Als je als Belg langer dan 90 dagen door de Verenigde Staten wil trekken, dan heb je een visum nodig.  Geen probleem dacht ik, eventjes bellen naar de Amerikaanse ambassade in Brussel. Prompt kreeg ik een audiobandje te horen dat me vertelde dat doorschakeling met een medewerker 15$ kost en dat ik visakaart en reispas moest klaarhouden. Ik schakelde mezelf door en kreeg een nederlandssprekende dame aan de lijn, die  zeer vriendelijk in eerste instantie mijn visanummer vroeg en pas daarna informeerde wat de bedoeling van mijn telefoontje was. 
Voor een visum moest ik een afspraak maken op de ambassade en een uitgebreid formulier invullen dat ze me per e-mail zou doorsturen.  Toen vroeg ze of ik alleen naar de VS zou gaan.
"Neen" zei ik, "mijn vrouw gaat ook mee"
"Aha, u bent gehuwd" constateerde ze goedkeurend. Blijkbaar was het lang geleden dat ze dergelijke uiting van vlaamse burgerzin had gehoord.
"Nee, toch niet" moest ik toegeven "maar we wonen wel samen"
Na een pijnlijke stilte was ze er terug :
"Ooh...tsja... dat kost u dan nog eens 15$ .... mag ik uw visakaartnummer nog even."
Een kwartier later belde ik trots naar mijn vrouw met de mededeling dat ik voor 30$ een afspraak voor ons beiden heb kunnen maken bij de Embassy of the United Stetes of America.
"Wanneer?" vroeg ze.
"16 februari om kwart voor tien, maar we moeten er een kwartier vroeger zijn, zonder camera's, gsm's, pakjes, boekentassen, opnametoestellen ed., maar wel met 85$ per persoon, onze reispassen en propere sokken want we moeten onze schoenen uitdoen. "
"Maar allee jongen". Een merkwaardige uitspraak voor iemand die 25 jaar jonger is dan ik, maar die zij geregeld hanteert als ik weer eens een stommiteit heb gedaan.
"Maar allee jongen, we vertrekken de 16de naar Dubai om afscheid te nemen van onze kleinzonen. Daar geraken we toch niet zonder reispassen !!"
Ze had gelijk natuurlijk en dus belde ik een kwartier later terug naar de Amerikaanse ambassade in Brussel.
Na het obligate bandje werd ik weer vriendelijk nederlandstalig doorverbonden en voor de mevrouw haar openingsvraag naar mijn visamummer kon formuleren riep ik :
"Nee, hallo.. mevrouw, ik heb al een afspraak, ik wil ze gewoon even verzetten : wij kunnen niet op die ...."
"Geen probleem" antwoordde ze lieftallig "dat kan iedereen overkomen, maar het kost u wel 15$, ... mag ik even uw visakaartnummer?"
Binnen de dertig seconden had ik een nieuwe afspraak en ik was juist aan het berekenen hoe winstgevend buitenlandse ambassades wel kunnen zijn toen het mens aan de andere kant van de lijn vroeg :
"Enne...moet er voor uw...euh uw partner ook een nieuwe afspraak gemaakt worden?"
"Vanzelfsprekend" zei ik, terwijl ik stilletjesaan nattigheid begon te voelen.
"Geen probleem"antwoordde ze "mag ik nog even uw visakaartnummer....."

Ik denk er sterk aan om in Las Vegas de eerste de beste wedding chapel binnen te springen, dat spaart me de volgende US reis toch al 30$.

15-03-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien