Heb deze week een poezie-avond bijgewoond. Hierna enkele uitspraken die me hebben geraakt:
Bij iemand op de rand van het bed gaan zitten .
Is dat niet: iemand willen nabij zijn; begaan zijn , meeleven,luisteren,mee-voelen,bekommerd zijn,tochtgenoot,supporter,steun zijn,mee-stapper,nederig zijn. Ik laat mij raken door jouw leven. Is dit niet de zin van ons leven ?! Is het dit niet waar ik nu naar op zoek ben en soms al eens vind en een bron van enthousiasme is. Ik denk het...
Aan niets denken is grote kunst.
Via meditatie probeer ik er soms enkel te "zijn" en "los te laten " ,waardoor mijn energie-bron aangeboord wordt. Niet eenvoudig.
Babbelen is een reinigingsritueel.
Reinigen doet me denken aan een bad nemen;weg met ballast,angst,negatieve gedachten en plaats maken voor optimisme,initiatieven,zingen onder de douche. Is praten ook niet :een bad nemen.
Als de werkelijkheid naar mij toekomt,is dit "genade".
Soms ,als ik "toevallig" bij het stappen, mensen tegenkom en we raken in gesprek , benoem ik die ontmoetingen als genade-momenten. Precies of er wordt mij een spiegel aangeboden,een uitnodiging, om naar mijn leven te kijken.
