Het krabbelaartje. Gedichten schrijven is voor mij een uitlaatklep een vorm van communiceren naar de buitenwereld toe zonder te moeten praten.
Over de dagdagelijkse dingen van wat ik zie, hoor, meemaak en meegemaakt heb, in het leven
Daarom druk ik mijn gedachtes en gevoelens uit in mijn gedichten zonder iemand anders lastig te vallen...
21-08-2008
Klucht...
Heel mijn leven is een klucht. heel mijn leven is mislukt en kan niet meer terug daarvoor zit ik te diep in de put.
Ik wilde graag even gelukkig zijn zonder die verdomde pijn wat mijn lichaam steeds maar kwelt.
Heel mijn lichaam is stram en stijf en ik weet met mijn eigen geen blijf had het leven toch heel anders voorgesteld en alles wat verkeerd kan gaan, gaat verkeerd.
De pijn hervalt keer op keer de hoop op een normaal leven heb ik opgegeven ook het laatste restje moed in mij is voorgoed verdwenen... 17/08/2005
Jij hebt me nooit gezegd waarom je mij zonder pardon hebt laten zitten ons huis was bijna klaar ik moest alleen nog de muren witten.
Nu geef je mij de bons wat moet ik doen kan toch niet met die bon verder leven ik schaam mij dood als ik s'avonds die bon bezie die gij mij hebt gegeven.
Daarom verzoek ik dringend en beleefd je bon terug te komen halen het is een ding waar niemand wat aan heeft en als het moet zal ik wel de helft betalen... Hilda 17/03/1999
Dit gedicht is ter ere van al de moeders van vermoorde kinderen. Of haar zijn ontnomen door het gerecht. En voor de moeders die kinderen hebben maar ontvoerd zijn door hun vader en naar een vreemd land zijn gebracht. Ook voor de moeders die in de steek zijn gelaten door haar kinderen. Zij is niet hun moeder voor heel even maar heel haar leven... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Moederdag...
Voor haar die geen kinderen meer heeft en toch moeder is. Is het vandaag gewoon een dag een dag vol met pijn.
Zij bezoekt misschien het kerkhof en legt er een bloemetje neer voor haar is vandaag geen Moederdag en dat doet haar pijn.
Een doodgewone dag geen kinderen die aan haar bed zullen staan met tekeningen en cadeautjes gewoon de dag alleen moeten doorstaan.
Aan al deze eenzame moeders wil ik eventjes denken en er bij stilstaan om ook hun! even wat aandacht te schenken... Hilda 11/05/1998
Ik zou graag een vogeltje willen zijn even weg vliegen lijkt mij fijn vrij in de lucht mijn vleugels uitslaan geen pijn voelen van dit aardse bestaan.
Ik zou graag hoog in de lucht vliegen me door de wind laten wiegen en al de ellende even van mij af gooien en mijn hart op die manier laten ontdooien.
Wat zou ik heel graag willen ruilen in een boom ontspannende te kunnen schuilen gewoon even een zijn met de natuur dat lijkt mij op dit ogenblik een geweldige kuur... Hilda 20/08/1998
Een groot succes zal dit gedichtje wel niet zijn. geen woorden voor hoe ik me voel er is toch niemand die begrijpt wat ik bedoel hoe dikwijls moet ik het nog uitleggen dat ik het niet meer zie zitten ik heb het weer eens verknalt en alle hoop verspeeld. en ben verdwaald zal ik ooit terug gevonden worden verdwaald op deze wereld zonder hulp vind ik de weg niet meer terug en ik durf er met niemand over te spreken ook alle vriendschap nijd ik als de pest maar ik wil niet meer langer leven in die eenzaamheid en verlang met heel mijn hart dat wij weer vrienden zullen zijn... Hilda 17/09/2001
Ik had een gedichtje geschreven over de lente die er eindelijk was.
Toen het plotseling begon te onweren bliksemschichten en donderslagen deden de grondvesten daveren.
Vergezeld van hevige rukwinden en gutsende regen recht uit de lucht.
Heel mijn koer direct een grote waterplas het kwam met bakken naar omlaag. Vergezeld van dikke hagelbollen die veel schade berokkenden!.
Het was hier echt flink raak vandaag en ik dacht met een diepe zucht. Pak maar weer pen en papier en begin maar opnieuw te verzinnen het is nu echt geen lenteweer. En kan opnieuw beginnen dat was mij al eens overkomen.
Zeg waarom bekijkt gij mij omdat ik anders ben of anders doe. Moet ik doen wat een ander soms van mij verwacht en wat hij van mij wil. Maar dan ben ik ik niet meer maar dan ben ik! gij.
Ik ben wie ik ben uniek zoals elk mens uniek is. Een iemand met een eigen waarde en kan heel goed mijn eigen verdragen. Ik heb alleen graag dat iedereen in vrede kan leven en denken wat hij wil denken.
Ik weet wie ik ben ben in het geheel niet volmaakt daarom ben ik ook maar een mens. Iedereen heeft zijn eigen gebreken. ieder mens doet eens wat mis niemand zit nu eenmaal zonder fouten. Maar van de gemaakte fouten moeten wij leren ook ik heb van die goede en slechte dagen... "Maar dat is gewoonweg menselijk zijn" Hilda 11/05/1999
Iedereen heeft wel eens in zijn leven verdriet het gaat meestal om het verleden soms is er niemand die het ziet ieder heeft er wel eens aan geleden. En enorme wensen in het verschiet het is de manier hoe je het beziet de liefde de vriendschap en het heden ze zijn reeds lang gestreden. Men bezint in lezen gewoonweg een boek openslagen gewoon zomaar zonder reden uur na uur dag na dag. Plots is men dan weer tevreden over het heden dat je nog lang mag leven en heel je ellende mag vergeten ... Hilda 05/05/1994
Een rups ontpopt zich tot vlinder. En fladdert van hier en naar daar zonder te weten naar wie wat of waar.
Als ik nu die vlinder was dan zou ik in mijn feestkledij en een bonte sjaal. en met een hele kleurenpalet op zoek gaan naar jou.
En als ik jou gevonden heb en jij met als ik ook die vlinders voelt dan fladderen wij samen naar een nieuw geluk.
Eens daar aangekomen overtref ik al je ondeugende dromen ik zal je al mijn liefde schenken want een leven van een vlinder is niet zo heel lang. Daarom genieten wij beiden er eens zoveel van ... Hilda 10/06/2000
Misschien is het verkeerd wat ik nu ga zeggen maar toch zal ik het proberen uit te leggen.
Jij kwam in mijn leven heel onverwacht en nooit bedacht tot nu toe heb ik er elke dag aan gedacht maar nooit ongedacht dat ik zo iemand als jij vinden kon.
Ben daarom ook blij met de dag waarop het allemaal begon jouw getypte woorden hebben me weer blij gemaakt jou troostende woorden hebben mijn hart en ziel geraakt.
Die lieve dingen die er stonden neergepend klonken warm en heel oprecht het is nu een jaar dat wij samen zijn en heb in het geheel nog geen spijt.
En hoop van u hetzelfde want ge ziet wel voor wat dat internet nog goed is want zij hebben ons samen gebracht! Hilda 28/10/2005
Er zijn herinneringen die je niet wil vergeten de leuke en mooie in het leven. Die iedereen wel moet weten en die je een plekje in je hart wil geven.
Er zijn herinneringen die je niet wil herinneren die alleen naar en vervelend zijn. En maken jou stil van binnen ze doen je zoveel verdriet en pijn.
Maar het is goed als je op die herinneringen let ook al wil je het niet. Je moet zorgen dat je het van je afzet ik bedoel de nare herinneringen die je pijn bezorgen.
Want het leven is meer dan alleen maar aan het nare te denken... Hilda 11/09/2000
Duisternis sluit zich rond mijn ogen terwijl de wijzer traag richting twaalf sluipt wen ik traag aan het donker donkere schaduwen tekenen zich af.
Ik duw mijn handen tegen mijn oren om hun stemmen niet te horen fluisteren vingers verkrampen en angst overheerst bang om te verliezen wat het daglicht zag.
Ze bewegen langs de meubels raken me aan in mijn eenzaamheid voelen wat hun aanwezigheid teweeg brengt en toch blijf ik liggen achter open ogen.
Pijn kruipt omhoog rustig bereikt het mijn breekpunt de schaduwen schrikken van mijn gehuil opeens word het stil in mijn hoofd.
Leegte is een donsdeken warm en voldaan wacht ik tranen zijn op en mijn ogen hol geschreeuw heeft niemand ontwaakt.
Desondanks val ik in een diepe slaap minder eindeloos is de tijd als ik wakker word bezweet en nog steeds ingepakt versiert door de nacht..... Hilda 07/01/2000
De klaproos is een helder rode bloem met in het kern een kleine gitzwarte vlek.
Rood is de kleur van ons hart maar net zoals bij een klaproos zit er in ons hart in de kern een gitzwarte vlek zo heeft iedereen in zijn leven een kleine maar soms ook zo een grote gitzwarte vlek in de kern van zijn hart.
Maar trek u niet verder op aan die gitzwarte vlek maar isoleer hem en probeer uw leven opnieuw in te verven in de hel rode kleur van een klaproos... Hilda 17/06/2006
Alleen daar sta je dan in een woestijn van verlangen met tranen van eindeloos verdriet kon ik je maar omarmen en je mijn liefde geven maar mijn liefde wil je niet.
Alleen daar sta ik dan een gedachte van hoop de angst van het niet loslaten daar gaan mijn vlinders weg is mijn droom jij en ik nooit samen voor eeuwig alleen... Hilda 11/05/1991
De muur rond mijn hart dat is mijn leven had zoveel om te geven maar de drang om te geven ben ik kwijtgeraakt. Heb soms iemand nodig die mij steunt in m'n verdriet. Te vaak voel ik mij overbodig mijn God waarom begrijpen ze mij dan niet. Ik weet niet wat doen zeg het mij wat is mijn doel op deze wereldbol. Wil ook graag liefde vinden maar ben te afstandelijk en te koel. Er is rond mijn hart een muur gerezen misschien komt alles goed. En ben ik dan van mijn verdriet genezen alstublieft geef mij weer die moed. Dan kan ik weer verder gaan met mijn leven en herbeginnen met een schonen lei. En voel me weer eindelijk vrij... Hilda 26/06/2001
Ik ben Vanloffelt Hilde
Ik ben een vrouw en woon in In a little house with a garden (Belgie) en mijn beroep is staatsbediende.
Ik ben geboren op 11/12/1946 en ben nu dus 77 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Pc & muziek .
Ben geboren Limburger.
en woon na 9 jaar terug in Limburg namelijk de oudste stad van Belgiê te Tongeren waar wij een huis hebben gekocht...
Ik ben Vanloffelt Hilde
