Littekens op een stierenhuid Net zoals de Vlamingen streven de Basken naar onafhankelijkheid. Hier is een deel van hun verhaal.
22-10-2008
Een dagelijkse portie hatelijke tirades
Radio COPE 22 oktober 2007
De Spaanse geschreven pers is van het ergste is in zijn soort. Maar erger nog is het gesteld met Radio Cope. Het is de radio van de Staatsgodsdienst het nationaalkatholicisme en van de Spaanse Bisschoppenconferentie, en zorgt elke dag voor een hatelijke tirade tegen de PSOE-regering, tegen de Basken en tegen de Catalanen die zich willen "afscheuren van Spanje", kortom tegen iedereen die niet tot de vriendengroep van de Partido Popular hoort. De rechts-populistische presentator is Federico-Jiménez-Losantos. Dagelijks luisteren drie miljoen Spanjaarden naar zijn uitspraken op niveau:
·"De Spaanse regering Zapatero praat alleen met terroristen, homoseksuelen en Catalanen. Wanneer gaan ze eens met normale mensen aan tafel zitten."
·"Zapatero is een analfabeet."
·"In Catalonië worden de Spaanstalige inwoners vervolgd."
Maar Jiménez Losantos ging een stap te ver toen hij voor de radio het ontslag eiste van de .Koning van Spanje en van diens zoon, de kroonprins!
Op 21 oktober 2007 meende de presidente van de deelstaat Madrid, de "Baskische" PP-ste Esperanza Aguirre aan Juan Carlos de Borbón y Borbón te mogen vragen "clement te zijn en Jiménez Losantos humaan te behandelen".
Daarop ontstak de koning in een Spaanse furie en zei dat hij aan de bisschop Rouco Valera (voorzitter bisschoppenconferentie, eigenaar van de radio) gevraagd had "wat minder voor hém en de Kroon te bidden, en wat beter op radio Cope te letten!"
Dit stond op 21 oktober 2007 te lezen op
www.typicallyspanish.com
Esperanza Aguirre defends Federico Jiménez Losantos to the King By h.b. - Oct 21, 2007 - 12:59 PM
The P.P. President of the Madrid region is friends with the radio presenter who has been calling for the King to abdicate
Details of a conversation which took place at the formal Royal reception ahead of the Armed Forces parade on October 12 have been printed in the Spanish press today. BothEl MundoandEl Paísreport on an exchange betweenKing Don Juan Carlosand the P.P. President of the Madrid region,Esperanza Aguirre. Aguirre called on the Prime Minister to give humane treatment to the COPE radio station presenter,Federico Jiménez Losantos. Losantos has been a long time critic of the Monarch and has recently called for his abdication. His far right views have upset many in the Catholic Church which is the owner of the radio channel concerned. The comment from Aguirre it seems upset the King, who has recently been witness to how Catalan independent activists have been burning photos of him in the streets, and he asked Agurire what she meant by humane treatment. More humane treatment than that I give to everybody, equally, without discrimination? continued the King. No replied Aguirre, I understand that the Royal Household and the Government should treat him better, not discriminate against him.
King Juan Carlos, now reported to be visibly angry, replied I have no problem in receiving anybody. Its me who should be treated humanely. What is all this? Its intolerable. To that Aguirre is reported to have replied that she thought the situation with Losantos could be solved, that it was simply a problem of treating a person better. The President of the Madrid region has been a friend of the radio presenter for some years. The King then said he had already called on the Bishop of Madrid,Rouco Varela, to prey less for him and the monarchy, and spend more time in theConferencia Espiscopal, which controls the COPE radio station.
STOP! De batterijen moeten vervangen worden 21 oktober 2001
De krant Gara publiceerde op 21 oktober 2001 fotos waarop de gevolgen van de folteringen met elektroden zichtbaar zijn op het lichaam van Iratxe Sorzabal. Op de persconferentie duidt de arts Justo Aristain de fotos die gemaakt werden in de Madrileense kliniek San Carlos, de dag na de arrestatie van Sorzabal door de Guardia Civil op 30 maart 2001. Gedurende het hele traject tussen Hernani en Madrid werden de elektroden aangesloten. Onderweg dienden zelfs de batterijen vervangen te worden! Eens in Madrid werd Sorzabal zo erg geslagen dat na afloop twee nekwervels verschoven waren.
Het Baskische parlement verwierp vandaag een voorstel van de Partido Popular die de Guardia Civil in de bloemetjes wilde zetten. De PP wilde o.a. hulde brengen aan de reddingseenheid van de GC die in de bergen opereert en die het voorbije jaar 43 Basken uit de bergen terughaalde.
De tegenstemmers waren PNV, EA, EB, EHAK en Aralar. De motivatie tot verwerping werd verwoord door Xavier Agirre, huidig lid van het directiecomité van de PNV in Araba:
"Mijn partij (PNV) erkent volmondig de moed van het reddingsteam, maar zal nooit een algemene lofrede aanvaarden
·voor de "instelling Guardia Civil" die een toevluchtsoord is voor personen die zich verlaagd hebben en zich nog steeds verlagen tot foltering.
·voor personen die staatsgrepen pleegden.
·voor personen die doodseskaders organiseerden.
·voor personen die handelden in drugs om de Baskische jeugd te vernietigen.
·voor personen die smeergeld aanvaardden
·voor personen die meerdere malen "Olentzero" (de oeroude Baskische "Kerstman") hebben ontvoerd."
Familieleden van de Baskische politieke gevangene, Txus del Baldo, klagen op 19 oktober 2004 de "politievervolging" aan waarvan ze twee weekends geleden het slachtoffer waren op hun tocht naar de gevangenis van Albacete.
In het weekend van 9 en 10 oktober gingen familieleden van del Baldo (4 volwassen en drie kinderen tussen 2 en 4 jaar) op bezoek naar Albacete in het zuiden van Spanje. Een dag voordien werden ze al in het oog gehouden door de politie, die daarbij regelmatig van auto en van personeel wisselde. s Zaterdags werd dan hun identiteit en hun auto gecontroleerd. Daarop werden ze gevolgd tot aan de gevangenis en, na het bezoek, tot in het pension waar ze bleven overnachten. De volgende morgen belde de pensionhouder hen op met het bericht dat de politie al hun identiteitsgegevens was komen opvragen. Toen de pensionhouder gezegd had dat hij enkel de gegevens van één van het zestal had, werd hij bedreigd met een boete. Na afloop van het bezoek werd de auto van de familie gevolgd tot ze de weg richting Madrid insloegen.
Dit is geen toeval. Iets gelijkaardigs gebeurde al in september, maar toen dachten ze dat het te maken had met een aanwezigheid van de Spaanse regeringspresident in de streek.
Op 18 oktober 1983 worden 4 Spaanse politieagenten (inspecteur Jesús Alfredo Gutiérrez Argüelles, kapitein Francisco Javier López Mallénen 2 sergeanten José María Rubio García en Sebastián Soto van de GEO, wat bij ons overeenkomt met de groepDiane) in Frankrijk aangehouden bij een poging tot ontvoering vanJosé Mari Larretxea Goñi, een leider van ETA p-m. De vier blijven 51 dagen in een Franse cel, maar ze worden niet veroordeeld. Na intense diplomatieke druk op Parijs door de Spaanse minister Barrionuevo, worden ze op vrije voeten gesteld.
Vijf jaar later staat er in de krant El Mundo op 17 juni 1998 het volgende te lezen:
Inspecteur Jesús Alfredo Gutiérrez Argüelles verklaarde dat hij naar Bilbao werd ontboden voor een speciale opdracht: de ontvoering van José Mari Larretxea Goñi, een leider van ETA p-m. De ontvoering moest dienen om José Mari Larretxea Goñi te ruilen voor de legerkapitein Martín Barrios die een paar dagen voordien (5 oktober 1983) door ETA ontvoerd werd.
De operatie mislukte omdat Larretxea Goñi, die heel groot was en meer dan 100kg woog, zich hevig verzette en om hulp schreeuwde. Een agent van de Franse gemeentepolitie snelde ter hulp en bracht de 4 specialisten van GEO naar het commissariaat.
Gutiérrez Argüelles verklaarde verder nog dat bij zijn terugkeer naar Spanje, nasat hij op 8 december 1983 werd vrijgelaten, hij duizenden telegrammen kreeg en duizenden kaarten met felicitaties, ook van hooggeplaatste personen (wat niet verwonderlijk is), ook van iemand uit het Hooggerechtshof, ook van de Koninklijke Familie Wordt de kroon hier niet ontbloot? Keurt de Spaanse Koninklijke Familie ontvoeringen van Basken goed?
Europees Commissaris voor de Mensenrechten, de Spanjaard Alvarao Gil-Robles, maakte in een verslag op 17 oktober 2005 zijn bevindingen bekend aangaande de toestand in de Franse gevangenissen, nadat hij gedurende de maand september 2005 een bezoek bracht aan een aantal "penitentiaire instellingen" in dit land. Eerder had hij al hetzelfde gedaan in 32 andere Europese Staten.
Het resultaat was verbijsterend, schaamteloos, onmenselijk, kortom "du jamais vu". De "cellen" onder het Justitiepaleis in Parijs noemde Gil-Robles "afschrikwekkend" ("horroroso") "In mijn hele leven, op uitzondering misschien van Moldavië, heb ik nooit iets vreselijkers dan dit gezien." "Griezelig!" De gevangenen zitten opeengehoopt op twee niveaus en tussen deze twee niveaus zijn er enkel tralies waarop de gevangenen van het bovenste niveau zich moeten bewegen. Er is geen plaats en er is geen ventilatie. Dit moet meteen gesloten worden. Een tweede gevangenis die Gil-Robles deed huiveren, betrof "Les Baumettes" in Marseille. "De geplande werken kunnen onmogelijk verbetering aanbrengen. Duizenden miljoenen Euro kunnen hier geen normaal verblijf van maken.". De Baskische ex-politieke gevangene, José Ramon Naveiro die er 4 keer gedurende korte periodes verbleef (maximum 4 maanden), verklaarde na zijn vrijlating in april: "Ik hallucineer als ik er nu nog aan terugdenk". Het lawaai is onverdraaglijk, de vuiligheid is extreem hoog, de patio lijkt op een stort en alle gevangenen gooien er hun etensresten vanuit de cellen naar beneden. Hoewel het in de streek van Marseille extreem warm kan zijn, zijn er onvoldoende douches. Daarom staan ze onophoudend onder water omdat de afwatering niet functioneert. In Marseille zijn er geen ratten of muizen omdat er enorm veel katten in de gevangenis verblijven
Gil-Robles deed ook cellen van politiecommissariaten en psychiatrische instellingen aan. Op enkele uitzonderingen na was de balans van de Commissaris "catastrofaal"
Het verslagvan Gil-Robles vond weinig weerklank. Mensenrechtenorganisaties en groepen die zich het lot van politieke gevangenen aantrekken hebben deze feiten al ontelbare keren aangeklaagd In 2000 organiseerde het Franse Parlement zelfs een eigen onderzoek nadat de directrice van de medische dienst, Véronique Vasseur, van de Parijse gevangenis, La Santé, een boek uitbracht waarin de toestand van de Franse gevangenissen als "vernederend voor deRépublique" werd bestempeld!
De President van het Internationaal Observatorium van Gevangenissen, Gabi Mouesca, komt tegen het einde van de maand november met een nieuw verslag van de toestand in de Franse Gevangenissen.
Mouesca, was ooit nog lid van de Baskische organisatie "Iparretarrak" (Die van het Noorden). Hij werd in 1984 gearresteerd, maar werd in 1986 uit de gevangenis van Pau ontvoerd nadat zijn strijdmakkers de gevangenisdirecteur hadden gegijzeld! Na een nieuwe arrestatie in 1987 zat hij gedurende 45 dagen in de isolatiecel en maar liefst 13 jaar in afzondering. In 2001 kwam hij vrij. Uiteindelijk zat hij 17 jaar in Franse cellen! De juiste man op de juiste plaats, dus!
De toenmalige Franse Minister van Binnenlandse Zaken en huidige "Président de la République", Nicolas Sarkozy, vond geen plaats in zijn agenda om Gil-Robles te ontvangen! "Het was de enige Europese Minister van Binnenlandse Zaken die mij niet ontving", aldus Gil Robles!
25 jaar geleden verdwenen Lasa en Zabala 16 oktober 1983
Josean Lasa en Joxi Zabala, twee radicale Baskische jongeren, waren al een tijdje uit hun geboortestad Tolosa, naar het Noorden gevlucht toen ze p, de nacht van op 15 op 16 oktober 1983 in Bayonne van de aardbodem verdwenen. Het vermoeden dat ze het slachtoffer geworden waren van de Vuile Oorlog die de Spaanse staatsterroristen "GAL" voerden tegen het Baskische Volk werd sterker toen er plots in Tolosa en omgeving opvallend veel jongeren werden opgepakt. Lasa en Zabala waren in handen van de Guardia Civil gevallen en ze werden gefolterd.
Het bleef stil tot op 21 maart 1995, bijna 12 jaar na de verdwijning, toen in een depot in Alicante de stoffelijke resten geïdentificeerd werden als zijnde die van Lasa en Zabala! Tien jaar eerder, in 1985, waren die resten ontdekt in een woest gebied in Bussot (Alicante). De politiecommissaris, Jesús García, had daarop besloten de resten te bewaren op advies van een vriend wetsdokter die bezig was met een onderzoek aangaande internationale delinquentie en hij was vooral "geïnteresseerd" in de uitgetrokken nagels, de andere tekens van foltering en in nog enkele andere "vreemde" zaken. De zaak viel echter stil, maar nadat de Commissaris in 1994 de verdwijning van Lasa en Zabala vernam en kort nadien in een onderzoek aangaande GAL iets las over de plannen van ofwel José Amedo ofwel Damborenea om ontvoerde personen in ongebluste kalk te laten verdwijnen, legde hij meteen het verband. Er waren kogelgaten in het hoofd en ze waren begraven onder, wat later bleek, 50 kg. ongebluste kalk, duidelijk met de bedoeling niet enkel de identiteit te laten verdwijnen, maar ook de lijken zelf. Een herdershond die op de plek was beginnen graven, zorgde echter voor een grote verrassing. De lijken waren zó verminkt (beenderen gebroken en nagels verdwenen) dat meteen gezegd werd dat het niet anders kon zijn dan "een afrekening in het milieu". Kort daarop liep op een regionale zender in Alicante een telefoontje binnen met de melding dat het helemaal geen afrekening was maar dat het om Lasa en Zabala ging!
Naarmate er meer gegevens bekend raakten en nadat fotos van wat nog restte verschenen, werd de woede en de pijn enorm in Baskenland. De streek rond Tolosa ging massaal in staking. In het Baskisch Parlement kwam het op 31 maart 1995 tot een incident toen HB-parlementslid Mikel Zubimendi na zijn interventie een zak kalk over de parlementszetel van de toenmalige Baskische, Socialistische minister, Ramón Jáurregi, goot omdat hij die medeverantwoordelijk stelde voor de dood van Lasa en Zabala. Jáurregi was "toevallig" afwezig die dag.
De rechter van het Hooggerechtshof, Carlos Bueren heropende het onderzoek in de Zaak Lasa en Zabala en dat onderzoek zou maar liefst 4 jaar duren, mede omdat de invloed van ongebluste kalk op een lijk diende uitgetest.
In december 1999 ging het proces van start en het zou tot 26 april 2000 duren. De zittingen werden rechtstreeks uitgezonden door de toen nieuwe Spaanse zender, CNN+.
Jesús García, de politiecommissaris van Alicante, zakte na zijn verklaring in elkaar. Dood!
De rechtbank achtte uiteindelijk foltering niet bewezen, hoewel daar duidelijke aanwijzingen voor waren. Zo werd er rond de benen van de lijken verband, gaas en pleisters aangetroffen waarin mercurochroom zat en een substantie die gebruikt wordt om brandwonden te verzorgen. Wat wel werd bewezen was dat Lasa en Zabala op 16 oktober 1983 om 00.30 op het pleintje achter het Trinquete bij de Rue des Tonneliers in Bayonne werden omsingeld en in een auto gestopt. Dit gebeurde in opdracht van de (nu ex) generaal van de Guardia Civil van Intxaurrondo, Enrique Rodríguez Galindo, met medeweten van de ex-gouverneur van Gipuzkoa, Julen Elgorriaga, en met behulp van nog een aantal figuren, die ingeschreven stonden op de loonlijst van de Guardia Civil. Zij werden over de grens gebracht en in Donostia opgesloten in "La Cumbre", een villa van de Spaanse regering op de hoogte van Aldapeta bij Aiete. De "ondervragingen" gebeurden vooral door de Guardia Civil-chefs Angel Vaquero, Felipe Bayo en Enrique Dorado. Nadat de twee jongeren "van geen dienst meer waren", werd besloten ze te laten verdwijnen. Er werd voor de bergstreek van Busot in Alicante gekozen. Bayo en Dorado en nog "andere personen" schoten Lasa daar één kogel en Zabala twee kogels door het hoofd. De lijken werden ontkleed en begraven onder de kalk. In 1999 vertelde Arantxa Lasa over de tocht van de familie naar Alicante, waar ze de lijken moesten identificeren. Het bas-reliëf dat eerder bij het kerkje van Benta Haunde (Tolosa) was opgericht zou vanaf nu "vervangen" worden door een écht graf op het kerkhof van Tolosa. De familieleden werden echter niets bespaard. Op last van rechter Carlos Bueren moest nu plots alles snel gebeuren en mocht de begrafenis niet politiek uitgebuit worden. Bij aankomst van het vliegtuig in Hondarrabia werd al meteen op de parlementairen van Herri Batasuna ingeslagen. De TV-beelden en fotos waarop te zien is hoe de "Baskische" politie, Ertzaintza, zelfs op het kerkhof op de familieleden slaat, en waarbij de moeder van één van de twee fier tussen slaande bullebakken schrijdt, staat in het geheugen van velen gegrift!
Generaal Enrique Rodríguez Galindo, Gouverneur Julen Elgorriaga, Angel Vaquero, Enrique Dorado en Felipe Bayo werden veroordeeld voor twee delicten van "moord" en twee van "illegale ontvoering". "Bendevorming" werd niet weerhouden. Galindo en Elgorriaga kregen 71 jaar cel, de anderen kregen 69 en 67 jaar. Een jaar later voelde Elgorriaga iets aan zijn hart en werd vrijgelaten. Galindo kreeg het in december 2004 ook aan het hart en is vrij. Bayo en Dorado waren al na enkele maanden vrijgekomen. Bron foto: Askatu.org
Op 15 oktober 2003 verschenen 3 directieleden van de Baskische televisie, EiTB, voor de onderzoeksrechtervan het Hooggerechtshof, Ruiz Polanco. Ze moeten zich verantwoorden voor een uitzending van 15 mei 2003 waarin drie woordvoerders van ETA voorkwamen. Ze verklaren helemaal geen verheerlijking van het terrorisme te hebben nagestreefd, maar enkel informatie te hebben willen brengen. De video-opname was hen per brief toegestuurd zonder een afzender te vermelden. Mogelijk wordt er niets tegen hen weerhouden. De drie verdachten zeggen dat het hele gedoe een gevolg van politieke druk was. In deze zaak diende Pancho Navarrete, een lid van de PP uit Navarra, een klacht in tegen de PNV-president Arzalluz omdat die hoofdverantwoordelijke is van de Baskische TV! Arzalluz verklaarde indertijd laconiek dat het Navarrete enkel te doen was om Arzalluz te kunnen linken met ETA.
Werden er minderjarigen verkracht? Werd er een roofoverval gepleegd? Werd er misschien een moord gepleegd? We zoeken het uit. Hier zijn de feiten.
In oktober 2002 werden in de buurt van Bilbao twee jongeren, Arkaitz Arroyo en Aitor Urtasun opgepakt. Ze zaten vier dagen in isolatiedetentie en klaagden achteraf dat ze gefolterd waren. Een derde, Alberto Bonilla, die zichzelf ging aanmelden, kwam na zes maanden vrij.
Tegen Arroyo en Urtasun werd 18 jaar geëist! Het delict dat ze gepleegd hadden was dan ook "bijzonder zwaar. Ze hadden op 17 april 2001 de jaloezieën van het PNV-lokaal in Portugalete in brand gestoken!
Op 14 oktober 2004 kwam het tot een akkoord. Nadat de jongeren de feiten bekend hadden, werd de aanklacht van "terroristische brandstichting" omgezet in "terroristische schade". De straf werd daarop teruggebracht van 18 jaar naar drie jaar voor Urtasun en Arroyo en 2 jaar voor Bonilla. Daarbij kwam nog een boete van 7.845 Euro.
Ze zaten de hele periode onafgebroken in de cel! Noodzakelijk voor het onderzoek, waarschijnlijk!
De verdediging spreekt van "chantage" en verwijt justitie dat dit feit in andere landen met een vergoeding van de schade geregeld zou zijn geworden. De verdediging klaagde ook het stilzwijgen van de commissies mensenrechten aan en ze wezen er op dat de eis tegen de politieagent die daags na de Al Qaida-aanslag in Madrid de uitbater van een bakkerswinkel in Pamplona doodschoot omdat hij geen affiche tegen ETA in zijn vitrine hing, eveneens 18 jaar was!
Waarom werd die motivatie later niet meer gevolgd?
Tribunal Supremo 13 oktober 2007
Op 13 oktober 2007 heeft het Spaanse Hooggerechtshof 3 van de 13 personen vrijgesproken die bijna een jaar vastzaten op beschuldiging van "lidmaatschap en medewerking met ETA". De motivatie voor de vrijspraak luidt als volgt: "Het delict van samenwerking met een gewapende bende, organisatie of groep vereist dat het aandeel van de persoon in kwestie objectiefrelevant is. Ook is het noodzakelijk dat voldoende omschreven wordt wat de exacte daad van samenwerking is, zonder onduidelijkheden of vaagheden. Het is niet de ideologische instemming, noch het verder zetten van politieke of ideologische objectieven, maar de werkelijke en bewezen bijdragen aan de gewapende organisatie die bepalend zijn."
In Spaanse gevangenissen zitten nochtans honderden Basken waarbij van al het voorgaande géén sprake is of was. Zij beschuldigden zichzelf nadat ze dagenlang werden mishandeld en gefolterd!
Eén van de vrijgesproken personen, Iñaki Ramos, werd in eerste instantie veroordeeld omdat hij een vermeende ETA-lid naar een bushalte had begeleid!
Op 12 oktober 1967, op deDag van het Spaanse Ras(Dia de la Hispanidad) klauterden twee jongeren 's nachts langs de buitenkant naar de top van één der torens van de kathedraal van Burgos om er een Ikurriña te planten, en zetten op die manier het Spaanse Ras te kakken. Deze actie zou uitgevoerd zijn door Iñaki Mujika Arregi, "Ezkerra" en Santiago Arrospide, "Santi Potros", die later beiden tot de top van ETA opklommen.
Enkele minuten voor middernacht, in de nacht van 11 op 12 oktober 2001, ging op de Plaza de Colón (Columbusplein) in hartje Madrid in een ondergrondse parking een bomauto de lucht in. Op 12 oktober zou vlakbij (op 100m afstand) het defilé doorgaan ter ere van de dag van de HISPANIDAD, in aanwezigheid van de Spaanse koning en zijn doorluchtige regering.
ETA had vooraf gebeld met de melding, maar de politiehonden hadden niets gevonden. Een auto (dé auto) die op een zebrapad geparkeerd stond, werd afgesleept naar de ondergrondse garage. De politie betwist of het om het "commando Madrid", dan wel om een "onbekende" groep uit Baskenland gaat.
Op 12 oktober 2007, de Dag van het Spaanse Ras, organiseerden radicale Basken een Antifascistisch Festival met o.a. Josu Muguruza, die met zijn "Euskalrock" en zijn "duidelijke" teksten enkele jaren geleden uit Spanje verbannen werd! De "Baskische" politie greep in omdat ze uitlokking van geweld wilde voorkomen en om de straat vrij te maken voor de erfgenamen van het gepeupel dat de dictatuur ondersteunde! De PNV-krant Deia zegt hierover: "De hele zaak explodeerde bij het optreden van de Ertzaintza" Alle eventuele manifestaties werden dan ook maar meteen verboden. Allen op één na! De Spaanse fascistische Falange mocht wél manifesteren! Nochtans is deze Falange de partij die aan de basis lag van de verschrikkelijke Spaanse Burgeroorlog! De Ertzaintza had alle straten rondom de Boulevard afgesloten en het verkeer werd omgeleid. Dit resulteerde in een waar slagveld. Bussen werden dwars gezet en papiercontainers in brand gestoken.
De Ertzaintza sloeg op de manifestanten in, een aantal jongeren werden opgepakt en de bevriende pers uit het Zuiden kon fotos maken om nog maar eens aan te tonen dat Baskenland in brand stond. Intussen stonden zes bussen Falangisten buiten het centrum handjes te schudden met de Baskische politie en kreten te roepen als "Baskische gevangenen naar de Gaskamer", "ETA, niet vergeten, noch vergeven" en De gewapende Falange krijgt ETA wel klein.
Verder zongen ze het lied "Cara al sol" dat tijdens de dictatuur iedere schooldag opende. Ook in Baskenland! Op teletekst van de Spaanse televisie werd enkel gewag gemaakt van rellen tussen radicale jongeren en de Baskische politie.
Op hetzelfde ogenblik hadden meer dan 10.000 nationalisten de oproep van ANV beantwoord om in Iruñea-Pamplona op te stappen. Hun motto was: "Euskal Herriak Independentzia", Onafhankelijkheid voor Euskal Herria! "Dit Volk is in strijd. Een permanente strijd voor de verdediging van zijn rechten en voor deelname aan het politieke leven". (Maar door de partijenwet worden ze wél uitgesloten.) "Zapatero, noch iemand anders, zal dat verhinderen".
Een familie van overtuigde en vastberaden abertzales
Iulen Madariaga Agirre
°11 oktober 1932
Iulen Madariaga Agirre werd op 11 oktober 1932 in Bilbo-Bilbao geboren, in een familie van overtuigde en vastberaden abertzales. Als gevolg van de Spaanse Burgeroorlog (La Campaña del Norte: de strijd op Baskisch grondgebied in 1936-37) emigreerde de familie naar Chili. Later nam Madariaga daar de Chileense nationaliteit aan. Lees verder...
In 2004 werden er een aantal keren bommen gevonden in autos van de Baskische politie, Ertzaintza, én in wagens van politici. Meteen werd ETA met de vinger gewezen, zeker omdat de organisatie kort voordien de Ertzaintza onder haar "objectieven" had geplaatst. Bij nader onderzoek bleek echter dat de bommen niet écht waren. Opvallend was al meteen dat deze zaken niet door het Hooggerechtshof in Madrid werden onderzocht, zoals dat gebeurt met alles wat met terrorisme te maken heeft, maar door de provinciale rechtbanken. Opvallend was het feit dat een deel van de aanslagen, gepleegd in 2004-2006 niet door ETA opgeëist werd! Hoewel ETA altijd aanslagen heeft opgeëist.
De verklaring hiervoor verscheen in de avondeditie van de digitale pers op10 oktober 2005, en werd uitgebreid gecommentarieerd in de gedrukte pers da dag nadien.
Bevelhebbers van Ertzaintza plaatsten bommen in de wagens van hun eigen politiemensen (op de basis van Berrozi, in Bernedo),en van politici (gemeenteraadslid José Luis Vallés van de PSE in Eibar en van de ex-secretaris-generaal Juan José Lizarbe van de PSN). Ook de burgemeester van Barañain, Josu Senosiain verzekert dat dergelijk voorval ook hem overkomen is.
En wat blokletterden de kranten? "Andermaal een ETA-aanslag verijdeld!"
Drie dagen na arrestatie Familie nog niet op de hoogte 9 oktober 2001
In Tarbes, Hautes Pyrénéés, werden op 6 oktober 2001 Bixente Goikoetxea Barandiaran, "Willy" gearresteerd, samen met zijn vriendin, Muriel Lucantis, en dochter Maddi van twee jaar. De Spaanse Regering noemt Goikoetxea, zoals dat de gewoonte is "één der voornaamste leden van het politieke apparaat van ETA." Dat gebeurt bij iedere arrestatie om wat meer glans te geven aan het doortastende optreden. Le ex n.2 de ETA, staat toch mooi op de palmares.
Toch loopt er in Spanje niets tegen Goikoetxea, noch tegen zijn vriendin en evenmin tegen zijn kind! Wel vaardigde magistrate Laurence Levert, in 1995 een internationaal arrestatiebevel tegen Willyuit nadat die tot 3 jaar gevangenis veroordeeld was. Volgens Minister Rajoy was Goikoetxea een van de twee ETA-leden die met een kap over het hoofd in 1998 op tv kwam tijdens een BBC-interview. (Hoe weet die dat en waarom vroeg hij toen de uitlevering niet?)
Hoewel de arrestatie op zaterdag 6 oktober plaatsvond, was de familie de voorbije nacht, de nacht van 8 op 9 oktober 2001, nog niet op de hoogte van de arrestatie en van de plaats waar het kind zich bevond.
Terwijl de ouders werden ondervraagd, werd het kind in een opvanghuis ondergebracht zonder dat iemand van de familie dit wist. In de woning werd een pistool, een valse identiteitskaart en een computer gevonden! Er werden eveneens vele exemplaren van het "ETA - bulletin", "Zutabe"ontdekt.
Goikoetxea werd in 1984 voor het eerst gearresteerd en daarbij gefolterd. In 1987 werd hij in Pamplona tot 6 maanden veroordeeld, als "verantwoordelijke voor een barricade"!
Het kind zal drie dagen na de arrestatie aan de familie worden overgemaakt worden.
Ekain Gerra Solaguren was vanaf die datum politieke gevangene. Ziehier zijn verhaal:
Op 8 oktober 2003, omstreeks 01:30u in de morgen, vielen 8 leden van de nationale politie ons huis binnen. Ik was samen met mijn ouders thuis en lag te slapen. Ik herinner me niet of zij een aanhoudingsbevel hadden, maar ze hadden wel papieren bij zich en gaven de reden op voor mijn arrestatie. De toestand was gespannen hoewel zij geen geweld gebruikten. Zij deden mij de handboeien om en doorzochten mijn kamer, terwijl ik plat op de buik moest gaan liggen. Niemand, behalve mijn ouders, was getuige van mijn arrestatie.
Ik werd, zonder problemen, overgebracht naar het commissariaat van Iruñea, waar ik 4 dagen verbleef. Op zaterdag, 11 oktober 2003, werd ik vroeg in de morgen overgebracht naar Madrid. Ik werd opgesloten in een cel van 2 op 3 meter. De ruimte waar ik overvraagd werd, kan ik niet beschrijven, want ik werd geblinddoekt. Ik kreeg weinig slaag, tenzij op de achterkant van het hoofd en in de maag. Zij dreigden wel met elektroden, maar gebruikten ze niet. Om mij schrik aan te jagen toonden ze wel het apparaat dat ze zelf gefabriceerd hadden: een soort elektrische scheermachine, met twee punten voorzien van knijpers, die door een knop konden geactiveerd worden via een accu. Ik werd verplicht om voortdurende buigingen temaken of om langdurig rechtop te staan met de armen in de lucht. De enige mogelijkheid om wat uit te rusten, was toen zij de verhoorkamer verlieten. Het ergste was de psychologische foltering: ze vertelden dat ook mijn vader gearresteerd was, dat zij mij in een of andere actie zouden betrekken, dat ze in mijn huis een revolver met mijn vingerafdrukken zouden leggen. De bedreigingen waren constant aanwezig. De verhoren waren heel intens met een bombardement aan vragen, af en toe werden de vragen mij toegeschreeuwd. Er was ook een ondervrager bij die voor goede politieagent moest doorgaan en tabak aanbood en vertelde dat hij mij begreep, maar dat ik moest meewerken met hen. Ik werd zo misselijk van de langdurige verhoren dat ik mij verplicht zag, ondersteuning te zoeken tegen de muren. Maar dat lieten zij niet toe. Gedurende 36 uren heb ik niet kunnen slapen, dat werd me verhinderd. Een verklaring door henzelf opgesteld werd voordurend voorgelezen tot ik ze uit het hoofd kende. Als ik die verklaring niet voor de Audiencia Nacional zou herhalen, zou ik de gevolgen moeten dragen. In die verklaring stonden zaken, die ik niet gedaan had, maar waarvoor zij mij in beschuldiging konden stellen". (Dus zelfbeschuldiging!) Een veroordeling liet niet op zich wachten en Ekain Gerra werd opgesloten inAlcalá-Meco.
Beschuldigd van afwachtende houding 7 oktober 2004
De Guardia Civil arresteerde op 7 oktober 2004 vijf personen in Donostia (Juan José Zarautz en José Ramón Unanue) en Irun (Arantza Sánchez en Aimar Guzón) en Aimar Aiertza in Pamplona (Navarra).
Ze werden, volgens de Spaanse Minister van Interieur, José Antonio Alonso, niet beschuldigd van concrete acties, maar: "Ze waren akkoord met hun inlijving in de organisatie en waren in afwachting van verdere instructies " De minister verklaarde verder dat de arrestaties "de vrucht" waren van gegevens die verkregen werden uit de eerdere arrestatie deze week. Anders geformuleerd, arrestanten die eerder deze week werden gearresteerd, konden de brutale folteringen niet meer aan en bekenden om het even wat, om toch even op adem te kunnen komen (met la bolsa, een plastiek zak om je hoofd is dat moeilijk). De Minister voegt er zelfs aan toe dat het de gevolgen zijn van verklaringen die Peio Alcantarilla aflegde. Ook de uitdrukking verklaringen afleggen kan hier anders geformuleerd worden. Peio Alcantarilla was sinds 3 oktober 2004 in handen van de Guardia Civil.
·De buren van Juan José Zarautz hoorden om 2 uur hulpgeroep. Hoogstwaarschijnlijk dacht Zarautz dat iemand wilde inbreken. In dezelfde woning verbleef de echtgenote met 2 minderjarige kinderen. De Guardia Civil onderzocht de woning tot 5 uur.
·Buren van José Ramón Unanue vertellen dat de politie brutaal binnen viel om 2 uur s nachts. Het optreden van de agenten was "vrij brutaal" en daarbij werd de gemeenschappelijke deur en de deur naar de woning opengebroken. De echtgenote kreeg daarbij klappen op het hoofd. Het doorzoeken van de woning duurde tot 5 uur.
·Aimar Aiertza woonde samen met zijn vrouw die 8 maanden zwanger was. Tijdens het onderzoek van de woning raakte de vrouw in een shock en diende overgebracht te worden naar het ziekenhuis. Toen ze later terug thuiskwam, vond ze een puinhoop, en moest ze vaststellen dat haar computer en haar persoonlijke agenda "verdwenen" waren.
Peio Alcantarilla, die op 3 oktober 2004 in Urruña gearresteerd werd, heeft in de kelders van de Guardia Civil geprobeerd zelfmoord te plegen om zo een einde stellen aan de voortdurende slagen. Toen hij voor de onderzoeksrechter Fernando Andreu werd gebracht, kon hij wegens "shock" niets zeggen. Toen Andreu hem de rechten van de gevangene voorlas, begon hij te wenen. Hij werd even naar een ziekenhuis gebracht wegens een zenuwcrisis, maar werd daarna opgesloten in de gevangenis van Soto del Real.
Volgens Alcantarilla werd hij na zijn arrestaties met een kap over het hoofd in een auto gestopt waarbij de agenten hem alle mogelijke soorten van foltering begonnen te vertellen.
Een Guardia Civil beet hem toe: "Je bent nu bij de vijand en dat zal je merken. Nu ga je zingen of we vermorzelen je." Met vijven begonnen ze hem over het hele lichaam te slaan met matrakken in aluminiumfolie. Ze toonden hem de plastic zak. Nadat hij zijn gebitscorrector had proberen in te slikken en bloed begon te spuwen, werd hij even bij een dokter gebracht. s Anderendaags werd hij de hele dag geslagen tot op het ogenblik dat hij brak en zei "alles te zullen verklaren wat ze wilden horen".
Naderhand vertelden de persagentschappen, Efe en Europa Press, dat Alcantarilla aan de Guardia Civil verklaard had dat hijzelf "voorgesteld had de ETA-campagne te verhevigen met het doel het toerisme met een 20 % te doen verminderen." Verder zou "het voorstel om in mei 2002 een aanslag te plegen in het Santiago Bernabeu-stadion" van hem gekomen zijn. Het "voorstel" om bommen te plaatsen in het skistation van Baquera Beret in december 2003 kwam eveneens van hem, alsook de plannen om een aanslag te plegen tegen de hoogspanningsmasten van Irun en Huesca. Op 7 oktober 2004 vielen er dan de arrestaties "dankzij de verklaringen van Alcantarilla".
Bij elke arrestatie houdt de hele vriendengroep van de arrestant de adem in. Iedereen die in het GSM-adresboekje of op de mailinglijst op de computer staat is automatisch "verdacht". Hoewel ze beschuldigd werden "op het punt te staan van aan te sluiten bij ETA", worden de arrestanten vrijgelaten. Nóg mooier: Juan José Zarautz, Arantza Sánchez en Aimar Aiertza verschenen zelfs niet voor de onderzoeksrechter! Hun naam verscheen wél in de pers en bij een volgende keer wordt deze arrestatie zeker aangehaald als bezwarend feit!
De Ley de Amnistía van 6 oktober 1977, goedgekeurd in het Congres, was een koehandel. Er werd een soort ruil opgezet: de gevangenen die geageerd hadden tegen de dictatuur werden in vrijheid gesteld, maar het regime zelf kreeg algemene absolutie en werd nergens voor verantwoordelijk gesteld. Op die manier bleven de willekeur van het staatsterrorisme (het ergste moest nog komen), de folteringen, de arrestaties ongemoeid. De wet liet de wonden open en nam hierdoor meer en meer afstand van de mogelijkheid op de onontbeerlijke voorwaarden om een duurzame vrede te garanderen.
Fran Aldasoro was de laatste politieke gevangene die als gevolg van de Ley de Amnistía in vrijheid gesteld werd. Maar de celdeuren bleven niet lang open, en al vlug begonnen de cellen weer vol te lopen. Sinds 1977 zijn er alweer duizenden burgers, de celdeuren binnengeslagen. Daarom is de strijd voor amnestie zowel methode als doel. Het bereiken van een vredesakkoord heeft veel te maken met het toekennen van amnestie.
Halt aan de uitzonderingstoestand Vrijheid voor Euskal Herria
Op 4 oktober 2008 stapten meer dan 25.000 manifestanten, ondanks de repressie, door de straten van Bilbao, als protest tegen de uitzonderingstoestand en de nietigverklaringen van de politieke partijen ANV en EHAK en de amnestiebewegingen Gastoras Pro-Amnistía en Askatasuna. De haatkrant ABC, die de massale opkomst moeilijk kan verkroppen, spreekt van 5.000. Blijkbaar hebben ze alleen de ordehandhavers geteld.
Het motto van de manifestatie was:
Egin Aurre salbuespen-egoerari. Euskal Herria askatasuna
Front vormen tegen de uitzonderingstoestand. Vrijheid voor Euskal Herria
Op 5 oktober 2006 werd de monoliet vernield die in de omgeving van Aritxulegi (tussen Oiartzun en Lesaka) werd opgericht ter ere van de eerste Gudari (Baskische soldaat) van de ANV,Txato Olabarri, die er in 1936 sneuvelde. Het monument was er niet enkel voor Txato Olabarri, maar ook terere vanalle doden van het nationalismedie het leven verloren. Dit is al de tweede keer dat de grote monoliet, samengesteld uit ijzer en beton, beschadigd wordt door geüniformeerde ongecontroleerden aldus ANV die dit een nieuwe actie in de vuile oorlog tegen de nationalistische strijders noemt. We zullen de monoliet opnieuw oprichten en dat, indien nodig, opnieuw herhalen tot de straffeloosheid opgeheven wordt van diegenen die enkel de slachtoffers van één kant van het conflict respecteren.
Oroitarri deAritxulegi
Het ANV(Baskische nationalistische partij)onthulde op 27 november 2002een oroitarri, een monoliet,teAritxulegi(Oiartzun) voor hun gevallen strijders.
Ze drukten zich duidelijk uit: Wij herdenken vóór de middag de slachtoffers van hetFrancoregime,en na de middag stellen we ons op tegenhun erfgenamen, de Partido Popular.
Aritxulegiis heel betekenisvol voorAcción Nacionalista Vasca, want op die plaats werd de eerste Gudari (Baskische soldaat) uit hun rangen, Txato Olabarri, door de opstandelingen van Franco neergeschoten.
Vlakbij vinden we ook het "Bosque de los Gudaris", het bos van de Basksiche soldaten, terug. Ieder jaar wordt er ter gelegenheid van de Gudari Eguna (dag van de B. Soldaat) een eik geplant voor elke Gudari die sinds Txabi Etxebarrieta (eerste slachtoffer binnen de ETA-rangen) is omgekomen.
De monoliet is al twee maal voorwerp geweest van vernieling. Waar de grafschenners te zoeken zijn, is niet moeilijk.
Om 00:15u werd een rugzak met een bom aan de gevel van het gerechtsgebouw van Tolosa neergelegd. Om 00:47u werd telefonisch verwittigd dat er een explosie zou volgen. Om 01:15u werd de bom tot ontploffing gebracht. Er zijn geen slachtoffers, maar een 20-tal wagens in de directe omgeving liepen schade op.
