Snel langs de winkel als een dief in de nacht,niemand mocht zien wat een slapjanus ik was. Daar gelijk voldoende kopen om enkele dagen mee toe te komen en snel weer vertrekken hopend geen bekend persoon tegen te komen. Vertrek vol van berouw en schuld ! Ik reed tientallen kilometers in mijn nieuwe wagen, die mijn vrouw notabene voor ons had gekocht en half gefinancierd omdat ik gestopt was met roken ! 

Ondertussen mijn ex-vriend aangestoken en maar inhaleren. En smaakte dat ? Neen, helemaal niet, het deed zelfs pijn in mijn afgekickte rokerskeel maar toch volhardde ik in de boosheid. Gelukkig was ik de dag erna weer helemaal bij mijn zinnen (dacht ik !). De overgebleven kankerstokjes in elkaar gefrommeld en in een vuilbakje gedropt. 

‘s Avonds begon de ‘ik wil je-no matter what’ drang weer op te komen. De volgende dag terug naar de winkel. « Welke zijn de lichtste sigaartjes die U heeft vroeg ik aan de dame achter de toonbank ? » « Deze meneer ! » zei ze en ze wees een mooi ogend sigarenpakje aan. Ik nam er twee om zeker te zijn. 

Buiten gekomen direkt zo’n bruin geval in mijn muil gestoken en maar inhaleren. Het smaakte niet naar meer maar ergens in mijn schamele en waarschijnlijk deels al verschrompelde hersens, moest ik al hersens hebben natuurlijk, ergens tussen de hypofyseklier en de voorste hersenkwab, werd één of andere chemische stof geproduceerd die ervoor zorgde dat ik weer konstant aan die ellendige sigaren dacht ! 

Gans die dag ‘genoten’ van de sigaren. De overschot tijdens de rit naar huis uit de auto gekieperd om alzo een symbolische daad te stellen alsof ik er door die handeling voorgoed vanaf zou zijn, alsof ik de navel met mijn rookgedrag zou doorgeknipt hebben. Niks was alweer minder waar ! 

De klootzakken van de tabaklobby hadden me alweer in een versmachtende wurggreep. Wat nu ? Ik voelde me schuldig tegenover mijn vrouw en ook tegen de kinderen die met zijn drieen serieuze antirokers waren en ik kon ze geen ongelijk geven natuurlijk. 

Ik was een zwakkeling wat ik altijd wel had gedacht van mezelf . En ook anderen wisten het. « Rook je weer ? » vroegen ze me. « Och ‘t is maar voor even ! » of « af en toe ééntje » of « om het af te leren » waren mijn favoriete uitvluchten toen. Tsjonge wat vond ik mezelf een zeikerd, moest je niet vragen wat de anderen van me dachten... 

Die avond kwam ik thuis en mijn vrouw was in alle verenigde staten. Ze zag rood van kwaadheid en zei : « Awel, ik heb gehoord dat je terug rookt ? Klerelijer, sukkel, idiot (want ze is Engelse), sukkel, hoe kun je, how can you, net nu we een nieuwe auto hebben! » Ik haat haar op zo’n momenten, echt , tegen haar Engelse furie kan niemand tegenop, laat staan een lapzwans als ik. 

« Ja, maar ik stop wel weer ! » loog ik weinig overtuigd ondertussen mijn sloefen aantrekkend. « Dat zal wel, you fucking idiot, die je bent, scum, bastard, loser, you don’t have the balls to stop ! » tierde ze, de buren konden waarschijnlijk meeluisteren. 

Enfin, ze was weer goed op dreef dus ik zweeg in verschillende talen en trok een schaapachtig gezicht. Daar was ik wel goed in, vond ik ! « En trek zo geen bakkes ! » schreeuwde ze nog. « I’ll take away your car ! » riep ze. ‘Doe maar’ dacht ik, want ik was ondertussen ook behoorlijk pissig geworden. En zo ging het elke dag en besloot ik dat ik toch maar moest proberen om definitief van die vetzakkerij af te blijven. Ik naar de dokter om champix te gaan halen wat me de vorige keer toen ik stopte ook geholpen had. En nu vandaag, is het mijn officiele stopdag. 

Eigenlijk zou ik liever willen blijven roken maar ik ben het beu om als een paria, een outlaw behandeld te worden ook al smaakt het en geniet ik er van. Per slot van rekening is het erg duur en vooral zeer ongezond dus.... Mijn vrouw en de kinderen zullen blij zijn en ikzelf misschien ook na enkele maanden...we zien wel !!!