Vorige week Jordanie bezocht; is een hele belevenis:
Een reisverslag wordt dit bewust niet, wel probeer ik te verwoorden welke indruk sommige momenten op mij nagelaten hebben. Op de berg Nebo,waar Mozes "Het beloofde land" aanschouwde en we een zicht hadden op de Dode Zee,Jericho,de Jordaan,...gingen volgende mijmeringen door me heen: Eigenlijk is het leven een eenzame weg om te gaan, elk op zijn eigenste manier,soms onbegrijpbaar ,ondoorgrondelijk voor een ander. Niemand kan mij,kan jou, ten volle begrijpen. Waarderen we mekaar daarin ten volle ?! Wie wijst me De weg,De waarheid,Het leven ? 't Is zoeken, kijken met je ogen dicht,maar voelen. Ook niet proberen bij jezelf om alles te verwoorden, ook anderen daarin niet forceren. "Gewoon" je eigen weg gaan en anderen ook hun weg laten gaan.
Bij het vergezicht op de Jordaan-vallei en het meer van Galilea was het mistig en regenachtig: Het mysterie van het leven laat zich niet onthullen; 't zou te eenvoudig zijn om buiten ons te vinden wat we zoeken. Deze dag nodigt uit om binnen in onszelf te zoeken. Zo laten we het slechte weer los want het heeft zijn betekenis.