het oude leven is voorbij... het nieuwe... daar schijn ik me nog niet in te vinden
10-03-2011
De ene wasmachine na de andere
Helemaal leeg... en moedeloos. Plots merken dat je ondanks dat je meent dat je grenzen trekt, dat nog lang niet doet... niet afdoend. Je zou helemaal in de armoede verzeild geraken om je kind haar wensen in te willigen? Op studentenkamer terwijl je dat niet kan betalen en ze gemakkelijk naar huis kan komen? Ondertussen zet je de ene wasmachine na de andere op... omdat je kind niet tijdig de vuile was binnenbracht? En heb je uren op internet informatie bij elkaar gezocht omdat zij het er toch maar van neemt? Mama lost het wel op... En wat als ik dat dit keer NIET kan oplossen? Helemaal down dus... omdat ik dankzij die wasmachines niet buiten kon... voor de vierde dag op rij. Het is broodnodig... dat ik mijn eigen leven léér leiden... en als dat moet in behandeling in een therapeutisch dagcentrum, dan moet dat maar. Want wat deed zij ondertussen? Leuk lachen en kletsen met haar vriendin, de dringende brief vergeten te posten... wat wil zeggen dat ik nog een week langer op de terugbetaling zal moeten wachten? Wie is hier gek? Ik ben moe... van het leven en van al die mensen die beroep op me deden en nog doen... en eenmaal ik even niet meer kan... me laten vallen als een baksteen. Sommigen doen er nog een schepje bovenop en gaan me demoniseren, uitsluiten, minachten, beschuldigen, veroordelen. Mooi leven... wie maalt daar nog om? Ik alvast niet meer. Moe. Heel erg moe.
Reacties op bericht (1)
10-03-2011
raak
Hoewel ik niet de gewoonte heb allerlei blogs te doorsnuffelen, klikte ik toevallig die van U aan. Die eerste tekst treft mij. Ik kom zeker terug om de rest te lezen.
