Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
19-11-2008
Waarom niet...***
Waarom bij een scheiding elkaar na al die tijd weer kwetsen gunt zij ons soms geen gelukkig leven meer.
Iets betekenen in deze grote wereld dat willen we allemaal waarom worden we telkens weer teleurgesteld spreken we niet dezelfde taal waarom niet normaal praten met mekaar.
Iedere keer opnieuw moeten beginnen met het indelen van ons leven worden we weer eens in het nauw gedreven dit overkomt ons beide waarom niet iemand gewoon wat geluk gunnen.
Hoeveel keer kunnen wij dit nog dikwijls incasseren zonder knock-out neer te gaan misschien moeten wij allemaal eens leren wat de zin van het bestaan is waarom niet gewoon goede vrienden blijven... Hilda 15/07/2005
Soms heel even bekruipt mij het gevoel dat de mensen mij niet snappen hoe ik ben en hoe ik mij nu voel. Voor de buitenwereld ben ik iemand die altijd loopt te stralen maar er is niemand die ziet dat ik loop te dwalen. Ik verdwaal in mijn emoties gevoelens van vreugde en verdriet maar alleen mijn vreugde laat ik zien maar mijn verdriet niet. Dus mensen oordeel niet te snel over andermans leven. over zijn vreugde of zijn verdriet soms is de waarheid anders dan wat je aan de buitenkant ziet ... Hilda 17/09/2003
Geen witte bloemen op 't eenzaam graf bedekt met bladeren der bomen niets of niemand wat dit graf beziet geen vochtig oog, geen traan dat er in weemoed komt verdromen.
Geen droevig hart noch stille smart die gewiegd in najaarsgeuren tot mijmeringen tot herinneringen wordt in een wereld vol kleuren.
Geen groet geen traan geen eigen naam geen mens die maar een ogenblik eens neigt een blik of in stilte snikt oh! God misschien wordt ik ook eens ... Hilda 01/11/
Ik wou dat ik een boom kon zijn dat ik een hoge boom was. Met zijn takken wuivend naar de zon en zijn wortels diep in het gras.
Ik wou dat ik een boom kon zijn dan wou ik op elke tak. Een witte bloem, een vogelnest en een speelman op elke bladertak.
Ik wou dat ik een boom kon zijn dan wou ik een stam zo breed. Dat er plaats genoeg is voor het hart dat men daar met een dolk insneed ... Hilda 18/06/1999
Ik gaf steeds rozenkorrels aan mijn rozen en water aan de treurwilg van mijn hart. Van nacht heeft het weer gevroren somber staat mijn rozenbed er nu bij.
Waarom zouden de rozen bij mij sterven ik loop voortdurend rond met pot en mest. Wanneer het nodig is zou ik zelfs nog verven maar eer het zover is zijn ze reeds lang verdort.
Mijn treurwilg echter die zal altijd blijven die oude droeve schrale grijze pruik. Want in zijn schaduw moet ik nadenken en verzen schrijven soms op mijn rug maar meestal op mijn buik... Hilda 15/11/1999
Er is altijd iemand die aan je denkt. En weet waar je heen gaat en waar je staat. Je liefde en vreugde brengt en al je geheimpjes kent. Ook al de dingen die je raken en beseft wat je hebt moeten door maken. Die weer licht en vreugde in je hart brengt en je aanzet om door te gaan. Om te werken aan een nieuwe start en die ook weet wat jij. Verdient in dit leven en dat is geluk, hoop en liefde. Die iemand is een iemand die je bemind... Hilda 07/08/1996
'Het woord' het doet pijn in mijn hoofd woede en verdriet trillen door mijn lichaam heen gedachtes komen ben voor even verdoofd niemand mag mij dan aanspreken ik wil dan alleen zijn want al die vreselijke dingen krijg ik weer voor mijn ogen. Ik druk mijn handen tegen mijn oren want 'het woord' doet zon pijn ik huil van woede en verdriet zachtjes zodat niemand mij horen kan ik moet sterk zijn en blijven om eens te kunnen aanhoren 'het woord' maar hoe erg ik het ook probeer toch blijven de tranen komen 'het woord' het word steeds moeilijker om vrolijk te blijven Steeds gaat het moeilijker en moeilijker om er niet aan te denken denken aan wat er toen is gebeurt 'het woord' spookt al heel mijn leven door mijn hoofd 'het woord' dat heel mijn leven heeft veranderd... Hilda 15/08/1996
De herfst is nu duidelijk in het land stilletjes komt de winter er aan de bladeren zijn aan het verkleuren en de eerste zijn reeds gevallen. Ook de zwaluwen troepen al samen voor hun reisje naar de warme landen. In mijn tuin waar tijdens de zomer het groen overheerst is de herfst het kleurrijkste seizoen maar het veld achter mijn tuin ligt er maar triest en verlaten bij. Soms zie je daar een fazant of een konijn opduiken om zich goed te doen aan de graankorrels die achter zijn gebleven. Maar als we gespaard blijven van de herfststormen. zullen we zeker nog een paar weken kunnen genieten van de mooie kleuren als de mist wegtrekt.
Maar het ergste is de lange koude en donkere avonden dat overvalt mij een beetje. En heb de winterkleren al uit de kast gehaald want dit landje weet je nooit hoe het morgen zal zijn. En dat is het altijd een beetje wennen op dat vlak heb ik toch liever de zomer... Hilda 27/10/1995
Als je! het met je eigen eens bent Dan ben je iemand wat zijn eigen goed kent. Als je! met je eigen kan leven dan moet je bij niemand verantwoording afleggen alleen maar aan jezelf. Ook eerlijk zijn en blijven is een prioriteit zowel voor uzelf als voor uw naasten geduldigheid en verdraagzaamheid is aangenaam Daarom vraag ik je! verander niet teveel aan de mensen om je heen...
Het leven op deze aarde kan eigenlijk zo simpel gelukkig zijn wie doet er op deze wereld nog een goede daad zodat het met de ander ook eens goed gaat.
De wereld zou er plots heel anders uit zien als ieder mens dat eens in zou zien maar helaas is dat niet zo dat zou een sprookjeswereld zijn.
Een wereld zonder verdriet en pijn als we er wat meer voor de ander wilden zijn dan zouden er ook geen ruzie's meer zijn want eigenlijk worden er mensen vermoord.
Omdat ze verkondigen een ander woord terwijl er maar een god is wat is er toch met de wereld loos terwijl dat vriendschap alleen maar nodig is mooi 't leven is mooi .... Hilda 06/01/1997
De leegte is wat jij mij liet geen vreugde maar pijn en verdriet. dichte mist vulde mijn hart en ziel een grote leegte die op mij viel.
De pijn is aan het verzachten na al die lange jaren heb ik nog steeds verdriet maar jou vergeten zal ik niet.
Op een dag zal de zon weer schijnen en de pijn zachtjes uit mijn leven verdwijnen het zal er dan nog steeds zijn maar dan zonder die pijn en geen mist of leegte maar ook geen verdriet meer... Hilda 15/02/1995
Ik ben eenzaam en alleen met al die stilte om mij heen. Was jij maar bij mij heel dicht. Heel dicht bij mij wat zou heerlijk zijn. Bij jou voel ik mij veilig en vrij jou kan ik vertrouwen. En ik laat je merken dat ik voor altijd. Voor altijd van je zal blijven houden... Hilda 05/01/1991
Met een gelaat overspoeld van verdriet kijkt zij op hem neer. Zij wil hem nog een keer zeggen hoeveel zij van hem houd.
Met een krop in haar keel kijkt zij naar zijn vertrouwde gelaat. En zegt het is goed mijn liefste ga nu maar je werk hier is gedaan. De kinderen zijn groot en het huis uit je hebt je best gedaan. Je bent nu klaar om te gaan ik hou van jou! mijn liefste.
Zijn antwoord komt als een laatste zucht een stil gefluister en bijna onhoorbaar zegt hij mijn liefst ik hou ook van jou. Dan sluit hij zachtjes de ogen en begint aan zijn laatste vlucht.... 17/02/2001
De kreet van een vogel doorbreekt de avondstilte ergens in een boom zingt een merel zijn laatste avondlied terwijl de zon haar slaapplaats opzoekt stap ik traag naar het kerkhof waar de laatste zonnestralen op je graf schijnen. zacht zeg ik hier ben ik weer ik moest even naar je toe want ik mis je zo.
Ik kom om je te zoeken je moet toch ergens zijn je zit in nog in mijn hart en in mijn overgoten tranen je zit in mijn hele wezen maar kan ik je maar niet vinden daar waar je zijt ben je onbereikbaar voor mijn droevige ogen Onbereikbaar voor mijn lieve zachte woorden.
Ik praat maar weet niet of je mij wel hoort het is alsof mijn zachte stem in de leegte weergalmt toch weet mijn hart dat je dicht bij mij bent ik verwijder de verdorde bladeren van je graf mijn vingers volgen je foto en de letters van je naam.
Het grind knarst onder mijn voeten terwijl ik moeizaam weer naar huis toe ga ik zou hier willen blijven dicht bij jou ik wil, ik, ik wil het zo graag maar loop dan toch maar traag door want het leven en de kinderen wachten op mij als ik verdriet heb en het niet meer weet kom ik je zeker weer eens opzoeken tot ik je eindelijk zal voelen in de rust van mijn hart... Hilda 05/01/1991
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
