Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
19-08-2007
PORTLAND
Rozenstad noemt Portland zichzelf en er staan inderdaad op ieder stuk groen dat de stadonderhoudt, en dat zijn er nogal wat, geurende rozen in volle bloei. Middelgrote stad met nogal wat clochards in de portieken, die blijkbaar allemaal naar een laat feest waren geweest, want ze sliepen nog. Portland is ook de stad waar de wineries hun verkoopskantoren hebben en dat merk je ook aan het aantal wine bars met Antwerps aandoende terrasjes. ( Nee, ik moet nog rijden)
Dit weekend werd Portland bezet door Indiers, die met duizenden het Pioneer Courthouse Square bezetten met eettentjes, dansnummers en voordrachten. We hebben niet kunnen uitmaken wat de aanleiding van hun jolijt juist was. We hebben het gevraagd, maar de enige reaktie was een vriendelijk losbollig hoofdgeschud en een verlegen glimlach.
De bedoeling van ons Portlandbezoek was het PAM (Portland Museum of Art) waar volgens onze vrienden werken van hedendaagse Amerikaanse kunstenaars hangen ( Andrew en zoon Jamie Wyeth, Warhol, e.a.). Nu was daar toch wel een tijdelijke tentoonstelling over de schilderkunst in de (Zuidelijke) Nederlanden tijdens de Gouden eeuw, met als hoogtepunt een verzamelingvan Rembrandts meesterwerken (buiten de Nachtwacht). We gingen er even doorlopen, maar zijn er blijven hangen tot sluitingstijd. Heel mooi, om fier op te zijn.
We sloten Portland af met een diner en ville op een blues festival : weelderig oversauste roastbeeflapjes op gebakken rijst en mini hamburgertjes op toastjes. Best te eten als je in beide gevallen de zoete saus kon dumpen. De pepsi maakte het geheel al zoet genoeg. In de festivaltent, waar overigens fantastisch gitaarwerk werd geleverd, kon je bier krijgen, maar daar mocht je dan weer niet eten.
Rare jongens die Amerikanen...
Op het Champoegh State Park, waar we laat die avond aankwamen hebben we dat euvel met Belgische bieren en een handenvol vers geplukte braambessen bezworen.
De Columbia rivier is tevens de grens tussen Washington en Oregon : dus wash out WA andhere we come OR, We staken de rivier overen kwamen in de regen Warrenton binnen gereden, een dorp van niks, dat stonk naar de vis. Maar koppig bleven we de kustlijn volgen, zuidwaarts naar de prachtige zandstranden van Oregon.Maar de regen bleef ons achtervolgen en als troost kozen we een luxe KOA (met overdekt zwembad, sauna en hot tub), waar we nog steeds in de regen ons fort opstelden en een baaldag inlasten. Dat betekent : losse vijzen bijeen keren en proberen te ontdekken waar ze uitgevallen zijn; piepende onderdelen smeren (aanvankelijk deed ik dat met virgin olijfolie, maar sinds het bezoek van Walter doe ik dat professioneel met WD-40, een wondermiddel!) ; vuile was sorteren en wassen, strijken ; bier- en wijnkelder oprommelen en inventariseren; blog bijwerken, e-mails schrijven, soepjes klaarmaken (brocolli prei tomaat) en telefoons plegen en constateren hoeveel we weer boven budget zitten.Allemaal in de regen, alhoewel ik moet toegeven dat die in Oregon iets warmer aanvoelt dan in Washington.En dan is het hartverwarmendom zien hoe naast ons een jong koppeltje van ongeveer 125 kilo per stuk druipend ligt te worstelen om hun twee persoonstentje op te stellen (voor ieder eentje uiteraard) met bbq(1 voor beiden).
Toen we de volgende morgen opstonden was de regen over en het koppel, buiten twee bumps in het terrein, verdwenen...
Ik wil de zee zien zei Dien, half zichtbaar in de mist. En daar zat iets in : niet dat we de bergen moe waren, maar we houden nu eenmaal van afwisseling, dus trokken we westwaarts, pikten de Columbia River op en volgden die naar zijn monding. Dat hadden voor ons ook Lewis & Clark gedaan,de illustere ontdekkingsreizigers die op een klein jaar van St Louis over de Missouri en de Columbia de Stille Oceaan hadden bereikt.Niet dat je zoiets zou vergeten, want om de 2 mijl staat hier een historic marker langs de weg, die wel een of ander vermeldenswaardig feit over de expeditieleden verheerlijkt. En plots :
Ocian (sic) in view! O! The joy!zei Lewis tegen Clark terwijl ze mekaar in de armen vielen.Na 4.200 mijl en ontelbare avonturen hadden ze hun doel bereikt. Op het uiterste puntje land bouwden ze eenkamp, dat ze algauw moesten versterken tot fort om horden beren buiten te houden die hun voedsel kwamen stelen.
De kaap, waar hun fort stond, noemt Cape disappointment en die naam intrigeerde ons dermate dat we erheen reden. Het was nu een memorial state park, met campside, prachtig gelegen maar zonder beren. Toen we er in de namiddag aankwamen regende het. Geen thunderstorm, maar gewoon, Belgische regen, gezapig maar continu, s avonds, s nachts en heel de volgende dag.Van een disappointment gesproken.
Lewis en Clark bleven hier 106 dagen om uit te rusten, voedsel te vergaren, vis te drogen en zeewater te koken om zout op te slaan. Wij bleven 1 nacht, aten 2 lichtgekookte eitjes met toast en trapten het af ( en wij hadden 13.000 mijl afgelegd).
Toch nog even langs de zoveelste Lewis en Clark historic marker :
Uit hun dagboek :
Of the 106 days we spent at the fort, it rained every day but 12, and the men suffered from colds, influenza, rheumatism and other aliments that the captains treated. Clothing rotted and fleas infected the blankets and hides of the bedding to such a degree, that a full nights sleep was often impossible.
Dat is de naam van het Mount Rainier Visitor Centre op 1900 meter. Het lag wel in de zon, maar de top was omsluierd met een dik wolkenpak.Alhoewel het paradijs voor ons part wel iets warmer mocht zijn was de naam toch niet slecht gekozen ; op de 4 sneeuwvrije maanden ontstaan hier bloemtapijten op lichtglooiende alpenweiden, die ons regelmatig deden uitkijken naar lachende Milkakoeien met een beiaardbel rond hun nek.Maar buiten berggeiten, geelbuikmarmotten en toeristen viel er geen wild te bespeuren.Behalve de natuur natuurlijk, die was ontzettend wild. We kozen voor het Nisqually gletsjer trail,een niet te moeilijke wandeling die ons dichtbij de grootste gletsjer van Mount Rainier bracht, langsheen bebloemde alpenweiden en kabbelende bergriviertjes, waar in stilstaande poeltjes duizende dikkopjes rondzwommen, op zoek naar hun pootjes.Een sprookjeswandeling was het, met op de achtergrond Julie Andrews en The sound of Music.
De gletsjer zelf was indrukwekkend : ons pad eindigde op een natuurlijk balkon, waar je de gletsjer (in ons geval) uit de wolken zag komen.We stonden op 1,4 km van de voet vandaan en een 60 meter hoger.Tot in 1980 kon je op deze plek (met gids) door de blauwe ijsgrotten van degletsjer wandelen.Toch is dit niet aan het global warming effect te wijten, want deze gletsjer groeit nog. Dat moest blijken uit het melkwitte water dat aan de voet van de gletsjer een rivier vormt en lager een meer (white waters). Het wit wordt veroorzaakt door het schuren van in het ijs gevangen rolstenen op harde rotsen.De stenen verpulveren en geven een soort plaaster af dat het water wit kleurt.Wij, de specialisten, noemen het gewoon glacierflour.
We sliepen aan de voet van de berg, in Cougar Rock National Camp Ground en gingen vroeg opstaan in de hoop de top nog eens deftig te mogen aanschouwen. Toen ik de volgende morgen, kwik zoals steeds, uit ons hok sprong viel ik precies in de gletsjerbloem... maar t was mist.
Vorig jaar november was nat en uitzonderlijk warm.In plaats van sneeuw viel er enorm veel regen.Hoog in de gletsjer zijn daardoor merenontstaan, die op een gegeven moment zoveel water bevatten, dat een deel van de gletsjer is ingestort. Die miljoenen gallon water, ijs en rotsblokken baanden zich dan in een verschrikkelijke vloed een weg naar beneden en vernielden alles wat ze tegenkwamen : bossen, wegen, bruggen, huizen.Alsje voor die kilometerlange gapende wonde staat die het water heeft veroorzaakt, dan voel je je toch heel klein en kwetsbaar en kijk je met groeiend ontzag naar de kracht van de natuur.
Ik zal nooit meer dammetjes bouwen in een bergriviertje..
Terug op schema en voorwaarts naar de volgende topic : Mount Rainier National Park ; de trots van Washington, de Fujiyama van Amerika, maar hoger, wilder en veel gevaarlijker. Mount Rainier is namelijk de eerste hindernis die de met vocht beladen westenwinden ontmoeten : dus veel regen in de 4zomermaanden en enorme sneeuwval in de 8 wintermaanden. Op Paradise (= bezoekerscentrum op 1900 meter) bedraagt de gemiddelde sneeuwval per jaar 16 meter, met records van 29 meter.Het bezoekerscentrum, met museum wordt momenteel trouwens vervangen door een nieuw, omdat het 2000 liter mazout per dag verbruikt om het dak min of meer sneeuwvrij te houden. t Is dat of instorten.
Mount Rainier, de nog steeds actieve vulkaan, hebben we langs twee fronten aangevallen : dag 1 langs het noorden met een primitieve overnachting in Greenwater.Het was die dag uitzonderlijk helder, zodat de berg zich in al zijn glorie kon laten bewonderen, met duidelijk zichtbaar 8 van de 25 gletsjers die de vulkaan rijk is. We beseften toen nog niet hoe uitzonderlijk deze wolkenloze aanblik was en zouden morgen wel meer fotos nemen. We hebben de berg niet meer gezien,tenzij in brokjesgaten tussen de wit-grijze wolken.
Dag 2 begon vroeg met eenzware bergrit (maar slechts ene col) door regenvlagen, soms door de wolken, met overlopende bergrivieren, die af en toe een nieuwe koers varenen daar geregeld de rijweg voor uitkiezen. De panoramas naar beneden toe waren adembenemend, die naar boven mistig, en door de slingerende bergweg hadden we last genoeg om te veronderstellen waar ergens zich de top van Mount Rainier kon bevinden.
Tot overmaat van ramp werden we in dit hondenweer nog tegengehouden door 4 zwaailichtende pick-ups met een flagman voorop ( een flagman is meestal een vrouw in fluorescerende kledij, met gele helm en een STOP/SLOW teken. Je vind die overal in de US bij wegeniswerken).
Bleek dat een stuk van de weg, na voorlopig hersteld te zijn terug was weggespoeld. Gevolg : in plaats van 9 mijl te kunnen doorrijden naar Paradise, moesten we 55 mijl terug naar beneden,uit het park om over Naches via een andere weg de berg in de flank aan te vallen.
Het straffe was, dat we Naches binnenreden onder een stralende zon, met langs de weg fruitkramen met perzikken, druiven en appelsienen en in de velden, langs de hellingen wijngaarden met pinot noir, chardonnay en sauvignon blanc.Het stadje verder, Yakima, was het centrum van de Washington wineries, met zoals ik al meermaals mocht meemaken, uitstekende wijnen.Ik heb me nu wijselijk onthouden want ik moest nog een tweede bergrit beginnen. Dus kochten we maar enkele platte perzikken (donut peaches).
Its nice weather today zei ik tegen de boerin. Het mens staarde me aan alsof ze het in Mount Rainier hoorde donderen.
Honey, we ve never had less than 300 days f sunshine a year, never you hear
Bon, we zijn dan maar perziketend het dichte wolkenpak richting Mount Rainier ingereden, en de top was niet te zien .
De stad Olympia ligt aan de voet van het gelijknamig nationaal park en helemaal onderaan de baai van Seattle.Het is voor ons tevens een stopplaats tussen 2 natuurparken (Olympic Mountains en Mount Rainier) om proviand en leesvoer op te slaan(ik) en ons lichaam bij te werken in een beautysalon (Dien).
Toen beide noden bevredigd waren, wandelden we effe langs de vismarkt en dat hadden we niet mogen doen. De vissen vroegen om opgegeten te worden en in onze fantasie roken we Oostendse garnaalkroketten en Zeeuwse Mosselen en beloofden mekaar dat dit een prioriteit moest worden als we terug in Belgie waren. Dat en rauw paardegehakt op verse pistolets bij pa en ma Lefevre.
Om de hoek, aan de kaai lag een visrestaurant met prachtig terras en schitterende kaart. We aten:
Gegrillde heilbot met boomgerijpte Washington perziken en boter-limoensaus op Basmatirijst met blonde rozijntjes,
En croute gebakkentongfiletjes met botersaus en fijne tuinboontjes met dezelfde rijst,
Coupe eigenbereid perzikijs (platte perziken = donut peaches) met slagroom
Taartje van zwarte bessen en frambozen met vanille-ijs.
We dronken er een Washington Gewurztraminer bij en waren weeral gelukkig.
Ne mens moet toch niet veul hemme oem gelukkig te zain hee...
De barbecue-partyvan Sarah en Ankur leverde niet alleen nieuwe vrienden op, maar massas raadgevingen en info over de staat Washington, the evergreen State en de topics die we absoluut niet mochten missen.
Dus pasten we ons programma lichtjes aan en verlegden onze route noordwestelijk naar het Olympic Natrional Park ; een afgelegen stuk wildernis, biologisch zeer gevarieerd, met besneeuwde bergtoppen, wilde rivieren, watervallen en regenwouden.Met een regenval van meer dan 4 meter per jaar groeien hier varens van 2 meter en enorme Douglas sparren die gemakkelijk de 100 meter hoogte halen.
We zijn 2 dagen door dit regenrijke gebied getrokken, hebben een korte maar zeer mooie trekking gedaan door majestueuze bossen, volledig bedekt met mossen en hebben geen druppel regen gekregen.Integendeel, stralende zon, alhoewel we daar onder het dichte woud niets van gevoeld hebben. Weer een overnachting op een primitieve camping, zo goed als alleen, met een prachtige vuurplaats en massas hout.
t Was wel moeilijk om de top van Mount Olympus (2500 meter) te ontdekken tussen al dat groen...
