Ben onlangs een psychiatrisch instituut gaan bezoeken. Volgende uitspraken van de woordvoerder zijn me bijgebleven:
Centraal in het psychiatrisch werk is de ONTMOETING tussen hulpvrager-hulpverlener en hij toonde hierbij een tekening van 2 personen die op de grond bij mekaar zaten.
Meegaan met die mensen,met hen een eindje op weg gaan.
"In de psychiatrie kom je onvermijdelijk bij zowel de hoogste als de diepste punten van het menselijk bestaan terecht. Je hebt niet alleen te maken met een lichaam maar ook met een levende en sprekende persoon die zijn menselijke problematiek voor je neerlegt. Als je daar niet mee kunt omgaan,kun je er beter niet aan beginnen".
En dan de metafoor van de stoel:
De 4 poten zijn er voor: werk/ontspanning/relatie/zingeving(liefdevolle). Zit maar eens op een stoel waarbij één van de poten te kort of te lang is; dat onevenwicht is heel onaangenaam. Wat dan als geen enkele poot even lang is.....of als er zelfs poten totaal ontbreken... In zo'n situaties bevinden psychiatrische patienten zich.
Ik ben met een warm gevoel naar huis gereden met de overtuiging dat er in onze maatschappij nog heel veel heel goeie,lieve mensen zijn ,die jammer genoeg te weinig de voorpagina's van de dagbladen halen.
Reacties op bericht (2)
14-08-2008
heel fijn
blij dat er ook eens iemand over dit onderwerp schrijft.zelf heb ik al 5 keer opgenomen geweest wegens met mezelf geen weg kunnen en zelfmoordpogingen.heb een borderline persoonlijkheidsstoornis.dit is zeker wat we nodig hebben:een luisterend oor wanneer wij daar behoefte voor hebben.bedankt maat(je).lieve groetjes en een leuk lang weekend.brigitta
14-08-2008 om 22:06
geschreven door brigitta
07-02-2007
psychiatrie
Hallo,
Ik koos je blog uit een lange lijst (die ik niet helemaal afging) en las dit bericht. Zelf heb ik 2 à 3 jaar (hangt ervan af of ik de daghospitaalperiodes erbij tel) in verschillende psychiatrische instellingen doorgebracht. Ik vind de metafoor van de stoel fijn om weer tegen te komen. In één van de toespraken van m'n spirituele leraar werd die ook gebruikt, zij het dan met andere aspecten/poten. "Empathie" is een mooi woord. Wat mij met de jaren blijkbaar meer opvalt is dat mensen moeilijker naar me kunnen/willen luisteren. Het lijkt wel alsof ik voorbestemd ben om als praatpaal door het leven te gaan. Ik kon goed luisteren en stel me gewoontegetrouw eerder afwachtend op in contacten en daar wordt dankbaar gebruik van gemaakt door de meesten maar te is teveel dus ik merk dat ik niet meer zo goed kan luisteren, toch niet zonder nerveus te worden. Misschien tot nog eens! Daàg. Peter
