Ben onlangs een psychiatrisch instituut gaan bezoeken. Volgende uitspraken van de woordvoerder zijn me bijgebleven:
Centraal in het psychiatrisch werk is de ONTMOETING tussen hulpvrager-hulpverlener en hij toonde hierbij een tekening van 2 personen die op de grond bij mekaar zaten.
Meegaan met die mensen,met hen een eindje op weg gaan.
"In de psychiatrie kom je onvermijdelijk bij zowel de hoogste als de diepste punten van het menselijk bestaan terecht. Je hebt niet alleen te maken met een lichaam maar ook met een levende en sprekende persoon die zijn menselijke problematiek voor je neerlegt. Als je daar niet mee kunt omgaan,kun je er beter niet aan beginnen".
En dan de metafoor van de stoel:
De 4 poten zijn er voor: werk/ontspanning/relatie/zingeving(liefdevolle). Zit maar eens op een stoel waarbij één van de poten te kort of te lang is; dat onevenwicht is heel onaangenaam. Wat dan als geen enkele poot even lang is.....of als er zelfs poten totaal ontbreken... In zo'n situaties bevinden psychiatrische patienten zich.
Ik ben met een warm gevoel naar huis gereden met de overtuiging dat er in onze maatschappij nog heel veel heel goeie,lieve mensen zijn ,die jammer genoeg te weinig de voorpagina's van de dagbladen halen.
