Onze tweede poging “zee zien” was veel succesvoller. We trokken van Champoegh State park naar Newport, een stad die niet alleen qua naam op Niewpoort-bad geleek. En sloegen onze luifel open op South Beach State Park, een schitterende lokatie langs de grillige kust van Oregon.  Volgens brochures wemelde de zee hier van  zeehonden en zeeleeuwen en met een beetje geluk kon je zelfs spuitende walvissen observeren, die hier waren blijven hangen op hun trek naar de noordelijke ijszee om er te paren (hoofdpijn? Geen goesting?).xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Ons gaan ze niet meer hebben” zei Dien, onze ervaring met de beren indachtig. Ik zag haar al in een of andere winkel staan met een plastieken walvis onder de arm terwijl ik schaamteloos stond te fotograferen.  Dus bezochten we het “Oregon Coastal Aquarium”, waar we “a volonte” zee-otters, -robben, -honden en –leeuwen voorgeschoteld kregen, en als toemaatje nog een honderdtal soorten vissen, krabben en kwallen, allemaal braaf poserend voor onze gretige lenzen. Van de blauwe vinvis hadden ze enkel maar een geraamte.

En dan begon het echte werk :  we reden zuidwaarts langs de prachtige kustlijn van Oregon, aanvankelijk nog door nevelslierten omfloerst, maar geleidelijk opensplijtend in een staalblauwe hemel, met dennebossen tot aan de vloedlijn,  eenzame baaien met gouden stranden, rotspartijen met spelonken en om de 15 minuten een viewpoint met uitkijkpost, waar de oudere Oregonees vanuit zijn wagen door een verrekijker van 40 cm naar walvissen speurt. “Whale watching” noemen ze dat hier.

We stopten aan iedere viewpoint en al snel hadden we prijs ; we zagen zeeleeuwen en –honden dartelen langs de kust of zonnend op een stukje rots. In Sealions Cove, een natuurlijke enorme grot, lagen ze met tientallen op een rots, die alsmaar kleiner werd door de opkomende tij.  Grote mannetjes, duidelijk herkenbaar aan de knots op hun kop en hun brullend geluid ( als van een leeuw, vandaar de naam), de kleinere wijfjes, de meeste met een donker gekleurd jong.

En aan een ander viewpoint zagen we onze eerste walvis, duidelijk, mooi, imposant, met spuitende longinhoud en groot grijsblauwe lijf. Moeilijk vast te leggen op foto of film, maar des te beter in onze herinnering.

We deden 3 nachten over deze kustlijn, telkens van kampplaats veranderend en meer en meer verbaasd over het schoons dat Oregon te bieden heeft.

En het mooiste moet nog komen : “The Oregon Dunes” : een enorm groot duinenlandschap dat zich uitstrekt tot aan de grens met Californie.

En mochten we het niet vinden : we hebben het al gezien in het  “Oregon Coastal Aquarium” ; daar was een duinenlanfschap nagebouwd...