|
Zijn
drie trouwe honden hielden vermiste kleuter Riley warm in ijskoude nachtxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
In
Nambucca Heads (halfweg tussen Sydney en Brisbane) is de angstwekkende
verdwijningszaak van kleuter Riley Martin (4) gelukkig goed afgelopen, dankzij
zijn drie trouwe honden én enkele vrijwilligers die mee kwamen zoeken na een
hartverscheurende oproep via Facebook. Missy, Nitro en Bruno hielden het
jongetje met het Syndroom van Down warm in de ijskoude nacht. Het waren Leif
O'Brien en Sally Pratley (die vanuit Kempsey zo'n 100 km verderop mee waren
komen zoeken in het holst van de nacht) die een hond hoorden blaffen en zo de
vermiste jongen aantroffen in een bos. "Waar zat je toch, mijn
schatje?", snikte zijn moeder in tranen van geluk toen ze herenigd werd
met haar zoontje .
We hebben zelf acht kinderen en daarom kwamen we helpen zoeken.
Toen we Riley vonden, waren we bang dat hij dood was en waren dan heel
opgelucht dat hij even later zijn hoofdje draaide.
Sally
PratleyRiley Martin is gelukkig weer terecht.
Hartelijk bedankt, jullie hebben niet alleen zijn leven gered,
maar ook dat van mij. Jullie zijn zo'n goede mensen.
Moeder
tot vinders
Het
begon als een nachtmerrie, maar de afloop heeft alles van een sprookje.
Gisteren rond de middag verdween de vierjarige Riley aan zijn ouderlijke huis.
Hij was laatst gezien met zijn drie honden: Missy, een tien maanden oude kelpie
(herdershond), en zijn twee foxterriërs Nitro (3) en Bruno (2). Het jongetje,
dat aan het Syndroom van Down lijdt, werd meteen als vermist opgegeven en een
grootse zoektocht werd op het getouw gezet. De politie kamde samen met een
groep vrijwilligers de streek uit, maar vond de kleuter helaas niet. Dat maakte
de ouders pas heel ongerust en ze lanceerden via Facebook een opsporingsbericht
en een nieuwe oproep om mee te komen zoeken.
Zelf 8 acht kinderen
Leif O'Brien en Sally Pratley uit Kempsey lazen de oproep, stapten meteen in
hun auto en reden 100 km verderop naar Nambucca Heads. "We hebben zelf
kinderen, acht stuks tussen 8 en 20 jaar en daarom kwamen we helpen
zoeken", zegt Sally Pratley. "We belden meteen naar de politie en tot
1 uur 's morgens zochten we tevergeefs. Vervolgens sliepen we paar uurtjes in
de auto en rond 5 uur bij het krieken van de dag begonnen we opnieuw te
zoeken."
"Bang dat hij dood was"
"Toen hoorden we een hond blaffen en renden er meteen naar toe. Daar zagen
we de vermiste Riley liggen met zijn hoofdje naar de grond gericht in een
bosje. We waren bang dat het arme jongetje dood was en waren heel blij en
opgelucht dat hij even later zijn hoofdje draaide. Hij lag te slapen met zijn
drie honden. Die hielden hem warm, maar toch was hij helemaal onderkoeld. We
stelden hem gerust en bleven herhalen dat we hem naar zijn mama zouden
brengen."
Ontroerende hereniging
Bianca Graham, de moeder van Riley, was zielsgelukkig toen ze haar zoontje
eindelijk weer in haar armen kon knuffelen en bedankte het helpende koppel
uitgebreid. "Waar heb je toch gezeten, mijn baby, mijn baby, ...?",
bleef ze maar herhalen bij de ontroerende hereniging . En tot de vinders:
"Hartelijk bedankt, jullie hebben niet alleen zijn leven gered, maar ook
dat van mij. Jullie zijn zo'n goede mensen. Ik ben nog nooit zo gelukkig
geweest. Dit voelt beter dan wat dan ook."
Honden veilig thuis
En de honden? Die kwamen ook veilig terug thuis. Ze hadden veel dorst en zaten
onder de teken. Zoals het trouwe honden betaamt, waren ze trouw bij hun
'baasje' in problemen gebleven, maar ze waren niet de enige helden in dit
sprookjesachtige verhaal. Niet alleen dat cliché werd in deze verdwijningszaak
gelukkig bevestigd, ook het cliché dat zegt dat Australiërs altijd klaar staan
om elkaar te helpen, bleef overeind. Een koppel dat 100 km rijdt, uren helpt
zoeken, een paar uur slaapt in de auto en 's morgens verder zoekt: kan tellen
als hartverwarmende menselijkheid en onbaatzuchtige hulpvaardigheid!
|
.
.
