als ik drijf op de schaduw van heden
en het mij voelbaar ontbreekt aan gerief
maakt het ademen diepe sneden
roept de rust en komt de nacht als een dief

niet dat ik door het sterven ben aangeraakt
of vast de wakken tel voor morgen,
door deze of gene word gelaakt
neen, de ziel is gedwongen verborgen

toch bouw ik op oude stenen
zij vormen het beeld met geduld
om weer iets van de toekomst te lenen
dat nu nog met nevel is omhuld

10-09-2007 om 16:38 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

mijn gedachten zijn vaak

door verwachten bevangen

alsof jij of jij nog zal komen

waarom blijft toch mijn ziel

aldoor naar het ideaal verlangen

waarom blijf ik, mens, dromen

wil zo graag vergeten

aldoor wat was

en door mijn verdriet

al vele malen is opgegeten

opdat ik vlucht voor wat is geweest

en mij slechts hoop wil aanmeten?

ik leef de droom van Eden

bron van stromende liefde

het maakt me zwevend in het heden

zie de onmiskenbare schoonheid

kom, ga met me mee

naar de glimlachende blijheid

31-08-2007 om 20:57 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

dit dicht vlak en braak vol ledigheid

kent geen noemenswaardige inhoud

er is zoveel onzinnigs geschreven

dat ik mij daarom van harte onthoud

van scheutigheid door mij bedreven

niet dat ik niets heb te vertellen

oh, je kent me van haver tot gort            

vandaag ontzie ik jou te kwellen

heden geen overpeinzing of

nutteloos ongerijmd gedicht

op jouw overdadig besmeurd bord

ik reik jou de doodsaaie verveling aan

vol met nietszeggende woorden

ik dacht nog over mijzelf te praten,

het eeuwig wederkerend fileleed

of de vlieg die ik wilde vermoorden

maar nee, ook dat zijn holle vaten

slaapverwekkend is nu mijn schrijven

nodigt uit tot lege armzalige gedachten

wat heerlijk eens niet te moeten

niets stichtelijks of pijn te verzachten

niet naar rijmend gezeur te smachten

ik ga dan maar, wel op blote voeten

31-08-2007 om 20:56 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

ik roer mijn vinger

door het schuim

van de cappuccino

dat blijft altijd achter

omdat ik snel de koffie drink

wat ongeduldig,

een onverklaarbare haast

zonde denk ik vaak

dat witte schuim

en lik mijn vingers af

met de cacao nasmaak

wat een genot

eerst slurpen

en dan de rand

van het kopje aftasten

alsof ik

een vrouwenlijf

betast

en gejaagd                    

verorber

nog een graag

ober

31-08-2007 om 20:54 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

in mijn glazen woning

getralied door geweten

voel ik zo vaak

het verlangen

naar het lichte buiten

alsof ik ben bezeten

door illusie bevangen

waarom verscheurt

buiten en binnen

mijn diepe wens

door liefde gekleurd

is het de verstilde leegte

door stilstaand bloed

tot ijzig verbeurd

ik versterf door de dagen heen

slechts terend op enkele tellen

schrijnend gehouwen

in mijn grafsteen van ooit

wil ik dat nog voelen

dit eeuwig kwellen?

31-08-2007 om 20:52 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

hij kwam langs,

onverwachts

en toch gehoopt

hij speelde met snaren

van een verborgen viool

wat heeft hem toch genoopt

het klankspel niet voor

zichzelf te bewaren

of een stille plek te zoeken

een verborgen begraafplaats

waar hij voor niemand

en toch allen

een bescheiden triomf

kon boeken

waarom sneed hij mij

door hart en ziel

en deed mijn

wereld bestormen

ik zal de klanken

moeten doven

in stil verdriet

de trillingen dempen

in verdrongen dieptes

van verdorde ranken

denken zal ik slechts

aan het kruisigingsmoment                

van een verleden lente

ik zoek dan opnieuw

mijn weg

zomaar, dwalend,                         

haast dromerig blind

zo ga ik weer binnen

in mijn zwartomrande heg

31-08-2007 om 20:52 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

mijn benen

strek ik

tot op de andere

lege zetel

zo een omzichtige daad

noem ik vermetel

jij zat er eerst

wist me geen raad

31-08-2007 om 20:50 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

ik wil zo graag

mijn diepste verlangen

ketenen aan mijn ziel

of strak omarmen

bezingen met

liefdesgezangen

het zegt zoveel

over het aardse lijden

nog meer over

ons menselijk bestaan

we willen de

onontkoombare

eenzaamheid

zo aldoor mijden

ik wil zo graag die

momenten herbeleven,

de tellen van intimiteit,

maar word dan gejaagd

voortgedreven

tracht me vast te klampen

door dromen begeleid

als ik dan de ander vind

die mij kent en begrijpt

zal ik langzaam gaan beseffen

wat mij aan het leven bindt                 

het gevoel er te mogen zijn

wordt hoe langer hoe meer gerijpt

het verlangen zal dan sterven

om de ware liefde te erven

31-08-2007 om 20:48 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

31-08-2007 om 20:46 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

hoe lieflijk en licht

gaat mijn blauwe vlinder

zij zweeft fladderend rond

in mijn gedachten

en wappert zachte wind

met haar tere vleugels

langs blad en bloem

wie zal daar niet

stilletjes naar smachten      
 

als ik haar zie

en een glimlach schenk

voelt zij als het ware

de vreugde van een mens

in een stille wenk

verbindt zij wat geluk

in een niet verwoorde wens

met haar sprankelende

wuivende gebaren

licht zij harten op

laat mij voelen

wat niemand echt

kan verklaren

maar liefdevol

tederheid aan

de ander hecht

31-08-2007 om 20:42 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

in een strakke trui

en dito broek

loopt zij mee in het groen

ze heeft een rode blos

en wapperend haar

met een blik in haar ogen

gericht op ver mededogen

nee, ze is hier duidelijk;

een spanning, sterk aanwezig

ik voel me soms een dier

zeker in het groen

ach, je kent mij

ik zou nimmer wat doen

ze is een lopend voetstuk             

en kletst al maar door

ik zie haar wel, maar

niet dat ik haar hoor

ze is een engel uit

het maagdenkoor

haar blonde, wilde haren                    

winden mij erg op

en al dat ander

haar borsten met name

ach alles tezamen             
maar ja, ik blijf koen

ik zou nimmer wat doen

o ja, het ging om               

de honden

die laten we uit

een ommetje mag het heten

ik was het bijna vergeten

ik ben dan wel oud

maar nog niet versleten

31-08-2007 om 20:36 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

hoe kunde gij me kenne

als de deur me hinne zie
ge kunt ut noit witte

ik fuul me dan veugelvrie          

nim munne ope hand

zo werm tussen dun oewe

worde ge dan nie overmand

over wie ik zij

bende dan nie angeland

zo wezenluk dichbij

da bin ik

unne mens van flees

heur munne siel roepe

di ben ik

wa ge in mun oge lees

31-08-2007 om 20:35 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

su sieje for uut

in dencke versoncke

hie in sorge gesinckt

die bure in gewesend

gelieke unne droncke

sie komme nie frie

um hiere te sijne

skouder am aender

doch nimmer int reine

so goat die daghe

so stille ende vurt

icke fuule die swaore ruste

gelieke er bie heurt

so sie treffe mekaore

met unne seeje geskeide

dele die werlt

umme ut ene te mijde

so dele sie

aol in stille

sie kunne nie anders

sie souwe nie wille

31-08-2007 om 20:34 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

het is nog vroeg

als de nacht eindigt en de

uil van het donkere licht

voor mij uit zweeft naar

de blauwe fontein               

waar druppels

schitteren in vlagen

van de stervende

maneschijn

door knarsende kiezelstenen

schuifel ik naar de bank

gelegen aan het pad

langs de waterpartij

hier zet ik mij neder

en zie de dag traag

ontvouwen met een

schaduw aan mijn zij

deze plek van eindeloze duur

schept vreugde in een

onnoemelijk ogenblik

hier ontmoet ik de schepping

waar licht en teer ruisen

van de waterstralen

het wonder opnieuw

in mij laten dalen

31-08-2007 om 00:00 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

een kind

groeit in

eigenwaarde

als liefde

zijn weg vindt

was jij het

die het baarde

werd je

echt bemind?               

31-08-2007 om 00:00 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

mijn lippen zuigen

aan jouw vel

en als ik mijn tong

van passie vertel

kreunt het zuchten

van jouw lijf

en ruik ik al

het zwetend vocht

zijn we al

in een hemels verblijf?

31-08-2007 om 00:00 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

ik ben dichter

van het eerste uur

nog sterker,

van het eerste kwartier

of twintig minuten

dus niet een noeste werker

of gedreven poëtendier      

nee, ik zit en handel

en de woorden,

zo die komen,

gaan met mij aan de wandel

het is niet de romantiek

die u verwacht

van langhaar en snor,

een afgezakte bril

en sacherijnig geknor          

het is wat toetsen aanslaan

op het bord

al schijn ik dat wel

met kracht uit te voeren

ja, immers na uiterlijk

een halfuur

moet ik weer voort

31-08-2007 om 00:00 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

dag Hans          

zeg ik

en zie mijzelf

in de etalageruit

je oogt niet slecht,

mijn jongen,

voor jouw leeftijd sta je

nog betrekkelijk recht

en zie nog goed

jouw strakke huid

dag Hans            

zeg ik

en kijk nog dieper

in mijn ogen

duw haast mijn neus

tegen het raam

zeg ouwe viezerik

kan je het wel zien

ga naar binnen

en koop die blaadjes

over seks en                       

betaald beminnen

of loop door

maar blijf niet staan

31-08-2007 om 00:00 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

25-08-2007 om 16:21 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm

25-08-2007 om 16:21 geschreven door Julius Dreyfsandt zu Schlamm