In Hindeloopen werden in de geschiedenis een aantal keren ijsfeesten georganiseer op de voormalige Zuiderzee. Men kan rustig aannemen dat het er in een dergelijk jaar sprake was van een behoorlijk strenge winter. Schijnbaar is de winter van 1838, gezien onderstaand gedicht, zo'n winter geweest.
En zaaiing op et iesvormaaik to Hiinlippen iin de harde
winter van et jeér 1838 van de 10deto de 15 de febrewaris
Kom, burgers, boeren, Jufvrouw, heer!
Iik zol no zoenge voor dis keer,
Ho dot et iin dit Jeér
Hir op zee dae morke weér.
Op de earste det, en man of zaan!
t Jin waaigen 't om op zee to gaan,
En zeéken der en baan,
Wor 't men koast to rieden gaan.
Jea kliewen op do burgen ies,
Zo dat et weér en minske gries;
Hest trittig vutten haaig!
Ealk waard dae alliike greaig.
Om dot ek te biikiikjen,
Geéng men der henne piikjen,
En kladdre der ek op
To de allerhaaigste top.
De twadde dei dae weér 't al raar,
Want nimmen zoeg dae meer gevaar;
En elk geén nei de zee,
Om te rieden op de ree.
De trodde dei waan 't jitte al oen;
Der weer en heerschip van fotsoen,
Dii lotte en tente slaan
Om de ziide van de baan,
Vorzeéke der, dii t naat weér bang,
Vorscheidne leéd van de eerste rang;
Om de oore deis op zee,
Der to driinken en kop thee
De vearde dei dae weér 't zo vol
Van minsken,slieden,uet de tol!
Men reed dae om en priis
0p de scheije van et iis.
Ik zoeg men dae al rieden
Mei moaije hingste-slieden,
En vrounleéd on de kaant,
Krekt al weér et binnen 't laand.
Veuwer en 't zegtig Friezen,
Om vlugheid to bewiizen,
Jin komen op et iis,
Om to tiingjen nei de pries.
Dii deis waard 't naet biislisse;
Dot heéb men al hest gisse;
Men koast et naat oafdwaan,
Want der blieuwen zegtin staan.
Dae kom et zo vol minsken,
Dot wii er naat meer winsken:
Acht toezend,waard er zeid,
Zoeg men der roendom vorspreid.
Hir weér jitte ek zo vuele bii:
Doek, hoed en pet, galanterii;
Ealk schreeuwde het er koast,
Oft men gin gedachtnis moast.
Der stoegen trouttin tenten,
Jin jerre waar uetventten;
Ealk roapte; op zee,op zee!
Dot men 't heerde iin de stee.
De zegste dei weér ealk wur blie,
Dae reéd men mei de burgerie,
Omdot men wette moast,
Wa t van jem et hardst koast.
't Weér moai te zaen, de leste twa;
Jin mekken 't de iene de oore kwa:
Tjeerd Roosjen voar dii keer
Dii bijhelle dae de eer.
En Andries Draaier,vlug to beén,
Dii kreég de premii, nommer eén,
En de oore, nomer twa,
Geéng oen Eeuwe Frankena.
't weér raar, ho t un jin deggen
De vremd' hir henne jeggen;
En, dii 't en laeflik koast,
Altijd nei de burgen moast.
Het hir op zee dae kaaipe iis,
Dot worde wii vest nooit nit vies;
Want, nei 't iik gisje ken,
Ront et iin de toezenen.
No leét 'k et hir bij blieuwe;
'k Ken alles naat bliischrieuwe;
Ek word iik al hest bang,
Dot miin zaaing oors word to lang.
(Wieze: Blaauwbloempje, die in het koren staat)
Uut Taalproeven van Hindeloopen"
|
