Heb op een voordracht rond pelgrimeren me door volgende uitspraken laten raken: -----------------------------------------------------------------------------------
De aantrekkingskracht van als pelgrim op stap te gaan is o.a. door loslaten terug ten volle mens worden. Loskomen van vergroeiingen. Een ervaring van een pasgeborene= nieuw leven.
Belevingen die in ons dagdagelijks leven als "gewoon" ervaren worden, zijn op zo'n tocht intenser.
In onze moderne tijd proberen we zo weinig mogelijk afhankelijk te zijn -we verzekeren ons voor alles wat maar kan, in de hoop niemand nodig te hebben; Op zo'n tocht maken we ons opnieuw afhankelijk en ervaren we terug menselijke goedheid;
Een pelgrim wil "gezonden" worden, we zijn er "om" iets. Ik ga niet van mijn "eigen" op weg, 't is geen privé-initatief. Je moet niet zelf de zin van het leven uitzoeken, het leven heeft zin, omdat het ons gegeven is. Als we op de tocht een ervaring van "zending" doen, gaan we ook ons hele leven makkelijker als zending zien.
De natuur zien als ruimte die me open rukt en "God" binnenlaat. De natuur nodigt ook uit om ongekunsteld jezelf te zijn en je af te vragen wat je betekent voor de anderen en de "Andere". Je leert meer in de bossen dan in de boeken
Zelf je rugzak dragen symboliseert de last die we met onszelf hebben en verzoent ons met onszelf.
Door wat er van buitenuit aan mij wordt aangereikt (natuur,medemens,...) word ik vrij van mezelf, een bevrijding uit mezelf.
