We hadden het al dikwijls gezien op onze trektocht door Amerika: een politiewagen die met loeiende sirenes en tientallen flitsende rode en blauwe lichten de achtervolging inzet van één of andere overtreder.
Op een heuvelachtige weg door Hopi Country (speed limit 65 mph) reden we 65 mph, ttz. 55 mph bergop en 75 mph bergaf. Een kaarsrechte weg en zo goed als alleen.
En ineens: www-www-toeta-toeta achter ons; verblindende koplichten die aan- en uitfloepten en een flikkerende kerstboom op het dak.
We wisten perfect wat we moesten doen: langzaamaan naar de kant rijden, gevarenlichten op, linkerraampje opendraaien en blijven zitten met gordel aan en handen op het stuur.
'En niet lachen', zei ik tegen Dien, die haar handen op het dashbord had gelegd. 'triestig kijken'.
Twee man uit de policecar in keurig uniform, hun midden omgord met patroongordel, revolver, walkie-talkie, pepperspray en knuppel. Eén blijft achter onze kar staan; de ander stapt met John Waynepas naar mijn linkervoorruit, de hand aan de revolver. Op het koperen plaatje lezen we 'Hopi Police Sergeant ...'( een onleesbare indianennaam).
'Your drivers licence, please' ' Yes, sir', zei ik beleefd en geef hem er 2: mijn Belgisch en mijn internationaal.
'What's that?', vroeg hij lichtelijk verbaasd. Ik legde hem uit dat we Belgen waren op trektocht door de USA met belangstelling voor diverse culturen en blablabla en gaf hem als toemaatje mijn reispas.
'Be right back', zei hij en liep met mijn papieren naar zijn rood-blauw-wit flashende auto.
'We hangen eraan', zei Dien, 'hij zet ons in zijn computer'.
Na 5 minuten tikwerk, kwam hij terug.
'What do I have to pay to you, Sir' vroeg ik in mijn slechtste Engels.
'Nothing, sir', antwoordde hij, 'I'll give you a warning, but please, watch the speed signs'.
'Thank you sir' zei ik ontroerd en ik meende het nog ook.
Vanaf nu ga ik proberen ook bergop 65 mph te rijden...