Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
25-09-2008
De laatste vlucht...
Met een gelaat overspoeld van verdriet kijkt zij op hem neer. Zij wil hem nog een keer zeggen hoeveel zij van hem houd.
Met een krop in haar keel kijkt zij naar zijn vertrouwde gelaat. En zegt het is goed mijn liefste ga nu maar je werk hier is gedaan. De kinderen zijn groot en het huis uit je hebt je best gedaan. Je bent nu klaar om te gaan ik hou van jou! mijn liefste.
Zijn antwoord komt als een laatste zucht een stil gefluister en bijna onhoorbaar zegt hij mijn liefst ik hou ook van jou. Dan sluit hij zachtjes de ogen en begint aan zijn laatste vlucht.... 17/02/2001
De kreet van een vogel doorbreekt de avondstilte ergens in een boom zingt een merel zijn laatste avondlied terwijl de zon haar slaapplaats opzoekt stap ik traag naar het kerkhof waar de laatste zonnestralen op je graf schijnen. zacht zeg ik hier ben ik weer ik moest even naar je toe want ik mis je zo.
Ik kom om je te zoeken je moet toch ergens zijn je zit in nog in mijn hart en in mijn overgoten tranen je zit in mijn hele wezen maar kan ik je maar niet vinden daar waar je zijt ben je onbereikbaar voor mijn droevige ogen Onbereikbaar voor mijn lieve zachte woorden.
Ik praat maar weet niet of je mij wel hoort het is alsof mijn zachte stem in de leegte weergalmt toch weet mijn hart dat je dicht bij mij bent ik verwijder de verdorde bladeren van je graf mijn vingers volgen je foto en de letters van je naam.
Het grind knarst onder mijn voeten terwijl ik moeizaam weer naar huis toe ga ik zou hier willen blijven dicht bij jou ik wil, ik, ik wil het zo graag maar loop dan toch maar traag door want het leven en de kinderen wachten op mij als ik verdriet heb en het niet meer weet kom ik je zeker weer eens opzoeken tot ik je eindelijk zal voelen in de rust van mijn hart... Hilda 05/01/1991
Elke ochtend als ik mijn blogske opstart zijt gij de eerste die ik altijd zie de mythomaan en negatieve internetter je bent oh! zo marginaal gij zit zo vol frustraties haat en nijd dat je niemand wat vrede gunt.
Ik vindt je een zielig synoniem gij geeft u uit voor een goed mens en beweerd veel vrienden te hebben tot plots op een dag dat het u niet meer zint en er een uw ware aard leert kennen een iemand die weet wie jij werkelijk bent dan is die uw vriend niet meer je begint dan te dreigen, stalken en te pesten met uw smaad en laster en je haalt ze dan telkens weer en weer door het slijk. met een van uw vele fake profiels omdat je het in uw eigen naam niet durft zelf verander je uw geboortenaam en nationaliteit uit schrik dat zij uw echte naam leren kennen. Als ik dat gevoel! " Haten " zou kennen zou ik je haten maar toch! heb ik medelijden met je je bent mijn commentaar niet waard zelfs niet de lucht die ik uitblaas.
Als het zonnetje schijnt en de droefenis verdwijnt. En het geeft je innerlijke rust maar je voelt je heel gerust. Je ziet alles even anders dan en het geloof dat je alles maken kan. Het is eigenlijk heel simpel voor iedereen geeft het gevoel dat iedereen lief is en niet gemeen. Hoe somber het weer ook is wees gij de zon dat geeft geen ergernis ... Hilda 16/06/1997
Liefdes verdriet wie herkent dit niet. Dicht bij elkaar het zijn maar woorden maar toch zo zwaar.
Alles begint met liefde geen mens is zonder liefde geboren. Dezelfde mens maakt het voor zich uit maar ook vaak een ander.
Een leven van verdriet en pijn zoals het altijd zal zijn. Maar na regen komt zonneschijn.
En stil komt daar weer die mooie, liefde om het hoekje gluren. Het leven kan weer alle kanten uit maar het mooiste aan die kant is dat dat ben jij... Hilda 15/08/1998
Ik kijk uit mijn keukenraam en zie in de verte de bomen in de ochtend nevel staan ze krijgen nu een andere kleur van donker bruin tot rood en geel straks vallen de bladeren af en dan staan ze kaal. Op het veld ervoor waar het graan heeft gestaan lopen de fazanten de laatste graankorrels op te pikken.
zelf de buitenlucht is anders
je ruikt nu het vochtig gras
waar een sluier van dauw op lig
en ook de bal die Detlev vergeten was. Hij zit nu in het eerste leerjaar en wordt in december zes jaar en leert er met zijn leeftijd genootjes het alfabet en stil zitten in de klas. Maar straks als de ochtend nevel is verdwenen en het zonnetje weer heerlijk schijnt dan zal de dauw heel vlug verdwenen zijn en speelt de kleine rakker weer op het gras als hij terug is van het klas ... Hilda 01/09/2008
Heel mijn leven is een klucht. heel mijn leven is mislukt en kan niet meer terug daarvoor zit ik te diep in de put.
Ik wilde graag even gelukkig zijn zonder die verdomde pijn wat mijn lichaam steeds maar kwelt.
Heel mijn lichaam is stram en stijf en ik weet met mijn eigen geen blijf had het leven toch heel anders voorgesteld en alles wat verkeerd kan gaan, gaat verkeerd.
De pijn hervalt keer op keer de hoop op een normaal leven heb ik opgegeven ook het laatste restje moed in mij is voorgoed verdwenen... 17/08/2005
Jij hebt me nooit gezegd waarom je mij zonder pardon hebt laten zitten ons huis was bijna klaar ik moest alleen nog de muren witten.
Nu geef je mij de bons wat moet ik doen kan toch niet met die bon verder leven ik schaam mij dood als ik s'avonds die bon bezie die gij mij hebt gegeven.
Daarom verzoek ik dringend en beleefd je bon terug te komen halen het is een ding waar niemand wat aan heeft en als het moet zal ik wel de helft betalen... Hilda 17/03/1999
Dit gedicht is ter ere van al de moeders van vermoorde kinderen. Of haar zijn ontnomen door het gerecht. En voor de moeders die kinderen hebben maar ontvoerd zijn door hun vader en naar een vreemd land zijn gebracht. Ook voor de moeders die in de steek zijn gelaten door haar kinderen. Zij is niet hun moeder voor heel even maar heel haar leven... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Moederdag...
Voor haar die geen kinderen meer heeft en toch moeder is. Is het vandaag gewoon een dag een dag vol met pijn.
Zij bezoekt misschien het kerkhof en legt er een bloemetje neer voor haar is vandaag geen Moederdag en dat doet haar pijn.
Een doodgewone dag geen kinderen die aan haar bed zullen staan met tekeningen en cadeautjes gewoon de dag alleen moeten doorstaan.
Aan al deze eenzame moeders wil ik eventjes denken en er bij stilstaan om ook hun! even wat aandacht te schenken... Hilda 11/05/1998
Ik zou graag een vogeltje willen zijn even weg vliegen lijkt mij fijn vrij in de lucht mijn vleugels uitslaan geen pijn voelen van dit aardse bestaan.
Ik zou graag hoog in de lucht vliegen me door de wind laten wiegen en al de ellende even van mij af gooien en mijn hart op die manier laten ontdooien.
Wat zou ik heel graag willen ruilen in een boom ontspannende te kunnen schuilen gewoon even een zijn met de natuur dat lijkt mij op dit ogenblik een geweldige kuur... Hilda 20/08/1998
Een groot succes zal dit gedichtje wel niet zijn. geen woorden voor hoe ik me voel er is toch niemand die begrijpt wat ik bedoel hoe dikwijls moet ik het nog uitleggen dat ik het niet meer zie zitten ik heb het weer eens verknalt en alle hoop verspeeld. en ben verdwaald zal ik ooit terug gevonden worden verdwaald op deze wereld zonder hulp vind ik de weg niet meer terug en ik durf er met niemand over te spreken ook alle vriendschap nijd ik als de pest maar ik wil niet meer langer leven in die eenzaamheid en verlang met heel mijn hart dat wij weer vrienden zullen zijn... Hilda 17/09/2001
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
