De pelgrimsroute naar Santiago de Compostela (Jakobsweg) (Spaans: Camino de Santiago) is de pelgrimsroute naar het graf van de apostel Jakobus in Santiago de Compostela in Spanje. In eerste instantie wordt daaronder de zogenaamde Camino Francés verstaan, de middeleeuwse verkeersas in Noord-Spanje, die loopt van de Pyreneeën naar het graf van Jakobus. Deze route loopt langs de steden Pamplona, Estella, Logroño, Burgos, León, Astorga en Ponferrada. Er zijn ook enige andere routes van de Pyreneeën naar Santiago. De route in zijn huidige loop is in de eerste helft van de 11e eeuw ontstaan; er wordt echter aangenomen dat de route al veel ouder is. Al voor Christus was Finisterre het eindpunt van een heidense tocht. Het klif, westelijk van Santiago, is door de Romeinen Finisterrae gedoopt, wat 'einde van de wereld' betekent.

Santiago de Compostela kon in de elfde eeuw niet alleen zo'n belangrijke bedevaartsplaats worden vanwege de wonderbaarlijke verhalen over de apostel Jakobus, maar ook omdat de Abdij van Cluny in de elfde eeuw de godsvredebeweging ging stimuleren die erop gericht was in West-Europa een grotere veiligheid te bewerkstelligen. Deze eerste kerkelijke vredesbeweging stimuleerde niet alleen giften aan kerken en kloosters, maar ook de bedevaarten naar Santiago en daarmee de opkomst van de Romaanse kunst langs de pelgrimswegen. Tot in Spanje is daardoor de invloed van de architectuur van Cluny merkbaar. De betekenis van Cluny en de pelgrimages naar Santiago voor de reconquista tegen het islamitische Marokkaanse rijk in Zuid-Spanje is overigens beperkt. Verhalen over de heilige Jakobus en de strijd tegen de Moren dateren op zijn vroegst uit het einde van de elfde eeuw, als de grote trek al op gang gekomen is. De enkele afbeeldingen van Matamoros (de Morendoder), zoals te zien zijn in de kathedraal van Burgos dateren zelfs pas uit de 16e en 17e eeuw.

De pelgrimshandleiding in het vijfde boek van de Codex Calixtinus uit de 12e eeuw noemt voor Frankrijk vier verschillende pelgrimsroutes. Deze beginnen respectievelijk in Parijs, Vézelay, Le Puy en Arles. De eerste drie komen samen in Saint-Jean-Pied-de-Port in de Franse Pyreneeën, de route vanuit Arles komt via de Somportpas Spanje binnen, loopt via Jaca en komt bij Puente la Reina bij de andere routes vanuit Frankrijk.

Sinds 1993 is het Spaanse deel van de pelgrimsroute in de werelderfgoedlijst van UNESCO opgenomen. De Franse routes maken sinds 1998 deel uit van deze lijst.

Voor het tweede gedeelte heb ik gekozen om alleen de tocht verder te zetten. Op 25 juni 2011 brengt de TGV mij vanuit Rijsel naar Bordeaux, en vandaar naar Bayonne. Op laatstgenoemde plaats neem ik de 'bergtrein' naar Saint-Jean-Pied-de-Port.
De racefiets wordt geruild voor een hybridefiets, de overnachtingsplaatsen worden bij slechts aankomst ter plaatse gezocht, de bagage komt op de fiets, geen gezelschap meer van de echtgenote, de bevoorrading is voor mezelf; kortom, een gans andere aanpak...

De laatste weken heb ik me psychologisch zó voorbereid dat ik gewoon even mezelf wil zijn tijdens de tocht, m.a.w. gewoon mijne plan trekken, voor alles (logement, eten,..) alleen staan. Efkens zonder hulp van een andere, zij het de echtgenote, zij het een andere reisgezel.
Op de fietstocht ginds kan ik een fietsgezel misschien ontmoeten (die misschien vlugger rijdt of trager, of misschien bij een avondeten), maar het is niet de bedoeling daarmee 14 dagen op te trekken, want dan voel ik met verlof in Spanje, en dat wil ik absoluut niet ! Ik ga mijn eigen visie volgen.

Mijn tocht heeft een persoonlijk doel voor, en daar moet ik voor gaan. Ik zou dat eerlijk zeggen, en hoop van een ander begrip hiervoor. Nadien zou ik in het andere geval alleen maar spijt kunnen hebben.