Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
01-07-2007
HOPI
In het "Museum of The History of Arizona" vond tijdens het weekend het "7th Annual Hopi Festival" plaats. Geen toeristenattractie, maar een samenkomst van verschillende hopigemeennschappen, met hun kunstenaars, hun dansers, hun kokende squaws en hun muzikanten. De Hopi's zijn vergeleken met de extroverte Amerikaan een eerder zwijgzaam volk, en hun muziek zou dat voor mijn part ook mogen zijn. Vijf man stoten een half uur lang dezelfde schorre keelklank uit, enkel onderbroken door een onregelmatig geklop op een opgespannen dierenhuid. De dans die daarbij gepleegd werd leek sterk op de processie van Echternach, met dit verschil dat hier een boog en een rammelaar werd meegedragen, waar overigens niets mee wordt gedaan. Wij beleefden de dans van de bison en de dans voor regen. Hoe het hier nooit bisons heeft geregend is niet te begrijpen want beide dansen verschilden geen pas, laat staan een noot. Maar hun kunstwerken waren prachtig : uit cottonwood ( zeer veel voorkomemde en snelgroeiende boom, bija zo licht als balsahout) gesneden beeldjes die prachtig beschilderd waren en figuurtjes voorstelden uit het leven van de Hopi : de vogeldanser, de medicijnman, de bisondanser enz., maar te groot en te duur om mee te nemen. Ik zal thuis wel even een bisondans uitvoeren. En dan maar hopen dat het nog meer gaat regenen...
So here I've stood while wind and rain Have set the trees a sobbin' And risked my life for that damn' stage That wasn't worth the robbin' Black Bart The Po8
Black Bart was in de streek rond Flagstaff, in de periode voor de railroad een beruchte en succesvolle postkoetsovervaller, met minstens 27 geslaagde overvallen op Wells-Fargo en een hele reeks pogingen. Waarschijnlijk niet zo'n abnormaal fenomeen, ware het niet dat Bart ook dichter was en iedere overvallen postkoets beloonde met een van zijn gedichten. Hij noemde zichzelf "a po8" en ondertekende zijn gedrochten op die manier. De man is vredig en rijk gestorven en zijn naam leeft verder in het populairste restaurant van Flagstaff: "Black Bart's". Het restaurant is gespecialiseerd in lappen vlees van Amerikaans koebeesten, die groter zijn dan het bord waarop ze worden geserveerd. We kozen voor een Porterhouse van 24 oz. "One for the both of you, I guess?' vroeg de waiter en begon al te schrijven " No, no, one each" zeiden we in koor, maar , hoe overheerlijk het vlees ook was, we moesten onze toevlucht nemen tot een Amerikaanse gewoonte die we tot nu toe hadden kunnen vermijden : "a doggy bag please" . Het originele aan dit restaurant was eigenlijk dat tussen de soep en de patatten het voltallige personeel van ongeveer 15 mannen en vrouwen op het podium sprong en samen met een pianist 2- en soms driestemmige amerikaanse musicals begon te zingen. Sommigen bleven als solist op het podium, anderen bedienden al zingend ! Ongelooflijk ! Dit waren acteurs die het vak "garcon" hadden bijgeleerd en niet omgekeerd. De volgende morgen heb ik de Porterhouse steak zingend uit de koelkast gehaald. Koud was het vlees ook nog lekker.
We voelden ons alletwee een beetje slapjes gisterenavond, waarschijnlijk de warmte of te weinig gedronken of de hoogte (7500 voet) of een combinatie hiervan. Zelfs mijn - doorgaans doeltreffende - remedie voor dit ongemak; een stevige maaltijd van pekesstoemp met varkenscoteletjes en aangedikte saus, die in een kratertje ligt opgeslagen in de stoemp, hielp totaal niet. Ook een goede nachtrust en een ontbijt met fruitsap en spiegelei (met veel zout) konden ons er niet bovenop helpen en lusteloos begonnen we de checklist te overlopen die ervoor moest zorgen dat we de camping konden verlaten zonder een of andere electriciteitspaal of beerput achter onze woonwagen aan te slepen. Het ging allemaal nogal traag en futloos en om niet te veel tijd te verliezen besloten we tot een snelle hap in een hamburgertent. "Two double whoppers and two medium cokes please", Amerikaanser kan niet. En geloof het of niet, maar minder dan één uur later voelden we ons terug kiplekker, vol energie en levenslust. Nu wisten we van Coca-cola dat het oorspronkelijk een medicinaal drankje tegen slaptitudes was, maar we hadden nooit het weldoende effect durven verwachten van een vettige hamburger met méjo. Laat staan van de combinatie van coke, hamburger en lauwe frietjes die zo'n klef laagje vet achterlaten op je gehemelte. In België zijn hamburgertenten totaal overbodige eethuizen, maar niet hier ; Hamburgertenten zijn onmisbare gezondheidsinstellingen, waar de uitgedroogde, afgeleefde overstresste yank zijn hormoon- en cholestderolshot komt halen om er weer onvermoeid en mollig tegenaan te gaan. Leve de Amerikaanse gezondheidsinstellingen. Spijtig dat je d'er dik van wordt.
In Winslow stond en staat nu nog één van de betere hotels langs route 66 : La Posada. Op aanraden van een ranger hebben we het hotel bezocht en wilden er lunchen, maar daar waren we juist te laat voor. Het hotel, dat in oud Mexicaanse stijl gebouwd en bemeubeld is, bezat een zeer bizarre reeks moderne schilderijen (te koop maar onbetaalbaar voor simpele trekkers zoals wij) rond hetzelfde thema : de zelfmoord van bekende Amerikanen. Zo bv. Jacky Kennedy in haar mantelpakje van november '63, met in haar handen een speelkaart Harten Koning (K), wiens hoofd doorboord wordt door een kogel die de hersentjes doet uiteenspatten op het roze mantelpakje. Er mochten geen foto's getrokken worden, dus we hebben er stiekem maar eentje kunnen nemen : een groepsportret van bekende zelfmoordenaars aan een eindejaarsbanket, hun uitverkoren zelfmoordinstrument bij de hand (Hemingway, Marilyn Monroe, Jimmy Hendrickx en andere ons onbekende grootheden. We wachten nog even om ons zelfportret te laten maken, trouwens er is toch geen plaats in onze overvolle motorhome...
De naam klinkt indiaans en dat zou wel eens best kunnen want we rijden door Navajo en Hopi country; Hoe die mensen hun grenzen getrokken hebben is een compleet raadsel. Binnenin het Navajo deel heb je een Hopi conclaaf en daarin nog eens een Navajo kern. Heel erg is dat niet, want ik zou met de beste wil van de wereld geen Navajo kunnen aanduiden uit een hoop Hopi's. Als je je ogen halfdicht knijpt en je kijkt door de zinderende middagzon naar "Painted Desert", dan zie je een schilderij van Van Gogh in Imax : geel, groen, blauw, rood, bruin en wit, in dikke paletstrepen. "Painted Desert", met middenin het "Petrified Forest National Park", was 225 miljoen jaar geleden een uitgestrekt tropisch bos, met reusachtige bomen, grote meren en massa's dino- en andere saurussen. Het is een absoluut geologisch wonder, puur natuur, en toch lijkt het door zijn kleurschakeringen irreëel, handgeschilderd, painted. Namen als Rainbow rock, blue mesa, agate mountain zijn helemaal niet overdreven. Het vraagt een volledige dag om met je RV (of ander vervoermiddel; de max. snelheid is 45 mph) dit wonderland te doorkruisen, inbegrepen enkele korte voettochten in de brandende zon, gewapend met een fles water en een opgeladen camera. Alhoewel je zeker weet dat zoveel moois onmogelijk op de foto kan. Afwachten maar. In ieder geval, in onze herinnering en in ons hart heeft "Painted Desert" een vaste plaats veroverd....
Weer een stuk historische weg afgelegd, dit keer met onze RV. Grote delen van de route 66 zijn gewoon onbereidbaar of zodanig overgroeid dat je enkel de telfoonpalen nog ziet staan. Maar waar de 66 stadjes of dorpjes doorkruist, bestaat hij nog in al zijn glorie, met benzinestationnetjes, hamburger- en hotdogtenten en motels. We gaan hem (de 66) nog dikwijls tegenkomen vanaf nu, want de route moet zoals wij ook naar Los Angeles. In Winslow stond en staat nu nog één van de betere hotels langs route 66 : La Posada. Op aanraden van een ranger hebben we het hotel bezocht en wilden er lunchen, maar daar waren we juist te laat voor. Het hotel, dat in oud Mexicaanse stijl gebouwd en bemeubeld is, bezat een zeer bizarre reeks moderne schilderijen (te koop maar onbetaalbaar voor simpele trekkers zoals wij) rond hetzelfde thema : de zelfmoord van bekende Amerikanen. Zo bv. Jacky Kennedy in haar mantelpakje van november '63, met in haar handen een speelkaart Harten Koning (K), wiens hoofd doorboord wordt door een kogel die de hersentjes doet uiteenspatten op het roze mantelpakje. Er mochten geen foto's getrokken worden, dus we hebben er stiekum maar eentje kunnen nemen : een groepsportret van bekende zelfmoordenaars aan een banket, hun uitverkoren zelfmoordinstrument bij de hand (Hemingway, Marilyn Monroe, Jimmy Hendrickx enz..
We hadden het al dikwijls gezien op onze trektocht door Amerika: een politiewagen die met loeiende sirenes en tientallen flitsende rode en blauwe lichten de achtervolging inzet van één of andere overtreder. Op een heuvelachtige weg door Hopi Country (speed limit 65 mph) reden we 65 mph, ttz. 55 mph bergop en 75 mph bergaf. Een kaarsrechte weg en zo goed als alleen. En ineens: www-www-toeta-toeta achter ons; verblindende koplichten die aan- en uitfloepten en een flikkerende kerstboom op het dak. We wisten perfect wat we moesten doen: langzaamaan naar de kant rijden, gevarenlichten op, linkerraampje opendraaien en blijven zitten met gordel aan en handen op het stuur. 'En niet lachen', zei ik tegen Dien, die haar handen op het dashbord had gelegd. 'triestig kijken'. Twee man uit de policecar in keurig uniform, hun midden omgord met patroongordel, revolver, walkie-talkie, pepperspray en knuppel. Eén blijft achter onze kar staan; de ander stapt met John Waynepas naar mijn linkervoorruit, de hand aan de revolver. Op het koperen plaatje lezen we 'Hopi Police Sergeant ...'( een onleesbare indianennaam). 'Your drivers licence, please' ' Yes, sir', zei ik beleefd en geef hem er 2: mijn Belgisch en mijn internationaal. 'What's that?', vroeg hij lichtelijk verbaasd. Ik legde hem uit dat we Belgen waren op trektocht door de USA met belangstelling voor diverse culturen en blablabla en gaf hem als toemaatje mijn reispas. 'Be right back', zei hij en liep met mijn papieren naar zijn rood-blauw-wit flashende auto. 'We hangen eraan', zei Dien, 'hij zet ons in zijn computer'. Na 5 minuten tikwerk, kwam hij terug. 'What do I have to pay to you, Sir' vroeg ik in mijn slechtste Engels. 'Nothing, sir', antwoordde hij, 'I'll give you a warning, but please, watch the speed signs'. 'Thank you sir' zei ik ontroerd en ik meende het nog ook. Vanaf nu ga ik proberen ook bergop 65 mph te rijden...
Een kleine 100 mijl zuidwestelijk van de Mesa Verde, over de staatsgrens in Arizona, ligt de "Canyon de Chelly". Een eigenaardige naam, door de Spanjaarden toegekend aan het opperhoofd van de Navajo's ('Navahoos') die hier toen leefden.(wordt uitgesproken "d'chey") Ook hier weer dezelfde "cliff dwellings" in een canyon van 85 mijl lang, met veel rotstekeningen van de Anasazi, de Navayo's en de Hopi's. (Canyon del muerte). Alhoewel dit een National Park is, ligt het volledig in Navayo country en is niet zomaar toegankelijk. Behalve op de primitieve camping, zonder water of electriciteit, moet je voor iedere stap die je zet de toelating en begeleiding vragen van een officiële Navajo gids. Het toffe aan deze canyon is, dat hij voor het grootste gedeelte bereidbaar is in de bedding (in totaal zo'n 60 mijl) Een beetje zoals de wadi's in Dubai, Oman, Yemen en Jordanië. Je moet wel kunnen beschikken over een 4 x 4, die dan wordt bestuurd door de Navajo gids. Onze leefbak kwam dus niet in aanmerking, maar daar hadden de Navajo's iets op gevonden. Uit de US Army overschotten hadden ze enkele oude GMC trucks van 1960 gekocht (Ik heb met dergelijke bak tijdens mijn legerdienst in 1962 nog gereden !), die 6 x 6 bakken turquoos gespoten en de open laadbak voorzien van zeteltjes. Je kon voor $ 65 per persoon de canyon doorwroeten (rijden is hier ongepast) met zeer deskundige uitleg, eten (club sandwich roastbeef en een zelfgebakken soort koek van Dinant) en drinken (putwater met limonadepoeder) en dessert (meloen) Een onvergetelijke dag (en een volgende morgen bij het pijnlijk opstaan), met veel aanvullende info van een insider, veel hotsen en botsen en erg vermoeiend onder een brandende zon en wolken stof. De rotsen, die tot 400 meter soms vertikaal oprezen, werden volgens de stand van de zon en mits enige verbeelding omgetoverd tot arenden, gorilla's, spaceshuttles en de Simpsoms. Ik dacht zelfs even Dien gezien te hebben, maar ja, die zie ik in ongeveer alles tegenwoordig !
