November loopt op zijn eind en we zijn al 2 maand terug in België  Ondertussen hebben we kinderen en kleinkinderen in Dubai bezocht, is onze computer hersteld (en kunnen we terug in Azerty typen) hebben we ons pasgekocht appartement geschilderd en proberen we een onoverzichtelijke hoeveelheid rommel keurig in dozen te stoppen voor de nakende verhuis naar Zoersel.
Hoog tijd dus om afscheid te nemen en alle vrienden en kenissen te bedanken voor hun belangstelling in onze reisverslagen, en voor hun aanmoedigingen om toch zo regelmatig mogelijk te blijven schrijven over onze belevenissen.
Onze speciale dank gaat uit naar de vrienden die ons in Amerika hebben ontvangen : Gaëtan en Frieda in Philadelphia, Thierry en Lainie in Miami; Kathie en John in Scottsdale, Sarah en Ankur in Seattle, en last but not least Leslie en Erwan in Mountain View, San Francisco.  Zij hielpen ons hun land beter begrijpen en bezorgden ons het comfort dat een motorhome niet kan bieden.
Zeer speciaal wil ik ook Marcel en Juliette Lefevre, de ouders van Claudine,  bedanken voor de uitzonderlijke zorg die zij besteed hebben aan het behandelen van onze post, het betalen en/of doorsturen van onze rekeningen en het nauwkeurig bijhouden van onze reisverslagen.
Tot slot nog dit : ik ga deze blog nu open stellen op seniorennet.  Mochten er mensen zijn die hem lezen, bedenk dan dat de verslagen zeer snel en soms in moeilijke omstandigheden geschreven zijn.  Ik ben me ervan bewust dat er fouten in staan : dit is tenslotte geen reisgids, maar een doodgewoon reisverhaal. 
Bedankt allemaal en hopelijk tot nog eens....

06-12-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Gisteren hard op mijn tanden moeten bijten, maar toch nauwkeurig het programma gevolgd, maar vandag is onze laatste dag, er staat een auto voor de deur en er ligt nog een half eiland ongezien te wachten.  Dus op naar het westen, langs tropische palmbomen, gouden stranden en een schitterend stuk zee. Met andere woorden : identiek hetzelfde als de oostkant. Dat heb je wel meer met tropische eilanden waar je in 3 uur rond bent. Maar !!  In Hanamaulu, op de baan naar Poipu, begon nog een weg de bergen in, langs de Kuamoo road naar Wailua (vlakbij het totaal onbekende Kaumakani). "Haha" (geen hawaiaans!) zei ik., "hier liggen de Wailua Falls" en inderdaad, ze lagen er nog, met water en al.
Een late lunch in Poipu (Spagetti bolognese, eens iets anders dan varken met lijm) en tegen 16 uur plaatselijke tijd lagen we terug aan ons inmiddels al zeer vertrouwd zwembad.
We zwommen tot de zon onderging, maakten ons klaar voor het diner en wandelden daarna de volle maan tegemoet, ons hoofd gedraaid naar de zoute zeebries.
Morgen vliegen we naar huis....

25-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Ach, een beetje actie kon geen kwaad, dus schreven we ons diezelfde avond nog in voor een Hiva Pasefika Lu’au : een hawaiaans diner met folkloristische dansen, hula hula meisjes, vuurvreters en polynesische macho’s. Het geheel, met aperitief (mai-tai zoveel je wil) kostte $ 70 per persoon, maar daarvoor mocht je eindeloos aanschuiven aan een uitgebreid buffet : potten soep, dampende schotels rijst, gebraden kippen, diverse groenten , gekookte aardappelen en een soort gestoomd varkentje (*) en een uitgebreid dessertbuffet. Maar !! Wijn en sterke dranken naar believen.

(*)Een hawaiaanse specialiteit is Kalua Pig : een heel varkentje dat in een put op gloeiende stenen en bananenbladeren wordt gelegd, zijn buikje gevuld met kruiden en gloeiende stenen. De put wordt afgedekt met takken en bananenbladeren en zand. Na 6 tot 8 uur is het beestje gaar. Van de afval wordt met azijn en ti (een lokale plant)  een soort blubbersaus gemaakt die niet te vreten is.

Al bij al een dag met inhoud, : we gingen slapen met een goede kijk op de doorsnee Hawaiaan, zijn legenden, zijn tradities en zijn keuken.

Morgen rusten...

23-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Nu we toch bezig waren reden we maar ineens helemaal naar het noorden, tot waar de weg in een voetpadje overging. Prachtige landschappen, tropische bossen en mooie stranden en twee opmerkelijke grotten (een droge en een natte)

Op de terugweg hielden we halt voor een drankje aan het “Princeville Resort”, het mooiste hotel van het eiland met schitterend zicht op een ruime baai.

Volgende keer komen we naar hier....

                                       Beautiful Kaua’i (Koowahi)                                    

                                       Home of Mother Nature

                                       Maar in onze Arvie                                   

                                      Was het nog iets beter

23-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Onze eerste dag Hawa’i verliep perfect zoals gepland ; zonnebaden, zwemmen, lichte lunch, zonnebaden, slapen, lezen, zwemmen, strandwandelen, zwemmen, zonnebaden, aperitieven, lezen, diner met vis en rijst, lezen, strandwandelen, cocktails, avondwandeling, douchen, slapen. Als we dit ritme 5 dagen konden volhouden, dan zou het ook voor mijn blog een rustverlof zijn.

Helaas !

Dag 2 was een zondag en in Kapa’a stond een klein houten kerkje van de First Hawaiian Church ( Ekalesia Hawai’i Mua o Kapa’a) waar de mis werd gezongen in het Hawaiaans en het Engels. We waren er om kwart voor 10, en werden aan de voordeur uitbundig verwelkomd door de Kahu (pastor), kregen een schelpenkrans om onze hals en een tekstboek in de hand en mochten plaatsnemen in het kleine kerkje, waar vensters en deuren langs de 4 kanten wagenwijd openstonden, zodat de aangename zeebries vrij spel had.

Aan het begin van de mis liet de Kahu ons nog even rechtstaan en applaus ontvangen omdat we zo ver gekomen waren. De dienst was mooi, heel vrolijk en  kindvriendelijk. We hebben echt ons best gedaan om mee te zingen : in het hawaiaans lukte het al aardig.

Op het einde van de mis nodigde de Kahu ons allen uit om samen drank en spijs te delen. Een glaasje en een koekje konden er altijd wel in vonden wij en we volgden de kerkgangers naar een schuurtje in de tuin, naast het kerkhof. Daar stonden hele potten met soep, dampende rijst, gebraden kippen, diverse groenten, gekookte aardappelen en een soort gestoomd varkentje en een uitgebreid dessertenbuffet. Het varken smaakte wel lekker, maar de dikke blubbersaus, waarin je een stukje varken moest soppen, smaakte zoals ze eruit zag : oude behangpapierenlijm.

De drank beperkte zich tot mierzoete punch of kraanwater. ( Een mengeling was best te smaken)

Allemaal gratis en zoveel je wou !

Als ze deze formule in Vlaanderen zouden toepassen en de punch vervangen door bier, dan zouden onze kerken snel te klein zijn.

22-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Wie, zoals ik, dacht dat de Hawai’I eilanden min of meer op zwemafstand van San Francisco lagen heeft zich, samen met mij, deerlijk vergist. Zij liggen midden in de grote oceaan,  enkele speldeprikken klein,  even ver van Japan als van de US, even ver van Australie als van Rusland  en 3700 kilometer verwijderd van het dichtstbijzijnde vasteland.  Buiten Hawa’i (the big island) en Moloka’i (Father Damian from Tessenderloo) zijn de 5 andere eilandjes minder bekend en iets minder toeristisch.  Op aanraden van Leslie en Erwan kozen we voor Kaua’i (Koowahi), het meest westelijke, meest tropische, meest authentieke van de groep. Geen helicoptervluchten over canyons, geen fun racing, dual flights, surf adventures, scuba diving, inflatable raft experience, maar gewoon rusten aan een zwembad, niet moeten rijden, geen kamplaats moeten zoeken en de boeken lezen die we 6 maand ongelezen hebben meegezeuld. Dat, en niets meer wilden we als slot van ons US avontuur, als kers op de taart !

De package deal die we in Mountain view maakten bracht ons naar het Kaua’i Beach Quest Resort in Makaiwa, aan de oostkust van het eiland, vlak bij Kapa’a, samen met de hoofdstad Lihue, de enige stad met enkele winkels en restaurants. Er loopt 1 weg rond het eiland, althans dat is de bedoeling maar de noordwestelijke aansluiting bestaat nog niet. Je kan die wel op 10 uur te voet overbruggen, maar daar kwamen we ook niet voor.

In de package deal stak een gloednieuwe Pontiac compact, met volle benzinetank die je niet moet opvullen. Er zijn zo goed als geen benzinestations en je krijgt die tank niet leeggereden op 1 week.  Maar er is geen openbaar vervoer en om op restaurant te gaan moet je een auto hebben.

Het resort is ideaal gelegen, vlak aan het gouden strand, waar af en toe een monkey seal (hawaiaanse zeehond) komt zonnen. Prachtig zwembad, ideale temperatuur van water en land, dag en nacht, goeie bar met heerlijke mai-tai’s, ook dag en nacht, mijn liefje, mijn liefje, wat wil je nog meer?...

Niet veel hoop ik, maar onszelf kennende vrees ik dat we deze passieve aanpak geen 5 dagen kunnen volhouden.

We’ll see...

22-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

‘t Was 11 uur in de voormiddag toen we Mountain View binnenreden en op zoek gingen naar 100 Chetwood Drive, het huis dat Erwan en Leslie 5 jaar geleden hadden gekocht. We hielden ons hart vast, want onze ervaring met “condo’s” is dat je daar met een RV meestal niet mag, en door de laaggesnoeide bomen helemaal niet kan parkeren.  Maar Chetwood Drive was ons gunstig gezind, en na enig gewriemel, dat resulteerde in 1 afgebroken tak van een soort rubberboom, stonden we keurig voor de oprit van hun garage.

Een mooi volledig losstaand  huis, typisch Amerikaans, met zuilen, erkers, veel hoekjes en kantjes, omringd door geschoren groen.  En binnen, de gezellige drukte van een huis waarin geleefd wordt door een tof gezin met 2 kinderen. Een ruime keuken met een aparte werkblok, waar ik altijd van gedroomd heb, een Amerikaanse ijskast met diepvries, waar ik altijd van gedroomd heb en een toffe Hongaarse buurvrouw, waar ik .....

Plezierig was zeker dat alle families die in deze gemeenschap woonden ongeveer dezelfde samenstelling en ouderdom hadden, zij het van zeer uiteenlopende nationaliteiten. De meeste van deze mensen waren op een of andere manier gerelateerd met de vlakbij gelegen Silicon valley. Heel speciaal was dat Leslie een soort “Cook pool” had georganizeerd :  drie vrouwen kookten om beurten voor de drie families, binnen een bepaald budget, maar zonder het menu te bespreken. Zo aten we de eerste avond als diner een ovenschotel met kip en gebakken aardappeltjes in limoen en rozemarijn. Origineel en best smakelijk. Maar de lunch die we daarvoor mochten genieten bracht ons op slag terug naar ons culinair landje : gegratineerd witloof in hesp en kaassaus met aardappeltjes ! Mensen wat een thuiskomst !

We installeerden ons voor 2 nachten in de “master bedroom”, met badkamer en dressing, en begonnen aan de minst plezierige opdracht van deze zesmaandse : RV volledig uitpakken, interieur kuisen en krassen, plekken en gaten zo goed mogelijk verdoezelen.

Na 5 uur werken was ons rijhuisje leeg en van binnen zo goed als nieuw. De dubbele garage lag vol met 3 bergen : mee te nemen, weg te gooien en achter te laten.  En in feite was er nog een onderafdeling à onmiddellijk te consumeren : groenten, fruit, bier, wijn, chocolade en dies meer.

Ongelooflijk wat wij op die 6 maand aan hulpstukken hebben gekocht : van vleesmessen over champagneglazen naar een grote koelbox, van hakbijl over kampstoel naar strijkijzer, van spotlichten over haardroger naar pannenset, van bbq accesoires over  dekens en lakens  naar patattenstoemper. En zo kan ik nog rustig een half blad doorgaan.

Toen we klaar waren gingen we nog eventjes op kousevoeten in ons salonnetje zitten, namen in stilte afscheid en keken verbaasd rond : zo proper hadden wij ARVIE nog nooit gezien...

19-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Van Hearst Castle naar Mountain View is een hele hap, zeker als je weet dat highway 1 een slingerende smalle kustweg is, die keurig de met baaien doorspekte rotskust volgt, waardoor je gemiddelde snelheid niet veel hoger dan 30 mijl/uur komt te liggen.
Bovendien stond er nog een belangrijke activiteit op ons programma ; de beroemde "17 miles drive", ten zuiden van Frisco, ergens tussen Monterey en Carmel. Door een pijnlijke vergissing in ons navigatiesysteem maakten we er de "34 miles drive" van en ondanks het feit dat we alles dubbel zagen konden we er geen topic in herkennen. Akkoord, de villa's waren mooi, maar dat zijn die in 't Nachtegalenpark ook. De Pebble Beach golflink lag er maar verlaten bij, nu de zon verscholen zat achter enkele grijze regenwolken en van de meest gefotografeerde boom ter wereld (the Lone Cypress, met staaldraad overeind gehouden) hebben we maar 3 fotootjes getrokken, in tegenstelling tot de rij geduldig wachtenden voor ons. "Is this a line?"
Maar de dag eindigde in schoonheid.  Voor de laatste nacht in onze woonkar hadden we het "New Brighton State Park" uitgekozen, niet ver van Capitola en dat bleek een voltreffer.  Het was zeker een van de best gelegen State Parks die we ooit gezien hadden : vlak aan zee, op een klifje met trapjes naar een gouden strand. Enkele bomen hielden de wind tegen en de zon ging stralend voor ons onder.
We kookten onze laatste groenten en aardappelen, grilden het laatste stuk vlees en brandden al ons kampvuurhout op.
De laatste nacht in onze RV sliepen we apart ; Dien in het cabover-bed en ik in de slaapkamer. Misschien een vreemde manier om afscheid te nemen, maar op deze wijze konden we allebei nog eens lang- en breeduit liggen wachten tot het ruisen van de zee ons in slaap wiegde...

18-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Op 20 september 2007 , te 11 uur des morgens wordt onze trouwe dienaar ARVIE  in San Francisco ten grave gedragen.  

Bijna 6 maand lang hebben wij samen dag en nacht Amerikaanse wegen getrotseerd, dirt roads op- en afgehotst, door sneeuw, hagel, regen, wind, schroeiende zon en schurend woestijnzand gereden.

Bijna 6 maand lang hebben wij onze slide-out en luifel opengeslagen in poepchieke stadscampings, op troosteloze Walmart Parkings,  primitieve Nationale Parken,  propvolle truckstops, langs eindeloze freeways en grootse State Parks met hun fantastische vuurputten.

Bijna 6 maand lang hebben wij losgekomen latjes terug vastgenageld en/of gevezen, deuren aangehecht,  verdwaalde schroeven teruggevonden en op hun plaats geschroefd (behalve de 6 waarvan ik nog altijd niet weet waar ze vandaan komen) en 6 rollen (= 180 meter) ducktape gekleefd op rammelemde waterpijpen, losgekomen muurpanelen,  flapperende dakvensters en afbrekende TV antennes ( je vraagt je af waarom, we hebben geeneens een TV !)

Bijna 6 maand lang hebben we stront geloosd over 25 staten, verstopte afvoerbuizen doorgespoeld, kapotte wc-sluitingen vervangen en stinkend vergif in de buizen gekipt om gebetonneerde uitwerpselen ( petrified shit ) te ontbinden.

Bijna 6 maand lang zagen we de seizoenen veranderen, de sterren verschuiven , de bladeren ontluiken en de bomen bloeien. We zagen de rijpe vruchten plukken, de eerste paddestoelen uit de grond schieten en de bladeren verlangen naar de herfst.

Bijna 6 maand lang liepen we rond onze RV zoals een oude machinist rond zijn stoomloc, met een dot poetskatoen en een spuitbus WD-40, klaar om elk vastgeroest onderdeel te reanimeren !

Bijna 6 maand lang... en morgen begint de doodstrijd.  Dan rijden we naar Erwan en Leslie, mijn lieve nicht uit Mountain View (San Francisco) om onze vriend de ARVIE uit te kleden en op te baren.

Vaarwel ARVIE, je hebt het uitstekend gedaan jongen, we zijn je eeuwig dankbaar !

En trek je niks aan van die 6 vijzen,  die houden we bij als souvenir.

Yiaahoew!  Let’s ride....

18-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Amerikanen met geld, heel veel geld hebben de neiging om hun rijkdom te concretiseren door het bouwen van protserige pseudokastelen en die vol te stoppen met de meest bizarre kunst of wat daarvoor moet doorgaan.  Op onze zwerftocht doorheen Amerika werden we regelmatig geconfronteerd met dergelijke fenomenen en hebben ze obligaat en in groepjes van 10 bezocht. Bij kreten zoals “ Ooohww my God!!!... Look at thisss... Fabulous…” en andere orgastische uitlatingen bleven we doorgaans nuchter en klasseerden de verzameling eerder bij kitch dan bij kunst.

Was het nu omdat we al te lang onder US invloeden stonden of was het echt mooi, ik zou het niet weten, maar toen we “Hearst Castle” in groepjes van 10 binnenstapten, riepen we beiden in koor :”Potverdories... kijk eens aan!! ...formidabel”

WR Hearst,  was in 1930  multimiljardair (toen stond de dollar nog aan 50 Fr.), eigenaar van 30 kranten en tijdschriften, radiostations en filmstudios. Hij bouwde zijn kasteel op een stukje grond van 4000 Ha dat hij van zijn vader had ge-erfd, op de plek waar ze vroeger samen kampeerden. Heel het kasteel is opgetrokken uit dubbel gewapend beton dat de zwaarste aardbeving moet kunnen doorstaan en is daarna volledig bekleed met originele materialen, zijnde 16^e eeuws Spaans smeedwerk in de Casa del Sol,  Romeinse mozaikvloeren en Egyptische beelden van 3000 jaar oud in de Casa della Mare.  In het hoofdgebouw hangen Italiaanse en Vlaamse schilderijen en de grote eetzaal is volledig bekleed met Doornikse wandtapijten. Het Neptunus terras geeft toegang tot een zwembad in Oudgriekse stijl, omringd door zuilen.

Om plat achterover te vallen is het overdekte Romeinse zwembad, in met goud belegde Venetiaanse glazen tegels : formidabel!!

Nu komt deze opsommimg misschien ook een beetje kitcherig over, maar subliem verdeeld over de meer dan honderd kamers is dit kasteel echt een bezoek waard.

Zelfs de hamburgers die we in de Hearst bistro aten smaakten verfijnder dan het gewone spul, alsof er een laagje bladgoud in verwerkt was.  Maar dat mocht wel voor die prijs...

17-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Guido en Annemie lieten ons ietwat verweesd achter toen ze deze morgen in hun huurChrysler vertrokken naar de grote parken. We mochten van de camphost op “Circus Circus” blijven staan tot 4 uur en besteedden die tijd om doelloos rond te lopen in de plots veel te ruime RV.  Om beurten doken we de ijskast in om te voelen of de fles champagne, gul geschonken door Guido en Annemie, al koud genoeg stond om geconsummeerd te worden.

Dat gevoel van verlatenheid hadden we al eerder ervaren, toen Walter, Joke en Anouk ons moesten verlaten, maar dit was anders, sterker, omdat we maar 1 week hadden om terug op snelheid te komen, zonder, zo dachten we, nog echte topics in het verschiet.

We zijn die dag niet ver geraakt : juist terug over de Californische grens, waar het iets koeler ( een aangename 85F of 29C) was. We doken met het elan van 2 jonge Amerikaanse honymooners het bed in en hoopten dat de vijzen die Walter had verstevigd, het zouden houden.

De fles champagne werd volledig en fantasievol gebruikt.  Meer kan ik hierover niet kwijt, want Dien is een strenge censor...

15-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Geen opstoppingen of files, alhoewel die d’er in Vegas dagelijks zijn, maar een van de betere Franse restaurants : “ Le Bouchon” dat te vinden is in “The Venetian”,  een schitterend hotel-casinocomplex op de strip. Zoals ieder hotel op de strip bezit The Venetian een tiental restaurants, van fastfood over pizza naar Franse keuken, die meestal wel “top of the bill” is.

En vermits we onze vrienden/getuigen/fotografen in stijl wilden bedanken inviteerden we hen in “Le Bouchon”. We dronken champagne aan de lange bar, “le zinc”, waar Dien me moest tegenhouden om niet met de glazen te schuiven. Het diner bestond uit oesters van Maine ( een van onze eerste culinaire geneugten  in de US), Rilettes aux deux saumons,  een warm geitenkaasje op een “salade maraichere” en een “soupe a l’ognion” zoals we die vroeger rond 4 uur ’s morgens in de Halles van Parijs aten.  De keuze van het hoofdgerecht viel op kreeft ( ook weer van Maine) voor de dames, frans lam voor Guido,  en voor mij, bescheiden als ik ben,  mosselen (bouchots) met fritten. Geef toe, niet alledaags voor een Amerikaans huwelijksdiner. Als wijn dronken we een witte sauvignan blanc uit Napa en een gekoelde Pinot Noit uit Sonoma.

Het eten, het gezelschap en de entourage stonden borg voor een perfecte sfeer en voldaan wandelden we langs het “Canale Grande”, waar zingende gondeliers hun klanten onder een (kunstmatige) sterrenhemel naar hun bestemming voeren.  Dit was onze laatste nacht samen, want morgen vertrekken Guido en Annemie voor een solotrip langs de grote parken. De twee weken, waarin we samen een deel van de westkust verkenden, zijn omgevlogen, waren eigenlijk veel te kort en maken het zo goed als onmogelijk om met dezelfde intensiteit onze reis te vervolgen.

We gaan jullie missen Guido en Annemie...

14-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Ieder hotel in Las Vegas heeft minstens 1 wedding chapel en de keuze uit “Theme Weddings” is eindeloos. Je kunt het zo gek niet bedenken of het bestaat:  in een luchtballon, in een “swimming pool”  in een casino, met een koor, als cowboy, Al Capone of Elvis Presley, met of zonder gogo-girls. Er zijn zelfs verschillende “drive through wedding chapels” : je moet niet eens uitstappen.  De prijs varieert van $40 tot... eindeloos.

Nu liepen we al een hele tijd met het idee rond om op zijn Amerikaans te huwen en het feit dat Guido en Annemie graag getuigen wilden zijn van deze unieke gebeurtenis, gaf de doorslag. We kozen voor “The Little White Wedding Chapel”, niet zo little en weinig Chapel, maar wel wit, op wandelafstand van ons mobiel huwelijksbed en bekeken de mogelijkheden en... de prijzen.

Mensen die ons kennen weten dat we onvervalste romantiekers zijn, dus vielen we voor een zoetgevooisde Amerikaanse setting, met (piepschuimen) prieeltjes, bloemetjes en een zonovergoten (papieren) landschap.

Dien, die nog nooit lang-wit had gedragen koos zeer bewust voor de langste sleep die beschikbaar was en ik wou absoluut in witte smoking, met ouderwetse cravatte. De zwarte hoed die Dien graag op mijn kop wilde, heb ik kunnen afwimpelen.  We kregen heel het boeltje mee en werden met een ijsgekoelde witte stretch limo naar onze RV gebracht.

“I’ll be back in 2 hours, you guys get ready” zei de man en stoof weg in een wolk wit stof.

En dan begon het spel.  Ga naar een sauna, neem het kleinste hok en trek daar een trouwkleed aan met een sleep van 3 meter en een “garter” om de rechterbil (een kousenband die af en toe eens moet getoond worden, maar ik heb er nog niets van gezien) terwijl er naast je iemand een smoking probeert om te hangen met spannende cravatte en lakee schoenen. Zo ongeveer stonden we in onze voorhuwelijkse bus, toen Guido en Annemie binnenkwamen, beladen met kadootjes voor zichzelf en het thuisfront en zich als fotograferende getuigen toch ook ietwat wilden fatsoeneren.  Ik ben half aangekleed buiten gaan staan. Het was 39 graden C in de schaduw, maar een pak frisser dan binnen.

We waren tijdig klaar voor de show van 5 uur (PM uiteraard) en 10 minuten ervoor kwam de witte stretch ons oppikken.

Een half uur later waren er 24 staatsieportretten getrokken, hadden we enkele keren “I do” geantwoord en werden we voor God en de volledige zaal (Guido en Annemie) man en vrouw.

Maar alle gekheid op een stokje, het was toch een innig moment toen de “ministrel” zei : “And now,  You may kiss the bride”...

14-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

‘t Was niet omdat we alles in de US  al gezien hadden dat we voor een tweede keer Las Vegas binnen reden en onze kar parkeerden  op de vertrouwde KOA van “Circus Circus”.  Nee, ook niet omdat we verslaafde pokerspelers waren geworden.  Maar hier, in Las Vegas stond voor Guido en Annemie een huurwagen klaar,  die hen op een uitgestippelde route langs de grote parken (Grand Canyon, Zion, Bryce ...) tot Los Angeles zou brengen.

Als geroutineerde gidsen begeleidden we hen langs de Strip, die met een temperatuur van 100 graden F merkelijk koeler was dan tijdens ons eerste bezoek.  De speeltafels werden aandachtig bestudeerd, maar ongemoeid gelaten en de grote honger dreef ons naar het buffetrestaurant van “Circus Circus”. Je kon hier voor $13.99 zoveel eten en (non alkoholisch) drinken als je wilde en dat leek ons een veel betere investering.

We liepen langs de slingers dranghekken aan de ingang naar de zo goed als lege zaal tot aan het bordje “Wait here to be seated”, waar we werden opgevangen door 110 kilo’s hormonenvlees in slagroen uniform met walkie-talkie.

“ Attention, attention yellow flag” zei ze terwijl ze de walkie-talkie half in haar omvangrijke mond stak : “ four comin’ in for yellow flag. D’you copy?”

Het gekraak dat daarop volgde was blijkbaar gunstig, want ze bekeek ons lachend door haar thermopan-brilletje en wees naar de 17 rijen lege tafels. En warempel, ergens helemaal achteraan in de zaal stond haar tweelingzuster enthousiast te zwaaien met een gele vlag op een stokje. Daar, en nergens anders moesten  we ons melden, een kleine 300 meter van het dichtstbijzijnde buffet.

Maar eerlijk is eerlijk, het eten was goed!  Magistrale blokken roastbeef, hespen en gebraden kalkoenen met of zonder stuffing, kon je combineren met een uitgebreide keuze groenten, pasta of mashed potatoes, zonder dat de gravy, die in emmers stond te pruttelen, werd opgedrongen. Een degelijke maaltijd, mooi afgerond met een zelfgecombineerd ijsje en doorgespoeld met diet Coke.

We waren te laat thuis om te gaan zwemmen, en dat was maar goed ook. Ons ma zei altijd dat ik 2 uur moest wachten na het eten.

In dit geval zou dat wel 4 uur geweest zijn....

13-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

“Ik kwam, ik zag en ik paste my aan” was de strijdkreet waarmee Guido zijn “Far West” exploratie  tegemoet ging. De metamorfose van verzorgde gentleman naar ongegeneerde cowboy werd gretig geassisteerd door Annemie en Dien en was na enkele dagen reeds duidelijk merkbaar.  Zijn toch al zuinig begroeide schedel onderging een drastische haircut, die de zon vrije toegang verleende, en onder unanieme  druk van zijn medereizigers liet Guido zijn baard staan. ’t Was even doorbijten de eerste dagen, vooral voor ons, maar geleidelijk ontwikkelde er zich een  gefatsoeneerde begroeing, die hem het stoere uiterlijk van een succesvolle rancher bezorgde.  Zijn zongetaande huid en de ongestreken, alsmaar valer wordende T-shirts pasten perfect in dit beeld.

Maar het was vooral zijn stijl, zijn manier van handelen die ons ontzag inboezemde. Met een moeilijk te omschrijven flair, een mix van James Dean uit Giant en John Wayne uit The Alamo, beleefde hij zijn privee western, met ons als figuranten.

De wijze waarop hij onze RV bereed, door hoge bergpassen, wijdse prairies en drukke main streets, kon je best vergelijken met het temmen van een wilde mustang.  Het stuur was zijn lasso en zijn voet de sporen waarmee hij zijn Jolly Jumper  naar de mustangs (in alle kleuren en meestal convertible) leidde.

En als hij ’s avonds, bezweet en bestoft, met 1 enkele lucifer een kampvuur deed branden,  en zich er tevreden naast vleidde,  dan voelden wij ons allemaal veilig en voldaan...

Lady Annemie bleef bij deze gedaanteverwisseling onverstoorbaar de liefdevolle Dame (met hoofdletter), de eerste stoppelbaarddag niet meegerekend.  Zij genoot met klasse van het woeste landschap,  de dagelijkse bergtocht naar haar bedstee, de weelderige slaatjes met of zonder fruit, de lekkere eitjes en de New York sirloin steaks.  Zij had iets van July Andrews uit The sound of Music, toen ze zingend onder de Giant Sequoia’s liep  en met enige weemoed dacht aan haar (ex)collega’s, die op dergelijke momenten moesten werken om haar riant pensioen te betalen.

Geen enkele omstandigheid kon haar kalmte verstoren.  Zelfs ik, met mijn luidruchtige boertigheid kon haar sereniteit niet breken. Dat konden alleen maar haar wespen, die ze blijkbaar nog niet volledig onder controle had.  Hoe ze die beesten heeft meegebracht is ons nog steeds een raadsel. 5 volle maanden lang hebben we 24 staten doorkruist : geen wespje gezien.

Annemie zet zich neer, in de bossen, op de heide, in slow- of fastfoodtenten  en daar zijn ze, verliefd zoemend rond haar hoofd. Tot in de woestijn toe, waar de vogels gebakken uit de lucht vallen, fladderen de wespen haar vrolijk tegemoet. En geloof het of niet, ik kon er verschillende van herkennen ; het zijn verdorie stalkers !

Maar ik begrijp het volkomen : wie zou er nu niet graag bij Lady Annemie zijn.

The cowboy and the Lady, we zullen ze missen  op het moeilijkste traject van deze 6 maanden : de laatste week.

13-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

In tegenstelling tot Coastal Redwood Sequoia’s groeien Giant Sequoia’s op grotere hoogten, tot max. 6000 voet. En vermits Vesalia nogal laaggelegen langs route 99 lag (’t moet niet altijd 66 zijn) betekende deze uitstap nog maar eens een zware klim.  Eerst doorheen uitgestrekte wijngaarden en  daarna achtereenvolgens langs appelsien-, citroen- en limoenplantages.  De beklimming vroeg het uiterste van man en paard, en blijkbaar ook van de passagiers. We moesten verschillende keren langs de kant van de weg gaan staan om kleine misselijkheden te behandelen. Toen we dan uiteindelijk aangepast waren aan het scherpe bochtenwerk op grote hoogte, werden we tegengehouden door een “flagman”; in dit geval een rangerdame in volle uitrusting plus een stopvlag en een witte helm, die keurig afstak tegen haar donkergroen uniform met rangerster.

“Roadworks ahead” zei ze glimlachend, en of we eventjes een uurtje wilden wachten.  De roadworkers werken 1 uur als gekken, schuiven dan al het materiaal tegen de rotswand en gaan een uur in de schaduw liggen puffen om op krachten te komen.

Maar we hebben ons doel bereikt : het visitor center, met klein museum, en de aanzet van enkele wandelingen langs de oudste en grootste levende organismen op deze planeet. Net voor de deur stond trouwens al een eerste exemplaar, de “Sentinel” genaamd ; een boom met een stam van 6,35 meter doormeter en net even hoog als de boerentoren.  Maar niet gewanhoopt : hij is nog maar 1600 jaar oud en nog in volle groei.  De ‘Sentinel” stond echt aan de ingang van het grootste Giant Sequoiawoud ter wereld en liet ons als nietige mieren wandelen door een bos waarvan de meeste bomen stukken boven de 1000 jaar oud waren. Giant Sequoia’a zijn (volgens mij) mooier dan de neefjes van de kust. Ze zijn roder van bast, hebben een zachtere kurk, staan niet zo dicht opeengepakt en hebben geen mist nodig om te overleven. Ze staan dikwijls rond vochtige weilanden, die voldoende ruimte laten om de bomen in volle glorie te aanschouwen.

“General Sherman’s Tree” stond bovenaan en overschouwde zijn leger. Hij is het alleroudste en grootste levend organisme ter wereld, met een diameter van 12 meter en een gewicht van 10 miljoen kilo. Hij is een kleine 3000 jaar oud en groeit ieder jaar nog 1 centimeter!  Waw!

We lieten enkele rillingen langs onze rug glijden, namen eerbiedig een paar nietszeggende foto’s en trokken ons terug.

Tijdens de afdaling mocht ik meteen doorrijden aan de “construction works” en dat was maar goed ook, want ik kon toch niet meer stoppen. Maar daar hebben mijn passagiers niks van gemerkt, die waren ondertussen al uitgeteld....

12-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

We konden onmogelijk afscheid nemen van Yosemite zonder een bezoek te brengen aan Glacier Point : een schitterend uitzichtpunt, 1000 meter loodrecht boven de vallei, en recht tegenover de Half Dome, met zijn 2 beroemde watervallen, die nummer 5 staan op de wereldranglijst van grootste watervallen. Die eretitel zal dan wel in de lente uitgereikt geweest zijn, want nu waren het, weliswaar zeer mooie, maar nogal povere stralen die de diepte indoken.

We reden daarvoor vanuit “Crane Flats” een doodlopende weg van 30 mijl op en af, met Guido zichtbaar genietend van het bochtenwerk. De dames hielden hun hart vast en ik sliep de slaap der onschuldigen...

Maar Guido had de smaak te pakken en reed van Glacier Point in 1 ruk door naar Vesalia, waar we op een KOA na lange tijd terug aanknoopten met stroom, water en kaka-put, maar de wifi was tijdelijk onbruikbaar.

Vesalia was goed voor onze derde “oil change”, we zaten al over de 15.000 mijl!!

Bovendien was het een strategisch uitgangspunt voor de topic van morgen : het “Giant Sequoia National Park”.

Maar eerst nog twee “Giant King’s Cut Rib Eye Steaks” (een kleine 5 cm dik!) en gegrilde courgetten op de bbq, weelderig omringd door een “Annemie special salad bowl”.

Volgens mij moeten we dringend terug naar Napa, want de wijn verdampt hier razendsnel....

11-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Samen met Grand Canyon village en het graf van de Kennedy’s, is Yosemite village het drukst bezochte stuk Amerika. Dat wisten we, maar naief als we waren, dachten we dat John met de baseballpet ondertussen weer terug zou werken of studeren.

Dat bleek niet zo. De 6 campgrounds die Yosemite valley rijk was, waren allemaal “full”. We werden op een reservelijst ingeschreven, kregen nummer 19 en mochten stipt om 3 uur terugkomen voor de verdeling van de niet opgedaagde reserveringen. Voldoende tijd voor een wandeling, een bezoek aan het Visitor Center en een lunch met “Half Dome” en “El Capitan” sandwiches met coke. Ik offerde me op om tegen 3 uur naar de site-uitreiking te gaan, Guido en Annemie namen de free shuttle en bezochten diverse viewpoints en Dien, die ondertussen al aardig vertrouwd was met de Amerikaanse gezondheidsinstellingen, bezocht de plaatselijke kliniek om haar duim te laten bekijken die al geruime tijd pijn deed.

Mijn aktie was teleurstellend : er waren 14 sites en ik was nummer 19, dus geen plaats, maar wel een doorverwijzing naar “Crane Flats”, een andere primitieve camground 50 mijl verder de bergen in, maar nog steeds in het park.

Dien had meer succes : de verpleegster nam een RX, de dokter hield eventjes haar hand vast, verklaarde dat er niks mis mee was en  rekende daarvoor $307 (een kleine 10.000 oude Belgische Franken)

Guido en Annemie daarentegen waren zeer tevreden van hun uitstap. Ze hadden veel gezien en weinig uitgegeven.

"Crane Flats" viel als camping erg mee, alhoewel er geen enkele kraanvogel te zien was  en het bovendien helemaal niet plat was : we moesten al onze wielbruggen gebruiken om niet uit ons bed te vallen.
Maar de stilte was oorstrelend (!?) en de sterrenhemel helderder dan ooit....

10-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

De ingang van Yosemite National Park lag maar 13 mijl van Lee Vining vandaan, maar wel een kleine 5000 voet hoger en dat liet zich al snel merken aan de steile klim, de scherpe haarspeldbochten en de diepe ravijnen.  Ook aan Dien trouwens, met 1 hand klemvast rond de armleuning, de andere even klemvast rond een  strip Touristil.

Het panorama mocht er anders weer zijn:  Yosemite bezit zonder enige twijfel de giant sequoia’s onder de rotsen : monumentaal, indrukwekkend, iets te groot voor onze foto’s, loodrecht afgekapt en gepolijst door de gletsjers uit Ice Age I en Ice Age II. (III heb ik nog niet gezien)

Ruw bekeken kan je Yosemite opdelen in twee landschappen :  de vallei, gevormd door de Yosemite en de Merced rivers, die mekaar ontmoeten in Yosemite village en  daar zorgen voor een van de meest spectaculaire vergezichten ter wereld : the half dome, een koepelvormige rots, die meer dan 1000 meter loodrecht oprijst uit de vallei en iets verder, El Capitan, nog zo’n gevaarte.  Het zijn de grootste granietrotsen ter wereld en erg in trek bij fanatieke bergbeklimmers, omwille van hun gladde wanden.

Deel twee bestaat uit de omringende bergen die je over moet om in of uit de vallei te komen. We kozen als ingang de Tioga pass (9950 voet of 3.485 meter) en sloegen onze tenten op langsheen de Tuolumne meadows (uitgestrekte bergweiden op 3.000 meter) op een primitieve campside zonder stroom, water of kaka-afvoer, maar met ruimte voor houthakken en kampvuur.

’t Was nog vroeg in de namiddag en we zagen een flinke wandeling wel zitten. Bovendien, zo vertelden de rangers, had je aan de “Soda Springs” veel kans om beren te zien, want die hielden rond zonsondergang van een frisse  slok bronwater. En vermits we, buiten het neurotisch koppel bruine beren in de Yellowstone zoo, nog geen wilde beren hadden ontmoet, en dit het laatste stuk “bear country” op deze reis was,  moesten we niet lang nadenken.

Maar hoe aanlokkelijk het soda water ook was, de beren hadden geen dorst.  Een mogelijke verklaring kon gezocht worden in het feit dat het plots was beginnen regenen. En dat was nog niks : terwijl de grijze wolken laag boven onze hoofden scheerden, en de donder alom echode tegen de bergwand, ging de regen over in hagel, groter dan gepeulde erwten (en die zijn hier groter dan bij ons).

En daar liepen we dan, onbeschermd voor de pijnlijke hagelbollen, door de  Tuolumne bergweiden : Guido met zijn piratendoek om het hoofd, Annemie en ik, de lastdragers, met onze rugzakken op onze kop en Dientje met blote beentjes en Tevaatjes in een plastiek regenzeiltje.

Ergens achter mij, onder de bescherming van de Douglas sparren, zag ik 2 beren op hun knieen slaan van de slappe lach.  Gelukkig hadden ze geen fototoestel bij...

09-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

William Body was een goudzoeker die ervan overtuigd was dat er door de "High Sierra Mountains" winstgevende goudaders  moesten lopen, Hij claimde een stuk land en begon samen met een twintigtal gelukzoekers als een mol mijnschachten  te graven. Ze bouwden enkele barakken en noemden die Bodie. Toen ze in 1859 op een belangrijke goudader stootten, groeide hun nederzetting op 11 maand van 20 naar 10.000 man, gamblers, dieven en hoeren inbegrepen. Dagelijks waren er revolver- en andere gevechten en de lijkbidder deed gouden zaken.
Bodie ontwikkelde zich tot de meest succesrijke goudmijn van de US die tot vlak voor de Tweede Wereldoorlog actief bleef. Daarna kwam het verval en nu is Bodie een van de vele "Ghost towns" . Californie maakte er een State Historic Park van en vermits het op onze weg lag vereerden we het dorp met een bezoek, in de stille hoop onder een losse steen een "gold nugget" te vinden.
Helaas, stof, verweerd hout, saloons zonder drank,  een kerk waar alles van enige waarde gestolen was, boarding houses zonder bereidwillige dames, een kleine gevangenis die zelden heeft gediend, want de meeste klanten werden meteen opgehangen en verschillende zagerijen waarvan de eigenaars gegarandeerd stinkend rijk werden, want er moesten honderden km mijngangen ondersteund worden.
Maar geen goud, de "miners" kwamen als een sprinkhanenplaag en lieten niets achter. Enkel hun barakken en ons gevoel van ontzag voor het harde en gevaarlijke leven dat de inwoners van Bodie hebben gekend...

08-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien