brief van een moeder aan een andere moeder, na het televisiejournaal
Geachte mevrouw,
Ik zag uw hevig protest voor de tv-cameras tegen de overplaatsing van uw zoon van de gevangenis in Aarlen naar de gevangenis van Leuven. Ik heb u horen klagen over de afstand die u nu scheidt van uw zoon en de moeilijkheden die u hebt met de verplaatsing om hem te gaan bezoeken. Ik zag ook al de berichtgeving in de media door journalisten en verslaggevers over andere moeders in dezelfde situatie, zij worden verdedigd door diverse organisaties voor de verdediging van de mensenrechten, etc.
Ik ben ook een moeder en ik begrijp uw protesten en uw ontevredenheid. Ik wil me aansluiten bij uw strijd omdat, zoals u zal zien, er ook een grote afstand is die mij scheidt van mijn zoon. Ik werk, maar verdien weinig en heb dezelfde financiлle moeilijkheden om bij hem op bezoek te gaan. Met veel moeite geraak ik bij hem op zondag, want ik werk elke dag van de week, ook op zaterdag, en ik heb ook nog andere familiale verplichtingen met mijn andere kinderen.
Mocht u het nog niet hebben begrepen, ik ben de moeder van de jongen die door uw zoon gruwelijk werd vermoord in het benzinestation waar hij s nachts werkte om zijn studies te kunnen betalen en zijn familie te helpen. Ik ga hem volgende zondag bezoeken. Terwijl u uw zoon in uw armen neemt en een knuffel geeft zal ik enkele bloemen leggen op zijn bescheiden kist op het stadskerkhof. Oh, bijna vergeten, u kan gerust zijn, de staat houdt een gedeelte van mijn schamele salaris in om de nieuwe matras voor uw zoon te betalen, omdat hij de vorige twee verbrandde in de gevangenis waar hij zijn straf uitzit voor de gruwelijke misdaad die hij pleegde. Ten slotte, nog steeds als een moeder, zou ik iedereen willen vragen om mijn mail te laten circuleren, hoe discreet hij ook is. We kunnen misschien iets bijdragen om de omkering van menselijke waarden te stoppen.
Mijn dochter, schoonzoon en kleinzoon zijn zaterdag naar een trouw van vrienden geweest, het was in een cowboydorp en iedereen was in de aangepaste outfit.
Een gesprek rond de tafel tussen vijf chirurgen ... De eerste, van Gent, zegt : Ik heb het liefste boekhouders op mijn tafel, want als je die opent, vind je alle organen genummerd, en dat is vreselijk gemakkelijk. De tweede, van Hasselt, antwoordt : Ja, maar je moet eens elektriciteitsmannen op je tafel leggen, alles in hun lichaam is geordend volgens de kleurcode. De derde, van Nieuwpoort, repliceert : Nee, de bibliothecarissen zijn het beste om te opereren, alles in hun lichaam ligt op alfabetische volgorde. De vierde, van Halle, zegt hierop : Weten jullie, ik heb het liefste de constructiebouwers, die mannen hebben er begrip voor als je reserveonderdelen over hebt. De vijfde, een Antwerpenaar, zegt uiteindelijk : ge zijt allemaal goe mis. De politiekers zijn 't gemakkelijkste. Geen ruggengraat, geen hart, geen ballen, geen hersenen, en ge kunt hun gat met hunne kop verwisselen !!!!
Ik ben Christine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Crika.
