Het is vroeg in de morgen, ik lig naast je en kijk naar je.

Over een paar uur ga je weg, terug naar je eigen land, je werk hier zit erop.

Tien  maanden lang logeerde je hier in dit dorp, in deze straat.

Vanmiddag vlieg je weg, duizend kilometer ver weg.

Nu ben je nog hier.

Nog even doen we alles samen.

Straks, als jij wakker wordt, zullen we opstaan, maar nu lig ik naast je, nog even dicht bij je, onze laatste nacht samen is bijna voorbij.

Ik kijk naar je lieve gezicht, je donkere krullen, nog bijna nergens kalend, behalve op je kruintje.

Ik buig me naar je toe en streel heel zacht je lieve hoofd, voorzichtig, om je niet wakker te maken, nog even genieten van het samenzijn.

Ik herinner me onze eerste ontmoeting, niets bijzonders, je was gewoon de nieuwe kostganger, beetje stug, eenzelvig.

Soms vertelde je, 's avonds na het eten, iets over je werkdag, nooit veel, en voornamelijk feiten, niet wat je over je gevoelens bij die feiten.
Ik vroeg je wel, voorzichtig, of je het moeilijk vond, zo ver van  huis, wennen in een nieuwe baan, een ander land, andere taal en dan somde je gegevens op, gebeurtenissen, geen gevoelens. Gevoelens kwamen pas later. 
Na maanden begon je wat meer over jezelf te vertellen, hoe je je voelde, je eenzaamheid je verlangen.

We groeiden naar elkaar, hoe meer jij je opende des te  meer ging ik van je houden.

Je bent zo mooi van binnen, zo teder en zo zacht.

Ik heb me zó aan je gehecht. Het ging vanzelf, je bent zo liefdevol, zo teder, zo zorgzaam, zo behoedzaam, zo oprecht.

Ik wil je niet laten gaan, ik wil zo heel graag, dat je blijft.

Ik hoor almaar in mijn hoofd het lied.............ne me quitte pas..........laat me niet alleen.....

ach lieverd, hoe moet dat nu straks.........als jij niet meer hier bent, maar ver weg van mij.......

Ik hou me groot, wil ons laatste samenzijn niet verknoeien met tranen, maar juist ervan genieten, om het later te koesteren als een mooie herinnering. Het moet een mooi afscheid worden, geen tranen, dat beloofde ik je.

Het is inmiddels tijd om op te staan.........ik maak je zachtjes wakker, kus je op je oor, je wang je neus, je voorhoofd. Je kijkt me teder aan. Ook voor jou is het afscheid moeilijk.

We staan op, gaan douchen, ik maak koffie, toast met confituur.

We voeren elkaar stukjes toast, en lachen, gelijk vanouds.

Dit wordt een gelukkig ontbijt, een gelukkige laatste ochtend, een perfecte herinnering.

Tranen zijn voor straks, niet voor nu, nú is er het laatste samenzijn, het laatste geluk.

Je doet je koffers dicht, pakt je papieren voor de reis. We gaan de trap af, het huis uit, de deur slaat voor de laatste maal achter ons dicht.

De weg naar het vliegveld is kort: de rij voor de incheckbalie is kort en ook het afscheid is kort. Je houdt me vast, kijkt me aan en zegt: Wees gelukkig!

Door mijn tranen heen zeg ik: Ja!

Ik heb je beloofd: geen moeilijk afscheid.

Ik hou me eraan.

Ik lach door mijn tranen heen en zeg: ik beloof je: ik ben gelukkig.

Gelukkig om tien maanden samen met jou.

Een mooie herinnering.

Nog even, dan ben je door de douane heen en kan ik je niet meer zien.

Dag lieveling, ik heb je lief , zo lief mijn lief, zo lief heb ik jou en jou alleen.

Ik blijf wachten bij het hek van Zestienhoven. Het mag niet van jou, je zei: ga direct terug, blijf niet wachten tot het vliegtuig opstijgt............maar ik kan niet terug naar huis, niet zonder jou,

nóg niet, ik hoop op een wonder.......misschien heeft het vliegtuig een dag vertraging, of misschien  bedenk jij  je en keer je terug, en dan wil ik er zijn, om je mee naar huis te nemen..............

Het wonder gebeurt niet.

Een uur later, zie ik je lopen naar het vliegtuig...........even is het net of je je om wilt draaien, om te kijken of ik er sta, maar je doet het niet...........dat is echt hoe jij bent.......stel: je kijkt om en ik sta er niet..........dus kijk je níet om.

Ik blijf wachten, wellicht, straks, in het vliegtuig, kijk je door het raampje en zie je me staan........misschien..............

Ik hoor de motoren van het vliegtuig starten.......zie het taxiën, zwaai, ook al weet ik niet of je het ziet..........en dan stijgt het vliegtuig op...........en wordt steeds kleiner en kleiner.

Je vliegt steeds verder weg........

Ik wil niet naar huis, wat moet ik thuis zonder jou?

Het is alsof ik geen thuis meer heb, nu jij weg bent.

Mijn thuis was in jouw hart. Mijn thuis is weg.

Wees gelukkig! zei je. Wees gelúkkig!, je zei dat zó vaak.

Je wilde altijd dat ik gelukkig was en ook nu wil je dat ik gelukkig ben.

Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. Tien mooie maanden samen.

Het is voorbij en toch ook níet voorbij, want je leeft voort in mijn hart, gelijk ik in het jouwe.

Jouw Damma

Ik loop de berg af, zoals iedere ochtend, met hoop in mijn hart.
Ik ben op weg naar het internetcafé, op weg naar mail van jou.
Na een half uur kom ik daar aan en wacht tot er een pc vrij is.
Met een mengeling van angst en  hoop log ik in..........
om te ontdekken.........
alweer geen mail van jou.........
Ik zeg tegen mezelf, dat je misschien niet hebt kunt mailen omdat je pc stuk is, of omdat er is storing op het internet, of omdat je het te druk hebt............
Ik stuur je een lief mailtje,  log uit en loop de berg op.    
Tranen wellen in mijn ogen en ik voel wat ik niet wil weten...............je bent me vergeten.
Damma

Ik heb anderhalf uur doorgebracht met mijn lief, bijna een hele avond.......
we hebben koffie gedronken, appeltaart gegeten,
zoete witte wijn gedronken, nootjes erbij
en eindeloos gepraat en gekust

ik ben zo mateloos gelukkig

ik hou van mijn lief en hij houdt van mij

mijn lief HOUDT van mij!
mijn nacht kan niet meer stuk
want ik weet dat mijn lief van mij houdt
zielsveel van mij houdt
en ik hou van hem
ik ben hem zó dankbaar voor zijn liefde,
voor zijn geduld, voor zijn warmte, zijn tederheid,
zo eeuwig dankbaar voor wie hij is.....

Damma

Je ging studeren, omdat je graag een taal wilde leren.

Je kreeg veel tegenwerking van thuis en je aanleg was matig, maar toch zette je door.

Ik vond je lief, dus hielp ik je.

We oefenden, urenlang, avondenlang de uitspraak, de grammatica, de idioom.

Je eerste proefwerk maakte je slechts matig, maar daarna ging je rap vooruit.

Ik was steeds fier op je en blij met je succes.

Vandaag is een Belangrijke Dag voor jou, je krijgt je bull uitgereikt.

Je zult op het podium staan, er zullen toespraken en na afloop is er feest, met hapjes, drankjes en muziek, je zult eten, drinken, dansen en gelukkig zijn,

maar ik mag er niet bijzijn,

want naast jou op het podium staat je vrouw..............

damma

Het is ochtend, je ligt op bed, je bent moe, niet meer zo ziek als je was, maar nog wel heel moe, deze ochtend mag je uitrusten...... je ligt wat te soezelen, je bent blij dat je niet op hoeft te staan, dat je lichaam mag rusten, herstellen, weer op kracht komen.......... je weet, er is nog veel werk te doen, boodschappen, huis, hof, maar je weet oo, dat er altíjd vel te doen is, er komt geen eind aan al wat je moet doen, 
wanneer je pas rust, wanneer al het werk gedaan is, kom je nooit aan rust toe........ en soms moet je lichaam rusten en regenereren

je hoort een zacht geruis ......... je doet je ogen open en ziet mij staan.........ik ben gekomen op engelenvleugels ..........ik lach je stralend toe.........kom naar je toe, geef vlinderkusje op je voorhoofd, help je overeind te zitten, schud je kussen op en geef je groot glas vers sinaasappelsap, ik hou je vast terwijl je drinkt 
ik voel de moeheid in je lijf, en sla behalve mijn armen nu ook mijn vleugels om je heen

als de sinaasappelsap op is, zet ik het lege glas weg en kom naast je liggen, ik neem je in mijn armen en dek je toe met mijn vleugels,

we zeggen niets, ik hou je gewoon vast , zonder dat je maar íets hoef te zeggen, voel ik je moeheid: de eindeloos lange dagen van werken, ze zijn in je lijf gaan zitten, in je ziel, in je hart, werken, werken en nog eens werken, uur na uur, dag na dag ,een eindeloos lange rij van dingen die gedaan moeten worden

je bent moe van werken, van volhouden , van doorzetten, doorgaan door alle vermoeidheid heen, en je bent moe van nog iets anders, het noemt verdriet, je praat daar nooit over, je weet: dat heeft geen zin, het is maar zielig doen en helpt nergens voor, praten daarover.........

ik weet, je wilt daar niet over praten, ik mag daar niet naar vragen,

ik voel het gewoon

ik hou je vast en voel je moeheid, je verdriet

ik lig naast je , hou je teder vast

streel je over je lieve hoofd, en voel hoe je het gevecht tegen het voelen van je verdriet opgeeft

je lichaam ontspant zich,
je voelt je verdriet , woordeloos verdriet, het mag er zijn, je voelt het, helemaal, ik hou je vast, zeg niets, vraag niets, hou je gewoon vast, terwijl je voelt, wat je al zo lang niet hebt willen, durven voelen..............je voelt het nu helemaal......de pijn, het verdriet en je neemt er tijd voor en dan laat je het los............je voelt het, met de tranen, uit je wegstromen,

ik hou je vast, streel je over je rug, over je lief bolleke, je valt in slaap, ik blijf bij je,
en als je uren later wakker wordt, is al je vermoeidheid weg, je voelt je gelukkig en vrij

je kijkt me, ietwat verlegen, aan,
ik lach je stralend toe, we praten nergens over

is niet nodig, ik hou je vast, je hebt nieuwe energie, en honger, ik zie het en zeg, kom je mee naar de keuken, ik ga koken!
ik maak je lievelingskostje, je zit in je zetel en kijkt naar mij

je verdriet is weg, moeheid is weg, je bent herboren

het eten ruikt verrukkelijk

ik schep het op de borden

schenk wijn erbij

we genieten van het eten, van het samenzijn

van je hernieuwde kracht

het leven is goed

zie, de zon schijnt, we maken wandeling door de hof

horen de vogels zingen

vlinders fladderen rondom ons, strijken op ons neer, ze houden van ons

en wij houden van het leven

hand in hand lopen we door de hof

het voelt gelijk het paradijs

dan is het tijd voor mij om weg te gaan,

je weet: als het leven weer eens moeilijk is en zwaar,

kun je altijd terug naar dit moment

naar deze ochtend in het paradijs

Damma

het is een heerlijke dag

om tien ben ik al bij je op de bouw

precies op tijd

ik geef de stenen aan en jij metselt ze

het is heerlijk om samen met jou op de stelling te staan

ik geniet van het weidse uitzicht

van het stenen aangeven

van het jou zien werken

ik geniet van het gewoon naast jou zijn, stenen aangeven

samen werken,samen zijn

om één uur maak ik de lunch klaar

spaghetti piripiri

koele sangría met veel vruchtjes en ijsblokjes

we blijven gewoon op de stelling zitten

met ons bord op schoot

na het eten blijf ik zitten kijken naar het  uitzicht

jij komt met je hoofd in mijn schoot liggen

ik streel je over je lief bolleke

geef je tedere kusjes op je oogleden,

je neus, je mond

terwijl ik zachtjes je haren streel, val je in slaap

ik geniet van het mooie uitzicht over de velden

en van jouw nabijheid

na anderhalf uur kus ik je voorzichtig wakker

het is tijd om verder te gaan met metsen

we werkten tot zes

toen moest ik naar huis

ik geef je kusje, zeg: tot morgen en ga weg

je zwaait me na..............
damma

het is een koude, sombere dag, ik kom naar je toe,
de achterdeur staat los, zodat ik zó door kan lopen

ik heb bami bij me en geroosterd vlees met pindasaus,

je bent al heel de ochtend aan het werk,

dus is het de hoogste tijd voor een lunchpauze

ik heb wel 100 kaarsjes meegenomen en die steek ik allemaal aan,

we genieten van het eten  en worden slaperig van de wijn,

ik sta op en neem je lieve hoofd tussen mijn handen, streel je over je haren, geef je een kusje op je voorhoofd, je ogen, je neus, bijt zachtjes in je oor, geef je teder kusje op je mond,

ik vlij me in je armen en ik weet één ding heel zeker: 

er is geen plaats ter wereld waar ik liever ben, dan in jouw armen............
damma

Het is een mooie zomerdag en ik heb een blind date.

De man in kwestie klonk heel charmant door de telefoon.

Om zes uur zal hij bij mij thuis komen en voor mij koken,

nog niet eerder stelde iemand me zoiets voor op een blind date.

Het lijkt me leuk, maar ik ben ook een beetje gespannen.......

zomaar een wildvreemde in mijn huis, in mijn keuken.......

enfin, ik heb nu eenmaal ingestemd,

de man had een leuke babbel, een lieve stem.........

Om precies zes uur gaat de deurbel

als ik opendoe zie ik een prachtige, lange, gespierde man voor de deur staan, met in zijn ene hand een bos rode rozen en in de andere hand een aantal plastic zakjes.

Hij geeft me een kusje op de wang en vraagt waar de keuken is.

Daar aangekomen zet hij de rozen in een vaas, ontkurkt hij de wijn die hij heeft meegebracht en schenkt twee glazen in.

Ik ga aan de keukentafel zitten en kijk hoe hij aan de slag gaat met de maaltijd.

Het is lang, heel lang geleden dat er nog iemand voor mij kookte.

Hij is heel behendig en weldra stijgen er verrukkelijke geuren op vanuit de pannen.

Hij dekt de tafel in de living ,leidt mij naar mijn stoel en serveert het eten.

Het is heel, heel gezellig, het kaarslicht weerspiegelt in zijn leuke, lieve ogen.

Gevoel voor humor heeft hij ook nog, én hij houdt van romantische muziek.

Na het eten rijden we naar het autostrand bij Oostvoorne,

we doen onze schoenen uit en wandelen langs de vloedlijn,

de ondergaande zon tegemoet.

Als we terug bij de auto komen, zegt hij: "Wil jij rijden, ik ben een beetje loom van de wijn"

en ik beken, dat ik helemaal niet kán rijden,

Drie lessen nam ik, ooit, lang geleden, en daarna durfde ik niet verder, ik ben bang van het verkeer.

Hij kijkt me lachend aan en zegt: dan krijg je nu les, van mij, hier op het strand.

Even denk ik dat hij een grapje maakt, maar nee hoor, hij is serieus.............

en ik ben overmoedig, dus stap ik gewoon achter het stuur,

start de auto en rij weg..........

wellicht komt het door de wijn, door de ontspannen avond,

in ieder geval rijd ik pico bello, ik maak geen enkele fout, de motor slaat niet af, mijn metgezel hoeft niet in te grijpen,

ik rijd gewoon een heel stuk rechtuit, keer dan en rij weer terug.

Inmiddels is het vloed geworden, de zee komt op, het is donker,

we verlaten het autostrand, hetgeen betekent dat ik het stuur over moet geven.

We rijden terug naar mijn huis, waar hij me afzet en bedankt voor de gezellige avond, die zeker en vast een vervolg krijgt........

Damma

Jij haalde het slechtste in mij naar boven, 
zoals afhankelijkheid en jaloezie.
Ik wil niet afhankelijk zijn en  zeker niet jaloers zijn.
Toch was ik dat in mijn liefde voor jou.
Het was een ongelijkwaardige liefdesband en
vanuit die ongelijkwaardigheid voelde ik me machteloos en doodongelukkig.
Daarom moest ik wel een einde maken aan die band, hoeveel pijn dat ook deed, bij mij en wellicht ook bij jou.
Damma

ik ben zo eenzaam en alleen
en ik voel me zo verdrietig
het is een gevoel
dat ik mijn hele leven al met mij meedraag
ik voel mij naakt en onbemind,
het overvalt me, zo maar, zonder reden
en ik kan niet anders doen
dan wachten tot het vanzelf weer overgaat
damma

Vandaag is het de laatste dag dat ik je kom bezoeken op de bouw.

Het huis is af. Anderhalf jaar lang kwam ik bijna iedere dag hierheen en bracht eten en drinken mee, soms hielp ik je met stenen aangeven, maar meestal zat ik gewoon naar je te kijken.

Ik zie je graag.

Morgen komt de eigenaar het huis in bezit nemen.

Vandaag is het huis nog van jou en mij.

Het is een bewolkte dag, een beetje motregen, het past bij mijn stemming, afscheid nemen is niet leuk.

Ik zie, dat je blij bent, dat ik gekomen ben.

Je omhelst me, kust me teder.
Nog  één maal eten we spaghetti piripiri, drinken er sangria bij, chocolade ijs als dessert.

Je neemt me bij de hand voor een laatste rondgang door het huis.

We kussen elkaar teder en dan is het afscheid daar.

Anderhalf jaar vriendschap en liefde.......het is voorbij!

De motregen is overgegaan in zware regenval.

Terwijl ik wegloop hoor ik het lied: de regen valt neer als een doek op het toneel. Hoe toepasselijk...........

Vaarwel mijn lief, vaarwel.
damma

ik herinner me een eerder bestaan, een ander bestaan, dan het aardse bestaan..........

en ook al heb ik geen woorden voor dat eerdere bestaan, ik herinner het me toch, met mijn gevoel...........

van tijd tot tijd stijg ik op als een arend en vlieg ik naar die andere wereld om daar een tijd te vertoeven,

als ik dan weer terugkeer op aarde, voel ik mij weemoedig en verdrietig en neem ik mij voor daar niet meer heen te gaan, omdat de terugkeer hier op aarde steeds weer zo pijnlijk is,

toch kan ik het niet laten om telkens weer op te stijgen en terug te keren naar het verloren paradijs

soms kom ik iemand tegen, die, net als ik, op zoek is naar hetgeen verloren is en waarvan we de herinnering voor altijd in ons dragen...........

een gelijkgestemde ziel, die ook op wil stijgen.................

damma

Ik woon op een eiland, waar mensen uit alle richtingen welkom zijn en liefdevol ontvangen worden, het eiland bestaat uit een berg, er is een noordkant, met steile rotsen, daar diep beneden beuken grote golven op de rotsen, dat is de kant waar ik meestal met mijn rug naartoe zit, daar is het altijd nacht, maar het is best een mooie nacht, want het is volle maan en bijna onbewolkt,

aan mijn voorkant, mij is er de zuidkant van de berg, met de prachtig begroeide helling en uiteraard komt aan de ene kant de zon op en gaat hij aan de andere kant onder en ik kan voortdurend kiezen of ik me wil richten naar de ontroerende zonsopgang, het prachtige zuiden, of de weemoedige zonsondergang, Soms heb ik behoefte aan de zee en de volle maan, dan zit ik in het donker over zee te staren, en hoor ik diep beneden de golven op de rotsen slaan....... ik kan kíezen.......en ik wil soms hier en dan weer dáár zijn.

Zo af en toe komt er iemand naar boven, die heeft dan een hele pelgrimstocht gemaakt om bij mij te komen......

Als ik dat wil, kan ik, naar beneden gaan, naar het dal, waar de mensen zijn en ik kan me gewoon tussen hen begeven, zonder dat één van hen weet, dat ik eigenlijk op de berg hoor....

daarna kan ik weer gewoon terugkeren naar de top van mijn berg.........
damma

Het is een heerlijke zwoele zomeravond aan zee.

Ik slenter langs het strand en zie een bootje liggen.

Ik loop ernaartoe, kijk erin en merk dat het leeg is.

De volle maan weerspiegelt haar zilveren licht op het zeewater.

Wat zou ik graag uit varen gaan.

Ineens staat er iemand naast mij die zegt:

"Stap maar in, ik roei wel."

Onmiddellijk stap ik in, geen seconde hoef ik er over na te denken.

De man duwt het bootje de golven in, springt er in en vaart er behendig mee over de golven.

Hij zingt een lied, het bekende Santa Lucia en kijkt me heel teder en liefdevol aan.
Het is een heel mooie man met een prettige, liefdevolle uitstraling.

Het lijkt wel of ik hier op zee vaar met een heuse engel.......
en wie weet, ís dat ook zo........
damma

Het is vroeg in de morgen, het is nog donker, je zit in de auto op weg naar je werk en je denkt aan mij.

Ineens voel je een zacht, warm briesje....... en even later zit ik naast je.

Ik kijk je stralend aan en zeg: "Wat fijn, dat je me geroepen hebt!"

"Deed ik dat dan?"vraag je verbaasd.

"Ja zeker wel" zeg ik, "als je heel sterk aan me denkt, kom ik vanzelf naar je toe, ik kan niet anders........en ik wíl niet anders. Ik ben blij, heel blij, dat je me geroepen hebt. Het is fijn om bij je te zijn."

Ik leg mijn hand op je dijbeen en mijn hoofd op je schouder.

We rijden rustig door de donkere ochtend. Je voelt je gelukkig en je wilt dat deze rit heel lang duurt. Als je de parkeerplaats van je werk opdraait, vraag je: "Blijf je bij me?"

"Graag!" antwoord ik, "ik zorg ervoor dat alleen jij mij kunt zien, ik zal onzichtbaar zijn voor alle anderen."

Je lacht en zegt: "Mooi zo, dat spaart een heleboel uitleg."

We lopen samen naar binnen. Mensen groeten je, hebben je nodig, je moet dingen oplossen en onder al die drukke werkzaamheden,  zie ik je regelmatig naar me kijken, met een liefdevolle blik; je bent blij dat ik bij je ben.

Aan het eind van de werkdag zitten we weer samen in de auto.

Ik zie dat je moe bent en stel voor om even te stoppen op een rustige plek.

Ik masseer je nek, je rug, streel je lieve gezicht, je zachte haren, geef je  kusjes en knuffels,

tot je je weer helemaal fit en gezond voelt.

Daarna rijden we verder. Bij jouw huis aangekomen, moet ik afscheid nemen.

"Tot morgen?" vraag je. "Als je me roept......" antwoord ik.

Met hetzelfde zachte, warme briesje waarmee ik die ochtend gekomen ben, ga ik nu weg.

Je weet, dat je me altijd roepen kunt.........
damma

een viool klinkt in de nacht

het is mijn lief die op mij wacht

ik haast mij naar hem toe

regen en wind doen er niet toe

een viool klinkt in de nacht

het is mijn lief die op mij wacht

het waait en regent dat het giet

ik denk: vannacht ga ik maar niet

een viool klinkt in de nacht

het is mijn lief die op mij wacht

het sneeuwt en het vriest

ik blijf thuis en voel me triest

een viool klinkt in de nacht

het is mijn lief die op mij wacht

ik haast mij door de mist

maar zie: het is een list

het spel was niet voor mij

zijn liefde is voorbij

damma

Het was lente.

De bloesems bloeiden aan de bomen en ik wachtte elke dag op je onder de seringenboom.

Jij was meestal te laat en je had altijd een reden om rap weer weg te gaan.

Toch bleef ik op je wachten, alle dagen weer.

De sering raakte uitgebloeid en jij zei tegen me, dat je mij niet meer wilde ontmoeten.

Ik weende.............

Opnieuw is het lente; er is een jaar voorbijgegaan.

Daarnet liep ik langs de seringenboom.

Ik zag je staan, alleen. 

Je weende........

Damma

Dat ik dood zou gaan,

juist nu iedereen verder mag gaan

dat had ik niet verwacht

daar was ik niet op bedacht

het is een hard gelag

dat ik niet verder mag

mijn tijd zit erop

dat is een strop

alles gaat weer open

maar mijn ogen worden voorgoed gesloten

mijn leven is voorbij

maar ik maak geen stampij

ik heb het goed gehad

straks valt mijn laatste blad

damma