Vrijdagavond een voordracht gehoord van een Compostella-pelgrim. Geen "show" over alle bezienswaardigheden of praktische informatie, maar een getuigenis van hoe zo'n tocht je innerlijke mens (je binnenkant) beinvloedt. Enkele uitspraken die me bijbleven:
We kiezen deze tocht niet zelf; anderen doen hem ons cadeau. Ik voelde me gezonden. Alles wat gebeurt heeft een zin. Als je vertrouwen hebt in het leven, dan gebeuren de juiste dingen op het juiste moment. Je leert loslaten: een mooi dorp, een magnifiek gesprek,fijne mensen... Vertrek best alleen, zo heb je ruimte om "vreemden" te ontmoeten (jerusalem........emmaus) Verwacht niet dat er in de slaapplaats-dorpjes iets te doen is. Soms heb je de pijn van de buitenkant nodig om tot de binnenkant te komen. Onverwerkte fasen uit je leven komen op zo'n tocht naar boven. Gaandeweg kom je in het reine met jezelf. Ik zie de mensen weer graag.
Mij heeft die avond in die zin geraakt dat mijn besluit om volgend jaar op pelgrimstocht te gaan zo goed als vaststaat en ik hoogstwaarschijnlijk alleen vertrek, iets voor Pasen.
't Geeft me een heel goed gevoel al iets concreet te kunnen en durven zeggen.
Er zijn geen woorden die de pijn verzachten de stilte vullen van de veel te lange nachten...
Er zijn alleen maar mensen die misschien verstaan en deze grijze dagen een eindweegs met je gaan...
En er is Iemand die het lijden kent en zomaar deze mensen in je leven zendt...
Jan Coghe
Terzelfdertijd las ik een artikel over de pastorale werking in een psychiatrisch instituut:
Liefdevolle nabijheid: ---------------------
Mensen aandachtig en liefdevol nabij-zijn. Voor mensen een luisterend oor en een tochtgenoot zijn. Mensen respectvol bejegenen, in hun eigenheid erkenning geven, ze in hun broosheid dragen en ondersteunen.
Deze woorden zijn voor mij o zo duidelijk en zijn momenteel de drijfveer in mijn leven. Heerlijk om dit ook van een ander te mogen lezen.
