Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
03-06-2007
THE LAW WEST OF THE PECOS
Van de monding van de Pecosrivier westwaarts naar Langtry is maar een (Amerikaanse) boogscheut. Het dorp zelf is een zakdoek groot maar wereldberoemd door één man: Judge Roy Bean; the law west of the pecos. 't Was in zijn achtertuin aan "Dead man's Gulch" dat de westelijke arm van de Transcontinentale spoorlijn (vanuit San francisco) en de oostelijke (vanuit New Orleans) mekaar ontmoetten. Een feit dat beklonken werd met een gouden spijker die een uur later al gestolen bleek. Duizenden werkloosgeworden spoorwegarbeiders, met in hun kielzog honderden gangsters, dieven, pokeraars en vrouwen van lichte zeden, vestigden zich langs die spoorlijn, liefst op plaatsen waar de met hout gestookte lokomotieven water bijtankten. Roy Bean, die in Langtry een saloon annex biljartzaal uitbaatte en nog een oude kopie van een wetboek had liggen vanuit zijn studententijd, zag zijn kans schoon. Hij interpreteerde het wetboek op zijn manier en werd al snel berucht. Van heinde en ver bracht men (al of niet vermeende) misdadigers aan, die door hem berecht werden. Vermits hij geen gevangenis had, werden ze aan zijn bar geklonken tot hij 12 klanten in zijn saloon had. Dan deed hij zijn schort uit, benoemde een jury en sprak recht. Zware misdadigers werden opgehangen, rijke kregen een boete die hij op zak stak en arme stakkers moesten voor hem werken. Roy werd tijdens zijn leven een legende en zijn drastische rechtsspraak heeft de wetteloosheid ten westen van de Pecos letterlijk aan banden gelegd. Het saloon en het operahuis 'Jersey Lilly', zoals hij zijn woonhuis achter zijn saloon noemde, staan er nog steeds en zijn te bezichtigen. Hij was hopeloos verliefd op een Engelse actrice, Lillie Langtry; internationaal bekend als de Jersey Lilly. Zijn talloze brieven met smeekbede om haar te doen overkomen naar zijn operahouse, waren vruchteloos. Na zijn dood heeft ze het dorpje wel bezocht (dat trouwens Langtry werd genoemd naar één van de voormannen van de Pacific Railroad...) Lunchen konden we in Langtry niet, maar in een volgend dorpje Sanderson (ook weer een voormalige spoorweglegger) hadden we prijs. Peggy's café had volgens het uithangbord 'the best T-bones West of the Pecos'. Dat was trouwens het enige dat ze hadden, en als drank enkel eigen putwater met of zonder ijsblokjes en eventueel een lepeltje ijsthee in poedervorm. Maar de steaks waren subliem, met weer zo'n gele halfgesmolten vetrand errond. De 10 frieten die we erbij kregen, waren een exacte kopie van de gouden klinknagel, die volgens kwatongen door Judge Roy Bean himself gestolen was...
Del Rio ligt aan de Rio Grande en daarmee is het belangrijkste over dit stadje gezegd. Maar in de nabijheid, zo'n 25 mijl westwaards ligt het "Seminole Canyon State Park", een uitgestrekt gebied, waar de "Devil's River" en de "Pecos River" zich via diverse canyons in de Rio Grande storten. Beide rivieren hebben in de loop der eeuwen een aantal grotten uitgesleten, die ideale woonplaatsen bleken voor het Seminole volk. In deze grotten bevinden zich de oudste grottekeningen van de US ( 4000 jaar oud!). Helaas zijn ze moeilijk te bezoeken : niet alleen is de voet- en klimtocht zwaar maar in de meeste grotten mag je niet in en kan je alleen met een verrekijker genieten van de prachtige tekeningen. (Er zijn wel replica's in het visitor center) We hebben 1 tocht ondernomen, dit keer goed uitgerust en met het nodige water, vanaf onze campsite naar de monding van de Pecosrivier. Een uiterst mooie, niet te moeilijke tocht van 6,5 mijl, met op het verste punt prachtige 'pictographs" van panters, die hier nu nog voorkomen (enkel te bekijken met de verrekijker, zowel de echte als de tekeningen) Het volk, de Semonole Indianen, de makers van deze prehistorische kunstwerken, die zijn totaal verdwenen...
We reden van San Antonio langs highway 90 naar DEL RIO, toen we in een pietluttig dorp met de ambitieuze naam BRACKETVILLE een lunchpauze hielden : zelfbereide huissandwiches met sla, tomaten, een snee hesp en kaas, met voor mij daar nog een klodder "light mayo' bovenop. Lekker, fris uit de ijskast en goedkoop. Tussen twee happen door viel mijn blik op een reklamebord : " Visit the real Alamo". "Dat hebben we al gehad" zei ik tegen Dien, "wat staat dat hier te doen?' 'Maar nee, jongen," antwoordde ze, "Ze bedoelen hier de filmset, waar de film 'THE ALAMO" is opgenomen, met John Waine!"... Dat was voldoende, wij daar naartoe. En inderdaad, op de gronden van een ranch was hier heel San Antonio, Alamo incluis, nagebouwd, zoals het er in 1836 had uitgezien. De rancher had niet alleen een stuk van zijn grond ter beschikking gesteld, maar bovendien nog eens 1 miljoen dollar gesponserd, op voorwaarde dat de filmset met degelijk materiaal werd gebouwd en na de opnamem niet werd afgebroken. Goed gezien, want het geheel was echt de inkomprijs van $20 waard. Er liepen echte acteurs rond (cowboys en barmeiden) en in het saloon werd op regelmatige tijdstippen een "gunfight" opgevoerd. Helemaal echt, behalve het (nieuwe) bordje boven de bar : " NO ALCOHOL" Ik heb dan maar een "diet coke' van links naar rechts over het koperen barblad geschoven...
Een pracht van een stad, die buiten het beroemde "The Alamo" nog heel wat te bieden heeft. Het is de mooiste en veruit de populairste stad van Texas. Zuiders, warm, charmant en overzichtelijk. Het riviertje, dat langs The Alamo loopt, stroomt kronkelend door heel het centrum van de stad. Het is amper 10m breed, en langs beide zijden loopt een wandelpad (the riverwalk), volledig bebouwd met restaurantjes, cafés en terrasjes, al of niet gezegend met een Mexicaans muzikaal trio. Op regelmatige afstand zijn er schattige wandelbruggetjes, er is een openluchtteater (de rivier stroomt tussen de zitplaatsen en het podium) en er is het oude mexicaanse centrum (La Viletta), dat door kunstenaars is ingenomen.( Brol-ceramiek-brol, maar de huisjes zijn mooi in hun oorspronkelijke staat hersteld) Een uitschieter op "culinair !" gebied daarentegen mochten we niet missen. "The Rainforest Café" langs de Riverwalk. Om knotsgek van te worden. Je loopt 3 verdiepen hoog in een regenwoud rond, met stomende planten, watervallen, papegaaien en overal tussenin halfverborgen aquaria, met een volledig kleurenpalet aan tropische vissen. Maar dat is nog niet alles : overal, te pas en te onpas, zwieren er apen door de bomen (mechanische weliswaar), trommelt een gorilla op zijn borstkast en beginnen olifanten met hun oren te wapperen. Maar dat is nog niet alles : om de 10 minuten beginnen die dieren hun respectieve geluiden te produceren. Akkoord, je wordt dat gewoon, maar ik ben toch bijna gestikt in 2 grote ijsblokken uit mijn aperitief, toen er naast mijn linkeroor( = mijn goei, of beter gezegd : was mijn goei) een brulaap uit de lianen dook en luidruchtig zijn liefde begon te verklaren (wat ik goed kan begrijpen) Maar dat is nog niet alles : om de 30 minuten breekt er op alle 3 de verdiepen een tropisch onweer los ! (En ik had toch wel juist soep besteld zeker) Het wordt aardedonker, de bliksem slaat langs alle kanten in, de donder rolt door het plafond en je hoort de regendruppels roffelen op de vegetatie. Nat word je niet, t.t.z., de meeste mensen niet : ik wel. ik lepelde namelijk juist van mijn bord jungle minestrone, toen een felle bliksemflits, gevolgd door een oorverdovende donderslag mijn fragiel evenwichtsgevoel verstoorde zodat ik overstag ging en me nog net kon vasthouden aan de staart van een poema met lichtgevende ogen. Maar het euv el was gebeurd. De rode vlekken op mijn hemd misstonden niet echt in deze prachtige omgeving en toen ik even later in mijn hemdzakje voelde, constateerde ik met genoegen dat er ook bonen in de soep zaten Maar dat is nog niet alles : het eten was goed . Naast de bodem Minestrone soep aten we een gemengde bbq ; een ribeye steak, een voet ribbetjes en 6 grote shrimps, met 3 sausen (pikant, heel pikant en niet te vreten) en (weeral) fritten, ditmaal in blokken van 5 cm². Het vlees en de shrimps waren echt uitstekend, de rest was amerikaans. De hele dag gekuierd, gedronken, een museum bezocht, en als afsluiter met de lift naar de top van de "Tower of America" voor een adembenemend panorama. Terug naar de RV camping met de bus 24, tussen Afro-Amerikanen, Latijns-Amerikanen, "native" Amerikanen en enkele illegale Mexicanen. Een ervan vroeg of er in België voldoende psychiatrische opvang was, want hij wou eens op bezoek komen. Ik heb hem gerustgesteld. Onze camping is een KOA (de betere...) maar daar zijn we ondertussen niet meer zo zeker van, toch niet in het zuiden : lawaaierig, vol kinderen en pets, niet zo schilderachtig gelegen en geen al te grote sites. Geef ons maar de state parks, immens groot, stil, zuiver en eenvoudig en mooi(zowat mijn evenbeeld)
In 1718 stichtten Spaanse missionarissen "La Mision de San Antonio de Valero" en begonnen de Comache Indianen te bekeren, wat niet altijd van een leien dakje liep. Trouwens, ze zijn er nooit in geslaagd het dak op hun kerkje te leggen en moesten de hulp inroepen van een Spaans detachement, dat er een fort van maakte en het, naar zijn stad van oorsprong "El Alamo" noemde. In de loop der jaren is de missiepost/fort toch uitgegroeid tot een stadje, dat een schuilplaats werd voor de Mexicaanse vrijheidsstrijders en een (eerste) Spaans hospitaal. Tijdens de onafhankelijkheidsstrijd van Texas, in 1835, werd het door een handvol Texanen ingenomen. Maar niet voor lang : de Spanjaarden kregen versterking van de Mexixanen en met meer dan 1500 soldaten vielen ze het fort aan, dat werd verdedigd door 189 Texanen. 13 dagen en nachten lang (februari 1836) hebben die stand gehouden, zich nooit willen overgeven en zijn tot de laatste man blijven vechten. 188 man zijn gesneuveld, één, die juist voor de finale als boodschapper werd uitgestuurd om versterking te halen heeft het overleefd. De versterking kwam 3 dagen te laat... Alle 188 namen staan in brons gegoten naast een schrijn met overblijfselen (van geweren, kogels, lege kruitzakjes en enkele dagboeken) Enkele bekende gesneuvelden : Jim Bowie ; berucht messenvechter die zijn eigen mes had ontworpen en David Crocket, woudloper en scout en op dat moment kandidaat voor het gouverneursschap van Texas. "Remember The Alamo" was en is nog steeds voor iedere Amerikaan een strijdkreet van betekenis. Zoiets als "Vlamingen gedenk de Guldensporenslag" of "Walen, gedenk de 600 Franchmontezen", maar dan met iets meer overtuigde vaderlandsliefde. De missiepost/fort ligt nu in het centrum van San Antonio en wordt met respect betreden...
"Bitte einmahl Sauerkraut un einmahl Bratwurst, zwei Munich und noch ein Schwarzbrot zum mitnehmen" Als het in New Braunsfels "Hochzeit" is, dan dansen de heren in "Lederhosen" en de dames lopen erbij als "Dirndeln", de borsten fier in het witte kanten bloesje boven het zwaar aangereigde korset, afgeboord met edelweisjes. (Dat laatste enkel in Jeans dromen, ik heb enkel amerikaanse 'joggingstenukes -large en extra large - gezien) Het stadje, op een (Amerikaanse) boogscheut van San Antonio bestaat volledig uit Duitse emmigranten . Eind 19de eeuw had de Duitse baron von Braunsfels hier een enorm stuk land gekocht, waar hij trouwens zijn kasteel uit Braunsfels (Duitsland) wou heropbouwen. Dat is hem nooit gelukt, maar hij heeft wel een lading streekgenoten naar hier gebracht die hier aardig geboerd hebben (het waren trouwens boeren). Leuk is wel dat je in de straten en vooral de huizen zeer duidelijk de Duitse degelijke bouwstijl herkent. Iedereen die die min of meer op een toerist lijkt wordt hier aangesproken : "Are you German??" "Nein" zei ik "Ich bin Belgier"
Houston, Mission control... we have a lift off... Ground control to Major Tom, Ground control to Major Tom, Take your protein pills And put your helmet on....
Het Johnson Space Center in Houston is het verlengstuk van Cape Kennedy. Van zodra een shuttle gelanceerd is wordt de controle overgenomen door Houston. Ook hier staan modellen van alle mogelijke raketten die de Amerikanen ooit in de ruimte geschoten hebben, en ook hier word je met een treintje het uitgestrekte terrein opgejaagd. Maar er is wel een belangrijk verschil : hier mag je bijna overal binnen, je kan een echte ruimtemodule bekijken, het volledige ruimtelab is hier nagebouwd en er wordt uitvoerig getoond hoe astronauten gewichtloos eten, slapen, douchen, sporten en hun behoeften doen (met zuigsysteem incluis, zodat er geen faecalieën door het lab zweven). Indrukwekkend is de grote hall, waar een duplicaat staat van elke ruimtesonde, volledig uitgerust, zoals het origineel in de ruimte. Als er zich in de ruimte een probleem voordoet, wordt het hier door een ploeg ingenieurs nagespeeld en wordt er een mogelijke oplossing gezocht. De astronauten staan rechtstreeks in videocontact met de hall en hoeven reparaties enkel na te spelen. Voor één of andere Apollo-missie was deze procedure levensreddend. (Ben vergeten dewelke).
Verder is Houston een moderne stad met een ietwat verwarrend stratenpatroon en helaas tamelijk veel files. We hebben buiten de stad, in San Felipe een state park opgezocht, waar we helemaal alleen tussen de herten en de raccoons tot rust zijn gekomen. De nachtwandeling, vergezeld van duizende vuurvliegjes was verlichtend...
Texas, the lone star, grootste staat van Amerika. We doen hem van oost naar west, zo'n 1500 km, van drassig moerasland in Beaumont en Lumberton naar de woestijngebieden boven El Paso. Texas, het overgangsland van dichtbevolkte steden naar eenzame verlaten nederzettingen, van klamme warmte vol muggen naar droge zinderende lucht, stof en ratelslangen. Onze eerste stop in Texas was Village Creek, nog een uitloper van de Bayous, waar we een dag rust namen om te bekomen van het Boergondische Cajun country. Dat betekent, kleine reparaties aan onze duiventil, olieverversen, wassen en strijken enz... Vermits we in een state park stonden ; prachtig van natuur, enorme campsites, maar geen wifi, wilde ik me nog nuttiger ( ! ) maken door enkele lekkere zelfgevangen vissen op de bbq te bakken. De state park winkel had alles : een keuze uit vislijnen (heb er maar 1 gekocht), een volledige collectie aas, vliegen, wormen, insecten dobbers, haken en 75 soorten levend voeder. Enfin, je kon er alles kopen, behalve geduld. En dat was volgens insiders nu juist het enige dat ik nog niet bezat. Ondertussen al 2 dagen gevist, niets gevangen, maar we hebben nog 4 maanden, en ik ben volledig voorbereid. Spijtig dat we nu de woestijn intrekken... misschien een woestijnvis??
