Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam happy woman.
Ik ben een vrouw en woon in in het hartje van limburg (Genk) (belgié dus) en mijn beroep is fultime huisvrouw en het weekend fungeer ik als kokin .
Ik ben geboren op 27/08/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: uiteraard mijn computer .
ik ben ik dus....
nog steeds gelukkig getrouwd.... hij gelukkig en ik getrouwd dus...
heb 3 schatten van dochters waarvan mijn oudste mij het éérste kleinkind gaat schenken in april ....
yes !!!! ik word oma kijk er zo naar uit ...
Zoeken in blog
even onder de mensen
07-02-2011
morgen weer werken
tja...... morgen weer aant werk voel mij nog niet helemaal de oude maar daar komt wel weer snel verandering in... zodra ik weer onder de mensen kom ,gaat dat rot gevoel van die sluimerende griep wel snel voorbij zijn... op de been blijven met rechte rug en in het achterhoofd positieve gedachtes,het beste medicijn wat er is !!!!!
Daar waar ik vroeger al dacht recht te hebben op een standbeeld naast 'de denker' van Auguste Rodin lijkt het thuiszitten mijn denkverslaving enkel maar te vergroten. Neem daarbij ook nog eens de twijfelverslaving en mijn dagen zijn goed gevuld..of toch op zijn minst mijn hoofd.
Zou ik het nu anders doen? Nu, nu ik weet wat 'de later' is achter mijn beslissingen. Nu ik weet welke vorm mijn leven op dit moment heeft. Want enige andere keuze in het verleden en mijn pad had er helemaal anders uitgezien. Misschien wat groener? Wat meer gras? Of juist een modderpoel?
En nog steeds weet ik het niet. Mijn kinderen zijn gelukkig. Meestal toch (mensen in de huidige consumptiemaatschappij lijken niet meer 100% gelukkig te kunnen zijn maar dat is een andere kwestie.
En ik? Ben ik gelukkig? Gezien het antwoord ergens tussen ja en nee ligt lijkt er toch een evenwichtige balans te zijn . Ja ik ben gelukkig. Gelukkig om het leven in me dat een hele tocht met me maakte en er toch nog in slaagde te overleven. Gelukkig met mijn gezin dat elke dag wel lijkt bij te leren. Zo proberen we te luisteren naar mekaar. En ook al faal ik soms door mijn geduld te verliezen, we proberen het toch maar.
En ongelukkig? Het stukje verleden dat ik moest achterlaten om dit geluk te bereiken. Het hart dat nooit meer heel zal zijn. De pijnlijke plek om een zielsgenoot te verliezen. Spijt. Herinneringen. Verlangens.
Onlangs las ik ergens 'Vergeet niet dat dat wat je nu verdrietig maakt eens je vreugde was'.
Dus ik waai, naar mijn verdrietige vreugde. In de hoop 'ooit' tegen te komen.
Weet je het al? vraag ik mezelf. Weet je nu al wat je wil? Of wat je met je leven wil doen? Weet je al welke weg je gaat nemen? Weet je al wat voor jou geluk is?
Het antwoord blijft me schuldig. Bewust besef ik dat ik diegene ben die het antwoord moet geven. Maar ik wacht..Trappelend op één plek, hopend dat de juiste weg vanzelf onder mijn voeten komt te liggen. Of laat ik het leven gewoon passeren? Geen toppen maar ook geen putten?
Maar ik besef...het is te laat..de berg werd al beklommen dus het dal neem je er keuzeloos bij. Het blijkt vermoeiender dan ik dacht..dat klimmen. Sommige periode's kijk ik op een mooi uitzicht, een licht stoffige weg, een briesje in mijn haar. Maar soms kijk ik ook naar beneden en besef ik de risico's die het dal met zich kunnen meebrengen. Op die momenten vraag ik me af of het wel verstandig was. Had ik niet beter de rechte weg genomen? Alleen..zonder bergen en zonder dallen? Niet klimmen van vreugde, maar ook niet vallen van verdriet.
Het was halverwege de berg dat het besef er pas kwam. Het besef dat ik hoger was dan ik dacht, het besef dat het dal al ver onder de horizon lag. Het was maar even, slechts een paar uur, misschien net een dag. Maar genoeg om te voelen dat de glazen kooi rond mijn hart brozer werd. Nog net niet gebarsten. Maar ergens..
Ik klom door. Het geloof dat de top van de berg mijn geluk zal zijn. Maar de stem van het dal blijft als een echo gaan. Het angstgevoel te vallen deed me voorzichtigere stappen nemen.
De berg blijft even groot. Maar ik klim minder snel.
Ach, het gaat wel weer voorbij deze periode...
Eens terug aan het werk vergeet ik weer hoe het anders kan en leg ik me neer bij de zaken. Tenslotte is er toch één gegarandeerde geluksdag per maand: de 'mijn pree staat erop dag'.
En toch blijf ik hopen....op een ander en betere levenskeuze... hopen op de dag dat 'lef en durf' wel aan mijn kant staan.
De gedachte kwam meermaals in mijn hoofd doch iets weerhield me. Schrijven deed ik nog wel..delen met de buitenwereld niet meer...
Ik leerde veel de afgelopen jaren. Ik kwam ook een stukje van mezelf tegen. En ik leerde dat het leven meer was dan meegaan met de stroom, ook al was het soms donkerder dan de duisternis van de nacht. En ook nu, na al die jaren lijkt de situatie nog steeds niet op een kalme zee waar met rusteloos met een rubberen bootje op kan dobberen. Ook nu overspoelen grote golven mijn kleine eilandje nog. Alleen zit ik nu vaak in de luchtbel die boven de bomen hangt.
Mijnheer kreeg als eerste een schot. Niet meer welkom in mijn kleurige bel. De moeilijkste stap ooit. Want mijnheer deelde één belangrijk ding met mij...de kinderen...En hij trapte terug..meermaals en hard. En telkens was er iemand om me een goede stel argumenten aan te bieden. Gelukkig maar... Het boek 'the secret' leert dat men positief moet denken om een wens te bekomen en dankbaar moet zijn.. Verder ben ik hem heel dankbaar voor de levenswijsheid die hij mee meegaf: Slechte karakters bestaan wel! en ben er verdorie sterk uitgekomen..... ...hij is er nog steeds... Het pad was erg moeilijk met momenten.Situaties namen soms een wending die ook hier tranen gaven in het diepst van mijn hart. Maar ik hield vol. Het verleden sprak namelijk..niet de man zelf...Nooit gaf ik 'hem' op. Ook al werd 'de liefde' soms opgegeven langs zijn kant. Het lijkt soms wel alsof ik 'vastplak' aan hem. En God weet dat het niet met simpele pritt is! Ook hier werden beelden gevormd die blijvend zullen zijn achter de spiegels van mijn ogen.
Soms komen ze naar boven..de beelden...ze doen me denken..ze doen me voelen..soms kwetsen ze nog steeds...
Maar ik sta ze niet toe. 1 gekleurd verleden is genoeg...Een toekomst vol regenbogen is het verlangen...
Eén van de zwaarste gedachten lijkt me wel de realisatie dat niets is wat je als kind voor ogen had... Of ingeprente illusies misschien...En dan nu het besef dat je het enkel maar fata morgana's waren.
Waarschijnlijk was het puur hoop. Hoop die me toen door een hel hielp. Want enkel de gedachte dat er ooit wel iemand me zou 'redden' kon me als 15-jarige doen overleven. Het gebeurde niet. Ik snakte wanhopig. Maakte keuzes waarvan ik dacht dat ze me een beter leven zouden geven. Achteraf slechts een verlenging van de hel. Of uitstel van de echte executie misschien.
Sommigen begrijpen niet waarom ik al die jaren bleef in een leven dat verre van juist was. Waar ik telkens opnieuw bleef hangen in een wereld van bedriegerij en onrespect. Het enige juiste antwoord is misschien dat zelfs deze wereld beter was dan diegene waar ik inzat. Een oncorrecte die ik soms zelf niet begreep dat ze bestond.
En men groeit. En men beseft. Ik maakte een stap vooruit. Een moeilijke..Want men weet niet welke wereld de volgende is. Ik ging van heel slecht naar slecht. En dan van slecht naar 'ik weet niet wat er komt'. Maar zeker het besef dat het niet terug is naar slechter. Enkel een stapje dichter naar wat juist is. En ik hoop.
Of ik probeer te hopen. Want als je beseft dat het vroeger slechts hoop was dat je rechthield kan men zich dan nu sussen met deze gedachte? Of bouw je slechts terug een illusie op. Een illusie dat de wereld er ooit wel eens anders zal uitzien voor je.
Je hoopt. Maar geloven doe je niet meer.
Wat als...
je het gevoel hebt dat je teveel gevochten hebt. Zinloos.
je weet dat het toch nooit zal veranderen. Het verleden te diep. Geen kans op een toekomst. Wat ze ook zeggen.
je niet het gevoel hebt dat iemand je ooit zal kunnen helpen. Dat alles al kapot was voor je nogmaar aan het leven begon.
je beseft dat het leven moeilijk is maar dat het plannen van een beter iets op zich even moeilijk lijkt.
't Is hier voor één keer stilletjes in huis en ik geniet ervan. Geen radio, geen mensen om me heen, geen telefoon of gsm, geen honden die blaffen, niets van dat, alleen maar stilte. De muizenissen in mijn hoofd zijn verdwenen. Zorgen die krimpen tot zorgjes, "de tijd maakt alle hoeken rond". Ik lees wat blogjes en zie pareltjes. En ik lees mijn eigen dingetjes van 't begin. ik schreef over hoe het voelt om ouder te worden, en om huismoeder te zijn. Hoe fijn het is als iemand naar je glimlacht en hoe ik een muis kan doen vliegen. Ik schreef over kousen die nooit bij elkaar passen en over groter wordende kinderen. Over Sinterklaas en de kerstdagen. 'k Heb het allemaal graag geschreven, en ik lees het met plezier terug. Ik schreef over de kleine dingetjes des levens, de dingen die zorgen dat de ene dag de andere niet is.
Bloggen, vertelseltjes schrijven, gedachten verwoorden, emoties omzetten in tekst, spelen met woorden , reacties krijgen ... het is leuk. Tijdens een pauze, tussen twee werkjes door, vlug eventjes iets schrijven of gaan lezen bij anderen, 't is een hobby. Maar de laatste weken lig ik een beetje overhoop met de wereld, er zijn te veel emoties op me afgekomen, ik ben niet gemaakt voor deze harde maatschappij, 'k heb er even geen zin meer in. En toch ... 'k had het nooit gedacht van mezelf, "t is immers maar bloggen", maar toch ... 'k ben blij met de lieve reacties van jullie, het doet me deugd dat ik, ondanks de stilte hier, nog zoveel bezoekers "over de vloer" krijg.
'k Zou zeggen, merci, en 'k beloof het mezelf en jullie, binnenkort ben ik er weer helemaal door en dan schrijf ik terug over de kleine dingetjes des levens.
'k Heb niet zo fantatisch veel om over te schrijven eigelijk, de laatste tijden. Dagen gevuld met steeds weer dezelfde gelukzaligheden en aanslepende beslommeringen, maar al bij al rustig. Toch heb ik zin om eens een degelijke post te plaatsen, een uitgebreider vertelseltje dan de korte mededelingen waaruit mijn blog de laatste dagen schijnt te bestaan. Spijtig genoeg brengen rustige dagen ook niet veel inspiratie met zich mee. Het enige dat ik kan bedenken waarover ik mijn mening met jullie zou kunnen delen is deze wonderlijke vorm van communicatie.
Ik reis dagelijks naar jullie webpaginas om te lezen wat er uit jullie vingertopjes is gevloeid. Op jullie beurt leggen jullie de korte weg af naar hier, tonen interesse voor mijn schrijfsels en de dingen die ik jullie toevertrouw. Beetje bij beetje, post bij post, leren we elkaar kennen. Vanbinnen, maar niet vanbuiten. We staan dicht bij elkaar, ookal kennen we elkander niet. Ik zag jullie nooit, maar jullie zagen mijn emoties en gedachten - veelal waren deze emoties en gedachten die in het gewone leven niet gedeeld werden. Beetje bij beetje, post bij post, leren we elkaar kennen. Leren we elkaar kennen op een manier waarop niemand anders ons zal leren kennen. Is het niet wonderlijk waartoe het net, iets dat slechts jaren geleden nog niet in de doorsnee woonkamer te vinden was, ons gebracht heeft?
Af en toe, terwijl ik met mijn blogje bezig ben, besluipt me ook de vraag welk beeld jullie van mij hebben. Welk idee is er in jullie geest ontstaan, wanneer jullie denken aan de persoon die happy woman is? Wat voor beelden en ideeën worden van mij gevormd wanneer men slechts mijn schrijfsels als uitganspunt en bron van informatie heeft? Welke leeftijdsgroep, beroep, interesses en weet ik veel wat meer roept happy woman op in jullie geest? Wat voor iemand is happy woman? I wonder.. geef uw gedachte eens ik wacht op jullie !!!!!!!!!!! ben benieuwd op de reacties
-> ... Ach, veel valt er eigenlijk niet te vertellen van de afgelopen dagen. Mijn lichaam verzwakt zienderogen en zelf al heb ik steeds gedacht 'genoeg reserves' te hebben, het is en blijft een feit dat met zulke weersomstandigheden het gebrek aan 'buiten komen, gezond voedsel, een goede nachtrust' én mijn verdriet, mij gemakkelijker kunnen 'vellen' als voorheen. En dan komen er natuurlijk wéér verse medicamenten aan te pas omdat ik overal pijn voel en de cirkel blijft maar draaien hé. De laatste dagen was het in ieder geval weer van dat en heb ik mijn voorzorgen onmiddellijk genomen. Om weeral niet zo gestresst te zijn heb ik gewoon tot en met vandaag verlof genomen en wist ik (het was dezelfde pijn , migraine,spierpijn door de stress en het vele werk) welke medicatie werkt hiervoor? juist ja,mij een tijdje ontstresseneven doen waar ik zin in heb en vooral vee rust, wat ik dan ook doe...
... schrijf ik hier weer berichtjes ... nog heel even herbronnen ... nog heel even stilte ...
nog even overdenken met welk verhaal ik het éérste start zodat alles een beetje op maand en datum valt zoveel te vertellen dat ik niet weet waar te beginnen see you happy woman
JAJAJA .......happy woman is back met heel veel verhalen van het voorbije jaar
Ik wens jullie hier. Heel veel lees, kijk en luister plezier. ja ja ik weet het.... ben er een hele tijd niet geweest zelfs geen enkel bericht nagelaten op mijn blog om te melden dat ik er even tussenuit was ...
de rede was eigenlijk dat ik het laatste jaar heel wat te verduren en te verwerken had en daarbij nog alle dagen moesten werken gaan ...heb soms gesmeekt dat de dagen af en toe 24 uur mochten duren . en dan heb ik nog niet gehad over de computer die ons constant in de steek liet voordurend had het ding keuren die niet te aanvaarden waren deed heel traag zijn verwerkingen ,liep voordurend vast zodat je de pc altijd terug moest opstarten het plezier van de computer was ver te zoeken ... de zin was er wel om af en toe aan mijn blog de werken en terug even onder de mensen te zijn, maar als ik dan dacht hoe veel tijd ik nodig had om iets waardigs op mijn blog te kunnen plaatsen door de keuren van de pc ,was het plezier er snel vanaf.... tot ik vorige week de knoop heb doorgehakt , de verdomde spelbreker heb buitengegooid en er mij een nieuw exemplaar voor in de plaats gekocht.... wat een verandering zo'n nieuwe pc het eindeloze wachten voor het opstarten en de onvoorziene keuren heb ik mee buiten gesmeten draaien nu op windows 7 is wel even aanpassen maar het ding doet zijn werk .... DUS LIEVE MENSEN HIER ZIJN WE WEER VOL GOEDE MOED het is een zaligheid om te ervaren hoe snel zo een nieuwe computer u onder de mensen brengt ...... leve mijn blog probeer er nu elke week wat op de zetten ik zit weer vol levenslust
he he dit is lang geleden!!!!!!!!! we zijn weer onder de mensen...... de rede van afwezigheid IS TIJDTEKORT !!!!!!! vergeef het me de meeste mensen die uit werken gaan zullen het wel begrijpen hoop ik ...... maar één ding is zeker WE ZIJN WEER TERUG ZELFVERZEKERD EN POSITIEF INGESTELD ......
Schrijven Dat is wat ik zonet in de keuken dacht te moeten doen als oplossing. Schrijven
Brief aan mezelf
He mij!
Ik schrijf me deze brief omdat het al zo lang geleden is dat ik me nog gezien heb. En in plaats van te blijven wachten, dacht ik, ik neem het heft in eigen handen en schrijf eens een brief. Waar ben ik gebleven?
Als deze brief een dialoog kon zijn, en brieven aan mezelf kunnen dat, dan zou ik ik antwoorden met een hoofd dat even neerkijkt, diep ademhaalt en met een lijf waarvan de schouders meewarend mee op en neer gaan Starend naar mijn voeten is al wat resteert.
Stil wachten mijn vingers even om verder te schrijven aan dit relaas. Wie weet waar dit klavier me nog ooit brengen zal? En ik zucht. Ik heb de indruk dat ik niet meer straal, waar ik dat vroeger zo goed kon. Ik heb de indruk dat ik me ergens onderweg ben kwijt geraakt. Dan hou ik vast aan mijn zetel, wriemel ik in mijn bed met mijn eigen voeten, zoekend naar dat vege lijf dat ik uitwissen wil. En s morgens ligt het er nog.
Waar ben ik toch die duizend en één dingen deed zonder er ook maar bij stil te staan maar met al die energie om het te blijven doen? Ik mis je, weet je dat? Ik mis wel meer dingen, ik mis ook meer en meer personen. Wat maakt dat mensen elkaar nooit meer zien? Tijd is altijd een schoon excuus waarmee ik en al de anderen ondertussen een bibliotheek zouden kunnen vullen vol van excuses Maar dat kan het toch niet zijn?
Vechtend tegen mezelf, tegen de tranen, hees ik me onlangs weer eens uit bed al na middernacht even weer opstaan .... Enkele uren later terug richting bed Ik greep mezelf weer samen, beloofde te bijten maar vecht een verloren strijd.
Ik wil weg van mij, weg van wie ik nu ben. Weg van deze rollercoaster van emoties en terug, terug naar goesting in de dingen, terug naar mezelf. Dus nam ik mezelf een tijd geleden bij elkaar en schreef ik een korte mail. Een mail voor mezelf en naar mijn verleden. Een mail om dingen aan te raken waarvan ik niet weet hoe ze me gaan vallen. Maar ik wil vooruit in plaats van te blijven trappelen op een plaats waar ik het niet fijn vertoeven vind. Ik die mezelf ga helpen, het is eens wat anders. Vanaf eind deze maand en wordt vervolgd in mei. Ik ben alvast benieuwd.
Anderzijds wil ik ook weg van jou. Weg van jou, jij die me zo nauw aan het hart ligt. Weg van héél deze onzekerheid die me soms zo tegen de grond kan smakken. Verlangen is de stille dood als je blijft hangen tussen vandaag en morgen. Dus vecht ik tegen de tijd en mezelf. Elkaar zo graag zien dat het pijn doet ik zou er soms van gaan vloeken. Ik wil ademen zonder je naam uit te blazen en ik wil slapen zonder van je wakker te liggen met dit benepen gevoel. Ik wil opstaan zonder dat ik in mijn spiegelbeeld het jouwe zie zuchten. Ik wil vooruit in plaats van niet weten waar naartoe. Ik wil praten, over alles in plaats van ik krijg het niet gezegd Ik wil blijven genieten van die avonden, zoals er al waren, maar niet eindigen met een sigaret en een drempel die mij alleen achterlaat in de gitzwarte nacht. Ik wil ons. Ik wil niet het gevoel hebben te wachten op God weet wat. gezien ik weet wie dan aan het kortste eind zal trekken. Ik ben moe. Zo moe. Ik ben in de war. Wel duizend keer. Hoe groot kan mijn hart nog groeien of plopt het op een dag een keer? Ik wil die plop voor zijn door hier en nu mezelf om te draaien. Ik ga niet liegen tegen mezelf en ergens te hopen dat jij achterna komt, je hand op mijn schouder legt en me omdraaien zal maar ik moet verder, verder dan hier waar het kouder dan koud is om te wonen als je de hitte zo rond je voelt. Dus ga ik voor de zoveelste keer Zonder je dat dit keer te zeggen
Als er iemand je vraagt hoe het gaat zeg je: cava, goed en je haat de leugen die in die twee woorden verscholen ligt. Je probeert die twee woorden waar te maken door gewoon de dag te nemen zoals ie komt en gelukkig te zijn Omdat je weet dat alles zoveel slechter kan.
Het voordeel van het hier te kunnen schrijven is dat je het hier kan zeggen Het gaat niet goed. Het werk was lastig om pietluttige dingen. Dingen in perspectief zien werd plots moeilijk. Idiote redenen waar ik in mezelf van een mug een olifant maakte De interne onrust liep daar ook even uit de hand.
Hoe laat je iemand los die er niet meer is en dat gevoel je zo onmachtig maakt en hoe laat je iemand los die er wel degelijk is en niet mee te leven valt ook dat pijn doet
Voor het eerst in mijn leven heb ik écht het gevoel dat ik géén vat heb op de binnenkant. Dat al het gevoel als een chaos houvast zoekt maar het niet vinden kan. En ik vecht maar win niet genoeg de strijd naar mijn zin. Het lukt me niet om normaal door het leven te gaan. Het lukt me niet om de dingen te doen die ik allemaal in mijn hoofd heb
Als je beste vriendin naar me kijkt en vraagt: En jij hoe gaat het: Nu effe niet, ik wil hier geen tranen En later komt het verhaal er wel uit, wanneer het kan.
deze maand laat ik het hier weer allemaal even voor wat het is. een nieuw jaar tegemoet even weer mijn positiviteit bijeen rapen Ik hoop weer rust te vinden Even terug naar de essentie. Even terug weg naar mezelf en nog harder doorbijten als de vorige jaren ....
kan ik even checken wie op mijn blog komt kijken wie je bent hoelang je blijft zelfs jou intresse die je aanklikt DUS!!!! .... laat even een berichtje achter want ik achterhaal toch wie je bent ha ha !!!!! groetjes happy_woman ***
. Ja ik ben gelukkig. Gelukkig om het leven in me dat een hele tocht met me maakte en er toch nog in slaagde te overleven. Gelukkig met mijn gezin dat elke dag wel lijkt bij te leren. Zo proberen we te luisteren naar mekaar. En ook al faal ik soms door mijn geduld te verliezen, we proberen het toch maar.
. Verder ben ik hem heel dankbaar voor de levenswijsheid die hij mee meegaf: Slechte karakters bestaan wel! en ben er verdorie sterk uitgekomen.....
groetjes happy woman
ETEN!!!!!!!
