Met de taxi, een kwartiertje rijden, en verwelkomd door een massa kindjes... Het is nog steeds vakantie, dus geen les, maar de kindjes komen naar school voor opvang en om te spelen. Met een paar oudere kindjes ben ik in een klas gaan zitten en heb ze toch wat blaadjes gegeven die ik thuis had voorbereid. Ze waren wel heel enthousiast hoor... Het was superleuk. Na een uurtje zijn we dan wat beginnen spelen, met ballonnen, frisbees... Ik heb de kindjes ook boekjes laten voorlezen, ze deden heel hard hun best, en kregen een beloning, een ballon. Ze zouden zich te pletter werken en zelfs vechten voor een simpele ballon...
Moe maar voldaan naar het kantoortje om te lunchen. Dagelijks broodje ei, ik heb hier in Ghana al meer eieren gegeten dan in mijn hele leven. Maar op de kip na, hebben ze hier niet veel vlees of kunnen ze het gewoonweg niet betalen vandaar...
Avond doorgebracht bij mijn gastgezin. Mama Suweba is bezig met de was te doen en rond 5 u starten ze met het koken van het avondeten. Op een vuurtje op de grond, in de meest primitieve omstandigheden, duurt wel even, lang roeren, maar toch toveren ze smakelijke maaltijden te voorschijn.
Als het eten klaar is serveren ze meestal eerst eten aan mij, als vrijwilligster. Ik moet dan in de living gaan zitten of in mijn kamer. Er wordt niet samen gegeten, naar het schijnt is dit een vorm van respect naar ons toe.
De was hier doen is ook een hele karwei, alles met de hand... Sopje in, sopje uit... En met veel kinderen heel veel was, amai...
Laatste dag van het jaar... Het was mij vandaag wel een hee bijzonder drukke dag. Heel vroeg (10 voor 7) vertrokken met de fiets naar het weeshuis. Na een halfuurtje fietsen, samen met Lenneke, kwamen we aan en werden we meteen overrompeld door massa's kindjes, kruipertjes, peuters, babies... We mochten meteen beginnen met ze te wassen en te kleden. Je moet je daar echter niet teveel bij voorstellen, zelfde doekje met weinig water voor de poep van ieder kindje, en ander doekje voor gezicht van ieder kindje. Dit alles in een duister gang op een tafeltje. Ik had heel veel kleertjes mee en we deden ze dan ook meteen aan. De kindjes waren zo mooi en supertrots met hun nieuwe kleertjes, ze straalden. Maar dat duurde amper 10 minuten. We gingen naar de speelkamer, vierkante ruimte zonder speelgoed, en twee mannen brachten voor ieder kindje een brikje fruitsap. Kunnen jullie zich de smospartij voorstellen? Na 10 minuten was de speelkamer omgetoverd tot een plakkerige boel, want heel veel gemorst, en de kleertjes waren helemaal onder het fruitsap. Dan maar de rest van de dag met vieze kleertjes rondlopen. Ik had ook wat speeltjes mee... Leuk maar ze vochten er voor en pakten de speeltjes af van elkaar. Het is hier werkelijk een struggle for a toy, een struggle for food, een struggle for life...
Sommige kindjes vielen in slaap op de grond. Fotootjes mocht ik echter niet maken, maar ik was heel erg onder de indruk. Rond de middag moesten we dan eten geven aan de kindjes. De grotere kregen per 2 à 3 een kom waar ze met hun handjes uit aten. De jongste moesten wij eten geven. Met onze vingers een lepeltje maken en in het groentepapje scheppen en dan in hun mondje steken. Hygiënisch was het helemaal niet. Een kindje had een luchtwegeninfectie, moest slijmpjes overgeven, en dan gaan je vingers van dat mondje in het mondje van een ander kindje... Zoiets kun je je bij ons helemaal niet voorstellen. De hele kleine babies blijven een hele dag in hun bedje liggen... geen tijd voor een knuffeltje, wat liefde of wat aandacht... Mijn hart brak.
Na de middag had ik afgesproken met Sylvester om de bouwgrond te bezoeken. Met dank aan mijn sponsors gaat mijn geld naar de constructie van een huisje voor een kansarm gezin die momenteel in een compound woont. Ze moeten een deel van hun compound afbreken wegens aanleg van een weg en we zullen een nieuw huisje bouwen op een andere plaats.(stuk grond gekregen van de chief)
Daarna zijn we geld gaan afhalen achterop de moto van Sylvester (vind ik wel leuk op die moto). Met het geld zijn we samen met de metser cement gaan kopen. 65 zakken cement gekocht voor 20 cedi per zak. Ook het zand is reeds aangekocht en de werken kunnen opgestart worden. Beste sponsors, Sylvester zal mij de foto's doorsturen van de vordering van de werken en van de voltooiing. Ik geef feedback aan jullie via mijn blog. Intussen was het al laat en ja, we moesten nog oudejaarsavond vieren. Er was een etentje in de lodge voorzien met alle vrijwilligers. Daarna wat spelletjes en om 12 uur champagne, vuurspetters en vuurpijlen.
Happy new year!!!
Dit is de bouwgrond waar het huisje zal op gebouwd worden...
Hieronder, rechts de metser, links de papa voor wie het huisje zal gebouwd worden... Hier aankoop cement...
Toen ik na mijn fietstochtje uiteindelijk aankwam, bleken er maar twee meisjes te zijn, de rest was met vakantie tot 5 januari. Lap, daar gaat mijn project. Dan heb ik maar wat priveles gegeven aan die twee, met mijn ipad de app "english for beginners" gebruikt. Gezien er maar twee meisjes waren was dag heel gemakkelijk te doen. s Middags gemeld aan Bash dat ik werkloos was en dan heeft hij voorgesteld om de volgdende dagen naar de Kidz Active School te gaan, er is daar meer werk. k Was wel blij met zijn voorstel.
In de namiddag ben ik dan opnieuw naar de markt geweest om mijn stofke te kopen. En ja hoor, opnieuw mijn weg kwijtgeraakt. Ditmaal was ik met de taxi naar de stad gereden. Toen ik wou terugkeren wist ik niet meer waar ik was. Taxi gezocht maar ik wist ook geen naam van een straat, want dat hebben ze hier niet, en had al evenmin een herkenningspunt. Niet eenvoudig voor de taxichauffeur, maar hij heeft mij toch veilig en wel thuis afgezet. s Avonds gingen we met de groep eten en daarna zijn ze naar een danswedstrijd geweest. Bash en Loes zaten in de jury, samen met de chief. Het was een hele leuke avond. Om middernacht thuisgekomen, gelukkig is mama Suweba opgestaan want alle deuren zijn hier sterk vergrendeld...
Vrijdagmorgen, samen met Daniella en Tessa per taxi naar school gereden. We waren verwelkomd door een bende kinderen. Momenteel is het kerstvakantie, maar de kinderen komen naar school voor opvang. Ze willen dus spelletjes spelen, aan iedere vinger een kindje en heel veel knuffels. Ze hebben het oh zo nodig...
Ik was heel gelukkig. s Middags ben ik met Sylvester, op de moto, naar de compound geweest met een pakje voor Salam. Het pakje had ik meegekregen van Lieve, een vroegere vrijwilligster. Een compound is een groep hutjes, rond een binnenpleintje. Ik had ook nog kleertjes mee voor de kindjes van de familie. De compound was zo zalig en idyllisch...amai. Samen met Sylvester en de man van de conpound heb ik onderhandeld over de besteding van mijn sponsorgeld... Mijn dag kon niet meer stuk, wat een belevenis.
Voor het weekend hebben Daniella, Tessa en ik een tripje gepland naar "Hand in Hand Community", een leefgemeenschap voor kinderen met een mentale beperking uit heel Ghana. In Ghana wordt een geestelijke handicap vaak in verband gebracht met "boze geesten". Om die redenen worden de kinderen nogal dikwijls in de steek gelaten. Het was een heel emotioneel weekend waarin vreugde en geluk afwisselden met verdriet... De leefomgeving is echt een paradijs voor de kinderen. Het is gelegen in een mooie groene omgeving met ronde witte huisjes, mooi beschilderd met kleurrijke tekeningen, educatieve ruimtes, kineruimtes, weefatelier, naaiatelier, snoezelruimte, zwembad, speeltuin, rustgevende ruimtes voor autistische kinderen... Kortom, er is aan alles gedacht. Er zijn permanent 26 verzorgers aanwezig. De leefomgeving is 21 jaar geleden gesticht door een Nederlandse tropenarts, Ineke Bosman. Het is werkelijk uniek. Mijn lieve Mathijs, ik heb veel aan jou moeten denken, I did it for you...
Tussendoor zijn we nog even op bezoek geweest naar de prachtige watervallen en naar een omgeving met leuke aapjes...
Hier eindelijk wat nieuws na 1 weekje Ghana, meer specifiek Tamale...Al zoveel indrukken opgedaan...
Nu even vertellen van bij het begin. De vliegreis is heel vlot verlopen, in Brussel wel met wat vertraging, maar in Frankfurt netjes op tijd. In het vliegtuig had ik gezelschap van, wat zou je willen, twee zwartjes... We hebben wat gebabbeld...
Toen ik aankwam in Accra stond Malcom mij op te wachten. Ze moesten nog wachten op een mama van een vrijwilligster, die zou landen met KLM. Het duurde wel een uur...Dan nog een halfuurtje naar ons guesthouse. Ik kreeg een kamer, te delen met Tessa, die s morgens was toegekomen. Het was bijna middernacht en Tessa lag te slapen. Heel vreemd in het bed kruipen naast iemand die je nog niet kent... Maar het lukte wel... Ik was moe genoeg en we moesten er al om 4u30 uit om de bus te nemen naar Tamale.
Toontje, vrouw van guesthouse, gaf ons een lekkere kop koffie en een lunchpakketje. Aangekomen aan het busstation herkende ik meteen de typisch Afrikaanse toestanden... Behulpzame zwartjes kwamen onze bagage halen om te wegen, en verwezen ons naar stoeltjes waar het wachten kon beginnen...Een drukte van jewelste, overvolle bagages, alles moest in die busen wonder boven wonder, na een uurtje wachten konden we vertrekken. Een busrit van 12 uur richting Tamale. Het was een heel comfortabele bus. Drie tussenstops later kwamen we rond 8 u aan in Tamale en daar stond Bash ons op te wachten. Bash is onze lokale contactpersoon die werkt voor de organisatie en die vooral zorgt voor het wel en wee van de vrijwilligers. Hij bracht ons naar het kantoortje van de organisatie waar we zouden overnachten. Hij hielp ons ook nog even met het ophangen van onze klamboe en na een spelletje rumnikub konden we heel moe eindelijk gaan slapen.
De volgende morgen, met de kippen zakker...Mijn eerste koude douche ervaring, letterlijk dan...Viel al bij al nog mee, de buitentemperaturen zijn heerlijk warm... Ontbijt ,broodje ei, en dan introductiegesprek. Bash vertelde over het kantoor, over de gastgezinnen, over de projecten, over Tamale... Wijze dingen geleerd, zo legde hij uit dat voor de menstruatie ze in Ghana geen tampons gebruiken, hij noemde een tampon "something like a finger", t is maar hoe je het wilt noemen he, we begrepen het...
Daarna zijn we de stad ingetrokken. Superdruk. Bash legde ons alles goed uit en was zeer behulpzaam. We waren met z"n vieren, Tessa, ik, een mama en zus van een vrijwilligster. Rond 14 uur hadden ze lunch met alle vrijwilligers. Jonge Hollandse tiernermeiden, is nog meer wennen dan aan Afrikanen, amai...
Dinsdagmorgen ben ik dan uiteindelijk, achterop de moto van Bash, naar Judah Mahama Vocational Center geweest. Dat is het project waar ik voor gekozen heb, een opvanghuis voor tienermeisjes. Er waren een aantal meisjes aanwezig, maar velen waren naar huis voor de kerstdagen. Na een uurtje kennismaking en babbelen, terug op de moto van Bash, boodschappen gedaan in de stad. Superdrukke stad, maar k had mijn prive gids mee, gelukkig maar. Ook nog even mijn mobiel internet geregeld en dan was ik klaar om naar mijn gastgezin te vertrekken. Het bevond zich op 15 minuten stappen van kantoor. Ik kreeg ook een fiets om mij gemakkelijker te kunnen verplaatsen. Nu gemakkelijk is veel gezegd want fietsen in Ghane is niet zo evident. Even kennisgemaakt met mama Suweba, de moeder van de familie. Ze heeft drie zonen en 1 dochter maar in het huis is het een komen en gaan van heel wat mensen, al dan niet familie. Intussen was het kerstavond, maar gezien mijn familie Moslim is werd dat niet gevierd. De mama was bezig met het stampen van fufu, een heuse karwei hoor. Ik dacht als kerstavondmaal te mogen proeven van fufu, maar niet dus, ik kreeg noodles met een gekookt ei, nog nooit gegeten op kerstavond. Ze durven de vrijwilligers niet meteen confronteren met hun eigen Afrikaanse keuken, dat was de reden. Dan even mijn kamertje opgezocht en het gezellig gemaakt met Joke"s reizigerskaarsje...
Op kerstmis zelf kreeg ik ontbijt in mijn kamertje (stuk stokbrood, wel lekker vers, en thee). Beleg op het brood bestaat hier niet, of is niet te betalen voor de plaatselijke bevolking. Ook geen boter, maar voor mij is dat niet zo erg.
Na het ontbijt ben ik dan voor het eerst met mijn fietske de stad ingetrokken en meteen ook voor de eerste keer verloren gelopen... Heel zorgvuldig mijn fiets geparkeerd aan de moskee (extra bescherming, dacht ik) en dan op naar de markt, eerst de culturele markt, waar ik een tas gekocht heb en dan de oude markt. Ik zou stof kopen voor een kleedje, want de zus van mama Suwabe is naaister. Niet direct mijn goesting gevonden en dan de markt verlaten, langs een andere uitgang en ik wist bij God niet meer waar ik was laat staan waar ik mij fiets geparkeerd had. Gelukkig belde Tessa en we zouden eerst samen nog iets gaan drinken bij Sparkles. Ze heeft mij gevonden en na de lunch heeft ze mij op zeg gezet om mijn fiets terug te vinden. Dus goed afgelopen.
Omdat het kerstmis was, trakteerde de organisatie alle vrijwilligers op een kerstdiner. We moesten om 5u in de Kidz Active lodge zijn, ik met mijn fietske opnieuw. Nu moet je weten, Tamale is nogal heuvelachtig, dus voor mij was dat echt puffen geblazen, zonder dan nog te spreken van de chaotische verkeersdrukte. Hoe rustig de Ghanezen ook zijn in hun dagdagelijkse doen, des te drukker zijn ze in het verkeer, het is van "hurry hurry" en ze stoppen voor niets of niemand, behalve voor een overstekende geit of koe. Maar ik ben er geraakt. Het diner was lekker en werd gevolgd door een djembe optreden met dansers. Op de terugweg, pikkedonker, is Bash meegereden zodat ik niet alleen door die duisternis die lange fietstocht moest doen. Ja, Bash is een goeie ziel hoor, hij zorgt voor zijn vrijwilligers...
En dan, uiteindelijk, donderdag voor het eerst echt aan het werk. Eerst een helse fietstocht, door zandwegen, nu en dan afstappen, omdag je door het zand niet meer kon rijden, het was erg lastig. Loes, een andere vrijwilligster, 19 jaar, reed mee, wel op een scooter, en ik 56 jaar, ocharme met mijn fietske ploeteren. Maar ook deze keer ben ik er geraakt...Goed voor de conditie.
Wordt vervolgd...
Jullie reacties zijn natuurlijk super welkom...Groetjes
Het is mij eindelijk gelukt om een en ander neer te pennen op mijn blogje...
Momenteel zal het nog zonder fotokes zijn hoor, want dat lukt nog even niet, misschien tegen het einde van de week ... wie weet, This is Africa he
Wellicht zijn jullie benieuwd hoe ik het hier stel?
Om iedereen gerust te stellen, alles gaat prima met mij hoor. Heel veel indrukken en ervaringen.
Straks vertrek ik naar mijn gastgezin. Ik ben benieuwd. Bepaalde gezinnen zijn hier Christenen en andere zijn moslim. Mijn gastgezin is moslim en zal wellicht Kerstmis niet vieren. Morgen is er voor de vrijwilligers een kerstfeest vanuit de organsatie.
Ik zal vanavond vooral kennismaken met mijn gezin en proberen met hen te praten. Ik zal er ook eten.
Vanmorgen ben ik achterop de moto van Bash naar mijn project gereden. De meisjes waren heel enthousiast. Ook even kennisgemaakt en donderdag begin ik er te werken samen met Loes, een andere vrijwilligster die er al een aantal weken werkt.En liefste lezers, om naar mijn project te gaan, moet ik bijna 2 uur fietsen. Ik zal dus een supergoede conditie kweken.
Het is hier heel warm en vooral de avonden zijn superleuk omdat we kunnen buiten zitten babbelen tot we gaan slapen. Momenteel zijn we hier met 8 vrijwilligers, jawel, allemaal Hollandse meiden...
Voila, dat was mijn eerste beetje nieuws, meer volgt nog...
Vandaag, eindelijk, 21 december. Na een lange voorbereiding kan ik aan mijn droomreis beginnen.
Nog eens goed afscheid genomen van mijn thuisfront. Gisteren de 3 kindjes van Tim nog gezien op FaceTime... Zelfs een primeur gekregen van Pieter zijn nieuwjaarsbrief voor opa... Dan de nacht doorgebracht in Wakkerzeel, nog eventjes gespeeld en geknuffeld met Marcel en Jeanneke en dan vanmorgen naar de luchthaven gevoerd door mijn lieve dochter... Wat heb ik nog kunnen genieten van dat uurtje samenzijn, koffietje, ontbijtje, klapke,...en mooie muziek meegekregen van haar. Ik zal er in Ghana met heel veel plezier naar luisteren, wellicht al op het vliegtuig...dank je wel Joke...
ik besef heel goed wat voor een kans ik in mijn leven krijg, een droom die ik kan waarmaken. En ik beloof het beste thuisfront, ik zal voorzichtig zijn. Maar ik zal vooral proberen te genieten van de bevolking, de kindjes, de terracottakleurige zandbodem, de warme temperaturen...
Jullie kunnen altijd een berichtje sturen op mijn gmailadres fabvst@gmail.com
Een reactie op mijn blog of Facebook doet zeker en vast ook altijd deugd...
Ik zal ook proberen jullie zoveel mogelijk op de hoogte te houden, rekening houdend met de beperkte internetmogelijkheden van ginds...
Zoals beloofd, voor mijn vertrek, zou ik jullie nog laten weten hoeveel centjes ik verzameld heb om mee te nemen naar Ghana.
Tot op de cent geteld heb ik 1536,48 € verzameld.
In detail: 700,00 € zuivere opbrengst van de benefiet en 836,48 € opbrengst van verkoop van steunkaarten, geld in spaarpotje, geld in enveloppekes, geld op bankrekening enz...
Daarom heel heel veel dank aan allen voor jullie milde steun... en weet
Ieder centje tovert een glimlach op de vele gezichtjes van de vele kindjes...
En daarvoor doe ik het...
Wat ik met het geld zal doen, zullen jullie verder te weten komen op mijn blog...Blijven volgen dus...
Eenmaal leerkracht, altijd leerkracht... Vandaag heb ik mijn eerste lesje Engels voorbereid om aan de tienermoeders te geven... Het zal niet eenvoudig zijn, ze spreken vooral Dagbanli (hun moedertaal), dus uitleggen in het Engels zal al niet zo eenvoudig zijn, en voor mij spreken in hun moedertaal is al een even zware opgave... Maar... niet gaan bestaat niet en zoals het een goede leerkracht betaamt, ben ik nooit onvoorbereid naar een les geweest dus... Hier is mijn eerste lesje dan... Thema: My family.
Ik moest zeker en vast nog mijn binnenlandse terugvlucht boeken vanuit Tamale naar Accra zodat ik op 5 januari kan aankomen in België om op 6 januari aan mijn bureautje in Don Bosco te zitten (ja hoor, liefste collega's, jullie moeten zich geen zorgen maken, ik zal er zijn hoor). Gelukkig heb ik een goede ziel gevonden in Tamale, Bash, mijn lokale contactpersoon, die een ticket voor mijn terugvlucht geboekt heeft. Dank je wel Bash, ik ben je nu al heel erg dankbaar...See you in Tamale
Gisteren heb ik mijn noodzakelijke spuitjes gekregen, eentje in mijn rechterarm tegen buiktyfus en eentje in mijn linkerarm tegen polio, tetanos enz...De rest van de spuitjes had ik vroeger al gekregen en waren nog goed. Dus medische check up in orde. Nu nog wat vitamientjes slikken en we kunnen er tegenaan...
En dan... op zondag 17 november was het zover... Mijn cafeeke... Voor Ghana... Zenuwachtig opgestaan, alles moest nog klaar gezet worden, de zaal moest wat cosy gemaakt worden, de djembé groep moest afgehaald worden aan het station... Kortom, nog heel veel werk.. Maar wat een voldoening heb ik er aan over gehouden. Ik ben super tevreden. De opkomst was meer dan verwacht, mensen, vrienden, uit onverwachte hoeken, kwamen mijn cafeeke opzoeken. Er werd gedronken, gelachen, gebabbeld, gedanst, ... De djembé groep heeft gezorgd voor ambiance en sfeer... Het was zalig. Dank aan allen voor jullie aanwezigheid, en onder ons gezegd, de afwezigen hadden ongelijk hé.
En wat heeft mijn cafeeke nu opgebracht?
Totale omzet 1200,00 €. Kosten 500,00 €. Nettowinst 700,00 € om mee te nemen naar Ghana.
Bovenop mijn cafeeke is er ook al heel wat sponsorgeld binnengekomen van de verkoop van steunkaarten. Het resultaat daarvan krijgen jullie later nog te lezen op mijn blog.
Gisteren ben ik naar een spectaculair optreden gaan kijken van de djembé groep Teranga du Senegal in Brussel. Ze moesten optreden in het kader van een inburgeringsfeest voor vreemde nationaliteiten in de stad. De voorstelling was super en een ware apotheose van de avond. Morgen komen ze optreden in mijn Ghana benefiet cafeetje... als dat geen eer is...Ik kijk er al naar uit...
Hier zitten we nog even samen en bespreken de voorbereidingen voor mijn Ghana Benefiet Café
Dit is Ibou, hij is afkomstig uit Toubacouta, Senegal. Woont sedert augustus in België
Hieronder zie je Abdoulaye, ook afkomstig uit Toubacouta Senegal en tevens de oom van mijn goeie vriend Madi Diouf. Hij woont al enkele jaren in België
Gisteren ben ik opnieuw naar de Ghanese ambassade in Brussel geweest, tweede poging, met mijn nieuwe brief uit Ghana. Zoals jullie mij kennen, stipt op tijd, ondanks de files. De ambassade was nog niet open. Gelukkig stond daar een zwarte ambtenaar met zijn computertas, ook aan de deur te wachten. 'They soon will come', wist hij te zeggen. Nu 'soon' in 't Ghanees kan soms wel enkele uurtjes duren. Na een half uurtje wachten kwam het busje toe met Ghanese ambtenaren. De deur werd geopend en ik kon als eerste mijn wachtbriefje trekken. Intussen was een blanke man toegekomen, iemand van de douane, die vier ambassades moets aflopen voor visum voor handelaars. Die man vertelde mij dat ik mij niet mocht laten doen, en toen was het mijn beurt... De zeer strenge vrouw deed opnieuw moeilijk over mijn brief, hij was niet officieel. Blijkbaar was het hoofdding van de brief niet goed, hoewel men daar in Nederland geen problemen van maakt en iedere vrijwilliger met die brief een visum krijgt. Nu, ik gaf niet op, en ben blijven aandringen. Uiteindelijk stemde ze toe en heeft ze mijn visumaanvraag gevraagd. Nu nog afwachten of haar 'boss' die zal goedkeuren. Volgende week mag ik er om, zonder tegenbericht van hen, voor het geval het niet zou goedgekeurd zijn. Spannend, wordt vervolgd...
Vandaag hadden we in Dordrecht een vergadering voor alle vrijwilligers die naar Ghana zouden vertrekken tussen november en februari. Eerst kregen we een filmpje te zien over het werk in Ghana zelf en dan vertelde Eefje over haar ervaringen als vrijwilligster in Tamale. Het was leuk de andere vrijwilligers te ontmoeten. En na de film en de getuigenis van Eefje was ieder van mening, we willen meteen vertrekken. Tamale, here we come!
Vol goede moed, goed voorbereid en met de juiste documenten (allé, dat dacht ik toch), vertrek ik naar de ambassade van Ghana in Brussel om mijn visum aan te vragen. Dank zij mijn gps en de Ghanese vlag als herkenningsteken aan de gevel van de ambassade, heb ik vlot het gebouw gevonden. Een paar zwartjes in kostuum lieten me binnen, heel vriendelijk. Dan in de wachtzaal, briefje trekken en wachten tot mijn nummertje verscheen. Intussen een babbelke gedaan met het enige blanke meisje in de wachtzaal (voor degene die mij kennen, een babbelke is niet moeilijk.) Ik vertelde haar dat we precies zaten te wachten voor een mondelinge examen, we waren alle twee gestresseerd. Een zwarte vrouw voor mij had pech, afgekeurd (reden weet ik niet). Een zwarte man voor mij, ook afgekeurd, hij had het verkeerde formulier mee. En dan, mijn beurt. Ook gebuisd! Voor de eerste keer in mijn leven tweede zit. De reden, mijn uitnodigingsbrief uit Ghana was niet goedgekeurd. Ik moet een nieuwe brief aanvragen. Zo zie je maar, niet zo eenvoudig om Ghana binnen te geraken. Maar intussen heb ik van Bash uit Ghana een nieuwe brief ontvangen, en ga ik volgende week met nieuwe moed terug naar Brussel. Duimen maar!
