Cronisch ziek zijn, hoe is dat eigenlijk ?
 

Als er ergens een oord zou zijn dat me genezing kon bieden was ik er al lang heen geweest, geloof me maar. Leven met constante pijn is leven met het constant verbijten van pijn én tegelijkertijd "optimist tot in de kist" blijven, anders geef je het op. Maar elke keer dat je echt met je neus op je beperkingen wordt gedrukt is het toch wel even slikken....tot je weer met de glimlach verder kan....

Het is eigenlijk wel een heel maffe ervaring van tegelijkertijd zo veel dingen te hebben om gelukkig om te zijn en 1 ding (de pijn) te hebben dat je weerhoudt om er echt ten volle van te kunnen genieten, dat ene ding haat je dus grondig, dat kan ik je verzekeren, en toch moet je ermee omgaan gezien je het niet weg krijgt... en haat maakt (extra) ziek, dus moet je aanvaarden....en je focussen op alles wat je wél kan en waarmee je in dit leven verwent wordt...al is het een ontluikende bloem....

Het is ook vervelend voor de mensen die dicht bij je staan, ze kunnen het enerzijds niet echt inschatten, (dat kon ik ook niet voor ik het zelf kreeg) en je hebt ergens dikwijls het gevoel dat je hen moet laten weten dat je pijn hebt, want het is immers niet zichtbaar - en je wil verantwoording afleggen voor je periodes van inactiviteit - want oh help - anders wordt het misschien voor luiheid aangezien, maar dan moet je wel bijna "constant" zeggen dat je pijn hebt , en je wil niet dat het voor klagen aanzien wordt, want je bedoelt het eigenlijk enkel informatief... Serieuze evenwichtsoefening !

Ook voor je geliefden en vrienden brengt het beperkingen met zich mee, er zijn veel dingen die ze niet (meer) met jou kunnen doen, omdat jij het niet meer kan...uiteindelijk vinden ze andere mensen om met hen die activiteiten te doen, dat is fijn voor hen, en ik ben daar echt gelukkig om, ik had enkel nog gelukkiger geweest als ik die dingen zelf ook had kunnen meedoen....

Wanneer ik een slechte periode heb (er zijn er ondertussen in de loop der jaren al heel veel geweest, afgewisseld met periodes dat het wat beter ging) dan weet ik soms langzamerhand echt niet meer waar ik het heb, ik voel me dan ook héél kwetsbaar, angstgevoelens over wat me overkomt nemen toe en worden bij momenten zelfs bijna fysiek wurgend van aard.

Het enige aan wat ik me dan nog weet vast te klampen is het gevoel van liefde, van verbondenheid met sommige andere wezens op deze planeet, welk mijn dagen hoedanook mooi maken....en de hoop dat ik na een slechte periode weer in een betere zal belanden, ja, dat zorgt er ook voor dat ik kranig blijf.

En inderdaad, tot nu toe is er na elke slechte periode weer een betere gekomen...ik ben er nog, ik leef, en dat is dag na dag een geschenk, ze zeggen dat krakende wagens het langste rijden, dus wie weet hoe stokoud ik word?