Blij dat je bij mij op bezoek komt; Mag ik me even voorstellen ? Ik ben een "groeiend "mannelijk wezen dat zich qua leeftijd stilaan begint thuis te voelen op een website met een naam als "seniorennet". Graag vertel ik iets over mijn levensevolutie , vooral van de laatste 5 jaar.
Mensen hebben me mijn ganse leven al geboeid. Altijd stond ik graag dicht bij hun leven want verbondenheid was mijn energiebron. Dit fenomeen heeft zich nog meer gemanifesteerd door het overlijden van mijn zus. Op de spontane vraag die toen in mij opkwam van: "moest ik nu sterven, zou ik tevreden terugblikken op mijn voorbije leven ," antwoordde ik zonder er lang moeten over na te denken: NEEN. Wat een confrontatie met mezelf; ik was er niet goed van. En toch ben ik nu nog heel dankbaar voor mijn eerlijk antwoord toen, want dat moment was de aanzet van een rijker, voller leven !
Want stilaan stelde ik me open voor andere dingen die ik op mijn levensweg tegenkwam: Ik maakte nieuwe vrienden die in dat "nieuwe" mannelijk wezen geloofden en die samen met mij "op stap" wilden gaan. Ik noem ze mijn reisgezellen, mijn supporters,mijn klankborden, mijn wandelstokken, mijn zielsverwanten. Mensen bij wie ik me aanvaard voelde zoals ik ben, bij wie ik ten volle mezelf mocht, kon en durfde zijn. In hun ogen was ik de moeite waard en dat deed me groeien en durven. Ik gaf mijn leven een gans andere wending: ik begon psycho-therapie te studeren,volgde massage-weekends, stopte met mijn beroepsloopbaan en stapte in vrijwilligerswerk waar ik o zo dankbaar werd om de gave van het luisterend oor.
Ik krijg en maak meer tijd om de natuur in te stappen; 20 km per week ben ik zo onderweg met mezelf. Een heerlijk gevoel is het om met beide vaste voeten op moeder-aarde te staan en zo energie te voelen stromen.Soms brengt Iemand mensen op mijn pad en worden er fantastische ervaringen uitgewisseld,urenlang,met totaal onbekenden, waarmee gaandeweg,liefdevol en met heel veel respect en breeddenkendheid, een warme band ontstaat.
Maar mijn trektocht is, zowel letterlijk als figuurlijk, nog verre van voltooid. Mijn volgende uitdaging, confrontatie met mezelf,wordt Santiago de Compostela. De plannen zijn aan het rijpen, maar de drang, de kriebels,het verlangen om terug met mijn rugzak en met onbekenden contact te hebben zijn al heel intens aanwezig.
Met je oren,je blik,je handen voor mensen iets kunnen betekenen doet energie opborrelen en laat enthousiasme geboren worden. 't Is precies of ik heb een levensbron ontdekt die nooit uitdroogt, want wat ik geef krijg ik honderdvoudig terug. Zalig is dit !
Als de krant het dan heeft over het grote aantal depressies en zelfdodingen in ons land, over relatieproblemen en eenzamen, dan krimpt mijn buik in elkaar ,zucht ik diep en denk: ik wil mensen die het moeilijk hebben in hun leven,helpen.
Als ook jij nood hebt aan een luisterend oor,aan inzicht in jezelf,aan innerlijke rust,aan meer enthousiasme en levensvreugde, dan wil ik samen met jou kijken wat daarvoor nodig is. Mijn mailbox , maar vooral mijn hart, staan voor jou open. Lieve groeten.
