|
Het Toreken
de verzen verhuizen: in het hoofd van Gezelle,
in de gouden muziekdozen van Van Ostayen
de muze verliest haar armslag, want vandaag
wagen de woorden zich onder de meermin
nu de dichter in haar spiegel kijkt waant hij zich bij de zee
maar hoe meer hij droomt, hoe trager hij wegkomt
de tijd heeft hier zijn eigen klok,
klein en beschut, klaar voor het sein dat wij onthouden
voortaan hebben de woorden een marktwaarde,
zijn de dichters rijk, misschien aan hevig leven,
aan handgeschept papier, aan kastanjes in het vuur
hier zullen de woorden leven zonder verdoving
worden ze bijgeschreven in het lederen boek van zes eeuwen
en wat meer is: zal hun onschuld bewaard blijven
|
.
.
