Wat een woord ?! En toch is dit voor mij nodig om echte innerlijke rust te ervaren. Soms ga ik het te ver zoeken ook al geeft loslaten in kleine dingen eveneens voldoening. Enkele voorbeelden van de laatste dagen :
's Morgens vertrek ik met de wagen naar een georganiseerde wandeling; het regent; ik twijfel of ik doorzet; ik beslis om toch te gaan stappen, fixeer me niet meer op de donkere wolken en op de enkele regendruppels die iets aankondigen dat niet deugd ,maar geniet van in de natuur te zijn.........heb mijn paraplu niet moeten gebruiken !
'k Rijd met de wagen naar de startplaats van die wandeling; alle mogelijke parkeerplaatsen in de wijde omtrek zijn reeds ingenomen; mijn zenuwachtigheid daaromtrent laat ik los en ik rijd tot aan de startplaats en wat blijkt: juist voor de ingang is één parkeerplaats die daar precies op mij lag te wachten. !
Soms ga ik stappen en hoop een interessant persoon te ontmoeten waarmee een warme,intense babbel kan. Deze keer laat ik ook dit item los en wat gebeurt er ? Inderdaad, een ontmoeting met een heel fijn iemand !!!
Vertrouwen we genoeg in die" Iemand", gelijk hoe je die ook benoemt,die ons hier op aarde gezet heeft en voor ons zorg draagt ????!!!!
Heb op een voordracht rond pelgrimeren me door volgende uitspraken laten raken: -----------------------------------------------------------------------------------
De aantrekkingskracht van als pelgrim op stap te gaan is o.a. door loslaten terug ten volle mens worden. Loskomen van vergroeiingen. Een ervaring van een pasgeborene= nieuw leven.
Belevingen die in ons dagdagelijks leven als "gewoon" ervaren worden, zijn op zo'n tocht intenser.
In onze moderne tijd proberen we zo weinig mogelijk afhankelijk te zijn -we verzekeren ons voor alles wat maar kan, in de hoop niemand nodig te hebben; Op zo'n tocht maken we ons opnieuw afhankelijk en ervaren we terug menselijke goedheid;
Een pelgrim wil "gezonden" worden, we zijn er "om" iets. Ik ga niet van mijn "eigen" op weg, 't is geen privé-initatief. Je moet niet zelf de zin van het leven uitzoeken, het leven heeft zin, omdat het ons gegeven is. Als we op de tocht een ervaring van "zending" doen, gaan we ook ons hele leven makkelijker als zending zien.
De natuur zien als ruimte die me open rukt en "God" binnenlaat. De natuur nodigt ook uit om ongekunsteld jezelf te zijn en je af te vragen wat je betekent voor de anderen en de "Andere". Je leert meer in de bossen dan in de boeken
Zelf je rugzak dragen symboliseert de last die we met onszelf hebben en verzoent ons met onszelf.
Door wat er van buitenuit aan mij wordt aangereikt (natuur,medemens,...) word ik vrij van mezelf, een bevrijding uit mezelf.
Heb deze week een poezie-avond bijgewoond. Hierna enkele uitspraken die me hebben geraakt:
Bij iemand op de rand van het bed gaan zitten .
Is dat niet: iemand willen nabij zijn; begaan zijn , meeleven,luisteren,mee-voelen,bekommerd zijn,tochtgenoot,supporter,steun zijn,mee-stapper,nederig zijn. Ik laat mij raken door jouw leven. Is dit niet de zin van ons leven ?! Is het dit niet waar ik nu naar op zoek ben en soms al eens vind en een bron van enthousiasme is. Ik denk het...
Aan niets denken is grote kunst.
Via meditatie probeer ik er soms enkel te "zijn" en "los te laten " ,waardoor mijn energie-bron aangeboord wordt. Niet eenvoudig.
Babbelen is een reinigingsritueel.
Reinigen doet me denken aan een bad nemen;weg met ballast,angst,negatieve gedachten en plaats maken voor optimisme,initiatieven,zingen onder de douche. Is praten ook niet :een bad nemen.
Als de werkelijkheid naar mij toekomt,is dit "genade".
Soms ,als ik "toevallig" bij het stappen, mensen tegenkom en we raken in gesprek , benoem ik die ontmoetingen als genade-momenten. Precies of er wordt mij een spiegel aangeboden,een uitnodiging, om naar mijn leven te kijken.
De echte ontdekkingsreis is niet van nieuwe landschappen te zien, maar wel nieuwe ogen te hebben.
Gaan wandelen,op trektocht gaan, op reis gaan,steden bezoeken, cultuur opsnuiven,...... 't is leerzaam,je komt nieuwe mensen tegen,'t ontspant en wat weet ik veel...
Is ons leven niet een continue trektocht, zoektocht,ontdekkingstocht: we trekken, zoeken en soms ontdekken we iets van wie we zijn en begrijpen we iets meer van de zin van ons bestaan.
't Is precies of we krijgen nieuwe ogen: er komen andere mensen in ons leven , we worden milder, onze blik wordt warmer, vriendschapsbanden worden gesmeed, kortom,'t leven ziet er meer rooskleurig uit ,we voelen een tinteling in ons lichaam en er leeft enthousiasme
Na de recent gehoorde getuigenis is mijn verlangen niet meer te stoppen: ik wil op weg !!! Eerder verzamelde kranteknipsels,artikels, boeken, internet-sites, alles komt nu boven en wordt enthousiast verslingerd; 'k sta versteld dat ik al zo geruime tijd aan deze tocht denk. Vooral een bezinningsboekje voor de Compostela-pelgrim met als titel:"De lange weg naar binnen" raakt me, zelfs meer dan de reisverhalen. 'k Vraag me af wat ik er ga zoeken. Wat hoop ik te vinden? Rust ? Een nieuwe uitdaging?Mijn levensweg?Een richtingaanwijzer? waar het echt om gaat in het leven ? Of iets van dit alles ?
Vrijdagavond een voordracht gehoord van een Compostella-pelgrim. Geen "show" over alle bezienswaardigheden of praktische informatie, maar een getuigenis van hoe zo'n tocht je innerlijke mens (je binnenkant) beinvloedt. Enkele uitspraken die me bijbleven:
We kiezen deze tocht niet zelf; anderen doen hem ons cadeau. Ik voelde me gezonden. Alles wat gebeurt heeft een zin. Als je vertrouwen hebt in het leven, dan gebeuren de juiste dingen op het juiste moment. Je leert loslaten: een mooi dorp, een magnifiek gesprek,fijne mensen... Vertrek best alleen, zo heb je ruimte om "vreemden" te ontmoeten (jerusalem........emmaus) Verwacht niet dat er in de slaapplaats-dorpjes iets te doen is. Soms heb je de pijn van de buitenkant nodig om tot de binnenkant te komen. Onverwerkte fasen uit je leven komen op zo'n tocht naar boven. Gaandeweg kom je in het reine met jezelf. Ik zie de mensen weer graag.
Mij heeft die avond in die zin geraakt dat mijn besluit om volgend jaar op pelgrimstocht te gaan zo goed als vaststaat en ik hoogstwaarschijnlijk alleen vertrek, iets voor Pasen.
't Geeft me een heel goed gevoel al iets concreet te kunnen en durven zeggen.
Er zijn geen woorden die de pijn verzachten de stilte vullen van de veel te lange nachten...
Er zijn alleen maar mensen die misschien verstaan en deze grijze dagen een eindweegs met je gaan...
En er is Iemand die het lijden kent en zomaar deze mensen in je leven zendt...
Jan Coghe
Terzelfdertijd las ik een artikel over de pastorale werking in een psychiatrisch instituut:
Liefdevolle nabijheid: ---------------------
Mensen aandachtig en liefdevol nabij-zijn. Voor mensen een luisterend oor en een tochtgenoot zijn. Mensen respectvol bejegenen, in hun eigenheid erkenning geven, ze in hun broosheid dragen en ondersteunen.
Deze woorden zijn voor mij o zo duidelijk en zijn momenteel de drijfveer in mijn leven. Heerlijk om dit ook van een ander te mogen lezen.
Vorige week Jordanie bezocht; is een hele belevenis:
Een reisverslag wordt dit bewust niet, wel probeer ik te verwoorden welke indruk sommige momenten op mij nagelaten hebben. Op de berg Nebo,waar Mozes "Het beloofde land" aanschouwde en we een zicht hadden op de Dode Zee,Jericho,de Jordaan,...gingen volgende mijmeringen door me heen: Eigenlijk is het leven een eenzame weg om te gaan, elk op zijn eigenste manier,soms onbegrijpbaar ,ondoorgrondelijk voor een ander. Niemand kan mij,kan jou, ten volle begrijpen. Waarderen we mekaar daarin ten volle ?! Wie wijst me De weg,De waarheid,Het leven ? 't Is zoeken, kijken met je ogen dicht,maar voelen. Ook niet proberen bij jezelf om alles te verwoorden, ook anderen daarin niet forceren. "Gewoon" je eigen weg gaan en anderen ook hun weg laten gaan.
Bij het vergezicht op de Jordaan-vallei en het meer van Galilea was het mistig en regenachtig: Het mysterie van het leven laat zich niet onthullen; 't zou te eenvoudig zijn om buiten ons te vinden wat we zoeken. Deze dag nodigt uit om binnen in onszelf te zoeken. Zo laten we het slechte weer los want het heeft zijn betekenis.
Alleen zij die onderweg zijn, kunnen de hoop koesteren ooit aan te komen.
Soms blijven we bij de pakken zitten , zijn we moe gestapt, twijfelen we of we wel op de voor ons goede weg zitten, vinden we de gekozen weg veel te moeilijk, benijden we anderen die precies niet zoekend zijn en zo gemakkelijk door het leven gaan.
Als we ooit willen aankomen is stappen de enige uitweg. En wachten om er aan te beginnen tot we over alle informatie beschikken is uit den boze want we moeten voorbij de eerste bocht zijn om de tweede te kunnen zien. Durven beginnen is al voor een groot stuk: geslaagd zijn!
Ben momenteel het boek: Uw brein als medicijn" van Dr.Servan-Schreiber aan het lezen. (Door controle te krijgen over het emotionele brein in de hersenen kunnen stoornissen ontstaan uit stress,depressie,...genezen) Wordt vervolgd...
Jullie weten al dat wandelen me fascineert, zodat ik toch eens per week een 20tal kilometers in de wijde natuur doorbreng en vooral op door plaatselijke wandelclubs uitgestippelde wandelingen . Zo ook vorige week toen plots op mijn weg een dame opdook die ik vriendelijk begroette en zij mij terug een goeiendag wenste. We begonnen als wildvreemden een één uur durend gesprek waarbij zoveel raakpunten ter sprake kwamen dat het ongelooflijk leek. Enkele voorbeelden: dezelfde vormings cursussen gevolgd, dezelfde interesses, dezelfde mensen kennen, elkaars "buikverhaal" verstaan, dezelfde Compostella-droom. Het werd een hartverwarmende ontmoetings-wandeling van twee totaal onbekenden die mekaar zo wonderlijk goed verstonden dat dit geen toeval was. het leven kan toch mooi en boeiend zijn hé. Wat een gelukzak ben ik toch !
Voor mij is liefde: mensen in hun "zijn" aanvaarden zoals ze zijn , ook in hun voor mij gans anders-zijn. Jij mag er zijn zoals je bent ; zo ben je de moeite waard en maak ik tijd voor jou om naar jou te luisteren, me in te leven in je innerlijk leven van gevoelens, gedachten, verwachtingen,... Misschien geloof je hierdoor wat meer in jezelf, krijg je kracht, voel je wat enthousiasme, krijgt je leven een duwke in de rug.
Luister "voorbij" wat ik zeg, hoor mijn verlangen.
Hoe dikwijls luisteren we niet naar onszelf in plaats van naar de andere. Hoe snel zijn we niet met een pasklaar antwoord, goeie raad, een oplossing. Wellicht goed bedoeld, maar wat kan de boodschapper daarmee doen ? Is het bij luisteren niet eerder te doen om ons hart open te stellen naar de andere en zijn leven bij ons binnen te laten ? Een uitspraak is meestal ook maar het tipje van de sluier waarachter het echte verhaal schuil gaat. We laten niet gemakkelijk het achterste van ons tong zien, dat vraagt vertrouwen. En soms hebben we anderen nodig om te achterhalen wat er in ons diepere ik aan noden zit. Hiernaar luisteren schept verbondenheid, begrip, warmte, mildheid. "Ik voel me begrepen en aanvaard" zei me onlangs iemand. Is het dit niet wat we allen nodig hebben: iemand die ons begrijpt en ons aanvaard , soms in ons gans anders-zijn. Zo'n gesprekken geven me energie en levensenthousiasme. groetjes,
Valt het jou ook op dat we door onze omgeving veel sneller een opmerking dan een compliment krijgen? En dat die opmerkingen, die kritiek een negatief effect op ons hebben ? Bij mij is dat toch zo. Ik voel me dan kleiner worden; een klein manneken die niks waard is, niets kan en nog dieper in de put kruipt en dus nog meer ineenkrimpt. Pijnlijk ! Een compliment daarentegen doet me groeien, meer geloven in mezelf, maakt me zodanig enthousiast dat ik bergen kan verzetten...geeft me precies vleugels. Heerlijk ! Laten we mekaar eens meer een compliment geven en daar dan ook de volle deugd van proeven, zowel van het geven als van het krijgen. Misschien zou de wereld er een beetje anders door worden.
Als ik me door mensen geforceerd voel om te moeten veranderen, om aan een situatie iets te moeten doen, om stappen in mijn leven te moeten zetten, om dat boek te moeten lezen, om rekening te moeten houden met heel veel goeie raad, hoe goed bedoeld ook, dan zak ik door mijn knieen van al dat gewicht. Ik voel me dan rotslecht, ik heb dan het gevoel dat ik niet goed ben zoals ik ben en moet veranderen om ne goeien te worden. Maar bij mij werkt dat niet , dat heeft zelfs een averechts effect. Ik ben niet meer gemotiveerd om te groeien; mijn geloof in mezelf is weg. Wat ik dan wel nodig heb: liefdevolle mensen die me gaarne zien zoals ik ben ! Die in mij geloven en me vertrouwen geven . Dan heb ik de moed om stappen te zetten en te groeien.
Maar vandaag iets doen is verdomd moeilijk. We weten het soms zo goed dat er in ons leven iets moet veranderen om gelukkig te zijn en innerlijke rust te vinden. We voelen ons niet goed in ons vel, er ontbreekt enthousiasme, genieten is moeilijk, er komt sleur in ons leven, we beginnen te zagen en te klagen en dat is het dan. We proberen ons te troosten met : iedereen heeft het al eens moeilijk; die moeilijke periode zal wel vanzelf overgaan; eigenlijk heb ik het toch nog zo slecht niet. En we hopen dat het tij wel vanzelf zal keren. Ofwel zien we geen uitweg, weten we niet wat we eraan kunnen doen en proberen we er het beste van te maken. Ofwel nemen we het roer in handen, kijken we welke stappen(stapkes) we kunnen , willen en durven zetten en gaan op "zoektocht". Avontuurlijk, soms beangstigend van :waar ga ik uitkomen; ga ik nog niet meer in de knoei met mezelf geraken ?
Lieve mens, al deze wegen heb ik bewandeld, bewandel ik nog en zal ik gans mijn leven blijven bewandelen. Soms ben ik dat "wandelen" beu, ga ik langs de weg zitten en,raar maar waar, er komt dan "juist toevallig" iemand op mijn pad die voor mij blijft supporteren en ik "sta terug op, neem mijn bed op en wandel, want de tijd van slapen is voorbij,......"(Elly en Rikkert) Zalig van zo'n supporters te hebben , maar evenzeer van supporter te mogen zijn.
