Hallo iedereen, zoals ik al eerder had aangegeven is Kennteh vandaag weer geopereerd, weer eens aan dat medicijnpompje, dat ding wil blijkbaar niet goed werken. Ik heb deze avond wat informatie gewonnen en hij blijkt alles goed doorstaan te hebben, hij heeft geen pijn en de voeding is ook weer opgestart, dus dat is goed nieuws.
Morgen ga ik er heen en dan zie ik hem zelf want ze stellen u zo gauw gerust, ik moet dat zelf zien. Groetjes Frank
Hallo beste mensen, even een kort berichtje tussendoor; Ik ben wat geschrokken van de reacties op de vorige posting, het lijkt wel of of het verleden mij terug heeft ingehaald, ik bedoel daarmee de heisa die er geweest is op het forum van Natascha. Laat dit aub hier niet gebeuren, en probeer elkaar te verstaan. Hekske , als u gebannen bent kunt u uw belofte aan Natascha natuurlijk niet waarmaken en ik neem u dan ook niets kwalijk. Verder alle reacties zijn welkom, hoe meer hoe liever, maar aub mensen niet op elkaar schieten, dat is in het verleden al genoeg gebeurd op mij, de reden trouwens dat ik met de blog ben begonnen.
Wel wil ik u wel al meegeven dat ik binnenkort weer een en ander uit de doeken ga doen over wat er vorig jaar is gebeurd, maar om een zeer goede reden moet ik nog even wachten.
Hoi iedereen, we zijn zondag 28, een zeer mooie dag, en woensdag 30 april bij Kenneth geweest.
Zondag is Tamara met haar gezin meegeweest, zo kon ze Kenneth zijn haar knippen want dat was nodig, en daarna zijn we gaan wandelen met Kenneth in zijn stoeltje.
Hij geniet daar zo van, van dat buiten zijn, u ziet dat gewoon op zijn gezicht en hij wordt dan ook veel minder gespannen, enfin we hebben genoten met zijn allen.
Woensdag was het helaas al veel minder met het weer en zijn we moeten binnen blijven maar dan zitten we in de veranda en daar is het net of we zitten buiten.
Met Kenneth gaat het goed, alleen het medicijnpompje lekt wat en dat zal zeer binnenkort moeten verholpen worden, helaas dus weer een ziekenhuisopname, en dat is spijtig, daar hij dan weer veel vooruitgang verliest.
Gegroet iedereen, na een weer wat te lange afwezigheid ben ik hier toch weer terug en nu met beter nieuws dan vorige keer. Het gaat weer beter met Kenneth, hij is de laatste weken heel ontspannen en hij heeft nu zijn spalkjes alleen rond zijn voetjes en onderbenen, zijn bovenbenen en zijn knietjes blijven vrij en dat is al veel meer dan dat we verwacht hadden.
Gisteren, bij ons wekelijks bezoek was er een lange wandeling gepland, we zijn daar met volle moed vertrokken en Kenneth genoot echt van de buitenlucht maar halverwege zijn we moeten terugkeren, ons weer in België he, vertokken met zon en onderweg een onweersbui, maar ja we zijn al met al toch wel een anderhalf uur buiten geweest en dat is goed, de wandelingen doen we nog wel eens.
Zondag gaan we er weer heen, want Kenneth zijn haar groeit zeer snel en Tamara gaat dan mee om dat wat korter te zetten. Met Keano en Laura gaat alles goed, die twee zijn wel wat ziekjes geweest maar dat is ook weer achter de rug en ze zijn ook meegeweest naar Pulderbos en dat gaan we bij goed weer meer doen, dan blijven ze zich Kenneth blijven herinneren.
Hallo iedereen, wij komen pas terug van ons wekelijks bezoek aan Kenneth maar nu viel het echt veel tegen. Kenneth lag te huilen en te kreunen van de pijn, dat huilen gebeurd zonder klank maar heel zijn gezichte vertrekt en zijn anders zo heldere ogen staan dof.
Deze morgen hebben ze de gips van zijn beentjes gedaan, dit om hem spalken te kunnen aanmeten en door de spanning die toch nog op de beschadigde spieren zit trekt hij zijn beentjes weer op, en dat veroorzaakt de pijn, die ondanks alle medicatie toch de bovenhand krijgt. Van die gips hebben ze dan noodspalkjes gemaakt en die zijn er vanmiddag weer aangegaan, ik heb daarbij toegekeken, en er zijn twee mensen nodig om zijn beentjes terug te plooien zodat die spalkjes weer pasten.
Een en ander beviel mij niet zo en dus aangedrongen op meer uitleg, en die heb ik dan ook gekregen, maar dit alles neemt niet weg dat er Kenneth nog een wekenlange lijdensweg volgt, er moet worden gezocht hoe hij het beste ligt en hoe snel hij weer in zijn zitstoeltje kan. Tot daar is het afwachten en meer dan waarschijnlijk ook pijn lijden, hoezeer het ook ons pijn doet het ventje daar te horen kreunen en zelf niets te kunnen doen;
Terug naar september 2007
Zoals ik beloofd heb in mijn eerdere berichten over de droevige gebeurtenissen in september 2007, ga ik nu verder met de dingen die gebeurd zijn en het ons zeer moeilijk hebben gemaakt.
Zoals u wellicht nog weet, en voor diegene die de vorige verslagen hebben gemist, is in de eerste week van september onze dochter Natascha en ons kleinkind Amber overleden ten gevolge van een woningbrand.
Wat er zich de eerste week heeft afgespeeld heb ik in een dagelijks verslag weergegeven, maar er zijn daarnaast ook dingen gebeurd die ik er toen niet kon bijzetten, hoewel ze wel meespelen in de situatie zoals die op dit ogenblik is.
Dus hier volgt dan het relaas, ook in gedeeltes, omdat het anders een te groot epistel wordt, van de feiten zoals die zich hebben voorgedaan.
Zoals uit de vorige verslagen is te lezen hebben we het de eerste week geweldig druk met het regelen van de begrafenis en de opvang van de andere kinderen, zodat ik pas woensdag contact opneem met het Bureau Bijzondere Jeugdzorg om te horen wat er nu verder moet gebeuren, en daar zegt men mij dat we een pleegzorgplaatsing moeten aanvragen en de kinderen bij ons moeten domicileren, wat we dan ook doen.
We nemen kontakt op met de wettelijke vader en vragen hem de kinderen op ons adres in te schrijven wat in de tweede week van september dan ook gebeurt.
Met de pleegzorgplaatsing is het wat anders, na die woensdag bijna een uur met de consulent van BBJ aan de telefoon gehangen te hebben, dit om zowat alle informatie over de gebeurtenissen en de toestand van de kinderen, alsook alle informatie over ons belooft de consulent om aan het werk te gaan.
Donderdag krijg ik telefoon van de consulent met de mededeling dat het bureau stopt met onze aanvraag, omdat er in Antwerpen al een procedure was opgestart dinsdag, dat was dus vroeger dan onze aanvraag, dus die aanvraag werd eerst behandeld. Op mijn vraag wie die aanvraag had ingediend, werd mij geantwoord, de vader, die was daar geweest met iemand van slachtofferbejegening van de politie.
Dus op dat moment stopte onze aanvraag en alle gegevens werden doorgegeven naar Antwerpen.
Dat leek toen voor ons geregeld, JP zou de pleegzorg krijgen en daarmee zouden de kinderen dan terug verhuizen naar JP, een vooruitzicht dat ons eerlijk gezegd niet zo aansprak, want wij kenden hem al een beetje, dus bij ons was de vrees groot dat we onze kleinkinderen zouden kwijtgeraken, omdat ze binnen de korste keren wel in een instelling zouden geraken, maar als dat wettelijk geregeld zou worden moesten we ons daarbij neerleggen, hoe zwaar dat ook zou vallen.
De maandag daarop telefoon, de consulent van BBJ, met de mededeling dat bureau Antwerpen gestopt was met het behandelen van de pleegzorg aanvraag van JP en wij dus nu wel vooruit konden, op de vraag waarom ze in Antwerpen gestopt waren kreeg ik geen antwoord, alleen dat ze het daar niet zagen zitten, en zo is onze aanvraag dan gestart en na enkele dagen hebben we reeds een positief bericht ontvangen, het zou wel goed komen, en dat is dan ook gebeurd.
Zo dit is het eerste verslag, de rest volgt later, en naar ik hoop ook regelmatiger.
Groetjes Frank
Hallo, hier ben ik weer, na de zoveelste computerpanne heb ik toch maar wat anders aangeschaft en het overzetten van alle bestanden heeft wel wat langer geduurd dan ik had verwacht, maar kom ik hoop nu toch wel dat deze machine het een tijd uithoud.
Kenneth is ondertussen, na een verblijf van bijna drie weken terug in Pulderbos, waar de mensen daar toch goede hoop hebben dat hij nu wel een tijd uit het ziekenhuis zal blijven en wij hopen het met hen.
Het gaat redelijk goed met Kenneth nu alhoewel hij nog wel pijn heeft in de ingekerfde spieren en daarvoor krijgt hij nu wat extra pijnstillers zodat hij wel wat versuft en slaperig is.
We hopen dat die pijnstilling niet al te lang moet doorgaan, omdat hij zo flauwtjes reageert dan en dat valt dan wel een beetje tegen, maar ja, het is voor Kenneth zijn comfort later dus dat moeten wij er dan maar bijnemen.
Groetjes Frank
Hallo iedereen, wat we van de operatie mochten verwachten is
niet uitgekomen, volgens de informatie die de dokters ons hadden meegegeven
zouden de beentjes van Kenneth vlak liggen maar dit is niet het geval.
Kenneth zijn beentjes liggen nog in een hoek van ongeveer
dertig graden omhoog geplooid, en volgens de behandelende arts in het ziekenhuis,
konden ze niet verder naar beneden, omdat ze anders alle spieren hadden moeten
doorsnijden en dat kon ook weer niet.
Nu ligt het ventje daar met zijn beentjes vastgelegd in gips
en onder een bepaalde hoek, zijn beentjes zijn volledig ingepakt tot in zijn
lies, en dit moet nu zo minstens zes weken blijven, dit om de spieren die
ingekerfd zijn niet terug op die inkervingen terug aan elkaar te laten groeien.
Ik heb daar zo mijn twijfels over maar ja, wat moet je doen,
als er niets gebeurd trekken zijn beenspieren zo hard, dat hijzelf zijn heupen
uit de kom trekt en dat is ook niet goed, dan kan hij niet meer verzorgd worden
zonder pijn en dat willen we ook niet, maar of dit nu de juiste beslissing is
geweest dat zal later dan wel blijken.
Hallo iedereen, Kenneth is vandaag geopereerd en volgens de verpleging is alles goed verlopen, we weten morgen wel meer want dan gaan we hem opzoeken. Niet dat hij ons wat kan vertellen maar we kunnen dan met eigen ogen zien hoe hij zich gedraagd, of hij meer gespannen is dan anders, hoewel hij nog wel pijnstilling zal krijgen; ik hou u nog verder op de hoogte
Hallo, hier ben ik dan weer eens, ik moet mij verontschuldigen wegens deze onregelmatige postings, ik hoop dat daar in de nabije toekomst verandering in komt.
Eerst de toestand van Kennth, de operatie is weer niet doorgegaan en is nu gepland voor 17 maart, en nu maar hopen dat het nu wel zal lukken, het ventje wordt immers altijd maar over en weer getransporteerd en dat doet hem ook geen goed. Hij is nu weer in Pulderbos en we zijn daar zondag geweest en gaan er morgen ook heen, zondag was hij vrij gespannen en reageerde hij niet zo goed op ons, wat toch wel een tegenvaller was en wij hopen dat het morgen een beetje beter gaat.
Vandaag zijn we bij de jeugdrechter moeten komen om de materiele bewaring van de kinderen te verkrijgen, en de aanvraag is positief uitgesproken, we hadden eigenlijk niets anders verwacht, maar je weet maar nooit. Er zijn bijna vijf maand verlopen tussen de aanvraag en de uitspraak, maar nu heben wij een dubbele zekerheid want zoals de meesten wel al weten hebben wij ook het pleegouderschap.
Nu is het met die materiele bewaring zo dat de belangen van de kinderen worden behartigt en de erfeniskwestie kan afgehandeld kan worden want gezien wij te betrokken zijn in deze zaak konden wij dit niet doen en wordt er nu een voogd ad hoc aangesteld die de zaak dan verder zal afhandelen en die persoon zal heel wat erk hebben, dit zal wel duidelijk worden in de loop der tijd.
Ook nog bedankt voor het medevoelen op de verjaardag van Natascha.
Dag iedereen, het is weer een tijdje geleden, ik slaag er maar niet in om regelmatig iets te schrijven tegenwoordig, de dagen vliegen voorbij en als ik dan s'avonds achteromkijk heb ik niets uitgevoerd lijkt het wel.
Goed, Kenneth dus, we waren vorige week woensdag op weg naar Pulderbos, en hadden bijna onze bestemming bereikt toen de telefoon ging, Kenneth moest naar het ziekenhuis, en als we nog niet onderweg waren moesten we maar naar daar toe rijden. We zijn toch nog tot Pulderbos gereden en hebben Kenneth nog een vijftal minutjes gezien, waarna het ventje weer weggebracht werd. Het probleem deze keer zat wer in de ingeplante medicijnpomp, die werkte weer niet goed en daarom moest hij dringend naar het ziekenhuis zodat de Dokters dat eerst konden oplossen voordat ze de operatie aan zijn beentjes kunnen uitvoeren. Deze operatie was geplant voor vandaag maar Kenneth heeft in de afgelopen dagen weer koorts gemaakt dus die operatie is weer uitgesteld, ik weet op dit ogenblik dat ik dit stukje schrijf nog niet wanneer het nu wel doorgaat, dus afwachten weer, daar zijn we ondertussen al heel goed in geworden. Ik hou u verder op de hoogte Groetjes Frank
Voor ik het weer vergeet, Bedankt voor de reacties, dat doet een mens goed
Hallo iedereen, een tijdje afwezig geweest wegens een nukkige computer en het vele achterstallige werk daardoor, maar nu ben ik er weer en ik hoop dat de pc het nu uithoud, hij is stilaan aan vervanging toe, maar zoals u weet zijn hier op dit moment andere prioriteiten. Eerst en vooralhet nieuws over Kenneth, en dat is goed en niet goed. We zijn er geweest zoals elke week en hij was heel allert en ontspannen maar donderdag had hij weer koorts en werd hij behandeld met antibiotica, hij moet nu ook weer een operatie ondergaan, om de spanning in zijn beespieren te verminderen, maar dan moet hij wel koortsvrij zijn, vanaf afgelopen weekend zijn er geen verhogingen meer gemeten , dus als dat zo blijft zal die operatie niet al te lang meer uitblijven denk ik, dus dit is voor ons ook afwachten. Ik ga hier geregeld de toestand va Keano en Laura vermelden en die twee doen het wondergoed, Keano leeft als hij kan buitenlopen en Laura begint ook al , die moeten we in de tuin overal tussenuit halen, maar zo leert ze het he. Zo dat is het zo een beetje, oja, voor diegenen die interesse hebben , op zaterdag 8 maart is er in de kerk hier in de Hellestraat een herdenkingsdienst voor Natascha en Amber, Nataschas verjaardag is op 10 maart en daarom deze dienst.
Het is zover, vandaag is er het definitieve afscheid van Natascha en Amber op deze wereld, nu is het zover, nu moeten we ze loslaten, maar in ons hart blijven ze voortleven, daar kan niemand iets aan doen. Als wij bij de kerk toekomen is JP en zijn familie al aanwezig, we gaan ze begroeten maar het lijkt hen niet van harte te gaan. Ook zie ik nensen die ik niet ken, en die blijken naderhand kenissen te zijn van Natascha haar forum. De begrafenisdienst is zeer emotioneel, ik zie allen de twee kisten staan, twee witte kisten, een grote en een kleine, wij hebben als afscheidslied gekozen voor " Afscheid nemen bestaat niet" Van Marco Borsato, omdat Natascha daar zo van hield, verder waren er twee liedjes van JP , alleen weet ik daar de titels niet meer van. Verder hebben de zussen van JP een tekst voorgelezen en op het laatst van de dienst ook nog een nicht van Natascha. Na de dienst dan naar het kerkhof en dat was het dan, onze dochter en ons kleinkind zijn weg van deze wereld, ik besef dit nog niet tenvolle, het is zo wezenloos. Daarna naar de zaal waar de koffietafel geregeld was, in eerste instantie wilden wij dat niet , maar omdat we de familie uit Merksem, die dan toch al geruime tijd in de weer was, hebben we dat toch maar gedaan, er was koffie, belegde broodjes en koffiekoeken. Het was jammer JP en zijn familie als laatste binnenkwam, en aan een appârte tafel ging zitten, maar ach we hebben ons best gedaan en als dat niet tot ieders tevredenheid is dan is dat maar zo. Als het tijd was om te gaan hebben we iedereen een hand gegeven en zijn naar huis gereden. De begrafenisondernemer heeft dan de resterende bidprentjes verdeeld over de beide families, en vertelde aan Tamara dat hij lelijk uitgescholden was omdat volgens de familie van JP hij niet goed behandeld zou geweest zijn, maar daar heb ik niets van gemerkt.
Dit is dus wat wij de eerste dagen na het noodlottige ongeval hebben doorstaan, en in de volgende berichten zal het meer gaan over het forum en hoe we daar behandeld zijn, over de dagen van Kenneth in het ziekenhuis, over de benefiet en over de dingen die JP heeft uitgehaald.
Weer slecht geslapen, en vroeg terug op kijken we elkaar weer aan, met tranen in de ogen, maar we moeten verder. De kinderen zullen straks wel wakker zijn en dan zijn we weer druk bezig. Verder nog de laatste voorbereidingen treffen voor de begrafenis morgen, we hopen nog dat wij Natascha en Amber samen kunnen begraven, ik weet anders niet goed hoe we twee begrafenissen achter elkaar kunnen verwerken, het is nu al zo moeilijk, maar wij vertrouwen op de begrafenisondernemer, die belooft heeft zijn uiterste best te doen om hen beide mee te krijgen naar Stekene. Tegen een uur of twee komt het telefoontje, hij is onderweg met Natascha en Amber, dus alles kan doorgaan zoals gepland. In de namiddag is het huis hier weer vol, broers en zusters van mij en mijn vrouw komen langs omdat er s'avonds van zes tot zeven uur gelegenheid is om afscheid te nemen van de dierbaren, die dan opgebaard liggen bij de begrafenisondernemer, iets waartegen ik opzie en tegelijk ook weer wel naar uitkijk, het is gek welke gevoelens er dan door u heengaan, het is niet te beschrijven.
Het is zover, we rijden naar Stekene, bang en tevens benieuwd, hoe liggen ze erbij, zijn ze veel gekwetst, zijn ze veel veranderd enz, duizend gedachten flitsen er door mijn hoofd, hoe dichter wij komen hoe dwingender de gedachten. We worden met de gepaste eerbied ontvangen en gezien we iets vroeger zijn kunnen we direkt naar de rouwkamer en daar liggen ze dan, mijn dochter en mijn kleinkind, naast elkaar, vredig verenigd in de dood, onwezelijk stil en koud, maar wel heel mooi, geen tekenen van een verwonding of zo, niets te zien, als we niet beter wisten, zouden we denken dat ze sliepen, zo vredig, en hoewel het heel emotioneel zwaar om dragen is, ben ik blij dat ik er nog bijgeweest ben, dit is een foto die voor altijd in mijn geheugen staat gegrift. Mensen komen en we zitten in een aanpalende ruimte , mensen komen condoleren, zeggen hoe erg het wel is, dat ze er toch zo mooi bijliggen, en dat gaat zo de gehele tijd door. Alleen missen we de familie uit Merksem, hoe meer tijd er verstrijkt hoe meer we gaan denken dat die niet komen, alleen begrijpen we het niet, JP zal dan tenmiste toch wel komen afscheid nemem, nu zijn partner en zijn kind nog boven aarde liggen? Opeens ja hoor ,daar zijn ze, Tanja komt binnen met haar schoonmoeder en haar man, dit laatste denk ik want ik heb die nooit ontmoet, we kijken maar er komt verder niemand. We krijgen wel condoleances aangeboden door Tanja, schoonmoeder en man en die vertrekken weer. Het is nu kwart over zeven en er is niemand meer, JP is niet gekomen, we kunnen dit niet plaatsen, Was onze dochter en kleinkind dan geen laatste groet meer waard, dit doet pijn, heel veel pijn, pijn die bovenop de reeds aanwezige pijn komt, wij begrijpen het niet, proberen maar begrijpen het niet, dit had Natascha en Amber toch niet verdiend. Terug thuis, waar elkeen van onze familie bijeengekomen is zijn er maar twee onderwerpen, dat Natascha en Amber er zo vredig bijlagen en natuurlijk de afwezigheid van JP en familie, tenminste voor een gedeelte. Plots de bel, twee agenten van politie, ze zijn gestuurd door het parket, er moet dringend een verklaring van ons beiden afgenomen worden, wat wij met de kinderen gaan doen? hier laten natuurlijk, oke dat is goed, want anders gaan ze onder toezicht van Jeugdzorg en nu kan dit allemaal blijven zoals het is. het is weer laat als we ons bed weer opzoeken, morgen wacht ons een zware dag
Hallo iedereen, het is weer woensdag , onze vaste bezoekdag bij Kenneth. Toen wij daar toe kwamen was Kenneth naar de fysio, en na een beetje wachten kwamen de mensen daar hem brengen. Hij zag er heel kalm uit en toch vrij allert, zijn ogen stonden heel helder en hij is dan ook gelijk bij Oma op schoot gegaan. Daar geniet hij dan zo van, wij kunnen dat afleiden uit zijn lichaamstaal en zijn gelaatsuitdrukking, alleen spijtig dat er voorlopig nog maar een kant van zijn gezicht meegaat , de andere kant is nog stram maar dat komt mischien nog wel goed. Gisteren is er carnaval gevierd in Pulderbos en de mensen daar hadden Kenneth verkleed en met hem naar de grote zaal getrokken, waar hij zonder problemen in al het lawaai een behoorlijke tijd heeft doorgebracht. Het is nog allemaal wat uitzoeken nog, wat hij leuk vind en wat niet, maar stilaan beginnen we de tekenen te lezen, het zal evenwel nog een behoorlijke tijd duren voordat we precies kunnen zeggen, nu wil hij dit en nu wil hij dat, maar elke vooruitgang hoe klein ook is er een De groetjes ook van Kenneth, Keano en Laura
Acht uur, de gsm gaat en we kijken naar elkaar beiden wetende "het is zover". Ik neem op en ja, het ziekenhuis, of we zo snel mogelijk naar daar willen komen want het zal nog maar een paar uur duren met Amber. Tevens wordt er gevraagt of wij de andere familie willen bellen, want hen lukt het niet, hoewel ze het daar niet opgeven.Ik bel mijn zuster en mijn vrouw belt naar Tamara, die op haar beurt mijn broer belt die ook in Haasdonk woont en samen zullen ze naar Antwerpen rijden. Ondertussen is mijn zus hier aangekomen en die rijd met mijn vrouw naar daar, ikzelf blijf thuis om al de andere mensen te ontvangen en op Laura te passen. Ondertussen wordt er geprobeerd JP of familie te bereiken, maar dat lukt niet, later zal ik vernemen dat mijn vrouw en mijn dochter vroeger in het ziekenhuis waren dan de mensen uit Merksem, maar ze waren er wel op tijd. Zo rond elf uur krijg ik een telefoontje van mijn zuster, het was gebeurd, Ambertje was overleden, de verpleging heeft Amber net voor ze stierf in de armen van haar vader gelegd en daar is ze van ons weggegaan zonder nog een teken van leven te hebben gegeven. Er zijn toen foto's gemaakt van JP met Amber, en van Oma met Amber, en die foto's zijn met de famillie S. meegeven met de belofte de foto's van Oma met Amber bij ons te bezorgen, wel we moeten ze nog krijgen. Mijn vrouw en JP hebben in het ziekenhuis nog een gesprek met de maatschappelijk verpleegkundige, en omdat JP met het onzalige idee rondloopt om Keano van het ene ziekenhuis naar het andere te brengen, hij weet dan niet dat hij Keano in het geheel niet kan ophalen, en om hem dan toch in zijn waarde te laten komen ze overeen dat de maatschappelijk werker een brief opmaakt waarin JP zijn toestemming geeft om Keano op te halen en naar ons thuis te brengen, welke verklaring JP dan ondertekend. Mijn vrouw heeft hem dan weer uitgenodigd om aanwezig te zijn op de begrafenisregeling van Amber, zij heeft hem meerdere malen gezegd dat hij altijd welkom is om de kinderen op te zoeken, dat hij zelfs kan blijven slapen om zo toch bij de kinderen te zijn maar ja. We hebben die middag de regelingen getroffen en de begrafenisondernemer zou zijn uiterste best doen om Amber samen met haar mama te begraven. Ook hebben we besloten voor Amber geen rouwbrieven meer te drukken, die zouden toch nooit op tijd de mensen bereiken, het was al woensdag middag, de brieven moesten nog gedrukt worden en konden hooguit donderdag op de post gedaan worden, dus daarom geen rouwbrief voor Amber. Wij waren er ons wel van bewust dat het voor sommige mensen wel een schok zou zijn als er twee kisten in de kerk staan, maar door de tijdsdruk, en het feit dat we alles zelf moeten doen, konden we niet anders. Die middag wordt ik opgebeld door de vader van JP, hij was het niet eens met de tekst op de rouwbrieven, op die brieven werd alleen JP genoemd, omdat er wettelijk geen enkele band is naar zijn familie, en dus heeft de begrafenisondernemer die zo opgesteld. Ik dacht niet beter of dat was goed zo, maar de man was uitermate boos, en zei zelfs dat hij met zo een brief niet naar de begrafenis kon komen, ik kom uit de lucht vallen en vraag hem wat hij dan wilde dat er opgezet werdt, maar de man was zo onduidelijk dat ik blij was dat JP zijn zuster de telefoon overnam. Het bleek dus dat als zij niet op de rouwbrief voorkwamen, ze geen vrije dag kregen. Ik heb dan gevraagd wat ze er dan wel op wilde hebben en heb de begrafenisondernemer gebeld en gevraagd of hij nog dertig rouwbrieven kon drukken met de gevraagde tekst.
Ondertussen is mijn vrouw thuisgekomen met Keano, en dan heb ik het relaas gehoord van de gebeurtenissen in het ziekenhuis, wat ook weer met het nodige verdriet gepaard ging. Keano had alleen een pyama en een ochtenjasje en een paar slofjes, maar daar werd direkt aan verhopen door de buren, die hadden nog een en ander liggen en dat kwam nu goed vanpas.
Tegen een uur of vier brengt de begrafenisondernemer de bestelde rouwbrieven en ik bel de vader van JP op met de mededeling dat de rouwbrieven hier klaar lagen en dat ze opgehaald konden worden. Tegen de avond komt JP zijn zuster hier om de rouwbrieven, op onze vraag waar JP was kregen we het antwoord " Hij is er niet bij" , ze nemen de rouwbrieven en zijn terug weg. Een paar minuten later komt mijn zuster binnen en die zegt gelijk " Ze zijn om de rouwbrieven geweest, JP zijn zuster?", we kijken haar aan en vragen , hoe weet jij dat , en dan antwoord ze, " ik heb met JP staan praten", JP, dat kan toch niet , die was er toch niet bij. Jawel zegt ze , hij stond te wachten in de breedstraat, en ik was op weg naar hier, ik zag hem staan in het voorbij rijden, ben teruggekeerd en hem gevraagd wat hij hier stond te doen, hij antwoorde dat hij op zijn zuster wachte, die de rouwbrieven gaan ophalen was, hij wou onder geen beding mee naar hier dus ik ben er bijgebleven tot zijn zuster eraan kwam. Wij wisten totaal niet meer waar we het hadden, op drie dagen tijd twee dierbaren verliezen en dan zoiets, wij die langs alle kanten probeerden de vrede te bewaren omdat wij het ook heel erg vonden wat JP en zijn famillie overkwam, maar aan alleswat er gebeurde , buiten het droevige gebeuren van de twee overlijdens , konden wij ook niets doen; alles ging wettelijk zijn gang
Deze morgen wakker geworden met een onwezelijk gevoel, tegen alle verwachtingen in toch wat geslapen, maar nu komt alles van gisteren weer met een rotvaart op ons af. Geen ontbijt deze morgen, geen trek, ook geen tijd, want Tamara staat er al, en mijn beide zusters een beetje later ook. Er hangt nog altijd een gevoel van ongeloof over ons allen, maar we moeten door, er moet nog heel veel geregeld worden , de begrafenisondernemer komt kort voor de middag, de consulent van de overlijdensverzekering, die wij al jaren voor onze dochter en onze kleinkinderen betalen komt een uur vroeger, ondertussen nog wat buren over de vloer, het is een chaos die aan mij voorbijgaat als in een film, alleen doe ik er nu in mee. Plots is de vriend JP daar met Laura, het kleinste kind, hij is samen met zijn zuster. Dit is een zeer emotioneel moment, we vallen al wenend in elkaars armen en proberen troost bij elkaar te vinden, maar dan begint hij weer , hij kon er niets aan doen en hij had zoveel meegemaakt bij de politie en hij had geleende kledij aan, maar over de kinderen en Natascha niets, geen woord.
Op onze talrijke vragen, zo van , hoe is dit nu gebeurd, hoe is ze gestorven, wat is de oorzaak,hoe gaat het nu met de kinderen kregen we wat onsamenhangende antwoorden die wij als een uiting van ontreddering beschouwden, zo ook het antwoord op de vraag waarom hij ons niet eerder verwittigd had en dan nog met een sms, was zijn antwoord dat hij de gehele dag op het politie kantoor had doorgebracht, wat later een flagrante leugen zou blijkenmaar op die moment voor ons geheel aanvaardbaar. Ik heb hem en zijn zuster gevraagd of ze wilden wachten op de begrafenis ondernemer, om zo met hun wensen met betrekking tot de begrafenis duidelijk te maken, maar ze hadden geen tijd, en zijn na een half uur bij ons te zijn geweest weggereden. Wij hebben dan zelf maar met de consulent en de ondernemer alles geregelgd, de tekst op de rouwbrief, de tekst op het doodsprentje, de dag, de tijd, het meeste overlatend aan de ervaring van de ondernemer. Nadat deze mensen weg zijn komen we even tot rust, een ander woord kan ik er niet voor vinden, maar dat duurd niet lang, er komt een telefoon uit het ziekenhuis, of we in de mamiddag maar het ziekenhuis wilden komen want de toestand met Amber was zeer onrustwekkend. Mijn vrouw is met mijn zuster naar het ziekenhuis gereden, ikzelf ben heel slecht te been,en er mooest iemand thuisblijven omdat Laura hier al was en er nog dingen geregeld moesten worden. In het ziekenhuis was Jp en zijn familie aanwezig en een dokter heeft toen uitgelegd dat Amber hersendood was en dat ze beter van de machines losgemaakt kon worden. Iedereen die daar aanwezig was heeft daar met ingestemd, en dan was het afwachten hoe lang Amber haar hartje het nog kon volhouden.Van de famillie van JP heeft toen niemand mijn vrouw gecondoleerd met het verlies van haar dochter, maar dat kan wel komen door de gebeurtenis met Amber. Ondertussen wordt Keano, die in een ander ziekenhuis vebleef, ontslagen en daar duikt het eerste probleem al op. JP heeft nagelaten in al de tijd dat hij een relatie had met Natascha de kinderen te erkennen, en nu kan hij Keano niet meer ophalen, zijn plan was Keano over te laten brengen naar het ziekenhuis waar Amber en Kenneth verbleven, maar een kind dat niet ziek is hoort niet thuis in een ziekenhuis, en zoals ik al eerder schreef, hij kreeg Keano niet mee.
Vroeg op de avond krijg ik telefoon van de ex-man Van Natascha, die zonder dat hij het wilde er ineens 4 kinderen bijhad, volgens de wet. Hij belt mij en geeft gelijk de telefoon door aan een medewerker van het parket Antwerpen met de vraag of de kinderen bij ons geplaatst konden worden, de ex man had daar op aangedrongen gezien zijn zoon en de oudste van Natascha, al jaren bij ons wordt opgevoed, en als er iets was in Merksem de kinderen altijd bij ons gebracht werden, dit tot verduidelijking. Ik zeg dat dat goed is, Laura is hier tenslotte al, en de parketmedewerker zegt dat ze een pv gaan opmaken, ondertekend door de ex, en dat we Keano die avond nog uit het ziekenhuis kunnen halen. Daar het echter al laat is, en wij ook al bezig zijn de adressen op de enveloppen te schrijven, want de overlijdensberichten zijn ondertussen ook gebracht, wordt het ziekenhuis op de hoogte gebracht dat Keano woensdag opgehaald zal worden, wat helemaal geen probleem is.
Het is ondertussen wel al heel laat en we zijn beiden op, proberen wat te slapen dus, met de vrees dat we er die nacht waarschijnlijk wel uit zullen moeten voor Amber
Voor allen die langs deze weg toch de vorderingen van Kenneth blijven volgen, heel hartelijk dank voor uw reacties, en voor de andere lezers , Kenneth is tengevolge van de brand met zeer ernstige hersenschade opgenomen in het revalidatie-centrum Pulderbos, en het was mijn gewoonte om wekelijks de vorderingen of terugval van Kenneth te melden op het PSP- forum, maar daar ben ik en nog een aantal famillieleden van verwijderd dus daarom geef ik hier nu een verslagje, tussen de andere berichten door.
Gister weer bij Kenneth geweest en hij was redelijk ontspannen maar hij kon maar niet wakker blijven, waarschijnlijk nog een reactie van de narcose en de slaapmedicatie, die hij ook nog toe gediend krijgt. Dus heel veel is er nu niet te vertellen, hij sliep en sliep en sliep, maar dat is ook wel een manier om een ietsje bete te worden.
Als er in de loop van de week nog iets veranderd laat ik het hier weten Bedankt voor de belangstelling
Dag iedereen Vandaag gaan we weer terug naar 3 september 2007. Ik heb zo in de loop der tijd de gewoonte ontwikkeld om s'maandags na het ontbijt mijn pc op te starten voor mijn bankzaken te regelen, oa rekeningen die binnengekomen zijn te betalen enz. en mijn start pagina is de webu00adpagina van Het Laatste Nieuws, waarop ik een klein berichtje mijn aandacht trekt. " Moeder en twee kinderen in levensgevaar na woningbrand " Ik lees verder en krijg een on heimelijk gevoel, de beschrijving van het appartementje, de inrichting, de straat , de moeder en de twee kinderen, alles leek mij te veel op het huis van mijn dochter. Ik las en herlas het artikel en dan ben ik gaan bellen, eerst de vaste lijn,maar die was dood, daarna de gsm en die werd ook niet opgenomen, nog eens de vaste lijn geprobeerd bijna tegen beter weten in ook weer de gsm geprobeerd, zonder resultaat. Ondertussen was mijn vrouw er ook en beiden wilden in eerste instantie niet toegeven aan het onheilsgevoel dat over ons kwam, alles klopte, Laura de jongste was bij buren en Keano was in het ziekenhuis, zodat ons dochter met Amber en Kenneth alleen thuis was daar de vriend van ons dochter naar het ziekenhuis moest omdat Keano een speciale scan nodig had, alles klopte te goed. Ik ben dan gaan bellen, eerst de locale politie, daarna Antwerpen en tenslotte Antwerpen noord. Daar heb ik dan de melding doorgekregen zo in de aard van " Mijnheer , ik heb een spijtige mededeling voor u, uw dochter is overleden en de twee kinderen zijn zeer ernstig gewond". Het was of wij het gehele huis over ons heen kregen, we staarden naar elkaar en dan zei mijn vrouw " Dat kan niet waar zijn, die politie is verkeerd, dat kan niet waar zijn, we zijn er gister nog geweest" , waarna we beiden zijn ingestort, toch kan dit niet lang geduurd hebben, want we moesten iedereen op de hoogte brengen , vooral aan onze kant, daar we in Merksem niemand te pakken kunnen krijgen. Op eens is ons huis vol met mensen, die lopen wenen, telefoneren, vragen stellen, enz, enz. Rond twee uur komt de plaatselijke politie met het telefoonnummer van de dienst slachtofferu00ad bejegening te Merksem, ik heb dat nummer gebeld en daar heeft men mij een telefoon en een gsm nummer doorgegeven, en die is Tamara dan beginnen bellen, want wij wisten hier nog altijd niet wat er nu precies gebeurd was, hoe was die brand begonnen, hoe lang heeft het geduurd, hoe zijn de kinderen er aan toe, in welk ziekenhuis liggen ze , al die vragen die steeds maar terug blijven komen. Van de vriend van onze dochter hebben we de gehele dag niets vernomen, noch van zijn familie , wij hier bijna gek van de vragen en de onzekerheid en die dachten er nog niet aan van ons eens te bellen, het was bijna 23 uur 30 toen er een smsje binnen kwam , inderdaad van JP, de vriend , een smsje God nog aan toe, hoe is het mogelijk , dat was dan de zoveelste klap, en het smsje ging dan nog over hem , geen woordje uitleg , alleen maar zelfbeklag, dat hij door de politie en de BOB ondervraagd was enz. , maar geen woord over onze dochter en onze kleinkinderen. Dit was zo een beetje de derde september 2007 aan onze kant
