Heel ons appartement kreeg een nieuw gezicht. Zowel de meubels uit de woonkamer, inkomhal en de slaapkamer werden nieuw. Het vasttapijt hadt zijn beste tijd gehad. Samen met de vorige meubels verdween het vasttapijt op de afvalcontainer. Dat bleek de enigste toekomst voor die toch wel waardevolle dingen. Ook mijn pc kreeg een plaatsje in de kleine slaapkamer, ergens in een hoekje. Goed er was zeer goed gewerkt door de man die de nieuwe vloerbekleding legde en ook door mijn schoonzoon Marc en zijn vriend Johnny. Alles stond op zijn plaats en zag er heel mooi uit. Nu nog de pc terugplaatsen. Het zetten ging vlot. Fier als een aftandse gieter duwde ik op de knop. Er gebeurde niks. Nog maar eens alle verbindingen na gekeken. Geen resultaat. Teneinde raad ging ik naar de technieker. Er schijnt een schakelaartje te staan aan een pc, ik wist het niet en had waarschijnlijk op het schakelaartje gedrukt bij het verhuizen. Zoals je ziet werkt alles nu wel.
Nu de grote Europese landenploegen voor de titel van Europees kampioen strijden komt voor de jeugd Zweden in beeld. Inderdaad volgende maand wordt er in Zweden een groots tornooi gehouden met heel veel ploegen uit de hele wereld. Vorig jaar waren er de knapen van Anderlecht en Real Madrid en nog meer ploegen met naam. Dit jaar nemen net als vorig jaar de knapen van St-Jozef Rijkevorsel deel. Het leuke voor mij is natuurlijk dat er dit jaar mijn 2 kleinzonen meespelen. En bij de opening waar alle ploegen achter hun landenvlag mogen lopen is het dit jaar de beurt aan St-Jozef Rijkevorsel om de eer van Vlaanderen hoog te houden. Vorig jaar waren bij de de openingsceremonie 50 000 toeschouwers. De reis is wel duur maar wie wil sponseren is altijd welkom.
Het leven kan hard zijn. Op 2 maart 2008 stierf de jongste zus van mijn vrouw. Ze leefde gezond en was bijna nooit ziek. Op zaterdag voelt ze zich niet lekker en gaat om 22 uur naar bed. Diezelfde nacht nog kreeg ze een virus en stierf ze. Rita was 54 jaar. Vrijdag 9 mei zit mijn schoonbroer, dus een broer van mijn vrouw, doodt in zijn zetel naar tv te kijken. Hij was 56. Jaak was zo gezond dat hij zelfs geen huisarts hadt. Hij hield er een gezonde levenstijl op na. Zaterdag 17 mei wordt hij begraven in Hoogstraten. Voormijn vrouw is het heel moeilijk om dragen,voor de andere broer en zussen ook. Bij mijn vrouw waren ze met zes, nu zijn de 2 jongste overleden.
De vakantie kan weer beginnen zei mama. Waarop Thomas zei: Ja, yes, JOEPIE!!! Nog een nachtje slapen! We zaten samen in de zetel heel het gezinnetje bij elkaar of dachten ze toch! Waar is onze Matthias? zei papa. Iedereen schrok het was een heel onverwachte gebeurtenis en dan net dat ze morgenochtend op vakantie gingen naar Centerparcs. Bij mama sprongen de tranen uit de ogen ze schreeuwde:(in betekenis van riep) We moeten onze Matthias zoeken en snel.
Natuurlijk! riepen papa en Thomas samen. Terwijl papa en mama al gaan zoeken waren naar onze Matthias zei Thomas nog even: zouden we niet eerst de politie bellen of moemoe of moeke of nog andere familie.Ja daar kon niemand op antwoorden ze waren allebei al gaan zoeken janu zag Thomas papa en mama ook niet meer. Dat wou dus zeggen dat Thomas ook al zoek was!
Nee hoor! Thomas was gewoon thuis terwijl een politie agent hem opving. Ondertussen waren moemoe en vava ook al op de hoogte. Nu moest Thomas nog bellen naar de rest van de familie. Mama en papa hadden nog altijd geen resultaten. Iedereen was zich zorgen aan het maken misschien is het wel een ontvoering! Zei vava. Die zat met de rest van de familie die nu ook al op de hoogte waren bij Thomas en de politie. Heel de familie zocht voor een goede oplossing. Maar ook bij hen lukte het niet. Mama en papa waren op de Vorselmoerweg , daar was een grote markt. Zou Matthias daar te vinden zijn? De familie had nog altijd geen oplossing gevonden en daar maar blijven zitten leverde ook niet op. Dus stelde de agent iets voor: we gaan ons verdelen in groepjes van 2 man iedereen zoekt op een andere plaats, 1 groepje moet hier blijven om te voorkomen dat Matthias hier terug zou aankomen en er niemand thuis was. Iedereen was akkoord met het voorstel van de agent. Op de markt waar papa en mama zochten gebeurde er plots iets vreemds. Want, Matthias liep daar mama en papa spurtten er heen. Oh eindelijk zeiden ze. Even later reden ze naar huis en daar was een klein feestje. Maar Matthias was ongelukkig omdat, hij naar de markt ging om kip te kopen. Maar die was op! Ondertussen was het al laat en morgen gingen Thomas,Matthias, mama en papa naar Centerparcs. De familie ging met een gerust hart naar huis. Overal werd er nog over het incident gepraat. Het gezinnetje van Thomas ging heel vroeg slapen omdat, ze morgen op reis vertrokken. Ze hadden er veel zin in. Eigenlijk is dat wel normaal want iedereen heeft wel een ontspanning nodig. Ook Rocky en Pruts mochten op vakantie. Zij gingen naar moeke en vake zoals elk jaar. Daar zijn ook nog twee andere hondjes. Misschien worden het wel goede vriendjes. Moemoe en vava waren ondertussen naar films aan het kijken dat doen zij wel meer. Ze hebben een hele kast vol videos en dvds! Uiteindelijk was het voor heel de familie
nacht . maar waarschijnlijk ook bij de rest van heel België. Maar dat heeft nu geen belang. De volgende ochtend. Was Thomas al heel vroeg op. Het gebeurt wel meer als er belangrijke dingen te doen zijn. Dan is hij dikwijls zenuwachtig. Maar hij niet alleen hoor! Papa bracht eerst de honden naar moeke en vake die waren al aan het wachten op hun logees. Ook moemoe en vava hadden aan ons gedacht. Zij belde heel vroeg, voor een leuke vakantie. Zo vroeg uit hun bed en dat allemaal voor ons , dat is heel lief! riep mama ,door de telefoon. Ook Matthias was al wakker. Hij mist nu samen met Thomas de honden al. Maar op vakantie zullen zij daar wel geen tijd voor hebben. Dat is toch te hopen! Nadat iedereen een handje toestak om zich voor te bereiden, konden ze eindelijk vertrekken. Wekenlang waren ze al aan het aftellen. En nu is het zover ze vertrekken naar Centerparcs , en dan nog wel in Duitsland! In de auto zat het plezier er nog altijd in er werd nog gepraat over de ongelukken van dit jaar. Bij de honden ging ook alles nog goed. Na een paar uurtjes rijden had het gezinnetje van Thomas hun bestemming bereikt. Matthias zetten de eerste voet in Duitsland. Daarna volgden de rest. Zij konden nu volop genieten van hun vakantie. Bij tante Goedele, nonkel Luk, Luna Jinthe en tenslotte Maud, gebeurde er iets vreemds. Luna stond s morgens op en was ziek. Hetzelfde bij tante Goedele, nonkel Luk, Jinthe en Maud. Ook moeke en vake waren ziek. En ja ook moemoe en vava waren ziek. Ook iedereen bij tante Nicole was ziek. Eigenlijk kan je dit niet meer ziek noemen ze zijn doodziek! Nonkel Bart en dan nog de rest van de familie waren ziek. Wat zou dat nu toch zijn? Ondertussen was het al rap nacht. Bij Thomas zijn gezinnetje lach iedereen te slapen, net zoals een roosje. Daar was niemand ziek. Dat dachten ze toch want de volgende ochtend stond ook daar iedereen op met een ernstige ziekte. Met heel veel spijt moesten ze hun vakantie bestemming verlaten. En dat dan nog op hun tweede dag. JAMMER! Toen ze thuis waren gingen ze samen met de hele familie naar de dokter. Het bleek een voedsel vergiftiging te zijn. Maar hoe kan dat dan dat heel de familie besmet is?vroeg papa. Toen zei vava nog eens iets verstandig( dat was al lang geleden): eergisteren toen het markt was hadden we daar allemaal iets gekocht. Ah ja dat is waar!!! riepen er een paar. De dokter zei ik zal mijn mannen en de politie eens verwittigen. Wij regelen alles. De volgende dag: iedereen was genezen. Het is dan toch wel meegevallen. Mama, papa, Matthias en Thomas gingen de laatste maand van de vakantie nog wel eens op vakantie. Eindelijk alle problemen opgelost. Dat dachten ze toch. Want s morgens bij tante Goedele haar gezinnetje: tante Goedele ging eens kijken naar Maud, maar die lag niet in haar bedje, Luk! riep tante Goedele. Wat is er riep een onwakkere Luk terug. Ons Maud lig niet in haar bed!! Oh nee hoe kan dat nu! Toen werden Luna en Jinthe wakker zij gingen direct naar moeke en vake. We zijn haar gisteren vergeten in het ziekenhuis! Zei tante Goedele met een angstige stem. Dat kan toch niet waar zijn hé !vroeg nonkel Luk zich af. We moeten gewoon iets doen! Ik bel de politie. zei tante Goedele. Ook bij papa, mama, Thomas en Matthias ging de wekker af. Zei wisten nog niets van het incident met Maud. Gelukkig is de politie er nu al. Moeke en vake moesten op Jinthe en Luna passen. Zij waren natuurlijk ook heel zenuwachtig. Ze wou helpen, maar alles wat ze kon doe was op Jinthe en Luna passen. Zij wisten het ook al en waren ook heel ongerust. Tante Goedele reed samen met een paar agenten naar het ziekenhuis. Waar zou Maud nu toch zijn? Ja , dat was een moeilijke vraag. In het ziekenhuis waren ze volop aan het zoeken. Ook rond een omgeving was een groepje agenten gaan zoeken. Tot nu toe hebben ze nog geen resultaat. Maar hopelijk kwam dat gauw. Bij tante Goedele barstte de tranen los. Maar waar zit nonkel Luk ? die zit thuis. Er moest iemand thuisblijven. Moest er nu eens een telefoontje gaan over Maud of ze moest maar eens terug naar huis keren. Moeke en vake mochten met Luna en Maud naar nonkel Luk gaan. Zij zochten allemaal naar Maud. Ook moeke werd onrustig. Het houd nu toch nooit niet op met al die problemen. Tot nu toe waren er nog geen resultaten. Het begon nu wel lang te duren.
We wonen maar enkele km van de Nederlandse grens. We plagten wel eens in Baarle-Nassau te gaan winkelen, in de C1000. Wanner het winkelen gedaan is gaan we steevast in de aanpalende cafetaria een tas koffie drinken. Zo gezegt zo gedaan. Na de tas koffie nog allebei een plasje plegen en hup naar Hoogstraten. Thuis gekomen draag ik de tas met boodschappen naar binnen. Wat blijkt de handtas van mijn vrouw is er niet bij. Wij in allerheil terug naar Baarle-Nassau. Met nog een kilometer of 3 te gaan kreeg ik telefoon. Snel geef ik mijn gsm aan mijn vrouw. Het was van de C1000. Ze hadden in de handtas gekeken en de gsm van mijn vrouw genomen en naar "gsmpa" gebeld. Een kwartiertje later konden we bij een tas koffie mee lachen. (H)eerlijke mensen die Hollanders.
Terwijl ik vorige week in Edegem lag kwam er een reportageploeg van de VRT, zeg maar één, me intervieuwen in verband met het volzet ziekenhuis. Wel een beetje gek om je tijdens de nieuwsuitzending daar in een ziekenhuisbed te zien liggen.
Vorige week kreeg ik een zoveelste domper. Na vier jaar kwamen de beklemmingen terug. Mijn hart begon weer raar te doen. In het UZA in Edegem stelde men vast dat er 3 aders voor 90% dichtgeslipt waren. Tot een nieuwe operatie komt het niet omdat men niet bij de aders bijkan.
Over liefde werden al veel gedichten geschreven over liefhebben en vergeven liefde is steeds opnieuw dezelfde persoon je hart schenken onvoorwaardelijk
Wij wonen op het eerste verdiep. Er werd gebeld aan de voordeur. Ik neem de parlofoon en zeg:"Ja" "Mag ik een paar dagen uw trapladder lenen, ja ik weet het ze staat in de garage." Ik mompelde dat het goed was. Terug in de woonkamer vraagt mijn vrouw wie het was. Ik bleef het antwoord schuldig. Dan pas besefte ik dat ik de stem niet erkende. Maar ja, ik dacht:"Als iemand het komt vragen, zal hij ze zeker terugbrengen. Twee dagen later zie ik onze trapladder keurig terug op zijn plaats staan.Navraag bij de buren leverde niks op. Toen ik vanmorgen in de Delhaize binnen stapte lachte de kassierster: " Is de ladder terecht ?" "We wilden eens zien hoe goedgelovig je bent." Zei de patroon achter me. "En ?" vroeg ik. "met grote onderscheiding lachte de man.
Jan, Piet, Joris en Korneel, vormden lang voor ze baarden kregen, de bende van Toke.
Ze hadden hun naam te danken aan het snoepwinkeltje tegenover de school. In die tijd kort na de tweede wereldoorlog was het nog een streng regime op het seminarie. Alle leerlingen moesten intern. Van vrijdag 17 uur tot zondagavond mochten de leerlingen naar huis. Gedurende de week moesten de leerlingen op de school blijven.
Jan Perenmackers kwam uit Antwerpen. Gehoorzaamheid stond niet in zijn woordenboek. Alhoewel iedereen dezelfde moest hebben. Piet Strooms zag het daglicht in Mechelen, de stad van Louis Neefs, alhoewel Piet zo vals zong als wat. Piet was het genie van de bende. Hij smeedde de plannen. Piet zijn vader was kolonel in het leger. Een zeer strenge, naar het schijnt. Joris Smanne Was niet slim. Hij was bijna een brave jongen te noemen. Joris paste in de groep omdat hij tenger was. Daarbij was hij sterk. Klimmen mocht Joris tot zijn specialiteit rekenen. Tenslotte was er Korneel De Paardenkop. Korneel zorgde altijd voor de attributen. Het was hij die zorgde dat er een ladder in beurt was als er geklommen moest worden. Zijn vader was toneelmeester aan de K.V.S, zeg maar d Koninklijke Vlaamsche Schouwburg.
In de school waren er met de jaren vele honderden leerlingen geweest die probeerde te ontsnappen. De muren werden echter in het oog gehouden. Het was oktober. Eerder toevallig kwam de bende bij mekaar. Ik zou wel eens in het dorp willen gaan en een lekstok willen gaan kopen bij Toke. Zei Joris. De andere bekeken mekaar. Je zag de lichtjes opgaan. En hoe gaan we er aangeraken? Vroeg Jan. Dat kan niet moeilijk zijn. Gooide Joris ertussen. Korneels dikke rosse kop draaide in het rond, zonder dat zijn lichaam meebewoog. Ik zie ja denken aan de muren. Zei Piet. Die worden goed bewaakt. Ging hij verder. We moeten een plan smeden. Zei Piet. Laat ons afspreken om zeven uur in de biljartzaal. Stelde Jan voor. Om zeven uur morgenvroeg? Vroeg Korneel. Ze schoten in een lach. Dan gingen ze naar hun rij. De rijen verliepen zoals bij het leger, streng en stil. Jan die achteraan moet staan hing nog ergens halverwege. Zoals gewoonlijk ging er weinig interesse naar de les Godsdienst.
Nog voor zeven uur was iedereen op post. Al vlug hadden ze een tafel en vier stoelen gevonden. Jan nam even het voortouw. We moeten een naam hebben voor onze bende Opperde hij. Bende? Vroeg Piet. Nogal gauw traden ze het voorstel van Jan bij. Omdat ze heel goed wisten dat Piet het genie van de groep was werd hij leider.
Goed vanaf morgen beginnen we aan een prospectietocht. Ieder voor zich zoekt een weg naar buiten. Let wel nergens over of onder kruipen. Het moet lijken alsof je in de school en wandeling maakt.
En als we buiten geraken wat dan, gaan we dan snoep halen? Vroeg Joris. Natuurlijk, bij Toke. Verduidelijkte Piet zich. Gaat die ons niet verraden? vroeg Joris. Dan heten wij: De bende van Toke stelde Jan voor. Iedereen was akkoord. Jan nam zijn pied de poules pet af en maakte een diepe buiging. Op hun gezamenlijke lach kwam er ongesproken protest van de groep biljarters. Joris stak zijn hand op om hen te verontschuldigen. Aan de biljarttafel werd dat anders opgevat. Er kwam een biljarter, of wat er moet voor doorgaan, naar Joris. Kom naar de looppiste. Zei hij nors. Waarschijnlijk hadden die mannen expres Joris uitgedaagd om te vechten,vanwege zijn tenger lichaam. Zogezegd zo gedaan, vier struise biljarters tegen de bende van Toke. Wil ik het van je overnemen. Stelde Jan voor aan Joris. Nee, dat hoeft niet. Na een paar minuten waren ze op de plaats waar hun disput zal uitgevochten worden. De toeschouwers maakten een grote kring rond de vechtersbazen. Wim, zo heette de biljarter, lachte heimelijk. Hij zal dat klein ventje eens een lesje geven. Plots haalde hij uit met rechts. Joris bukte zich. Een nieuwe aanval langs links. Joris deed een stap achteruit. Wim vond dat niet plezant meer. Hij stormde op Joris af, als een stier op een toreador. Joris deed niets. Als de arm van Wim op een kleine halve meter van Joris kwam, greep Joris die vuist en draaide de arm vliegensvlug achter de rug van Wim. In eenzelfde beweging schopte Joris tegen het scheenbeen van een pijnlijk grimassen trekkende Wim. De uitdager, die zich de baas van de school liet noemen lag roerloos op de grond zijn gezicht en zijn vrienden te verliezen. De zeven jongens gingen naast mekaar terug de biljartzaal binnen. Eén lag er buiten nog op de grond.
Voor een prospectietocht werd het te laat geworden. Slapen deden ze echter niet. Hoe ze uit de school moesten geraken dat hield hen wakker. Piet bedacht een plan om ieder een vleugel van het gebouw te laten doorsnuffelen. De volgende dag duurde een eeuwigheid. Al die moeilijke lessen, die zeurende onderwijzers. Eindelijk werd het vier uur. Voor het avondeten was er een uur studie. Dat hield in dat ze in een grote zaal allemaal bijeen zaten met een lesboek. De bende van Toke hadden het voor mekaar gekregen om bijeen te gaan zitten. Piet legde uit hoe ze tewerk zouden gaan. Jan trok naar de Noordervleugel.
Prof Vermander was in zijn kamer. Piet groette de prof beleefd. Op dat moment kwam de professor de gang op. Even een sigaretje gaan roken. Zei hij met een knipoog tegen Piet. Vlug sloop Piet de kamer in, op zoek. Op zoek naar wat ? Er lag een versleten tapijt midden in de kamer. Instinctmatig tilde Piet de tapijt op. Warempel onder die oude tapijt was een luik. Voorzichtig opende Piet het luik. Met zijn pillamp scheen hij er in. Het leek wel een gang. Zenuwachtig liep hij naar de andere bendeleden. Jan ging kijken of professor Vermander nog in het rookkamertje van de leerkrachten zat. Gelukkig was die net aan een volgend sigaretje begonnen. Haastig begaven ze zich naar de bewuste kamer. Iedereen had een pillamp bij. Joris stapte als laatste de gang in. Hij trok het luik dicht. Er hing een sterke geur in de gang. Benieuwd waar ze zouden uitkomen stapte ze toch met de nodige voorzichtigheid. Corneel bleef op zijn hoede. Ratten daar moest hij niks van hebben. Gelukkig waren er geen te bespeuren. Piet die als eerste ging zag in de verte een streepje licht. Waarschijnlijk was daar een deur. Vraag bleef of die deur open kon. Wanneer de bende op een paar stappen van de deur kwamen ging de deur open. Ze stapte met knipperende ogen buiten. Het plots felle licht deed pijn aan hun ogen. Tot hun verbazing zagen ze professor Vermander staan. Met achter hem alle leerlingen. Niet begrijpend stotterde Jan:Maar Wel kijk jongens het zit zo dat de directie en de leerkrachten besloten hebben om met zijn allen eens per week een grote wandeling te maken en vandaag zijn we er mee begonnen. Jullie waren niet te vinden tot ik op mijn kamer het omgeslagen tapijt zag liggen. Jullie zijn niet de eerste die langs deze weg proberen te ontsnappen. Jullie zijn wel de eerste die tot hier geraakt zijn. Dan pas keek de bende van Toke in het rond en zagen dat ze in de gevangenis van Hoogstraten waren.
Licht Eindelijk lijkt er wat licht door het donkere gordijn te komen. Stilaan begin ik positief te denken Nog niet altijd Soms betrap ik mezelf fluitend aan de vaat Soms maak ik al plannen dan zie ik het licht
Voor het eerst sinds 2 jaar ben ik pijnvrij. Een halfjaar na mijn overbruggingen begon ik pijn te krijgen rond mijn borstbeen. Liggen, staan rechtkomen als ik zat, alles deed heel veel pijn. Uiteindelijk besloot de dokter de staaldraad te verwijderen, die na de operatie het borstbeen aan mekaar houden moet. Twee dagen na het verwijderen van de staaldraad voelde ik geen pijn meer rond het borstbeen. Nu in het bed liggen is een zaligheid. bedankt dokters
Waar is het Kindeke Jesus ?
Naar jaarlijkse gewoonte, zeg maar traditie, haalde we de dag na Sinterklaas het Kerstgerief uit de opbergkast. De kerstboom uit kunststof, omdat het op een appartement niet evident is om een echte te zetten kreeg zijn plaats op de plaats waar een beeld van Charlie Chaplin stond. Die kreeg een plaats aan de andere kant van de video en dvd kast. Aan de boom was niet veel werk want de verlichting en de versiering hingen vast. Het stalletje kreeg een plaats voor de kerstboom. Ik geef toe origineel is dat niet. We begonnen aan het hangen van knalrode ballen op verschillende plaatsen. Aan de lusters, aan de schouw en andere plaatsen. Aan de deur hingen naar boven klauterende kerstmannen van een tien centimeter groot. In de inkomhal stond een oude kommode, een erfstuk. Op een kerstmarkt hadden we een gans dorp gekocht in miniatuur. In elk huisje, kerk, gemeentehuis hing een lampje waardoor het heel mooi was. Na een koffiebreak begonnen we aan het stalletje. De figuurtjes waren stuk per stuk in een stuk krant gewikkeld om niet stuk te gaan. De beeldjes waren erg oud. Alle beeldjes werden met de nodige voorzichtigheid uitgepakt en kregen hun vaste plaats. Maar waar was het Kindje Jesus ? Hoe we zochten, we vonden het niet. Wel tien keer hadden we alle kranten vastgenomen, uit mekaar gedaan, geen beeldje te vinden. Alle dozen werden nog maar eens heel zorgvuldig uitgelaten. We vonden het niet. Onze kleinkinderen kwamen op bezoek. Het verhaal werd verteld, Thomas, de jongste wist waar het Kindje Jesus was. Maar vava, het is nog geen kerstmis, dus Jesus is nog niet geboren. Nu wachten we vol spanning af tot het Kerstmis word. Een dag later vertelde ik het hele verhaal aan de pastoor, die ik toevallig tegenkwam. In mijn stal is er al een kindje Jesus. Lachte hij. Dan zal het wel niet het echte kindje zijn. Lachte ik terug. Stel je voor dat bij ons het echte Kindje Jesus komt met Kerstmis.
Blankenberge Het moet zowat een 10 jaar geleden zijn dat we nog eens in Blankenberge zijn geweest. Samen met de beste vriendin van mijn vrouw Julia trokken we met de trein naar de kust. Omdat er in hoogstraten geen treinen rijden, deed onze zoon ons naar het station in Turnhout. Daar namen we een trein tot Brussel. Onderweg in Gierle stapten de dochter en haar vriend op. Lang moesten we niet wachten in Brussel om zo naar Blankenberge te sporen. Met het kusttrammetje dienden we nog 1 halte verder om na 50 meter het appartement te bereiken. We huurden op het 8ste verdiep. Daardoor hadden we een prachtig zicht. Overdag keken we naar de mensen op de dijk en op het strand, dit langs de voorkant. Als het donker was keken we langs de achterkant op de vele lichtjes van Blankenberge. De man van de vriendin van Julia was mijn beste vriend. Ik zeg was want begin dit jaar is hij ons ontvallen. We missen de Jos nog elke dag. Het weer was prachtig voor de tijd van het jaar. We schreven 13 oktober en de zon gaf een 18 graden. Het appartement lag vlakbij de pier en een wandeling naar de Kerkstraat deed ons goed. We bewonderde Julia dat ze ondanks haar slechte heup zover kon stappen. S'avonds speelden we Yatzee. De terugreis verliep moeizaam. Werken in Brugge deed ons van het ene perron naar het ander hollen langs moeilijke trappen. Een bommelding in Gent hield onze trein, die langs Gent moest, een half uur wachten. We waren doodmoe van het lange rechtstaan in de trein. Uiteindelijk waren we een uur later dan voorzien in Turnhout. De dagen in Blankenberge hadden ons goed gedaan, de spoorweg heeft ons weer in het sukkelstraatje gezet.
Iedereen die deze blog bezoekt zal wel weten hoe het met mijn gezondheid gaat. Vaak bezoek ik blogs waar heel mooie psp's op staan. Mijn verstand laat me wel eens in de steek zodat het voor mij bijna onmogelijk is om psp te leren. Tot ik bij Vera kwam op haar website (http://vera.kornet.nl) stonden heel mooie psp's en een cursus. Na een paar mailtjes was Vera bereid om van mijn kleinzonen een schuifpuzzel te maken. Het is werkelijk prachtig en ik kan Vera niet genoeg bedanken.
Ik ben jean hellemans, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jean hellemans.
Ik ben een man en woon in hoogstraten () en mijn beroep is pensioen.
Ik ben geboren op 06/04/1943 en ben nu dus 81 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen, LIERSE, schrijven, onze kleinkinderen, mensen.
Ik hoop dat het seniorennet een uitlaatklep kan zijn voor mij en voor iedereen.
