Ik ben jenny, en gebruik soms ook wel de schuilnaam happy woman.
Ik ben een vrouw en woon in in het hartje van limburg (Genk) (belgié dus) en mijn beroep is fultime huisvrouw en het weekend fungeer ik als kokin .
Ik ben geboren op 27/08/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: uiteraard mijn computer .
ik ben ik dus....
nog steeds gelukkig getrouwd.... hij gelukkig en ik getrouwd dus...
heb 3 schatten van dochters waarvan mijn oudste mij het éérste kleinkind gaat schenken in april ....
yes !!!! ik word oma kijk er zo naar uit ...
Zoeken in blog
even onder de mensen
25-02-2011
Soms kun je iets zien ... soms kan je het bijna aanraken ... soms is het zo dichtbij dat je het kunt voelen ... maar soms is het sneller weg dan het komt ...
Misschien komt het ooit terug, misschien nooit meer ... misschien moeten we het doen met wat we hebben ... maar misschien moeten we blijven hopen op meer ...
Soms kan het misschien te veel zijn ... misschien weet ik het soms niet meer ...
Mmmm ... zwaar dagje gehad ... morgen misschien beter ...
belgen geloven wereldwijd het minst in aliens. Dat buitenaardse wezens vermomd als mens aan het dagelijks leven deelnemen gelooft 8 procent hier tegen bijna de helft van de bevolking van India en China. Mannen denken vaker dan vrouwen dat er aliens rondlopen. Dat vernam ik op de site. Uitgerekend ik trof desalniettemin een vrouw die geloofde in buitenaardse wezens vermomd als mens. ik zelf heb er eentje gevonden op seniorennet ( predator) behoord deze soort ook bij de aliens ??????
Eerst ontkende ik het voor mezelf, nu toch nog niet zeker. Want heimelijk had ik binnenpretjes toen mijn man wel en ik het nog niet nodig had. Niet lang erna leende ik stiekem soms de zijne. Alleen 's morgens, want dan werd het het meest nodig. Daarna schafte ik me er zelf één aan, bij Blokker voor twee euro. En nu zet ik het maar op mijn blog, dan weet iedereen het meteen .... de korte pijn, zeg maar ... ik heb een leesbril nodig ... ik zit nu nog wel voor het scherm zonder. Zonder bril, bedoel ik. Maar de lettertjes zijn toch een klein beetje wazig, geef ik toe. Wacht, 'k ga even om dat brilletje. Het hangt al uit elkaar, maar 't is gewoon een groot wonder. Opeens lijkt alles zo duidelijk! Geen foutje zal nog aan mijn oog ontsnappen! Wat een openbaring, de berichtjes die ik ontvang zijn zo groot.
Maar hoe je het ook draait of keert, 't is weeral een beetje aftakeling. ben amper 47 en toch gaat het stilletjesaan bergaf, hoor. Wat komt er nog allemaal? Een hoorapparaat, steunkousen, wandelstok, looprekje, een snorretje ... neen, verder durf ik niet denken!
Ach ja, ik troost me al, een bebrilde mens ziet er toch direct veel slimmer uit, en sjieker, vind ik. Zo met een gouden ketting rond de hals, af en toe het brilletje op als ik iets moet lezen ... 'k zal er wel aan wennen zeker?
In al mijn pogingen om voor iedereen het beste te doen ben ik mezelf kwijtgeraakt. Yeah sure, ik ben iemands mama, iemands vrouw, iemands dochter, iemands vriendin, iemands werknemer, ... maar gewoon voor mezelf? Voor mezelf ben ik niks meer. Helemaal weg. Finaal verdwenen. In het ijle opgelost.
Ik weet niet meer wie ik ben, waar ik vandaan kom, waar ik ben, waar ik naartoe wil. Ik weet niet meer wat ik wil, waar ik van hou, wat ik wens, waarnaar ik verlang... Ik ben niet alleen de weg kwijt maar ook mijn voeten (en de rest van mijn lijf).
Hoe kan ik ooit nog vooruit geraken...? en toch elke dag is voor mij een nieuwe dag die ik heel positief weer bekijk,hoe het komt ??? ik heb er het raden naar... zijn het mischien mijn kinderen waar ik nog voor leef?????
twee stappen vooruit,ééntje terug. zo kom je er ook ,nietwaar???
motto voor 2011: you never fail until you stop trying... en dat zijn we niet van plan nog lang niet!!!!!!
tja...... morgen weer aant werk voel mij nog niet helemaal de oude maar daar komt wel weer snel verandering in... zodra ik weer onder de mensen kom ,gaat dat rot gevoel van die sluimerende griep wel snel voorbij zijn... op de been blijven met rechte rug en in het achterhoofd positieve gedachtes,het beste medicijn wat er is !!!!!
Daar waar ik vroeger al dacht recht te hebben op een standbeeld naast 'de denker' van Auguste Rodin lijkt het thuiszitten mijn denkverslaving enkel maar te vergroten. Neem daarbij ook nog eens de twijfelverslaving en mijn dagen zijn goed gevuld..of toch op zijn minst mijn hoofd.
Zou ik het nu anders doen? Nu, nu ik weet wat 'de later' is achter mijn beslissingen. Nu ik weet welke vorm mijn leven op dit moment heeft. Want enige andere keuze in het verleden en mijn pad had er helemaal anders uitgezien. Misschien wat groener? Wat meer gras? Of juist een modderpoel?
En nog steeds weet ik het niet. Mijn kinderen zijn gelukkig. Meestal toch (mensen in de huidige consumptiemaatschappij lijken niet meer 100% gelukkig te kunnen zijn maar dat is een andere kwestie.
En ik? Ben ik gelukkig? Gezien het antwoord ergens tussen ja en nee ligt lijkt er toch een evenwichtige balans te zijn . Ja ik ben gelukkig. Gelukkig om het leven in me dat een hele tocht met me maakte en er toch nog in slaagde te overleven. Gelukkig met mijn gezin dat elke dag wel lijkt bij te leren. Zo proberen we te luisteren naar mekaar. En ook al faal ik soms door mijn geduld te verliezen, we proberen het toch maar.
En ongelukkig? Het stukje verleden dat ik moest achterlaten om dit geluk te bereiken. Het hart dat nooit meer heel zal zijn. De pijnlijke plek om een zielsgenoot te verliezen. Spijt. Herinneringen. Verlangens.
Onlangs las ik ergens 'Vergeet niet dat dat wat je nu verdrietig maakt eens je vreugde was'.
Dus ik waai, naar mijn verdrietige vreugde. In de hoop 'ooit' tegen te komen.
Weet je het al? vraag ik mezelf. Weet je nu al wat je wil? Of wat je met je leven wil doen? Weet je al welke weg je gaat nemen? Weet je al wat voor jou geluk is?
Het antwoord blijft me schuldig. Bewust besef ik dat ik diegene ben die het antwoord moet geven. Maar ik wacht..Trappelend op één plek, hopend dat de juiste weg vanzelf onder mijn voeten komt te liggen. Of laat ik het leven gewoon passeren? Geen toppen maar ook geen putten?
Maar ik besef...het is te laat..de berg werd al beklommen dus het dal neem je er keuzeloos bij. Het blijkt vermoeiender dan ik dacht..dat klimmen. Sommige periode's kijk ik op een mooi uitzicht, een licht stoffige weg, een briesje in mijn haar. Maar soms kijk ik ook naar beneden en besef ik de risico's die het dal met zich kunnen meebrengen. Op die momenten vraag ik me af of het wel verstandig was. Had ik niet beter de rechte weg genomen? Alleen..zonder bergen en zonder dallen? Niet klimmen van vreugde, maar ook niet vallen van verdriet.
Het was halverwege de berg dat het besef er pas kwam. Het besef dat ik hoger was dan ik dacht, het besef dat het dal al ver onder de horizon lag. Het was maar even, slechts een paar uur, misschien net een dag. Maar genoeg om te voelen dat de glazen kooi rond mijn hart brozer werd. Nog net niet gebarsten. Maar ergens..
Ik klom door. Het geloof dat de top van de berg mijn geluk zal zijn. Maar de stem van het dal blijft als een echo gaan. Het angstgevoel te vallen deed me voorzichtigere stappen nemen.
De berg blijft even groot. Maar ik klim minder snel.
Ach, het gaat wel weer voorbij deze periode...
Eens terug aan het werk vergeet ik weer hoe het anders kan en leg ik me neer bij de zaken. Tenslotte is er toch één gegarandeerde geluksdag per maand: de 'mijn pree staat erop dag'.
En toch blijf ik hopen....op een ander en betere levenskeuze... hopen op de dag dat 'lef en durf' wel aan mijn kant staan.
De gedachte kwam meermaals in mijn hoofd doch iets weerhield me. Schrijven deed ik nog wel..delen met de buitenwereld niet meer...
Ik leerde veel de afgelopen jaren. Ik kwam ook een stukje van mezelf tegen. En ik leerde dat het leven meer was dan meegaan met de stroom, ook al was het soms donkerder dan de duisternis van de nacht. En ook nu, na al die jaren lijkt de situatie nog steeds niet op een kalme zee waar met rusteloos met een rubberen bootje op kan dobberen. Ook nu overspoelen grote golven mijn kleine eilandje nog. Alleen zit ik nu vaak in de luchtbel die boven de bomen hangt.
Mijnheer kreeg als eerste een schot. Niet meer welkom in mijn kleurige bel. De moeilijkste stap ooit. Want mijnheer deelde één belangrijk ding met mij...de kinderen...En hij trapte terug..meermaals en hard. En telkens was er iemand om me een goede stel argumenten aan te bieden. Gelukkig maar... Het boek 'the secret' leert dat men positief moet denken om een wens te bekomen en dankbaar moet zijn.. Verder ben ik hem heel dankbaar voor de levenswijsheid die hij mee meegaf: Slechte karakters bestaan wel! en ben er verdorie sterk uitgekomen..... ...hij is er nog steeds... Het pad was erg moeilijk met momenten.Situaties namen soms een wending die ook hier tranen gaven in het diepst van mijn hart. Maar ik hield vol. Het verleden sprak namelijk..niet de man zelf...Nooit gaf ik 'hem' op. Ook al werd 'de liefde' soms opgegeven langs zijn kant. Het lijkt soms wel alsof ik 'vastplak' aan hem. En God weet dat het niet met simpele pritt is! Ook hier werden beelden gevormd die blijvend zullen zijn achter de spiegels van mijn ogen.
Soms komen ze naar boven..de beelden...ze doen me denken..ze doen me voelen..soms kwetsen ze nog steeds...
Maar ik sta ze niet toe. 1 gekleurd verleden is genoeg...Een toekomst vol regenbogen is het verlangen...
Eén van de zwaarste gedachten lijkt me wel de realisatie dat niets is wat je als kind voor ogen had... Of ingeprente illusies misschien...En dan nu het besef dat je het enkel maar fata morgana's waren.
Waarschijnlijk was het puur hoop. Hoop die me toen door een hel hielp. Want enkel de gedachte dat er ooit wel iemand me zou 'redden' kon me als 15-jarige doen overleven. Het gebeurde niet. Ik snakte wanhopig. Maakte keuzes waarvan ik dacht dat ze me een beter leven zouden geven. Achteraf slechts een verlenging van de hel. Of uitstel van de echte executie misschien.
Sommigen begrijpen niet waarom ik al die jaren bleef in een leven dat verre van juist was. Waar ik telkens opnieuw bleef hangen in een wereld van bedriegerij en onrespect. Het enige juiste antwoord is misschien dat zelfs deze wereld beter was dan diegene waar ik inzat. Een oncorrecte die ik soms zelf niet begreep dat ze bestond.
En men groeit. En men beseft. Ik maakte een stap vooruit. Een moeilijke..Want men weet niet welke wereld de volgende is. Ik ging van heel slecht naar slecht. En dan van slecht naar 'ik weet niet wat er komt'. Maar zeker het besef dat het niet terug is naar slechter. Enkel een stapje dichter naar wat juist is. En ik hoop.
Of ik probeer te hopen. Want als je beseft dat het vroeger slechts hoop was dat je rechthield kan men zich dan nu sussen met deze gedachte? Of bouw je slechts terug een illusie op. Een illusie dat de wereld er ooit wel eens anders zal uitzien voor je.
Je hoopt. Maar geloven doe je niet meer.
Wat als...
je het gevoel hebt dat je teveel gevochten hebt. Zinloos.
je weet dat het toch nooit zal veranderen. Het verleden te diep. Geen kans op een toekomst. Wat ze ook zeggen.
je niet het gevoel hebt dat iemand je ooit zal kunnen helpen. Dat alles al kapot was voor je nogmaar aan het leven begon.
je beseft dat het leven moeilijk is maar dat het plannen van een beter iets op zich even moeilijk lijkt.
't Is hier voor één keer stilletjes in huis en ik geniet ervan. Geen radio, geen mensen om me heen, geen telefoon of gsm, geen honden die blaffen, niets van dat, alleen maar stilte. De muizenissen in mijn hoofd zijn verdwenen. Zorgen die krimpen tot zorgjes, "de tijd maakt alle hoeken rond". Ik lees wat blogjes en zie pareltjes. En ik lees mijn eigen dingetjes van 't begin. ik schreef over hoe het voelt om ouder te worden, en om huismoeder te zijn. Hoe fijn het is als iemand naar je glimlacht en hoe ik een muis kan doen vliegen. Ik schreef over kousen die nooit bij elkaar passen en over groter wordende kinderen. Over Sinterklaas en de kerstdagen. 'k Heb het allemaal graag geschreven, en ik lees het met plezier terug. Ik schreef over de kleine dingetjes des levens, de dingen die zorgen dat de ene dag de andere niet is.
Bloggen, vertelseltjes schrijven, gedachten verwoorden, emoties omzetten in tekst, spelen met woorden , reacties krijgen ... het is leuk. Tijdens een pauze, tussen twee werkjes door, vlug eventjes iets schrijven of gaan lezen bij anderen, 't is een hobby. Maar de laatste weken lig ik een beetje overhoop met de wereld, er zijn te veel emoties op me afgekomen, ik ben niet gemaakt voor deze harde maatschappij, 'k heb er even geen zin meer in. En toch ... 'k had het nooit gedacht van mezelf, "t is immers maar bloggen", maar toch ... 'k ben blij met de lieve reacties van jullie, het doet me deugd dat ik, ondanks de stilte hier, nog zoveel bezoekers "over de vloer" krijg.
'k Zou zeggen, merci, en 'k beloof het mezelf en jullie, binnenkort ben ik er weer helemaal door en dan schrijf ik terug over de kleine dingetjes des levens.
'k Heb niet zo fantatisch veel om over te schrijven eigelijk, de laatste tijden. Dagen gevuld met steeds weer dezelfde gelukzaligheden en aanslepende beslommeringen, maar al bij al rustig. Toch heb ik zin om eens een degelijke post te plaatsen, een uitgebreider vertelseltje dan de korte mededelingen waaruit mijn blog de laatste dagen schijnt te bestaan. Spijtig genoeg brengen rustige dagen ook niet veel inspiratie met zich mee. Het enige dat ik kan bedenken waarover ik mijn mening met jullie zou kunnen delen is deze wonderlijke vorm van communicatie.
Ik reis dagelijks naar jullie webpaginas om te lezen wat er uit jullie vingertopjes is gevloeid. Op jullie beurt leggen jullie de korte weg af naar hier, tonen interesse voor mijn schrijfsels en de dingen die ik jullie toevertrouw. Beetje bij beetje, post bij post, leren we elkaar kennen. Vanbinnen, maar niet vanbuiten. We staan dicht bij elkaar, ookal kennen we elkander niet. Ik zag jullie nooit, maar jullie zagen mijn emoties en gedachten - veelal waren deze emoties en gedachten die in het gewone leven niet gedeeld werden. Beetje bij beetje, post bij post, leren we elkaar kennen. Leren we elkaar kennen op een manier waarop niemand anders ons zal leren kennen. Is het niet wonderlijk waartoe het net, iets dat slechts jaren geleden nog niet in de doorsnee woonkamer te vinden was, ons gebracht heeft?
Af en toe, terwijl ik met mijn blogje bezig ben, besluipt me ook de vraag welk beeld jullie van mij hebben. Welk idee is er in jullie geest ontstaan, wanneer jullie denken aan de persoon die happy woman is? Wat voor beelden en ideeën worden van mij gevormd wanneer men slechts mijn schrijfsels als uitganspunt en bron van informatie heeft? Welke leeftijdsgroep, beroep, interesses en weet ik veel wat meer roept happy woman op in jullie geest? Wat voor iemand is happy woman? I wonder.. geef uw gedachte eens ik wacht op jullie !!!!!!!!!!! ben benieuwd op de reacties
-> ... Ach, veel valt er eigenlijk niet te vertellen van de afgelopen dagen. Mijn lichaam verzwakt zienderogen en zelf al heb ik steeds gedacht 'genoeg reserves' te hebben, het is en blijft een feit dat met zulke weersomstandigheden het gebrek aan 'buiten komen, gezond voedsel, een goede nachtrust' én mijn verdriet, mij gemakkelijker kunnen 'vellen' als voorheen. En dan komen er natuurlijk wéér verse medicamenten aan te pas omdat ik overal pijn voel en de cirkel blijft maar draaien hé. De laatste dagen was het in ieder geval weer van dat en heb ik mijn voorzorgen onmiddellijk genomen. Om weeral niet zo gestresst te zijn heb ik gewoon tot en met vandaag verlof genomen en wist ik (het was dezelfde pijn , migraine,spierpijn door de stress en het vele werk) welke medicatie werkt hiervoor? juist ja,mij een tijdje ontstresseneven doen waar ik zin in heb en vooral vee rust, wat ik dan ook doe...
kan ik even checken wie op mijn blog komt kijken wie je bent hoelang je blijft zelfs jou intresse die je aanklikt DUS!!!! .... laat even een berichtje achter want ik achterhaal toch wie je bent ha ha !!!!! groetjes happy_woman ***
. Ja ik ben gelukkig. Gelukkig om het leven in me dat een hele tocht met me maakte en er toch nog in slaagde te overleven. Gelukkig met mijn gezin dat elke dag wel lijkt bij te leren. Zo proberen we te luisteren naar mekaar. En ook al faal ik soms door mijn geduld te verliezen, we proberen het toch maar.
. Verder ben ik hem heel dankbaar voor de levenswijsheid die hij mee meegaf: Slechte karakters bestaan wel! en ben er verdorie sterk uitgekomen.....
groetjes happy woman
ETEN!!!!!!!
