Van de monding van de Pecosrivier westwaarts naar Langtry is maar een (Amerikaanse) boogscheut. Het dorp zelf is een zakdoek groot maar wereldberoemd door één man: Judge Roy Bean; the law west of the pecos.
't Was in zijn achtertuin aan "Dead man's Gulch" dat de westelijke arm van de Transcontinentale spoorlijn (vanuit San francisco) en de oostelijke (vanuit New Orleans) mekaar ontmoetten. Een feit dat beklonken werd met een gouden spijker die een uur later al gestolen bleek.
Duizenden werkloosgeworden spoorwegarbeiders, met in hun kielzog honderden gangsters, dieven, pokeraars en vrouwen van lichte zeden, vestigden zich langs die spoorlijn, liefst op plaatsen waar de met hout gestookte lokomotieven water bijtankten.
Roy Bean, die in Langtry een saloon annex biljartzaal uitbaatte en nog een oude kopie van een wetboek had liggen vanuit zijn studententijd, zag zijn kans schoon. Hij interpreteerde het wetboek op zijn manier en werd al snel berucht. Van heinde en ver bracht men (al of niet vermeende) misdadigers aan, die door hem berecht werden. Vermits hij geen gevangenis had, werden ze aan zijn bar geklonken tot hij 12 klanten in zijn saloon had. Dan deed hij zijn schort uit, benoemde een jury en sprak recht. Zware misdadigers werden opgehangen, rijke kregen een boete die hij op zak stak en arme stakkers moesten voor hem werken. Roy werd tijdens zijn leven een legende en zijn drastische rechtsspraak heeft de wetteloosheid ten westen van de Pecos letterlijk aan banden gelegd.
Het saloon en het operahuis 'Jersey Lilly', zoals hij zijn woonhuis achter zijn saloon noemde, staan er nog steeds en zijn te bezichtigen.
Hij was hopeloos verliefd op een Engelse actrice, Lillie Langtry; internationaal bekend als de Jersey Lilly. Zijn talloze brieven met smeekbede om haar te doen overkomen naar zijn operahouse, waren vruchteloos. Na zijn dood heeft ze het dorpje wel bezocht (dat trouwens Langtry werd genoemd naar één van de voormannen van de Pacific Railroad...)
Lunchen konden we in Langtry niet, maar in een volgend dorpje Sanderson (ook weer een voormalige spoorweglegger) hadden we prijs. Peggy's café had volgens het uithangbord 'the best T-bones West of the Pecos'. Dat was trouwens het enige dat ze hadden, en als drank enkel eigen putwater met of zonder ijsblokjes en eventueel een lepeltje ijsthee in poedervorm. Maar de steaks waren subliem, met weer zo'n gele halfgesmolten vetrand errond. De 10 frieten die we erbij kregen, waren een exacte kopie van de gouden klinknagel, die volgens kwatongen door Judge Roy Bean himself gestolen was...