Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
29-08-2007
THE BODEGA BAY INN
De maitre bracht ons in keurige smoking naar een romantisch tafeltje, met zicht op de ondergaande zon en op een zeilboot, die vastzat op een zandbank en met de afgaande tij alsmaar schuiner kwam te liggen. Champagne uit Sonoma, en een "aimus bush' (amuse bouche) van wilde zalm en zure room, opgediend door Peppi en Kokki zoals we ze al direkt benoemden. Onze kelner had namelijk een stageaire op sleeptouw, die geen handbreed van hem week. Ze liepen in ganzepas door de zaal, 1 arm op de rug, de andere gebogen met een smetteloos wit serviette eroverheen. Amuse-ant. Garnalencocktail als voorgerecht, warm, met versgefriteerde garnalen op een bedje gemengde sla en 3 aparte sausjes : heerlijk ! En als hoofdgerecht "the royal bjullabess" (bouillabaise royale) met mosselen uit de baai, 5 soorten vis, bekroond met een halve kreeft. Lekker, met een warm krokant broodje en echte franse boter. De wijn was een Napa Sauvignan blanc met lichte eikgeur en een afdronk van wilde frambozen. We vlogen door de 3 bochten naar onze stalplaats... buiten een overlopende raccoon heb ik niets geraakt... denk ik.
50 mijl ten noorden van San Francisco, langs de kronkelende kustlijn van Noord-Californie, ligt Bodega Bay. Een lieflijk beschermde baai, waar onze weg 100 meter hoog rond kronkelde, met prachtig zicht op het laaggelegen vissersdorpje. Een postkaart zonder meer en zeker een stop waard. We vonden er een motel met RV park in de tuin, en stalden er ons ijzeren ros. Langs een wandelweg door pijnbomen liepen we naar beneden, langs het vissersdorpje, dat - hoe kan het anders - nogal sterk naar vis rook. Dat vonden trouwens de tientallen meeuwen ook, die zich gulzig verdrongen rond enkele vissersboten die ijverig ingewanden uit pas gevangen vis overboord kieperden. Vlakbij was 1 visrestaurant, maar dat lieten we aan de meeuwen en we klommem moedig langs de andere kant van de baai naar boven. En daar was het : een schitterend hotel, met annex een toprestaurant met visspecialiteiten. Vanuit het restaurant had je een schitterend zicht op de baai, en door een zijvenster kon je op 300 meter onze RV zien staan. We hadden 2 uur gewandeld om een restaurant te ontdekken vlakbij onze voordeur, want het lag op dezelfde weg die kronkelend rond de baai liep. We reserveerden een tafeltje tegen zonsondergang en ik zei fier tegen de maitre d'hotel : " Nice to find a restaurant at walking distance, our RV is just around the corner" " That's right" antwoordde hij "but please don't walk the drive way, it's suicide. Take your RV to dine out" Dat was weer een staaltje van overdreven amerikaanse voorzichtigheid dachten we, terwijl we te voet langs de weg de paar honderd meter naar onze RV wilden overbruggen, Mensenlief !! De weg was 3 haarspeldbochten lang, met langs de ene kant een rotsmuur en langs de andere kant een ravijn, zonder enig spoor van een voetpad. Enkel 10 cm achter een volle witte lijn. De eerste bocht hadden we bijna prijs ; een pickup vloog door de bocht, op de witte lijn en kon ons nog net - luid toeterend - ontwijken. Versteend bleven we op de rand van de afgrond staan, tot we absoluut niets meer hoorden en liepen dan zo snel we konden de bocht door. Russische roulette langs de amerikaanse westkust !! Na het douchen hebben we onze rijdende kraam terug ingepakt (slide-in, electriciteit - water - kaka - luifel - grondmatje enz...) en zijn rustig door de 3 bochten naar het restaurant gereden. Er mochten nog maar eens enkele Belgen te voet gaan. Het restaurant had valet parking, maar ik heb het "all by myself" gedaan.
Vanuit het Humboldt Redwoods State Park langs de Avenue of the Giants naar zee, richting Fort Bragg en Mendocino.Een wonderlijke ervaring : de avenue is een smalle kronkelende weg los door de onmetelijke bossen, volledig ingekapseld door de grootste bomen ter wereld. En zeggen dat bijna 90% van de redwoodbossen gekapt is door de houtindustrie en dat zij nu nog verschillende bossen in eigendom hebben.Maar ze komen meer en meer onder druk te staan.
Het noordelijk deel van Californie is zeer dun bevolkt en bestaat, naast de redwoodbossen, uit vulkanisch gebergte en drogere stukken prairie. De kust is fascinerend en route 101, die erlangs loopt is een van de mooiste scenic drives die we gezien hebben.Helemaal onamerikaans : smal, met veel haarspeldbochten, zonder bruggen, maar iedere baai mee landinwaarts volgend en overal viewpoints. Op elk van die uitzichten sprongen wij onvervaard uit onze praalwagen, onze verrekijkers in aanslag, Dien met haar vogelboek onder de arm ( Field guide to the Birds of North America), en speurden naar loszwemmend wild. En ze hebben ze allemaal ontmoet.De robben, zeer dichtbij in kalm baaiwater, nieuwsgierig kijkend met ogen als verrekijkers naar ons, turend door onze verrekijkers. De zeeleeuwen, lui liggend op een zandbank en kwaad brullend naar het opkomende water. Duikende zee-otters die rugzwemmend een schelp kraken tegen een steen die ze op hun buik hebben gelegd. Daartussen ontelbare bruinepelikanen, aalscholvers en meeuwen die wachten op een stukje visafval.
Hoog daarboven een eenzame zee-arend (osprey) en in de verte zwemt een spuitende familie walvissen voorbij.
Je zou zo denken : na 3 dagen en 2 nachten midden tussen de Redwoods staan, wandelen, slapen, eten en dies meer, kun je geen boom meer zien. En op bepaalde momenten is dat wel zo, vooral als je een trektocht van enkele uren onderneemt in een National Forest, waar geen enkele boom wordt geveld. Het is er duister, vochtig en er groeien enkel maar reuzevarens op de grond en vogels hoor en zie je niet ; veel te hoog. Maar niet zo in het "Humboldt Redwood State Park": er zijn hogere plekken waar minder redwoods staan en er zijn kale plekken door omgevallen kanjers, die er altijd wel een paar in hun val meesleuren. Het bos is lichter, je kan de bomen beter bewonderen in hun groeizucht naar zon en op de grond ligt een tapijt van bodembedekkers : een soort reuzeklaver en verschillende varieteiten varens. Dit bos staat beschreven als het mooiste ter wereld en wie zijn wij om daaraan te twijfelen. We hebben ons er uitgeleefd, hebben er geslapen en zijn met pijn in ons hart (en onze nek) vertrokken. De zee riep...
Wie zei dat ook weer? Archimedes? In ieder geval, hier hadden enkele houthakkers het ook gevonden. Bossen vol redwood sequoias ; de grootste stammen ter wereld, hout dat niet brandt, dat niet wordt aangetast door insecten, dat ijzersterk is en toch gemakkelijk te bewerken. Een rivier die door de bossen stroomt en het hout kan meevoeren tot aan de monding. Daar bouwden ze een stoomzagerij en noemden hun nederzetting Eureka! Tegenwoordig is Eureka een leuk stadje, met houthaven en nog heel veel huizen die dateren uit de heroische houthakkerstijd, uiteraard allemaal gebouwd in kostbare redwood sequoia En Eureka is niet alleen : spoedig werden er nog "company towns" gesticht, waar alleen maar werkers en familie van de houtbedrijven woonden, zoals Scotttia, met prachtige huizen en theaters.... allemaal in redwood sequoia. Het hout was erg in trek, niet alleen in Amerika, maar over heel de wereld. Hier, waar de bossen bij manier van spreken in de achtertuin stonden, kan je het zo gek niet bedenken, of het werd uit redwood sequoia gemaakt, en dan nog liefst uit 1 enkel stuk stam. Enkele voorbeeldjes --->
Nu is 2000 jaar niet niks, maar altijd levend is enigszins overdreven. Alhoewel :
Een CS heeft geen diepe, maar wel wijdvertakte wortels. Als er iets misloopt met de boom, en wat kan er zo allemaal niet mislopen op 2000 jaar, dan groeien er vanuit de wortels nieuwe scheuten, die hun hele verdere leven gebruik maken van de oude wortels en daardoor veel sneller groeien dan het zaadje, dat helemaal op zijn eigen is aangewezen. Dus, generatie op generatie groeit op dezelfde wortels en heeft dezelfde genen, Heel dikwijls zie je in een cirkel een 6-tal CS staan, ondertussen ook al op kathedraalgrootte, mooi rond de verweerde stam van de vader/moederboom.Een uniek stilleven.
De CS groeit enkel en alleen op de 500 km lange kuststrook van Oregon en Californie, tot ongeveer 30 km diep landinwaarts, Een volwassen boom heeft een zo constant mogelijke temperatuur en2000 liter water per dag (!!) nodig om gezond te kunnen leven. De nabijheid van de zee is onontbeerlijk : de westenwinden zijn warm en vochtig in de winter en koel in de zomer. Als het te warm wordt verdampt het zeewater en drijft er een dichte mist over het woud die de boom mee aan zijn 2000 liter helpt.Practisch iedere zomerdag hangt er een mistlaag over dit deel van de kust, die je gemakkelijk kan ontwijken door een stuk landinwaarts of bergopwaarts te rijden. Maar na de middag, als de temperatuur iets begint te zakken, krijg je paradijselijke toestanden, met zonovergoten rotskusten, verlaten zandstrandjes en de CS als beschermreus op wandelafstand.
Toevallig is dat ook het moment dat we onze eerste frisse neus halen na een uitgebreide brunch....
In het begin van de 19e eeuw leefden er nog talrijke Cherokee indianen in de onmetelijke redwood wouden van Noord Californie.Een van hen, Seqoiah genaamd, vond dat de voorsprong van de witte man te danken was aan zijn geschreven taal, die door alle witte mannen kon gelezen worden.Seqoiah, die zijn volk even machtig wilde maken ontwierp een eigen schrijftaal en leerde zijn volk lezen en schrijven (een soort indiaanse Conscience dus) En nu nog is Cherokees de enige geschreven indianentaal die er bestaat.Uit respect voor deze prestatie noemde men de redwood bomen sequoias. En alhoewel veel Cherokees en redwood sequoias door de witte man zijn uitgeroeid, bestaan ze nog.
Cherokees hebben we niet zoveel ontmoet,ze zijn ge-integreerd en noemen nu Native Americans. Redwood sequoias daarentegen hebben we de voorbije 3 dagen zoveel bewonderd dat we der allebei een stijve nek aan hebben overgehouden.
In de US bestaan 2 soorten sequoiabomen : de Sequoia sempervirens of Coastal Sequoiaen de Sequoia Giganteum of de Giant Sequoia, allebei ongelooflijk interessante bomen.
Wie onze route volgt, weet dat we momenteel langs de westkust van Oregon naar Noord-California rijden, en heel deze kust staat vol met Coastal Sequoias.Ze worden 2000 jaar oud en het zijn de allerhoogste bomen ter wereld, die gemakkelijk de 100 meter halen.Hier vlakbij ( we staan momenteel midden in de Humbold Redwood State Park campground) staat een coastal sequoia van123 meter, dat is exact de hoogte van de kathedraal (van Antwerpen) en hij is ocharme nog maar 1780 jaar oud.
In tegenstelling tot wat zijn naam zou doen vermoeden, is de Giant Sequoia dus niet de hoogste boom ter wereld,al scheelt dat maar een 10tal meter, maar hij is wel de grootste in volume en heeft een veel dikkere stam. Beide soorten zijn de oudste levende organismen op aarde.
Deze bomen zijn zo interessant dat ik er voor de liefhebbers - iets meer over kwijt wil....
Llao,de oppergeest van de onderwereld was smoorverliefd op de bloedmooie dochter van Skele, oppergeest van de bovenwereld. Hij belooft haar het eeuwige leven als ze met hem in de onderwereld komt wonen. Ze weigert en er ontstaat een gevecht tussen Llao en Skele.Skele haalt het, werpt Llao in de berg Mazama en springt er bovenop, waardoor de berg instort en er een enorme put ontstaat.Dit is het verhaal dat de Klamath Indianen sinds eeuwen doorvertellen aan hun kinderen.
Nog niet zo lang geleden ontdekten geologen dat de vulkaan Mount Mazama niet tot uitbarsting is gekomen, maar is ingestort.Onder de vulkaan bevond zich een groot magmaveld, dat kilometers verder uitgebarsten is langs een andere vulkaan. Daardoor is Mount Mazama ingestort en is er een krater ontstaan van 55 mijl omtrek en 950 meter diep. De krater is volgelopen met smelt- en regenwater en dat is het zuiverste water ter wereld. Je kan er zo van drinken.
Deze instorting gebeurde 7850 jaar geleden.Straf hee.
Je kan met een RV rond Crater Lake rijden, wat we dan ook gedaan hebben.Bij elk viewpoint, en dat waren er ettelijke,namen we een reeks fotos, die achteraf bekeken zo goed als niet van mekaar verschilden. Maar het zicht was telkens zo onvergetelijk mooi, dat we het gewoon niet konden laten.
We hadden wel een goeie dag uitgekozen om de rim rond Crater Lake af te leggen.Het was founders day ; hulde aan de stichter van dit Nationaal Park. Dit betekent gratis inkom, speciale gelegenheidsT-shirts en andere prullaria waar Amerikanen van kwijlen. Neem daarbij nog het uitzonderlijk heldere weer en het was alsof we met een praalwagen de ommegang van Antwerpen deden. Tot overmaat van ramp had een of andere organisatie een wielerwedstrijd rond het meer georganiseerd... in de tegengestelde richting.
Ik kon s avonds geen water meer zien, hoe zuiver het ook mocht zijn...
Amaai. Moet er geen zand zijn?Zo ver het oog reikt, ongelooflijk hoge gouden duinen, doorspekt met plukjes dennebossen die soms doorlopen tot aan het strand.Een groot gedeelte van deze duinbergen is natuurreservaat, maar een deel is voorbehouden voor recreatie van de puurste soort : dune riding.Mijlen en mijlenver kan je hier ongestoord met quads, buggies, trials, jeeps, en zelfgemaakte combinaties daarvan over duinen vliegen,tegen bomen knallen,op steile hellingen kruipen, in afgronden vallen en je machien uitrgraven.
Jongens jongens wat een feest. Je kan alles huren en dat hebben we graag gedaan. Dien voor 1 uur, ik voor 2 en dat was ruim voldoende want je word driester en driester op zon ding,. Op het einde heb ik een spectaculaire koprol uitgelokt (ongewild) met een blauwe voorarm en vieze zalfstank tot gevolg.
Diezelfde dag wilden we nog doorrijden naar Crater Lake National Park, 170 mijl terug het binnenland in, maar daar is niet veel van in huis gekomen.De eerste 70 gingen vlotjes op anderhalf uur, maar daarna kozen we een shortcut door een kloof en over een bergkam : een prachtige weg, maar bochtig en hellend. Na 2 uur vroeten waren we 40 mijl gevorderd, hadden welgeteld 1 tegenligger ontmoet en 5 keer moeten remmen voor overstekende herten met bambietjes die blijkbaar nog nooit een RV hadden gezien.
We kapten ons af op het Steward State Park mooi gelegen aan een stuwmeer, en kregen een site van 60 voet met vuurplaats en bbq. We waren nog juist in staat om een rijpe Oregon cantaloupe (soort cavaillon) te verdrinken in amontillado sherrymet parmaham enieder een poot van +/- 50 cm gekookte king crab te soppen in zelfgemaakte cocktailsaus.
Oh ja, der was ook nog een fles goedkope Washingtonse riesling...
Onze tweede poging zee zien was veel succesvoller. We trokken van Champoegh State park naar Newport, een stad die niet alleen qua naam op Niewpoort-bad geleek. En sloegen onze luifel open op South Beach State Park, een schitterende lokatie langs de grillige kust van Oregon.Volgens brochures wemelde de zee hier vanzeehonden en zeeleeuwen en met een beetje geluk kon je zelfs spuitende walvissen observeren, die hier waren blijven hangen op hun trek naar de noordelijke ijszee om er te paren (hoofdpijn? Geen goesting?).
Ons gaan ze niet meer hebben zei Dien, onze ervaring met de beren indachtig. Ik zag haar al in een of andere winkel staan met een plastieken walvis onder de arm terwijl ik schaamteloos stond te fotograferen.Dus bezochten we het Oregon Coastal Aquarium, waar we a volonte zee-otters, -robben, -honden en leeuwen voorgeschoteld kregen, en als toemaatje nog een honderdtal soorten vissen, krabben en kwallen, allemaal braaf poserend voor onze gretige lenzen. Van de blauwe vinvis hadden ze enkel maar een geraamte.
En dan begon het echte werk :we reden zuidwaarts langs de prachtige kustlijn van Oregon, aanvankelijk nog door nevelslierten omfloerst, maar geleidelijk opensplijtend in een staalblauwe hemel, met dennebossen tot aan de vloedlijn,eenzame baaien met gouden stranden, rotspartijen met spelonken en om de 15 minuten een viewpoint met uitkijkpost, waar de oudere Oregonees vanuit zijn wagen door een verrekijker van 40 cm naar walvissen speurt. Whale watching noemen ze dat hier.
We stopten aan iedere viewpoint en al snel hadden we prijs ; we zagen zeeleeuwen en honden dartelen langs de kust of zonnend op een stukje rots. In Sealions Cove, een natuurlijke enorme grot, lagen ze met tientallen op een rots, die alsmaar kleiner werd door de opkomende tij.Grote mannetjes, duidelijk herkenbaar aan de knots op hun kop en hun brullend geluid ( als van een leeuw, vandaar de naam), de kleinere wijfjes, de meeste met een donker gekleurd jong.
En aan een ander viewpoint zagen we onze eerste walvis, duidelijk, mooi, imposant, met spuitende longinhoud en groot grijsblauwe lijf. Moeilijk vast te leggen op foto of film, maar des te beter in onze herinnering.
We deden 3 nachten over deze kustlijn, telkens van kampplaats veranderend en meer en meer verbaasd over het schoons dat Oregon te bieden heeft.
En het mooiste moet nog komen : The Oregon Dunes : een enorm groot duinenlandschap dat zich uitstrekt tot aan de grens met Californie.
En mochten we het niet vinden : we hebben het al gezien in hetOregon Coastal Aquarium ; daar was een duinenlanfschap nagebouwd...
Rozenstad noemt Portland zichzelf en er staan inderdaad op ieder stuk groen dat de stadonderhoudt, en dat zijn er nogal wat, geurende rozen in volle bloei. Middelgrote stad met nogal wat clochards in de portieken, die blijkbaar allemaal naar een laat feest waren geweest, want ze sliepen nog. Portland is ook de stad waar de wineries hun verkoopskantoren hebben en dat merk je ook aan het aantal wine bars met Antwerps aandoende terrasjes. ( Nee, ik moet nog rijden)
Dit weekend werd Portland bezet door Indiers, die met duizenden het Pioneer Courthouse Square bezetten met eettentjes, dansnummers en voordrachten. We hebben niet kunnen uitmaken wat de aanleiding van hun jolijt juist was. We hebben het gevraagd, maar de enige reaktie was een vriendelijk losbollig hoofdgeschud en een verlegen glimlach.
De bedoeling van ons Portlandbezoek was het PAM (Portland Museum of Art) waar volgens onze vrienden werken van hedendaagse Amerikaanse kunstenaars hangen ( Andrew en zoon Jamie Wyeth, Warhol, e.a.). Nu was daar toch wel een tijdelijke tentoonstelling over de schilderkunst in de (Zuidelijke) Nederlanden tijdens de Gouden eeuw, met als hoogtepunt een verzamelingvan Rembrandts meesterwerken (buiten de Nachtwacht). We gingen er even doorlopen, maar zijn er blijven hangen tot sluitingstijd. Heel mooi, om fier op te zijn.
We sloten Portland af met een diner en ville op een blues festival : weelderig oversauste roastbeeflapjes op gebakken rijst en mini hamburgertjes op toastjes. Best te eten als je in beide gevallen de zoete saus kon dumpen. De pepsi maakte het geheel al zoet genoeg. In de festivaltent, waar overigens fantastisch gitaarwerk werd geleverd, kon je bier krijgen, maar daar mocht je dan weer niet eten.
Rare jongens die Amerikanen...
Op het Champoegh State Park, waar we laat die avond aankwamen hebben we dat euvel met Belgische bieren en een handenvol vers geplukte braambessen bezworen.
De Columbia rivier is tevens de grens tussen Washington en Oregon : dus wash out WA andhere we come OR, We staken de rivier overen kwamen in de regen Warrenton binnen gereden, een dorp van niks, dat stonk naar de vis. Maar koppig bleven we de kustlijn volgen, zuidwaarts naar de prachtige zandstranden van Oregon.Maar de regen bleef ons achtervolgen en als troost kozen we een luxe KOA (met overdekt zwembad, sauna en hot tub), waar we nog steeds in de regen ons fort opstelden en een baaldag inlasten. Dat betekent : losse vijzen bijeen keren en proberen te ontdekken waar ze uitgevallen zijn; piepende onderdelen smeren (aanvankelijk deed ik dat met virgin olijfolie, maar sinds het bezoek van Walter doe ik dat professioneel met WD-40, een wondermiddel!) ; vuile was sorteren en wassen, strijken ; bier- en wijnkelder oprommelen en inventariseren; blog bijwerken, e-mails schrijven, soepjes klaarmaken (brocolli prei tomaat) en telefoons plegen en constateren hoeveel we weer boven budget zitten.Allemaal in de regen, alhoewel ik moet toegeven dat die in Oregon iets warmer aanvoelt dan in Washington.En dan is het hartverwarmendom zien hoe naast ons een jong koppeltje van ongeveer 125 kilo per stuk druipend ligt te worstelen om hun twee persoonstentje op te stellen (voor ieder eentje uiteraard) met bbq(1 voor beiden).
Toen we de volgende morgen opstonden was de regen over en het koppel, buiten twee bumps in het terrein, verdwenen...
Ik wil de zee zien zei Dien, half zichtbaar in de mist. En daar zat iets in : niet dat we de bergen moe waren, maar we houden nu eenmaal van afwisseling, dus trokken we westwaarts, pikten de Columbia River op en volgden die naar zijn monding. Dat hadden voor ons ook Lewis & Clark gedaan,de illustere ontdekkingsreizigers die op een klein jaar van St Louis over de Missouri en de Columbia de Stille Oceaan hadden bereikt.Niet dat je zoiets zou vergeten, want om de 2 mijl staat hier een historic marker langs de weg, die wel een of ander vermeldenswaardig feit over de expeditieleden verheerlijkt. En plots :
Ocian (sic) in view! O! The joy!zei Lewis tegen Clark terwijl ze mekaar in de armen vielen.Na 4.200 mijl en ontelbare avonturen hadden ze hun doel bereikt. Op het uiterste puntje land bouwden ze eenkamp, dat ze algauw moesten versterken tot fort om horden beren buiten te houden die hun voedsel kwamen stelen.
De kaap, waar hun fort stond, noemt Cape disappointment en die naam intrigeerde ons dermate dat we erheen reden. Het was nu een memorial state park, met campside, prachtig gelegen maar zonder beren. Toen we er in de namiddag aankwamen regende het. Geen thunderstorm, maar gewoon, Belgische regen, gezapig maar continu, s avonds, s nachts en heel de volgende dag.Van een disappointment gesproken.
Lewis en Clark bleven hier 106 dagen om uit te rusten, voedsel te vergaren, vis te drogen en zeewater te koken om zout op te slaan. Wij bleven 1 nacht, aten 2 lichtgekookte eitjes met toast en trapten het af ( en wij hadden 13.000 mijl afgelegd).
Toch nog even langs de zoveelste Lewis en Clark historic marker :
Uit hun dagboek :
Of the 106 days we spent at the fort, it rained every day but 12, and the men suffered from colds, influenza, rheumatism and other aliments that the captains treated. Clothing rotted and fleas infected the blankets and hides of the bedding to such a degree, that a full nights sleep was often impossible.
Dat is de naam van het Mount Rainier Visitor Centre op 1900 meter. Het lag wel in de zon, maar de top was omsluierd met een dik wolkenpak.Alhoewel het paradijs voor ons part wel iets warmer mocht zijn was de naam toch niet slecht gekozen ; op de 4 sneeuwvrije maanden ontstaan hier bloemtapijten op lichtglooiende alpenweiden, die ons regelmatig deden uitkijken naar lachende Milkakoeien met een beiaardbel rond hun nek.Maar buiten berggeiten, geelbuikmarmotten en toeristen viel er geen wild te bespeuren.Behalve de natuur natuurlijk, die was ontzettend wild. We kozen voor het Nisqually gletsjer trail,een niet te moeilijke wandeling die ons dichtbij de grootste gletsjer van Mount Rainier bracht, langsheen bebloemde alpenweiden en kabbelende bergriviertjes, waar in stilstaande poeltjes duizende dikkopjes rondzwommen, op zoek naar hun pootjes.Een sprookjeswandeling was het, met op de achtergrond Julie Andrews en The sound of Music.
De gletsjer zelf was indrukwekkend : ons pad eindigde op een natuurlijk balkon, waar je de gletsjer (in ons geval) uit de wolken zag komen.We stonden op 1,4 km van de voet vandaan en een 60 meter hoger.Tot in 1980 kon je op deze plek (met gids) door de blauwe ijsgrotten van degletsjer wandelen.Toch is dit niet aan het global warming effect te wijten, want deze gletsjer groeit nog. Dat moest blijken uit het melkwitte water dat aan de voet van de gletsjer een rivier vormt en lager een meer (white waters). Het wit wordt veroorzaakt door het schuren van in het ijs gevangen rolstenen op harde rotsen.De stenen verpulveren en geven een soort plaaster af dat het water wit kleurt.Wij, de specialisten, noemen het gewoon glacierflour.
We sliepen aan de voet van de berg, in Cougar Rock National Camp Ground en gingen vroeg opstaan in de hoop de top nog eens deftig te mogen aanschouwen. Toen ik de volgende morgen, kwik zoals steeds, uit ons hok sprong viel ik precies in de gletsjerbloem... maar t was mist.
Vorig jaar november was nat en uitzonderlijk warm.In plaats van sneeuw viel er enorm veel regen.Hoog in de gletsjer zijn daardoor merenontstaan, die op een gegeven moment zoveel water bevatten, dat een deel van de gletsjer is ingestort. Die miljoenen gallon water, ijs en rotsblokken baanden zich dan in een verschrikkelijke vloed een weg naar beneden en vernielden alles wat ze tegenkwamen : bossen, wegen, bruggen, huizen.Alsje voor die kilometerlange gapende wonde staat die het water heeft veroorzaakt, dan voel je je toch heel klein en kwetsbaar en kijk je met groeiend ontzag naar de kracht van de natuur.
Ik zal nooit meer dammetjes bouwen in een bergriviertje..
Terug op schema en voorwaarts naar de volgende topic : Mount Rainier National Park ; de trots van Washington, de Fujiyama van Amerika, maar hoger, wilder en veel gevaarlijker. Mount Rainier is namelijk de eerste hindernis die de met vocht beladen westenwinden ontmoeten : dus veel regen in de 4zomermaanden en enorme sneeuwval in de 8 wintermaanden. Op Paradise (= bezoekerscentrum op 1900 meter) bedraagt de gemiddelde sneeuwval per jaar 16 meter, met records van 29 meter.Het bezoekerscentrum, met museum wordt momenteel trouwens vervangen door een nieuw, omdat het 2000 liter mazout per dag verbruikt om het dak min of meer sneeuwvrij te houden. t Is dat of instorten.
Mount Rainier, de nog steeds actieve vulkaan, hebben we langs twee fronten aangevallen : dag 1 langs het noorden met een primitieve overnachting in Greenwater.Het was die dag uitzonderlijk helder, zodat de berg zich in al zijn glorie kon laten bewonderen, met duidelijk zichtbaar 8 van de 25 gletsjers die de vulkaan rijk is. We beseften toen nog niet hoe uitzonderlijk deze wolkenloze aanblik was en zouden morgen wel meer fotos nemen. We hebben de berg niet meer gezien,tenzij in brokjesgaten tussen de wit-grijze wolken.
Dag 2 begon vroeg met eenzware bergrit (maar slechts ene col) door regenvlagen, soms door de wolken, met overlopende bergrivieren, die af en toe een nieuwe koers varenen daar geregeld de rijweg voor uitkiezen. De panoramas naar beneden toe waren adembenemend, die naar boven mistig, en door de slingerende bergweg hadden we last genoeg om te veronderstellen waar ergens zich de top van Mount Rainier kon bevinden.
Tot overmaat van ramp werden we in dit hondenweer nog tegengehouden door 4 zwaailichtende pick-ups met een flagman voorop ( een flagman is meestal een vrouw in fluorescerende kledij, met gele helm en een STOP/SLOW teken. Je vind die overal in de US bij wegeniswerken).
Bleek dat een stuk van de weg, na voorlopig hersteld te zijn terug was weggespoeld. Gevolg : in plaats van 9 mijl te kunnen doorrijden naar Paradise, moesten we 55 mijl terug naar beneden,uit het park om over Naches via een andere weg de berg in de flank aan te vallen.
Het straffe was, dat we Naches binnenreden onder een stralende zon, met langs de weg fruitkramen met perzikken, druiven en appelsienen en in de velden, langs de hellingen wijngaarden met pinot noir, chardonnay en sauvignon blanc.Het stadje verder, Yakima, was het centrum van de Washington wineries, met zoals ik al meermaals mocht meemaken, uitstekende wijnen.Ik heb me nu wijselijk onthouden want ik moest nog een tweede bergrit beginnen. Dus kochten we maar enkele platte perzikken (donut peaches).
Its nice weather today zei ik tegen de boerin. Het mens staarde me aan alsof ze het in Mount Rainier hoorde donderen.
Honey, we ve never had less than 300 days f sunshine a year, never you hear
Bon, we zijn dan maar perziketend het dichte wolkenpak richting Mount Rainier ingereden, en de top was niet te zien .
De stad Olympia ligt aan de voet van het gelijknamig nationaal park en helemaal onderaan de baai van Seattle.Het is voor ons tevens een stopplaats tussen 2 natuurparken (Olympic Mountains en Mount Rainier) om proviand en leesvoer op te slaan(ik) en ons lichaam bij te werken in een beautysalon (Dien).
Toen beide noden bevredigd waren, wandelden we effe langs de vismarkt en dat hadden we niet mogen doen. De vissen vroegen om opgegeten te worden en in onze fantasie roken we Oostendse garnaalkroketten en Zeeuwse Mosselen en beloofden mekaar dat dit een prioriteit moest worden als we terug in Belgie waren. Dat en rauw paardegehakt op verse pistolets bij pa en ma Lefevre.
Om de hoek, aan de kaai lag een visrestaurant met prachtig terras en schitterende kaart. We aten:
Gegrillde heilbot met boomgerijpte Washington perziken en boter-limoensaus op Basmatirijst met blonde rozijntjes,
En croute gebakkentongfiletjes met botersaus en fijne tuinboontjes met dezelfde rijst,
Coupe eigenbereid perzikijs (platte perziken = donut peaches) met slagroom
Taartje van zwarte bessen en frambozen met vanille-ijs.
We dronken er een Washington Gewurztraminer bij en waren weeral gelukkig.
Ne mens moet toch niet veul hemme oem gelukkig te zain hee...
De barbecue-partyvan Sarah en Ankur leverde niet alleen nieuwe vrienden op, maar massas raadgevingen en info over de staat Washington, the evergreen State en de topics die we absoluut niet mochten missen.
Dus pasten we ons programma lichtjes aan en verlegden onze route noordwestelijk naar het Olympic Natrional Park ; een afgelegen stuk wildernis, biologisch zeer gevarieerd, met besneeuwde bergtoppen, wilde rivieren, watervallen en regenwouden.Met een regenval van meer dan 4 meter per jaar groeien hier varens van 2 meter en enorme Douglas sparren die gemakkelijk de 100 meter hoogte halen.
We zijn 2 dagen door dit regenrijke gebied getrokken, hebben een korte maar zeer mooie trekking gedaan door majestueuze bossen, volledig bedekt met mossen en hebben geen druppel regen gekregen.Integendeel, stralende zon, alhoewel we daar onder het dichte woud niets van gevoeld hebben. Weer een overnachting op een primitieve camping, zo goed als alleen, met een prachtige vuurplaats en massas hout.
t Was wel moeilijk om de top van Mount Olympus (2500 meter) te ontdekken tussen al dat groen...
We hebben deze wagen maar laten voorgaan, onze airco was te hoog, maar Dien paste nog goed.
*Sequoia sempervirens Of Coastal Sequoia (CS)
