Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
12-09-2007
GIANT SEQUOIA NATIONAL PARK
In tegenstelling tot Coastal Redwood Sequoias groeien Giant Sequoias op grotere hoogten, tot max. 6000 voet. En vermits Vesalia nogal laaggelegen langs route 99 lag (t moet niet altijd 66 zijn) betekende deze uitstap nog maar eens een zware klim.Eerst doorheen uitgestrekte wijngaarden endaarna achtereenvolgens langs appelsien-, citroen- en limoenplantages.De beklimming vroeg het uiterste van man en paard, en blijkbaar ook van de passagiers. We moesten verschillende keren langs de kant van de weg gaan staan om kleine misselijkheden te behandelen. Toen we dan uiteindelijk aangepast waren aan het scherpe bochtenwerk op grote hoogte, werden we tegengehouden door een flagman; in dit geval een rangerdame in volle uitrusting plus een stopvlag en een witte helm, die keurig afstak tegen haar donkergroen uniform met rangerster.
Roadworks ahead zei ze glimlachend, en of we eventjes een uurtje wilden wachten.De roadworkers werken 1 uur als gekken, schuiven dan al het materiaal tegen de rotswand en gaan een uur in de schaduw liggen puffen om op krachten te komen.
Maar we hebben ons doel bereikt : het visitor center, met klein museum, en de aanzet van enkele wandelingen langs de oudste en grootste levende organismen op deze planeet. Net voor de deur stond trouwens al een eerste exemplaar, de Sentinel genaamd ; een boom met een stam van 6,35 meter doormeter en net even hoog als de boerentoren.Maar niet gewanhoopt : hij is nog maar 1600 jaar oud en nog in volle groei.De Sentinel stond echt aan de ingang van het grootste Giant Sequoiawoud ter wereld en liet ons als nietige mieren wandelen door een bos waarvan de meeste bomen stukken boven de 1000 jaar oud waren. Giant Sequoiaa zijn (volgens mij) mooier dan de neefjes van de kust. Ze zijn roder van bast, hebben een zachtere kurk, staan niet zo dicht opeengepakt en hebben geen mist nodig om te overleven. Ze staan dikwijls rond vochtige weilanden, die voldoende ruimte laten om de bomen in volle glorie te aanschouwen.
General Shermans Tree stond bovenaan en overschouwde zijn leger. Hij is het alleroudste en grootste levend organisme ter wereld, met een diameter van 12 meter en een gewicht van 10 miljoen kilo. Hij is een kleine 3000 jaar oud en groeit ieder jaar nog 1 centimeter!Waw!
We lieten enkele rillingen langs onze rug glijden, namen eerbiedig een paar nietszeggende fotos en trokken ons terug.
Tijdens de afdaling mocht ik meteen doorrijden aan de construction works en dat was maar goed ook, want ik kon toch niet meer stoppen. Maar daar hebben mijn passagiers niks van gemerkt, die waren ondertussen al uitgeteld....
We konden onmogelijk afscheid nemen van Yosemite zonder een bezoek te brengen aan Glacier Point : een schitterend uitzichtpunt, 1000 meter loodrecht boven de vallei, en recht tegenover de Half Dome, met zijn 2 beroemde watervallen, die nummer 5 staan op de wereldranglijst van grootste watervallen. Die eretitel zal dan wel in de lente uitgereikt geweest zijn, want nu waren het, weliswaar zeer mooie, maar nogal povere stralen die de diepte indoken.
We reden daarvoor vanuit Crane Flats een doodlopende weg van 30 mijl op en af, met Guido zichtbaar genietend van het bochtenwerk. De dames hielden hun hart vast en ik sliep de slaap der onschuldigen...
Maar Guido had de smaak te pakken en reed van Glacier Point in 1 ruk door naar Vesalia, waar we op een KOA na lange tijd terug aanknoopten met stroom, water en kaka-put, maar de wifi was tijdelijk onbruikbaar.
Vesalia was goed voor onze derde oil change, we zaten al over de 15.000 mijl!!
Bovendien was het een strategisch uitgangspunt voor de topic van morgen : het Giant Sequoia National Park.
Maar eerst nog twee Giant Kings Cut Rib Eye Steaks (een kleine 5 cm dik!) en gegrilde courgetten op de bbq, weelderig omringd door een Annemie special salad bowl.
Volgens mij moeten we dringend terug naar Napa, want de wijn verdampt hier razendsnel....
Samen met Grand Canyon village en het graf van de Kennedys, is Yosemite village het drukst bezochte stuk Amerika. Dat wisten we, maar naief als we waren, dachten we dat John met de baseballpet ondertussen weer terug zou werken of studeren.
Dat bleek niet zo. De 6 campgrounds die Yosemite valley rijk was, waren allemaal full. We werden op een reservelijst ingeschreven, kregen nummer 19 en mochten stipt om 3 uur terugkomen voor de verdeling van de niet opgedaagde reserveringen. Voldoende tijd voor een wandeling, een bezoek aan het Visitor Center en een lunch met Half Dome en El Capitan sandwiches met coke. Ik offerde me op om tegen 3 uur naar de site-uitreiking te gaan, Guido en Annemie namen de free shuttle en bezochten diverse viewpoints en Dien, die ondertussen al aardig vertrouwd was met de Amerikaanse gezondheidsinstellingen, bezocht de plaatselijke kliniek om haar duim te laten bekijken die al geruime tijd pijn deed.
Mijn aktie was teleurstellend : er waren 14 sites en ik was nummer 19, dus geen plaats, maar wel een doorverwijzing naar Crane Flats, een andere primitieve camground 50 mijl verder de bergen in, maar nog steeds in het park.
Dien had meer succes : de verpleegster nam een RX, de dokter hield eventjes haar hand vast, verklaarde dat er niks mis mee was enrekende daarvoor $307 (een kleine 10.000 oude Belgische Franken)
Guido en Annemie daarentegen waren zeer tevreden van hun uitstap. Ze hadden veel gezien en weinig uitgegeven.
"Crane Flats" viel als camping erg mee, alhoewel er geen enkele kraanvogel te zien was en het bovendien helemaal niet plat was : we moesten al onze wielbruggen gebruiken om niet uit ons bed te vallen. Maar de stilte was oorstrelend (!?) en de sterrenhemel helderder dan ooit....
De ingang van Yosemite National Park lag maar 13 mijl van Lee Vining vandaan, maar wel een kleine 5000 voet hoger en dat liet zich al snel merken aan de steile klim, de scherpe haarspeldbochten en de diepe ravijnen.Ook aan Dien trouwens, met 1 hand klemvast rond de armleuning, de andere even klemvast rond eenstrip Touristil.
Het panorama mocht er anders weer zijn:Yosemite bezit zonder enige twijfel de giant sequoias onder de rotsen : monumentaal, indrukwekkend, iets te groot voor onze fotos, loodrecht afgekapt en gepolijst door de gletsjers uit Ice Age I en Ice Age II. (III heb ik nog niet gezien)
Ruw bekeken kan je Yosemite opdelen in twee landschappen :de vallei, gevormd door de Yosemite en de Merced rivers, die mekaar ontmoeten in Yosemite village endaar zorgen voor een van de meest spectaculaire vergezichten ter wereld : the half dome, een koepelvormige rots, die meer dan 1000 meter loodrecht oprijst uit de vallei en iets verder, El Capitan, nog zon gevaarte.Het zijn de grootste granietrotsen ter wereld en erg in trek bij fanatieke bergbeklimmers, omwille van hun gladde wanden.
Deel twee bestaat uit de omringende bergen die je over moet om in of uit de vallei te komen. We kozen als ingang de Tioga pass (9950 voet of 3.485 meter) en sloegen onze tenten op langsheen de Tuolumne meadows (uitgestrekte bergweiden op 3.000 meter) op een primitieve campside zonder stroom, water of kaka-afvoer, maar met ruimte voor houthakken en kampvuur.
t Was nog vroeg in de namiddag en we zagen een flinke wandeling wel zitten. Bovendien, zo vertelden de rangers, had je aan de Soda Springs veel kans om beren te zien, want die hielden rond zonsondergang van een frisseslok bronwater. En vermits we, buiten het neurotisch koppel bruine beren in de Yellowstone zoo, nog geen wilde beren hadden ontmoet, en dit het laatste stuk bear country op deze reis was,moesten we niet lang nadenken.
Maar hoe aanlokkelijk het soda water ook was, de beren hadden geen dorst.Een mogelijke verklaring kon gezocht worden in het feit dat het plots was beginnen regenen. En dat was nog niks : terwijl de grijze wolken laag boven onze hoofden scheerden, en de donder alom echode tegen de bergwand, ging de regen over in hagel, groter dan gepeulde erwten (en die zijn hier groter dan bij ons).
En daar liepen we dan, onbeschermd voor de pijnlijke hagelbollen, door deTuolumne bergweiden : Guido met zijn piratendoek om het hoofd, Annemie en ik, de lastdragers, met onze rugzakken op onze kop en Dientje met blote beentjes en Tevaatjes in een plastiek regenzeiltje.
Ergens achter mij, onder de bescherming van de Douglas sparren, zag ik 2 beren op hun knieen slaan van de slappe lach.Gelukkig hadden ze geen fototoestel bij...
William Body was een goudzoeker die ervan overtuigd was dat er door de "High Sierra Mountains" winstgevende goudaders moesten lopen, Hij claimde een stuk land en begon samen met een twintigtal gelukzoekers als een mol mijnschachten te graven. Ze bouwden enkele barakken en noemden die Bodie. Toen ze in 1859 op een belangrijke goudader stootten, groeide hun nederzetting op 11 maand van 20 naar 10.000 man, gamblers, dieven en hoeren inbegrepen. Dagelijks waren er revolver- en andere gevechten en de lijkbidder deed gouden zaken. Bodie ontwikkelde zich tot de meest succesrijke goudmijn van de US die tot vlak voor de Tweede Wereldoorlog actief bleef. Daarna kwam het verval en nu is Bodie een van de vele "Ghost towns" . Californie maakte er een State Historic Park van en vermits het op onze weg lag vereerden we het dorp met een bezoek, in de stille hoop onder een losse steen een "gold nugget" te vinden. Helaas, stof, verweerd hout, saloons zonder drank, een kerk waar alles van enige waarde gestolen was, boarding houses zonder bereidwillige dames, een kleine gevangenis die zelden heeft gediend, want de meeste klanten werden meteen opgehangen en verschillende zagerijen waarvan de eigenaars gegarandeerd stinkend rijk werden, want er moesten honderden km mijngangen ondersteund worden. Maar geen goud, de "miners" kwamen als een sprinkhanenplaag en lieten niets achter. Enkel hun barakken en ons gevoel van ontzag voor het harde en gevaarlijke leven dat de inwoners van Bodie hebben gekend...
Gemakshalve kleef ik 2 dagen aan mekaar. Twee dagen, twee bekende meren, een zoet, het andere zout. Vanuit de wijnvalleien stegen we oostwaarts naar Lake Tahoe, een kristalhelder zoetwatermeer op 6300 voet boven de zeespiegel, 22 mijl lang en 12 mijl breed. Het meer is sinds 1870 een zeer geliefd vakantie- en recreatieoord voor de superrijken, die er enorme houten villa's bouwden voor zichzelf en hun elitaire gasten. De meest vermaarde villa's, die stuk voor stuk omringd zijn door prachtige tuinen die uitzicht bieden op het meer, zijn niet meer bewoond maar nog volledig ingericht en staan model voor het luxeleventje dat er begin de 20ste eeuw werd geleid. We selecteerden er enkele (The Pope estate - The Baldwin estate), wandelden onder de sequoia's die tot op het strand stonden en schoten een paar honderd foto's, waarvan er waarschijnlijk weer 80 gedeleted moeten worden. Emerald bay doet denken aan een Noorse fjord, niet in het minst omdat een rijke dame met noorse inslag er "Vikingholm Castle" had laten neerzetten. Een zwaar stenen gebouw, volledig ingericht met meubels en huisgerief, door de dame persoonlijk in Noorwegen en Zweden gecollecteerd. De wandeltocht van 2 km naar beneden en vooral 2 km terug naar boven was de eerste gemeenschappelijke test (met Guido en Annemie) die met glans werd afgewerkt. Meer nummer 2 was stukken interessanter. Vanuit Lake Tahoe reden we zuidwaarts, richting Yosemite National Park en kwamen in Lee Vining langs Mono Lake (Indiaans voor vliegenmeer) Mono Lake is een terminaal meer, wat niet betekent dat het op sterven na door is, maar dat het door geen enkele rivier gevoed wordt. Het water komt van de regen en smeltsneeuw, die samen met diverse mineralen in het meer terecht komt. Het meer is 5 keer zouter dan zeewater, waarin enkel een minuskuul soort garnaaltjes overleeft. Op de bodem van het meer borrelen tal van zoetwaterbronnetjes, die door een scheikundige reaktie kalkzuilen doen onstaan. En vermits het peil van het meer door verdamping stilaan zakt, komen die Tufa (zoutpilaren) aan de oppervlakte. We bleven hangen in Lee Vining; vonden een camground vlakbij het meer en droomden van zoutpilaren en de losbandige vrouw van Lot. De volgende ochtend huurden we een motorboot en voeren 2 uur rond tussen onaardse witte zuilen op een bed van miljarden garnaaltjes en borrelende bronnetjes. Schitterend gewoon!! En weer schoten we een paar honderd foto's, waarvan we...... inderdaad.
Hoofdstad van Californie, en zoals iedere hoofdstad van een staat bezit Sacramento een Capitol. Zoals alle capitolen van de US zag dit er ook een beetje uit als een huwelijkstaart, waar bovenaan het suikeren koppel vervangen is door een halve bol met een amerikaanse vlag op.Dien en ik hadden er al ettelijke op ons palmeres staan ( capitolen bedoel ik), maar voor Guido en Annemie was dit een premiere. Na de obligate controle en scanning dwaalden we door de cleane gangen en luisterden in de senaat naar een hartstochtelijk pleidooi over de polluerende uitlaatgassen van zware trucks. Opmerkelijk was wel dat 1 oude senator van het bonte gezelschap aandachtig luisterde, de anderen stonden in een kringetje moppen te vertellen, enkelen lazen hun krant en de meesten sliepen. Helemaal vooraan zat een heel dik exemplaar luidruchtig een gifgroene ijsco af te likken. Politiekers zijn over heel de wereld dezelfden...
Terminator Arnold was in huis, maar we mochten zijn bureel niet binnen : er was een receptie aan de gang en we hadden geen invitatie.
Verder was er in Sacramento geen fluit te zien,behalve een leuk terrasje over de kathedraal, waar we ons in de schaduw tegoed deden aan een geroosterde panini van een 10tal cm dik.
Gek toch dat Californie prachtige steden heeft zoals San Francisco of Los Angeles of San Diego. En dan maken ze een omhooggevallen dorp hoofdstad. Rare jongens die Amerikanen...
We stonden op met Jef Van Uytsels s morgens word ik wakker met een houten kop, een ideaal uitgangspunt om een proeverij door de Napavallei te plannen.De vallei ligt, zoals gezegd achter een bergrug, die de vochtige zeelucht tegenhoudt. Niet onbelangrijk zo zeggen ze in Napa -want dat is een voordeel voor de kwaliteit van onze druiven.
Vanuit de Botha-Napa State Park Campground reden we richting St Helena , zeer doelbewust naar de Castillo di Amorosa een Italiaans kasteel uit de 12de eeuw, dat door een Toscaniefanaat werd ontworpen en gebouwd.De man werkte eraan van 1996 tot 2005. Het kasteel in pure fantasie, met 12de eeuwse kapel vol pseudo-oude muurschilderingen en nieuwe sprinklerinstallatie, prachtige ridderzaal met wine tasting en sprinklerinstallatie en indrukwekkende wijnkelder met eiken vaten en sprinklerinstallatie. Zijn droom heeft hem uiteindelijk 220 miljoen dollars gekost, en dat is duidelijk te merken aan de prijzen van zijn wijnen. Een simpele tasting kostte $10, eengoeie $25 en de flessen gingen tot $115 voor een Cabernet Sauvignon. Volgens de baas en bouwer van het kasteel, die passend gekleed in blauw hawaishirt en rode golfbroek in de ridderzaal stond, was dit de beste Cabernet Sauvignon ter wereld.
En awel hee, da kost na goe zain se, noa het darde gloske (de Guido mocht raie en de madamme hodde genoeg) voundde kik dadoek
Dinges... euh... beu, beu... Beringer was oek goe manne, allemol rooie wain seg, mor duur!, nie te doeng zoe duur!!
Zqiwenqnders nog oqn de:::: q,ping bloegh:::: ,,qrk,,qzen ,,q^pma&ô l^k,pi:::::=:
De Sonomavallei ligt het dichtst aan zee en wordt door een bergrug gescheiden van de Napavallei. Niet onbelangrijk, want die bergrug houdt de vochtige en koelere zeelucht in Sonoma en dat - zeggen ze in Sonoma - is een voordeel voor de kwaliteit van onze druiven.
Onze Sonoma tasting begon (gewoon op het gevoel) bij VIANSA WINERIES, een domein met Toscaanse allures, romeinse tuinen en afgeboord met cypressen en een bronzen poort.We werden allercharmanst begeleid door onze proeverij van 5 wijnen ; 3 rode ( Merlot, Pinot Noir en Cabernet Sauvignon) en 2 witte (Chardonnay en Sauvignon Blanc) Een tasting kost $5 per persoon, wat achteraf nog heel schappelijk bleek te zijn. Bij aankoop van een partij wijn wordt dat bedrag uiteraard in mindering gebracht. De prijs van een fles lag tussen de $25 en de $75... No shit !!
We kozenMerlot als winnaar van de proeverij, met Pinot Noit als close second, kochten 2 kazen en gingen in een prieeltje onze schoofzak doorspoelen met plat water. Ik wil hierbij graag opmerken dat ik mezelf als BOB had aangeboden en ik heb ernstige pogingen ondernomen om de wijn, na het walsen , in de spuwbak te deponeren. Ik ben er trouwens trots op dat het me verschillende keren is gelukt.
MAYO FAMILY WINERYleek ons iets meer beursvriendelijk, maar na het betalen van $10 voor 6 wijnsoorten...awel,kz kz kzagpersies de prais niechoeniemier, alleena...
Den otto reej formidoabel, persies vanzellef nor euh euh dinges... sjattou sainjean.
Kzei teige die garson, doesse mor allevaif int...euh... int sellefde glaoske en dernoa weitteket niechoe niemier...
Zqiwenqnders nog oqn de:::: q,ping bloegh:::: ,,qrk,,qzen ,,q^pma&ô l^k,pi:::::=:
Geen klein bier, die wineries. Er zijn zowat overal in Californie wijnvelden, maar de twee belangrijkste zijn Sonoma en Napa. Het zijn twee langgerekte valleien, die evenwijdig naast mekaar van zuid naar noord lopen. De zuidkant ligt iets ten noordoosten van Frisco en begint bij de stadjes Sonoma en Napa.We wisten helemaal niet wat we konden verwachten en de speculaties liepen nogal uiteen. Een beetje zoals in Duitsland, met wijnranken langs de flanken van de rivieren dacht Anne-Mie die zopas een Rijnse wijnexcursie achter de rug had.
Uitgestrekte wijngaarden met een kasteel in het midden, zoals in Bordeaux vond Guido, zijn ruime wijnkelder indachtig.
Volgens mij kleine wijnboeren, met wijnproeverijen in de kelder tussen de vaten, zoals in den Elzas zei Dien, die hoopte op Gewuerztramineren Pinot Gris.
Ik droom van wijnheuveltjes met hier en daar een molentje vond ik, maar stiekem dacht ik aan de Moulin Rouge en de blote kostuums.
We hadden allemaal gelijk (behalve ik) en allemaal ongelijk. Voor ons ontplooide zich een Toscaans landschap met zwaarbeladen wijnranken, pompeuze oprijlanen en moderne kastelen achter hoge palmbomen. Prachtig aangelegde tuinen met schaduwrijke terrassen en klaterende fonteintjes omringden koele wine tasting zalen die zeer rijkelijk waren opgesmukt. Je kon er de fijnste kazen, de puurste californische olijfolie van eerste koude persing proeven, echte rieten pic-nicmanden met zilveren bestek of gouden wijnstoppen kopen ; kortom, het rook er naar wijn en dollars, veel dollars, ook de wine tasting, want Californian Wines are big business....
If you dont respect the rules, you go to prison. If you dont respect the rules in prison, you go to Alcatraz
Dit omschrijft perfect de reputatie die Alcatraz als gevangenis voor de allerzwaarste criminelen betekende. De gevangenis waar ontsnappen onmogelijk was (alhoewel het 1 keer gelukt is, maar de man werd de volgende dag terug opgepikt, zwaar beschadigd en onderkoeld), omwille van het koude water vol draaikolken en de zware mist die er regelmatig over het water hangt.
Maar wij hadden prachtig weer, toen we met ons gevieren(Guido, Annemie en wij twee) per boot werden overgebracht naar de lijzijde van het eiland en de helling naar de ontvangsthal opliepen,net zoals Al Capone, Machine gun Kelly, the Birdman en een resem andere gangsters en moordenaars dat voor ons hadden gedaan.
En toch, geloof me of niet, de eerste aanblik had een sterk Isola Bella gehalte. Een eiland in de zon,Italiaans-Mexikaanse gebouwtjes, omzoomd met bloemetjes en dennebomen, het blauwe water van de baai, doorspekt met oploevende zeilboten en kleurige motorjachten en dan... de unieke skyline van Frisco langs de ene en de Golden Gatebrug langs de andere kant.Op het vasteland betalen ze miljoenen dollars voor een appartementje aan de waterfront.
Alcatraz (Isla de Alcatraz = Pelikaaneiland) kreeg van de Spanjaarden deze naam, alhoewel er nooit 1 pelikaan op het eiland is geraakt. De pelikanen wisten beter en zaten op Treasure Island in veel rustiger water te vissen. Een verwaarloosbare Spaanse vergissing. De rots werd voor het eerst in gebruik genomen rond 1850, door het leger dat er een fort bouwde met kanonnen alom, ter bescherming van de stad en de oorlogsvloot. Het fort heeft nooit dienst gedaan en was niet erg efficient. Om de San Franciscanen van de doelmatigheid van het fort te overtuigen verankerden ze een oude driemaster op een paar honderd voet van het fort en beschoten het ding met volle kracht. Na 2 uur hebben ze een soldaat met explosieven en roeiboothet schip laten opblazen : geen enkel schot had doel getroffen.Dit betekende het einde van het fort en de verwaarlozing van alle gebouwen ( kazerne voor de soldaten, oefenterrein, kwartieren voor de officieren en hun dames, theatertje, kerkje, bakkerij en moestuinen) Tot iemand in 1933 op het idee kwam om de gevaarlijkste misdadigers uit alle US gevangenissen hier te centraliseren. En ook dan weer was het eiland volledig self supporting : de kazerne werd gevangenis, de officiersverblijven werden woningen voor de bewakers met familie, er kwam een klein schooltje en de rest werd opgeknapt. Dat is zo gebleven tot 1963 toen men tot de ontdekking kwam dat het onderhoud veel te veel kostte, niet in het minst omdat er 1 bewaker per 4 gevangenen nodig was.
Dit alles en veel meer werd boeiend verteld door een rangeres, die de nadruk legde op de uitstekende kwaliteit van het voedsel, dat voor alle eilandbewoners hetzelfde was.
Ik dacht nog, this must be heaven maar dat ging snel over toen we de cellen bezochten : 2 op 3 meter, houten tafeltje van 50 cm, brits vlak naast de brilloze wc-pot met presenteerblad. Je kreeg licht als je braaf was en door je tralies zag je uit op vensters met ondoorzichtig glas en muren waar het vocht afdroop.
Onze RV zag er eindelijk eens groot en luxueus uit deze avond en blij sloeg ik de wc-bril toe, terwijl ik de coastal sequoia rook door het openstaande venster...
Petaluma is volgens amerikaanse normen een boogscheut van Frisco verwijderd en bezit een KOA camping, die we absoluut nodig hadden om onze mobiele vuilkar ontvankelijk te maken voor gasten : immers, Guido en Annemie zouden op 2 september in Frisco Airport aankomen om ons 14 dagen te vergezellen. Zaterdag 1 september werd dus "grote kuisdag". Toen we 's avonds het resultaat van ons geploeter bewonderden, ontdekten we dat we met een witte RV met blinkende wieldoppen reden , hadden we 5 verloren gewaande kledingsstukken teruggevonden, 4 van de 10 verdwaalde schroeven met succes terug kunnen plaatsen en 6 grote vuilzakken gedumpt. Wie Frisco kent weet dat het onmogelijk is om daar met een RV te rijden : hellingen van 20%, en op ieder kruispunt een fameuze knak in de weg. Dus : een huurwagen. Toevallig was maandag 3 september een feestdag : "Labour day" ; het allerlaatste zomerweekend dat iedere Amerikaan naar buiten lokt. Overal speciale condities en we kregen een "Jeep" te pakken voor 3 dagen (zat - zon - maan) voor $ 73, unlimited mileage. Perfect om Guido en Anne-Mie met bagage af te halen en rond te rijden door de stijle straten. Tijdens 1 van onze kuisbreaks belden we ook eventjes naar Leslie, mijn nichtje dat hier al 7 jaar woont met man en ondertussen 2 schattige dochtertjes ( Maelle drie jaar - Axelle 7 weken) en spraken af voor een zondagse stadswandeling en een vroeg diner in de French Quarter, want rond 8 uur 's avonds moesten we Guiddo en Anne-Mie ophalen aan de luchthaven. De planning zag er uitstekend uit...
De maitre bracht ons in keurige smoking naar een romantisch tafeltje, met zicht op de ondergaande zon en op een zeilboot, die vastzat op een zandbank en met de afgaande tij alsmaar schuiner kwam te liggen. Champagne uit Sonoma, en een "aimus bush' (amuse bouche) van wilde zalm en zure room, opgediend door Peppi en Kokki zoals we ze al direkt benoemden. Onze kelner had namelijk een stageaire op sleeptouw, die geen handbreed van hem week. Ze liepen in ganzepas door de zaal, 1 arm op de rug, de andere gebogen met een smetteloos wit serviette eroverheen. Amuse-ant. Garnalencocktail als voorgerecht, warm, met versgefriteerde garnalen op een bedje gemengde sla en 3 aparte sausjes : heerlijk ! En als hoofdgerecht "the royal bjullabess" (bouillabaise royale) met mosselen uit de baai, 5 soorten vis, bekroond met een halve kreeft. Lekker, met een warm krokant broodje en echte franse boter. De wijn was een Napa Sauvignan blanc met lichte eikgeur en een afdronk van wilde frambozen. We vlogen door de 3 bochten naar onze stalplaats... buiten een overlopende raccoon heb ik niets geraakt... denk ik.
50 mijl ten noorden van San Francisco, langs de kronkelende kustlijn van Noord-Californie, ligt Bodega Bay. Een lieflijk beschermde baai, waar onze weg 100 meter hoog rond kronkelde, met prachtig zicht op het laaggelegen vissersdorpje. Een postkaart zonder meer en zeker een stop waard. We vonden er een motel met RV park in de tuin, en stalden er ons ijzeren ros. Langs een wandelweg door pijnbomen liepen we naar beneden, langs het vissersdorpje, dat - hoe kan het anders - nogal sterk naar vis rook. Dat vonden trouwens de tientallen meeuwen ook, die zich gulzig verdrongen rond enkele vissersboten die ijverig ingewanden uit pas gevangen vis overboord kieperden. Vlakbij was 1 visrestaurant, maar dat lieten we aan de meeuwen en we klommem moedig langs de andere kant van de baai naar boven. En daar was het : een schitterend hotel, met annex een toprestaurant met visspecialiteiten. Vanuit het restaurant had je een schitterend zicht op de baai, en door een zijvenster kon je op 300 meter onze RV zien staan. We hadden 2 uur gewandeld om een restaurant te ontdekken vlakbij onze voordeur, want het lag op dezelfde weg die kronkelend rond de baai liep. We reserveerden een tafeltje tegen zonsondergang en ik zei fier tegen de maitre d'hotel : " Nice to find a restaurant at walking distance, our RV is just around the corner" " That's right" antwoordde hij "but please don't walk the drive way, it's suicide. Take your RV to dine out" Dat was weer een staaltje van overdreven amerikaanse voorzichtigheid dachten we, terwijl we te voet langs de weg de paar honderd meter naar onze RV wilden overbruggen, Mensenlief !! De weg was 3 haarspeldbochten lang, met langs de ene kant een rotsmuur en langs de andere kant een ravijn, zonder enig spoor van een voetpad. Enkel 10 cm achter een volle witte lijn. De eerste bocht hadden we bijna prijs ; een pickup vloog door de bocht, op de witte lijn en kon ons nog net - luid toeterend - ontwijken. Versteend bleven we op de rand van de afgrond staan, tot we absoluut niets meer hoorden en liepen dan zo snel we konden de bocht door. Russische roulette langs de amerikaanse westkust !! Na het douchen hebben we onze rijdende kraam terug ingepakt (slide-in, electriciteit - water - kaka - luifel - grondmatje enz...) en zijn rustig door de 3 bochten naar het restaurant gereden. Er mochten nog maar eens enkele Belgen te voet gaan. Het restaurant had valet parking, maar ik heb het "all by myself" gedaan.
Vanuit het Humboldt Redwoods State Park langs de Avenue of the Giants naar zee, richting Fort Bragg en Mendocino.Een wonderlijke ervaring : de avenue is een smalle kronkelende weg los door de onmetelijke bossen, volledig ingekapseld door de grootste bomen ter wereld. En zeggen dat bijna 90% van de redwoodbossen gekapt is door de houtindustrie en dat zij nu nog verschillende bossen in eigendom hebben.Maar ze komen meer en meer onder druk te staan.
Het noordelijk deel van Californie is zeer dun bevolkt en bestaat, naast de redwoodbossen, uit vulkanisch gebergte en drogere stukken prairie. De kust is fascinerend en route 101, die erlangs loopt is een van de mooiste scenic drives die we gezien hebben.Helemaal onamerikaans : smal, met veel haarspeldbochten, zonder bruggen, maar iedere baai mee landinwaarts volgend en overal viewpoints. Op elk van die uitzichten sprongen wij onvervaard uit onze praalwagen, onze verrekijkers in aanslag, Dien met haar vogelboek onder de arm ( Field guide to the Birds of North America), en speurden naar loszwemmend wild. En ze hebben ze allemaal ontmoet.De robben, zeer dichtbij in kalm baaiwater, nieuwsgierig kijkend met ogen als verrekijkers naar ons, turend door onze verrekijkers. De zeeleeuwen, lui liggend op een zandbank en kwaad brullend naar het opkomende water. Duikende zee-otters die rugzwemmend een schelp kraken tegen een steen die ze op hun buik hebben gelegd. Daartussen ontelbare bruinepelikanen, aalscholvers en meeuwen die wachten op een stukje visafval.
Hoog daarboven een eenzame zee-arend (osprey) en in de verte zwemt een spuitende familie walvissen voorbij.
Je zou zo denken : na 3 dagen en 2 nachten midden tussen de Redwoods staan, wandelen, slapen, eten en dies meer, kun je geen boom meer zien. En op bepaalde momenten is dat wel zo, vooral als je een trektocht van enkele uren onderneemt in een National Forest, waar geen enkele boom wordt geveld. Het is er duister, vochtig en er groeien enkel maar reuzevarens op de grond en vogels hoor en zie je niet ; veel te hoog. Maar niet zo in het "Humboldt Redwood State Park": er zijn hogere plekken waar minder redwoods staan en er zijn kale plekken door omgevallen kanjers, die er altijd wel een paar in hun val meesleuren. Het bos is lichter, je kan de bomen beter bewonderen in hun groeizucht naar zon en op de grond ligt een tapijt van bodembedekkers : een soort reuzeklaver en verschillende varieteiten varens. Dit bos staat beschreven als het mooiste ter wereld en wie zijn wij om daaraan te twijfelen. We hebben ons er uitgeleefd, hebben er geslapen en zijn met pijn in ons hart (en onze nek) vertrokken. De zee riep...
Wie zei dat ook weer? Archimedes? In ieder geval, hier hadden enkele houthakkers het ook gevonden. Bossen vol redwood sequoias ; de grootste stammen ter wereld, hout dat niet brandt, dat niet wordt aangetast door insecten, dat ijzersterk is en toch gemakkelijk te bewerken. Een rivier die door de bossen stroomt en het hout kan meevoeren tot aan de monding. Daar bouwden ze een stoomzagerij en noemden hun nederzetting Eureka! Tegenwoordig is Eureka een leuk stadje, met houthaven en nog heel veel huizen die dateren uit de heroische houthakkerstijd, uiteraard allemaal gebouwd in kostbare redwood sequoia En Eureka is niet alleen : spoedig werden er nog "company towns" gesticht, waar alleen maar werkers en familie van de houtbedrijven woonden, zoals Scotttia, met prachtige huizen en theaters.... allemaal in redwood sequoia. Het hout was erg in trek, niet alleen in Amerika, maar over heel de wereld. Hier, waar de bossen bij manier van spreken in de achtertuin stonden, kan je het zo gek niet bedenken, of het werd uit redwood sequoia gemaakt, en dan nog liefst uit 1 enkel stuk stam. Enkele voorbeeldjes --->
Nu is 2000 jaar niet niks, maar altijd levend is enigszins overdreven. Alhoewel :
Een CS heeft geen diepe, maar wel wijdvertakte wortels. Als er iets misloopt met de boom, en wat kan er zo allemaal niet mislopen op 2000 jaar, dan groeien er vanuit de wortels nieuwe scheuten, die hun hele verdere leven gebruik maken van de oude wortels en daardoor veel sneller groeien dan het zaadje, dat helemaal op zijn eigen is aangewezen. Dus, generatie op generatie groeit op dezelfde wortels en heeft dezelfde genen, Heel dikwijls zie je in een cirkel een 6-tal CS staan, ondertussen ook al op kathedraalgrootte, mooi rond de verweerde stam van de vader/moederboom.Een uniek stilleven.
De CS groeit enkel en alleen op de 500 km lange kuststrook van Oregon en Californie, tot ongeveer 30 km diep landinwaarts, Een volwassen boom heeft een zo constant mogelijke temperatuur en2000 liter water per dag (!!) nodig om gezond te kunnen leven. De nabijheid van de zee is onontbeerlijk : de westenwinden zijn warm en vochtig in de winter en koel in de zomer. Als het te warm wordt verdampt het zeewater en drijft er een dichte mist over het woud die de boom mee aan zijn 2000 liter helpt.Practisch iedere zomerdag hangt er een mistlaag over dit deel van de kust, die je gemakkelijk kan ontwijken door een stuk landinwaarts of bergopwaarts te rijden. Maar na de middag, als de temperatuur iets begint te zakken, krijg je paradijselijke toestanden, met zonovergoten rotskusten, verlaten zandstrandjes en de CS als beschermreus op wandelafstand.
Toevallig is dat ook het moment dat we onze eerste frisse neus halen na een uitgebreide brunch....
We hebben deze wagen maar laten voorgaan, onze airco was te hoog, maar Dien paste nog goed.
*Sequoia sempervirens Of Coastal Sequoia (CS)
