Je vrouw is in verwachting en je bent in de achtendertigste hemel van geluk, de bevalling is nabij. Op zekere dag 'breekt haar water' en scheer je als een gek door het verkeer om op tijd in het ziekenhuis te zijn. De gyneacoloog staat al klaar met zijn botten en een plastieken jas aan. Je denkt bij jezelf 'gaat die vissen of wa?' 

Enfin, na hevig gekreun en gehijg en een bloederige bevalling- niet zoals je regelmatig zag op tv waarin de vrouwen onheilspellend liggen te krijsen en te huilen alsof ze gemarteld worden- bevalt je vrouwtje van een zoon. 

De gynaecoloog vraagt of je de navelstreng wil doorknippen. Je aarzelt, 'wat als ik er naast knip' of ' wat als ik flauwval', doch de dokter houdt niet op met zijn gezeur en met bibberende handen knip je de navelstreng door. Je zoontje begint alras te bleiten als een gekeeld speenvarken. Het geluid gaat door merg en been. De dokter legt de baby vlak naast je vrouw's gezicht waardoor ze besmeurd wordt door bloed en stukjes moederkoek en meer van dat lekkers... 

“Wat een schoon kinneke!” zegt ze , terwijl de tranen over haar wangen druipen. 

Je moet bijna kotsen, het bloed, de moederkoek, de baby die vol hangt met wit spul waarvan je niet weet van waar het komt. Een verpleegster komt de baby halen om hem te wassen, zegt ze. Je gelooft het eerst niet, wat als ze hem wil verwisselen met een ander babietje? Je had dat toch eens gezien in een film, je weet maar nooit. 

Even later komt ze terug en nu ziet je zoontje er al wat beter uit ondanks zijn verrimpeld gezicht en zijn punthoofd. “Dat trekt nog weg hoor !” zegt de gynaecoloog. Dan wenst hij je proficiat en vertrekt naar de volgende werping. 

Zo is het leven van je zoon begonnen en ergens hoopte je dat je ineens bij de bevalling ook een handleiding meekreeg over hoe je je kind moet opvoeden.  

De moeilijkste taak van allemaal komt er aan. Je denkt dat je er goed aan doet om hem niet teveel te verwennen maar als je in zijn ogen kijkt kun je niet anders. Op al die jaren krijgt hij massa's autootjes, ballen, voetbalshirts waarop 'Messi' of 'Ronaldo' prijkt, nieuwe voetbalschoenen met ook een naam van een voetballer op,zonnebril, video's, DVD's, een nieuw fietsje bij zijn eerste kommunie, een game boy, een pc op zijn kamer, een teevee en meer van dat fraais. Je denkt vaak terug aan je eigen jeugd, toen je met je vijf broers één kamertje deelde, toen je speelgoed bestond uit houten blokjes, een plastieken bal en een leesboek van Tiny of Jodokus. 

“Pa ge zijt weer aan't zagen!” zegt je zoon als je hem wil vertellen over jouw jeugd. Hij zit voor zijn pc, op facebook te lullen met zijn vrienden, zijn televisie staat ook aan en hij drinkt een Red Bull, zijn sigaretten liggen binnen handbereik, net als zijn GSM ! Zestien is hij nu, jouw zoon. En hij weet alles beter! “Wij hebben nooit niks gehad!” zegt hij kwaad wanneer je ruzie met hem hebt. “Je hebt gefaald als vader en je bent niks waard!” verwijt hij je. Je slikt. Je denkt aan je eigen tirannieke vader. 

Moest jij zo iets gezegd hebben toen, dan plakte je vader je tegen de muur en kwam je enkele weken niet buiten. 

“Wij mogen nooit niks en net nu dit weekend is het het feestje van het jaar !” zegt je zoon. 

Trouwens als je hem mag geloven is het elk weekend het feestje van het jaar. Als hij binnenkomt zegt hij : “Jow “ wat goedendag betekent . Als hij gaat slapen zegt hij niks, hij blijft in zijn kamer heel de avond en vertikt het om samen met zijn ouders naar teevee te kijken. En soms als je naar je zoon kijkt vraag je je af of je hem wel goed hebt opgevoed. 

'Had ik hem niet beter wat meer koeke op zijn bakkes gegeven ?' 'Had ik hem niet beter niet zo vlug laten uitgaan?' 'Gaf ik hem te weinig raad?' 'Had ik niet beter gewacht met die computer?' 'Had ik die playstation beter niet gekocht?' 'Had ik hem niet beter wat meer gestraft?' Zulke vragen denderen als een sneltrein door je hoofd en je vraagt je af of je echt gefaald hebt. 

Je gaat in wanhoop door je haar als er weer eens problemen zijn, en je hebt al niet veel tapijt op je hoofd staan. 

 Maar toch ben je trots op je zoon als hij thuiskomt met een schitterend rapport of met zijn eerste liefje en als je dan ziet wat een knappe griet het is dan denk je ; de appel is dan toch niet zo ver van de boom gevallen dan ik dacht ! Toch wat dat liefje betreft natuurlijk... En je zoon wordt ouder en jijzelf ook natuurlijk. Je loopt al wat krommer, je hebt twee tot drie dagen nodig om te rekuperen van een feestje, je krijgt pijn aan je rug en je gewrichten, je spieren doen pijn als je enkele uren bent gaan fietsen, je hoest meer, je maag ligt vaker overhoop...en meer van dat. Je zoon komt op zekere dag naar je toe met de melding dat hij wil gaan trouwen. 'Ben je zeker ?' vraag je hem en hij knikt. 'Is zij de ware ?' zeg je en hij knikt weer terwijl hij met zijn hand alweer een sms-je verstuurt naar iemand. 

'Ben je niet te jong om al te trouwen?' hij schudt met zijn hoofd van neen. Als hij vraagt of je wil bijleggen voor het huwelijksfeest schrik je toch wel even. “En waar gaat dat dan door ?” “Hier in het dorp, en we laten een traiteur komen !” zegt hij. Je knikt, wetend dat een traiteur handen vol geld kost, geld dat jij zal mogen ophoesten natuurlijk. Maar toch betaal je het met plezier als je ziet hoe verliefd je zoon is als hij de openingsdans danst op het feest met zijn nieuwbakken vrouwtje. Een traan wordt in je ogen geboren en glijdt even later over je wang. 

Je kijkt naar je vrouw en lacht. En samen dans je even later op de tonen van 'I will always love you' en je denkt, misschien heb ik hem dan toch goed opgevoed...