Luister "voorbij" wat ik zeg, hoor mijn verlangen.
Hoe dikwijls luisteren we niet naar onszelf in plaats van naar de andere. Hoe snel zijn we niet met een pasklaar antwoord, goeie raad, een oplossing. Wellicht goed bedoeld, maar wat kan de boodschapper daarmee doen ? Is het bij luisteren niet eerder te doen om ons hart open te stellen naar de andere en zijn leven bij ons binnen te laten ? Een uitspraak is meestal ook maar het tipje van de sluier waarachter het echte verhaal schuil gaat. We laten niet gemakkelijk het achterste van ons tong zien, dat vraagt vertrouwen. En soms hebben we anderen nodig om te achterhalen wat er in ons diepere ik aan noden zit. Hiernaar luisteren schept verbondenheid, begrip, warmte, mildheid. "Ik voel me begrepen en aanvaard" zei me onlangs iemand. Is het dit niet wat we allen nodig hebben: iemand die ons begrijpt en ons aanvaard , soms in ons gans anders-zijn. Zo'n gesprekken geven me energie en levensenthousiasme. groetjes,
