Jullie weten al dat wandelen me fascineert, zodat ik toch eens per week een 20tal kilometers in de wijde natuur doorbreng en vooral op door plaatselijke wandelclubs uitgestippelde wandelingen . Zo ook vorige week toen plots op mijn weg een dame opdook die ik vriendelijk begroette en zij mij terug een goeiendag wenste. We begonnen als wildvreemden een één uur durend gesprek waarbij zoveel raakpunten ter sprake kwamen dat het ongelooflijk leek. Enkele voorbeelden: dezelfde vormings cursussen gevolgd, dezelfde interesses, dezelfde mensen kennen, elkaars "buikverhaal" verstaan, dezelfde Compostella-droom. Het werd een hartverwarmende ontmoetings-wandeling van twee totaal onbekenden die mekaar zo wonderlijk goed verstonden dat dit geen toeval was. het leven kan toch mooi en boeiend zijn hé. Wat een gelukzak ben ik toch !
Voor mij is liefde: mensen in hun "zijn" aanvaarden zoals ze zijn , ook in hun voor mij gans anders-zijn. Jij mag er zijn zoals je bent ; zo ben je de moeite waard en maak ik tijd voor jou om naar jou te luisteren, me in te leven in je innerlijk leven van gevoelens, gedachten, verwachtingen,... Misschien geloof je hierdoor wat meer in jezelf, krijg je kracht, voel je wat enthousiasme, krijgt je leven een duwke in de rug.
Luister "voorbij" wat ik zeg, hoor mijn verlangen.
Hoe dikwijls luisteren we niet naar onszelf in plaats van naar de andere. Hoe snel zijn we niet met een pasklaar antwoord, goeie raad, een oplossing. Wellicht goed bedoeld, maar wat kan de boodschapper daarmee doen ? Is het bij luisteren niet eerder te doen om ons hart open te stellen naar de andere en zijn leven bij ons binnen te laten ? Een uitspraak is meestal ook maar het tipje van de sluier waarachter het echte verhaal schuil gaat. We laten niet gemakkelijk het achterste van ons tong zien, dat vraagt vertrouwen. En soms hebben we anderen nodig om te achterhalen wat er in ons diepere ik aan noden zit. Hiernaar luisteren schept verbondenheid, begrip, warmte, mildheid. "Ik voel me begrepen en aanvaard" zei me onlangs iemand. Is het dit niet wat we allen nodig hebben: iemand die ons begrijpt en ons aanvaard , soms in ons gans anders-zijn. Zo'n gesprekken geven me energie en levensenthousiasme. groetjes,
Valt het jou ook op dat we door onze omgeving veel sneller een opmerking dan een compliment krijgen? En dat die opmerkingen, die kritiek een negatief effect op ons hebben ? Bij mij is dat toch zo. Ik voel me dan kleiner worden; een klein manneken die niks waard is, niets kan en nog dieper in de put kruipt en dus nog meer ineenkrimpt. Pijnlijk ! Een compliment daarentegen doet me groeien, meer geloven in mezelf, maakt me zodanig enthousiast dat ik bergen kan verzetten...geeft me precies vleugels. Heerlijk ! Laten we mekaar eens meer een compliment geven en daar dan ook de volle deugd van proeven, zowel van het geven als van het krijgen. Misschien zou de wereld er een beetje anders door worden.
Als ik me door mensen geforceerd voel om te moeten veranderen, om aan een situatie iets te moeten doen, om stappen in mijn leven te moeten zetten, om dat boek te moeten lezen, om rekening te moeten houden met heel veel goeie raad, hoe goed bedoeld ook, dan zak ik door mijn knieen van al dat gewicht. Ik voel me dan rotslecht, ik heb dan het gevoel dat ik niet goed ben zoals ik ben en moet veranderen om ne goeien te worden. Maar bij mij werkt dat niet , dat heeft zelfs een averechts effect. Ik ben niet meer gemotiveerd om te groeien; mijn geloof in mezelf is weg. Wat ik dan wel nodig heb: liefdevolle mensen die me gaarne zien zoals ik ben ! Die in mij geloven en me vertrouwen geven . Dan heb ik de moed om stappen te zetten en te groeien.
Maar vandaag iets doen is verdomd moeilijk. We weten het soms zo goed dat er in ons leven iets moet veranderen om gelukkig te zijn en innerlijke rust te vinden. We voelen ons niet goed in ons vel, er ontbreekt enthousiasme, genieten is moeilijk, er komt sleur in ons leven, we beginnen te zagen en te klagen en dat is het dan. We proberen ons te troosten met : iedereen heeft het al eens moeilijk; die moeilijke periode zal wel vanzelf overgaan; eigenlijk heb ik het toch nog zo slecht niet. En we hopen dat het tij wel vanzelf zal keren. Ofwel zien we geen uitweg, weten we niet wat we eraan kunnen doen en proberen we er het beste van te maken. Ofwel nemen we het roer in handen, kijken we welke stappen(stapkes) we kunnen , willen en durven zetten en gaan op "zoektocht". Avontuurlijk, soms beangstigend van :waar ga ik uitkomen; ga ik nog niet meer in de knoei met mezelf geraken ?
Lieve mens, al deze wegen heb ik bewandeld, bewandel ik nog en zal ik gans mijn leven blijven bewandelen. Soms ben ik dat "wandelen" beu, ga ik langs de weg zitten en,raar maar waar, er komt dan "juist toevallig" iemand op mijn pad die voor mij blijft supporteren en ik "sta terug op, neem mijn bed op en wandel, want de tijd van slapen is voorbij,......"(Elly en Rikkert) Zalig van zo'n supporters te hebben , maar evenzeer van supporter te mogen zijn.
Blij dat je bij mij op bezoek komt; Mag ik me even voorstellen ? Ik ben een "groeiend "mannelijk wezen dat zich qua leeftijd stilaan begint thuis te voelen op een website met een naam als "seniorennet". Graag vertel ik iets over mijn levensevolutie , vooral van de laatste 5 jaar.
Mensen hebben me mijn ganse leven al geboeid. Altijd stond ik graag dicht bij hun leven want verbondenheid was mijn energiebron. Dit fenomeen heeft zich nog meer gemanifesteerd door het overlijden van mijn zus. Op de spontane vraag die toen in mij opkwam van: "moest ik nu sterven, zou ik tevreden terugblikken op mijn voorbije leven ," antwoordde ik zonder er lang moeten over na te denken: NEEN. Wat een confrontatie met mezelf; ik was er niet goed van. En toch ben ik nu nog heel dankbaar voor mijn eerlijk antwoord toen, want dat moment was de aanzet van een rijker, voller leven !
Want stilaan stelde ik me open voor andere dingen die ik op mijn levensweg tegenkwam: Ik maakte nieuwe vrienden die in dat "nieuwe" mannelijk wezen geloofden en die samen met mij "op stap" wilden gaan. Ik noem ze mijn reisgezellen, mijn supporters,mijn klankborden, mijn wandelstokken, mijn zielsverwanten. Mensen bij wie ik me aanvaard voelde zoals ik ben, bij wie ik ten volle mezelf mocht, kon en durfde zijn. In hun ogen was ik de moeite waard en dat deed me groeien en durven. Ik gaf mijn leven een gans andere wending: ik begon psycho-therapie te studeren,volgde massage-weekends, stopte met mijn beroepsloopbaan en stapte in vrijwilligerswerk waar ik o zo dankbaar werd om de gave van het luisterend oor.
Ik krijg en maak meer tijd om de natuur in te stappen; 20 km per week ben ik zo onderweg met mezelf. Een heerlijk gevoel is het om met beide vaste voeten op moeder-aarde te staan en zo energie te voelen stromen.Soms brengt Iemand mensen op mijn pad en worden er fantastische ervaringen uitgewisseld,urenlang,met totaal onbekenden, waarmee gaandeweg,liefdevol en met heel veel respect en breeddenkendheid, een warme band ontstaat.
Maar mijn trektocht is, zowel letterlijk als figuurlijk, nog verre van voltooid. Mijn volgende uitdaging, confrontatie met mezelf,wordt Santiago de Compostela. De plannen zijn aan het rijpen, maar de drang, de kriebels,het verlangen om terug met mijn rugzak en met onbekenden contact te hebben zijn al heel intens aanwezig.
Met je oren,je blik,je handen voor mensen iets kunnen betekenen doet energie opborrelen en laat enthousiasme geboren worden. 't Is precies of ik heb een levensbron ontdekt die nooit uitdroogt, want wat ik geef krijg ik honderdvoudig terug. Zalig is dit !
Als de krant het dan heeft over het grote aantal depressies en zelfdodingen in ons land, over relatieproblemen en eenzamen, dan krimpt mijn buik in elkaar ,zucht ik diep en denk: ik wil mensen die het moeilijk hebben in hun leven,helpen.
Als ook jij nood hebt aan een luisterend oor,aan inzicht in jezelf,aan innerlijke rust,aan meer enthousiasme en levensvreugde, dan wil ik samen met jou kijken wat daarvoor nodig is. Mijn mailbox , maar vooral mijn hart, staan voor jou open. Lieve groeten.
