De Columbia rivier is tevens de grens tussen Washington en Oregon : dus wash out WA and  here we come OR, We staken de rivier over  en kwamen in de regen Warrenton binnen gereden, een dorp van niks, dat stonk naar de vis. Maar koppig bleven we de kustlijn volgen, zuidwaarts naar de prachtige zandstranden van Oregon.  Maar de regen bleef ons achtervolgen en als troost kozen we een luxe KOA (met overdekt zwembad, sauna en hot tub), waar we nog steeds in de regen ons fort opstelden en een baaldag inlasten. Dat betekent : losse vijzen bijeen keren en proberen te ontdekken waar ze uitgevallen zijn; piepende onderdelen smeren (aanvankelijk deed ik dat met virgin olijfolie, maar sinds het bezoek van Walter doe ik dat professioneel met WD-40, een wondermiddel!) ; vuile was sorteren en wassen, strijken ; bier- en wijnkelder oprommelen en inventariseren; blog bijwerken, e-mails schrijven, soepjes klaarmaken (brocolli – prei – tomaat) en telefoons plegen en constateren hoeveel we weer boven budget zitten.  Allemaal in de regen, alhoewel ik moet toegeven dat die in Oregon iets warmer aanvoelt  dan in Washington.  En dan is het hartverwarmend  om zien hoe naast ons een jong koppeltje van ongeveer 125 kilo per stuk druipend ligt te worstelen om hun twee persoonstentje op te stellen (voor ieder eentje uiteraard) met bbq  (1 voor beiden).xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen we de volgende morgen opstonden was de regen over en het koppel, buiten twee bumps in het terrein, verdwenen...