Samen met Grand Canyon village en het graf van de Kennedy’s, is Yosemite village het drukst bezochte stuk Amerika. Dat wisten we, maar naief als we waren, dachten we dat John met de baseballpet ondertussen weer terug zou werken of studeren.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dat bleek niet zo. De 6 campgrounds die Yosemite valley rijk was, waren allemaal “full”. We werden op een reservelijst ingeschreven, kregen nummer 19 en mochten stipt om 3 uur terugkomen voor de verdeling van de niet opgedaagde reserveringen. Voldoende tijd voor een wandeling, een bezoek aan het Visitor Center en een lunch met “Half Dome” en “El Capitan” sandwiches met coke. Ik offerde me op om tegen 3 uur naar de site-uitreiking te gaan, Guido en Annemie namen de free shuttle en bezochten diverse viewpoints en Dien, die ondertussen al aardig vertrouwd was met de Amerikaanse gezondheidsinstellingen, bezocht de plaatselijke kliniek om haar duim te laten bekijken die al geruime tijd pijn deed.

Mijn aktie was teleurstellend : er waren 14 sites en ik was nummer 19, dus geen plaats, maar wel een doorverwijzing naar “Crane Flats”, een andere primitieve camground 50 mijl verder de bergen in, maar nog steeds in het park.

Dien had meer succes : de verpleegster nam een RX, de dokter hield eventjes haar hand vast, verklaarde dat er niks mis mee was en  rekende daarvoor $307 (een kleine 10.000 oude Belgische Franken)

Guido en Annemie daarentegen waren zeer tevreden van hun uitstap. Ze hadden veel gezien en weinig uitgegeven.

"Crane Flats" viel als camping erg mee, alhoewel er geen enkele kraanvogel te zien was  en het bovendien helemaal niet plat was : we moesten al onze wielbruggen gebruiken om niet uit ons bed te vallen.
Maar de stilte was oorstrelend (!?) en de sterrenhemel helderder dan ooit....