“If you don’t respect the rules, you go to prison. If you don’t respect the rules in prison, you go to Alcatraz”

Dit omschrijft perfect de reputatie die Alcatraz als gevangenis voor de allerzwaarste criminelen betekende. De gevangenis waar ontsnappen onmogelijk was (alhoewel het 1 keer gelukt is, maar de man werd de volgende dag terug opgepikt, zwaar beschadigd en onderkoeld), omwille van het koude water vol draaikolken en de zware mist die er regelmatig over het water hangt.

Maar wij hadden prachtig weer, toen we met ons gevieren  (Guido, Annemie en wij twee) per boot werden overgebracht naar de lijzijde van het eiland en de helling naar de ontvangsthal opliepen,  net zoals Al Capone, Machine gun Kelly, the Birdman en een resem andere gangsters en moordenaars dat voor ons hadden gedaan.

En toch, geloof me of niet, de eerste aanblik had een sterk “Isola Bella gehalte”. Een eiland in de zon,  Italiaans-Mexikaanse gebouwtjes, omzoomd met bloemetjes en dennebomen, het blauwe water van de baai, doorspekt met oploevende zeilboten en kleurige motorjachten en dan... de unieke skyline van Frisco langs de ene en de Golden Gatebrug langs de andere kant.  Op het vasteland betalen ze miljoenen dollars voor een appartementje aan de waterfront.

Alcatraz (Isla de Alcatraz = Pelikaaneiland) kreeg van de Spanjaarden deze naam, alhoewel er nooit 1 pelikaan op het eiland is geraakt. De pelikanen wisten beter en zaten op “Treasure Island” in veel rustiger water te vissen. Een verwaarloosbare Spaanse vergissing. De rots werd voor het eerst in gebruik genomen rond 1850, door het leger dat er een fort bouwde met kanonnen alom, ter bescherming van de stad en de oorlogsvloot. Het fort heeft nooit dienst gedaan en was niet erg efficient. Om de San Franciscanen van de doelmatigheid van het fort te overtuigen verankerden ze een oude driemaster op een paar honderd voet van het fort en beschoten het ding met volle kracht. Na 2 uur hebben ze een soldaat met explosieven en roeiboot  het schip laten opblazen : geen enkel schot had doel getroffen.  Dit betekende het einde van het fort en de verwaarlozing van alle gebouwen ( kazerne voor de soldaten, oefenterrein, kwartieren voor de officieren en hun dames, theatertje, kerkje, bakkerij en moestuinen) Tot iemand in 1933 op het idee kwam om de gevaarlijkste misdadigers uit alle US gevangenissen hier te centraliseren. En ook dan weer was het eiland volledig self supporting : de kazerne werd gevangenis, de officiersverblijven werden woningen voor de bewakers met familie, er kwam een klein schooltje en de rest werd opgeknapt. Dat is zo gebleven tot 1963 toen men tot de ontdekking kwam dat het onderhoud veel te veel kostte, niet in het minst omdat er 1 bewaker per 4 gevangenen nodig was.

Dit alles en veel meer werd boeiend verteld door een rangeres, die de nadruk legde op de uitstekende kwaliteit van het voedsel, dat voor alle eilandbewoners hetzelfde was.

Ik dacht nog, “this must be heaven” maar dat ging snel over toen we de cellen bezochten : 2 op 3 meter, houten tafeltje van 50 cm, brits vlak naast de brilloze wc-pot met presenteerblad. Je kreeg licht als je braaf was en door je tralies zag je uit op vensters met ondoorzichtig glas en muren waar het vocht afdroop.

Onze RV zag er eindelijk eens groot en luxueus uit deze avond en blij sloeg ik de wc-bril toe, terwijl ik de coastal sequoia rook door het openstaande venster...

02-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Petaluma is volgens amerikaanse normen een boogscheut van Frisco verwijderd en bezit een KOA camping, die we absoluut nodig hadden om onze mobiele vuilkar ontvankelijk te maken voor gasten : immers, Guido en Annemie zouden op 2 september in Frisco Airport aankomen om ons 14 dagen te vergezellen. Zaterdag 1 september werd dus "grote kuisdag". Toen we 's avonds het resultaat van ons geploeter bewonderden, ontdekten we dat we met een witte RV met blinkende wieldoppen reden , hadden we 5 verloren gewaande kledingsstukken teruggevonden, 4 van de 10 verdwaalde schroeven met succes terug kunnen plaatsen en 6 grote vuilzakken gedumpt. 
Wie Frisco kent weet dat het onmogelijk is om daar met een RV te rijden : hellingen van 20%, en op ieder kruispunt een fameuze knak in de weg. Dus : een huurwagen.  Toevallig was maandag 3 september een feestdag : "Labour day" ; het allerlaatste zomerweekend dat iedere Amerikaan naar buiten lokt.  Overal speciale condities en we kregen een "Jeep" te pakken voor 3 dagen (zat - zon - maan) voor $ 73, unlimited mileage. Perfect om Guido en Anne-Mie met bagage af te halen en rond te rijden door de stijle straten.
Tijdens 1 van onze kuisbreaks belden we ook eventjes naar Leslie, mijn nichtje dat hier al 7 jaar woont met man en ondertussen 2 schattige dochtertjes ( Maelle drie jaar - Axelle 7 weken) en spraken af voor een zondagse stadswandeling en een vroeg diner in de French Quarter, want rond 8 uur 's avonds moesten we Guiddo en Anne-Mie ophalen aan de luchthaven.
De planning zag er uitstekend uit...

02-09-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

De maitre bracht ons in keurige smoking naar een romantisch tafeltje, met zicht op de ondergaande zon en op een zeilboot, die vastzat op een zandbank en met de afgaande tij alsmaar schuiner kwam te liggen.
Champagne uit Sonoma, en een "aimus bush' (amuse bouche) van wilde zalm en zure room, opgediend door Peppi en Kokki zoals we ze al direkt benoemden. Onze kelner had namelijk een stageaire op sleeptouw, die geen handbreed van hem week. Ze liepen in ganzepas door de zaal, 1 arm op de rug, de andere gebogen met een smetteloos wit serviette eroverheen. Amuse-ant.
Garnalencocktail als voorgerecht, warm, met versgefriteerde garnalen op een bedje gemengde sla en 3 aparte sausjes : heerlijk !
En als hoofdgerecht "the royal bjullabess" (bouillabaise royale) met mosselen uit de baai, 5 soorten vis, bekroond met een halve kreeft. Lekker, met een warm krokant broodje en echte franse boter. De wijn was een Napa Sauvignan blanc met lichte eikgeur en een afdronk van wilde frambozen.
We vlogen door de 3 bochten naar onze stalplaats... buiten een overlopende raccoon heb ik niets geraakt... denk ik.

29-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

50 mijl ten noorden van San Francisco, langs de kronkelende kustlijn van Noord-Californie, ligt Bodega Bay. Een lieflijk beschermde baai, waar onze weg 100 meter hoog rond kronkelde, met prachtig zicht op het laaggelegen vissersdorpje. Een postkaart zonder meer en zeker een stop waard. We vonden er een motel met RV park in de tuin, en stalden er ons ijzeren ros. Langs een wandelweg door pijnbomen liepen we naar beneden, langs het vissersdorpje, dat - hoe kan het anders - nogal sterk naar vis rook. Dat vonden trouwens de tientallen meeuwen ook, die zich gulzig verdrongen rond enkele vissersboten die ijverig ingewanden uit pas gevangen vis overboord kieperden. Vlakbij was 1 visrestaurant, maar dat lieten we aan de meeuwen en we klommem moedig langs de andere kant van de baai naar boven. En daar was het : een schitterend hotel, met annex een toprestaurant met visspecialiteiten.  Vanuit het restaurant had je een schitterend zicht op de baai, en door een zijvenster kon je op 300 meter onze RV zien staan. We hadden 2 uur gewandeld om een restaurant te ontdekken vlakbij onze voordeur, want het lag op dezelfde weg die kronkelend rond de baai liep.
We reserveerden een tafeltje tegen zonsondergang en ik zei fier tegen de maitre d'hotel :
" Nice to find a restaurant at walking distance, our RV is just around the corner"
" That's right" antwoordde hij "but please don't walk the drive way, it's suicide. Take your RV to dine out"
Dat was weer een staaltje van overdreven amerikaanse voorzichtigheid dachten we, terwijl we te voet langs de weg de paar honderd meter naar onze RV wilden overbruggen,
Mensenlief !! De weg was 3 haarspeldbochten lang, met langs de ene kant een rotsmuur en langs de andere kant een ravijn, zonder enig spoor van een voetpad.  Enkel 10 cm achter een volle witte lijn.  De eerste bocht hadden we bijna prijs ; een pickup vloog door de bocht, op de witte lijn en kon ons nog net - luid toeterend -  ontwijken. Versteend bleven we op de rand van de afgrond staan, tot we absoluut niets meer hoorden en liepen dan zo snel we konden de bocht door.  Russische roulette langs de amerikaanse westkust !!
Na het douchen hebben we onze rijdende kraam terug ingepakt (slide-in, electriciteit - water - kaka - luifel - grondmatje enz...) en zijn  rustig door de 3 bochten naar het restaurant gereden. Er mochten nog maar eens enkele Belgen te voet gaan.
Het restaurant had valet parking, maar ik heb het "all by myself" gedaan.

29-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Vanuit het “Humboldt Redwoods State Park” langs de “Avenue of the Giants” naar zee, richting Fort Bragg en Mendocino.  Een wonderlijke ervaring : de avenue is een smalle kronkelende weg los door de onmetelijke bossen, volledig ingekapseld door de grootste bomen ter wereld.  En zeggen dat bijna 90% van de redwoodbossen gekapt is door de houtindustrie en dat zij nu nog verschillende bossen in eigendom hebben.  Maar ze komen meer en meer onder druk te staan.

Het noordelijk deel van Californie is zeer dun bevolkt en bestaat, naast de redwoodbossen, uit vulkanisch gebergte en drogere stukken prairie. De kust is fascinerend en route 101, die erlangs loopt is een van de mooiste scenic drives die we gezien hebben.  Helemaal onamerikaans : smal, met veel haarspeldbochten, zonder bruggen, maar iedere baai mee landinwaarts volgend en overal viewpoints. Op elk van die uitzichten sprongen wij onvervaard uit onze praalwagen, onze verrekijkers in aanslag, Dien met haar vogelboek onder de arm ( Field guide to the Birds of North America), en speurden naar loszwemmend wild. En ze hebben ze allemaal ontmoet.  De robben, zeer dichtbij in kalm baaiwater, nieuwsgierig kijkend met ogen als verrekijkers naar ons, turend door onze verrekijkers. De zeeleeuwen, lui liggend op een zandbank en kwaad brullend naar het opkomende water. Duikende zee-otters die rugzwemmend  een schelp kraken tegen een steen die ze op hun buik hebben gelegd. Daartussen ontelbare bruine  pelikanen, aalscholvers en meeuwen die wachten op een stukje visafval.

Hoog daarboven een eenzame zee-arend (osprey) en in de verte zwemt een spuitende familie walvissen voorbij.

Bij Michelin zijn dit *** (vaut le voyage)...

27-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien  

Je zou zo denken : na 3 dagen en 2 nachten midden tussen de Redwoods staan, wandelen, slapen, eten en dies meer, kun je geen boom meer zien. En op bepaalde momenten is dat wel zo, vooral als je een trektocht van enkele uren onderneemt in een National Forest, waar geen enkele boom wordt geveld.  Het is er duister, vochtig en er groeien enkel maar reuzevarens op de grond en vogels hoor en zie je niet ; veel te hoog.
Maar niet zo in het "Humboldt Redwood State Park": er zijn hogere plekken waar minder redwoods staan en er zijn kale plekken door omgevallen kanjers, die er altijd wel een paar in hun val meesleuren. Het bos is lichter, je kan de bomen beter bewonderen in hun groeizucht naar zon en op de grond ligt een tapijt van bodembedekkers : een soort reuzeklaver en verschillende varieteiten varens.  Dit bos staat beschreven als het mooiste ter wereld en wie zijn wij om daaraan te twijfelen.
We hebben ons er uitgeleefd, hebben er geslapen en zijn met pijn in ons hart (en onze nek) vertrokken.
De zee riep...

27-08-2007 om 00:00 geschreven door jean&dien