Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
12-09-2008
Negatieve internetter...
Elke ochtend als ik mijn blogske opstart zijt gij de eerste die ik altijd zie de mythomaan en negatieve internetter je bent oh! zo marginaal gij zit zo vol frustraties haat en nijd dat je niemand wat vrede gunt.
Ik vindt je een zielig synoniem gij geeft u uit voor een goed mens en beweerd veel vrienden te hebben tot plots op een dag dat het u niet meer zint en er een uw ware aard leert kennen een iemand die weet wie jij werkelijk bent dan is die uw vriend niet meer je begint dan te dreigen, stalken en te pesten met uw smaad en laster en je haalt ze dan telkens weer en weer door het slijk. met een van uw vele fake profiels omdat je het in uw eigen naam niet durft zelf verander je uw geboortenaam en nationaliteit uit schrik dat zij uw echte naam leren kennen. Als ik dat gevoel! " Haten " zou kennen zou ik je haten maar toch! heb ik medelijden met je je bent mijn commentaar niet waard zelfs niet de lucht die ik uitblaas.
Als het zonnetje schijnt en de droefenis verdwijnt. En het geeft je innerlijke rust maar je voelt je heel gerust. Je ziet alles even anders dan en het geloof dat je alles maken kan. Het is eigenlijk heel simpel voor iedereen geeft het gevoel dat iedereen lief is en niet gemeen. Hoe somber het weer ook is wees gij de zon dat geeft geen ergernis ... Hilda 16/06/1997
Liefdes verdriet wie herkent dit niet. Dicht bij elkaar het zijn maar woorden maar toch zo zwaar.
Alles begint met liefde geen mens is zonder liefde geboren. Dezelfde mens maakt het voor zich uit maar ook vaak een ander.
Een leven van verdriet en pijn zoals het altijd zal zijn. Maar na regen komt zonneschijn.
En stil komt daar weer die mooie, liefde om het hoekje gluren. Het leven kan weer alle kanten uit maar het mooiste aan die kant is dat dat ben jij... Hilda 15/08/1998
Ik kijk uit mijn keukenraam en zie in de verte de bomen in de ochtend nevel staan ze krijgen nu een andere kleur van donker bruin tot rood en geel straks vallen de bladeren af en dan staan ze kaal. Op het veld ervoor waar het graan heeft gestaan lopen de fazanten de laatste graankorrels op te pikken.
zelf de buitenlucht is anders
je ruikt nu het vochtig gras
waar een sluier van dauw op lig
en ook de bal die Detlev vergeten was. Hij zit nu in het eerste leerjaar en wordt in december zes jaar en leert er met zijn leeftijd genootjes het alfabet en stil zitten in de klas. Maar straks als de ochtend nevel is verdwenen en het zonnetje weer heerlijk schijnt dan zal de dauw heel vlug verdwenen zijn en speelt de kleine rakker weer op het gras als hij terug is van het klas ... Hilda 01/09/2008
Heel mijn leven is een klucht. heel mijn leven is mislukt en kan niet meer terug daarvoor zit ik te diep in de put.
Ik wilde graag even gelukkig zijn zonder die verdomde pijn wat mijn lichaam steeds maar kwelt.
Heel mijn lichaam is stram en stijf en ik weet met mijn eigen geen blijf had het leven toch heel anders voorgesteld en alles wat verkeerd kan gaan, gaat verkeerd.
De pijn hervalt keer op keer de hoop op een normaal leven heb ik opgegeven ook het laatste restje moed in mij is voorgoed verdwenen... 17/08/2005
Jij hebt me nooit gezegd waarom je mij zonder pardon hebt laten zitten ons huis was bijna klaar ik moest alleen nog de muren witten.
Nu geef je mij de bons wat moet ik doen kan toch niet met die bon verder leven ik schaam mij dood als ik s'avonds die bon bezie die gij mij hebt gegeven.
Daarom verzoek ik dringend en beleefd je bon terug te komen halen het is een ding waar niemand wat aan heeft en als het moet zal ik wel de helft betalen... Hilda 17/03/1999
Dit gedicht is ter ere van al de moeders van vermoorde kinderen. Of haar zijn ontnomen door het gerecht. En voor de moeders die kinderen hebben maar ontvoerd zijn door hun vader en naar een vreemd land zijn gebracht. Ook voor de moeders die in de steek zijn gelaten door haar kinderen. Zij is niet hun moeder voor heel even maar heel haar leven... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Moederdag...
Voor haar die geen kinderen meer heeft en toch moeder is. Is het vandaag gewoon een dag een dag vol met pijn.
Zij bezoekt misschien het kerkhof en legt er een bloemetje neer voor haar is vandaag geen Moederdag en dat doet haar pijn.
Een doodgewone dag geen kinderen die aan haar bed zullen staan met tekeningen en cadeautjes gewoon de dag alleen moeten doorstaan.
Aan al deze eenzame moeders wil ik eventjes denken en er bij stilstaan om ook hun! even wat aandacht te schenken... Hilda 11/05/1998
Ik zou graag een vogeltje willen zijn even weg vliegen lijkt mij fijn vrij in de lucht mijn vleugels uitslaan geen pijn voelen van dit aardse bestaan.
Ik zou graag hoog in de lucht vliegen me door de wind laten wiegen en al de ellende even van mij af gooien en mijn hart op die manier laten ontdooien.
Wat zou ik heel graag willen ruilen in een boom ontspannende te kunnen schuilen gewoon even een zijn met de natuur dat lijkt mij op dit ogenblik een geweldige kuur... Hilda 20/08/1998
Een groot succes zal dit gedichtje wel niet zijn. geen woorden voor hoe ik me voel er is toch niemand die begrijpt wat ik bedoel hoe dikwijls moet ik het nog uitleggen dat ik het niet meer zie zitten ik heb het weer eens verknalt en alle hoop verspeeld. en ben verdwaald zal ik ooit terug gevonden worden verdwaald op deze wereld zonder hulp vind ik de weg niet meer terug en ik durf er met niemand over te spreken ook alle vriendschap nijd ik als de pest maar ik wil niet meer langer leven in die eenzaamheid en verlang met heel mijn hart dat wij weer vrienden zullen zijn... Hilda 17/09/2001
Ik had een gedichtje geschreven over de lente die er eindelijk was.
Toen het plotseling begon te onweren bliksemschichten en donderslagen deden de grondvesten daveren.
Vergezeld van hevige rukwinden en gutsende regen recht uit de lucht.
Heel mijn koer direct een grote waterplas het kwam met bakken naar omlaag. Vergezeld van dikke hagelbollen die veel schade berokkenden!.
Het was hier echt flink raak vandaag en ik dacht met een diepe zucht. Pak maar weer pen en papier en begin maar opnieuw te verzinnen het is nu echt geen lenteweer. En kan opnieuw beginnen dat was mij al eens overkomen.
Zeg waarom bekijkt gij mij omdat ik anders ben of anders doe. Moet ik doen wat een ander soms van mij verwacht en wat hij van mij wil. Maar dan ben ik ik niet meer maar dan ben ik! gij.
Ik ben wie ik ben uniek zoals elk mens uniek is. Een iemand met een eigen waarde en kan heel goed mijn eigen verdragen. Ik heb alleen graag dat iedereen in vrede kan leven en denken wat hij wil denken.
Ik weet wie ik ben ben in het geheel niet volmaakt daarom ben ik ook maar een mens. Iedereen heeft zijn eigen gebreken. ieder mens doet eens wat mis niemand zit nu eenmaal zonder fouten. Maar van de gemaakte fouten moeten wij leren ook ik heb van die goede en slechte dagen... "Maar dat is gewoonweg menselijk zijn" Hilda 11/05/1999
Iedereen heeft wel eens in zijn leven verdriet het gaat meestal om het verleden soms is er niemand die het ziet ieder heeft er wel eens aan geleden. En enorme wensen in het verschiet het is de manier hoe je het beziet de liefde de vriendschap en het heden ze zijn reeds lang gestreden. Men bezint in lezen gewoonweg een boek openslagen gewoon zomaar zonder reden uur na uur dag na dag. Plots is men dan weer tevreden over het heden dat je nog lang mag leven en heel je ellende mag vergeten ... Hilda 05/05/1994
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
