Terug op schema en voorwaarts naar de volgende topic : “Mount Rainier National Park” ; de trots van Washington, de Fujiyama van Amerika, maar hoger, wilder en veel gevaarlijker.  Mount Rainier is namelijk de eerste hindernis die de met vocht beladen westenwinden ontmoeten : dus veel regen in de 4  zomermaanden en enorme sneeuwval in de 8 wintermaanden. Op Paradise (= bezoekerscentrum op 1900 meter) bedraagt de gemiddelde sneeuwval per jaar 16 meter, met records van 29 meter.  Het bezoekerscentrum, met museum wordt momenteel trouwens vervangen door een nieuw, omdat het 2000 liter mazout per dag verbruikt om het dak min of meer sneeuwvrij te houden. ’t Is dat of instorten.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mount Rainier, de nog steeds actieve vulkaan, hebben we langs twee fronten aangevallen : dag 1 langs het noorden met een primitieve overnachting in Greenwater.  Het was die dag uitzonderlijk helder, zodat de berg zich in al zijn glorie kon laten bewonderen, met duidelijk zichtbaar 8 van de 25 gletsjers die de vulkaan rijk is. We beseften toen nog niet hoe uitzonderlijk deze wolkenloze aanblik was en zouden morgen wel meer foto’s nemen. We hebben de berg niet meer gezien,  tenzij in brokjes  gaten tussen de wit-grijze wolken.

Dag 2 begon vroeg met een  zware bergrit (maar slechts ene col) door regenvlagen, soms door de wolken, met overlopende bergrivieren, die af en toe een nieuwe koers varen  en daar geregeld de rijweg voor uitkiezen. De panorama’s naar beneden toe waren adembenemend, die naar boven mistig, en door de slingerende bergweg hadden we last genoeg om te veronderstellen waar ergens zich de top van Mount Rainier kon bevinden.

Tot overmaat van ramp werden we in dit hondenweer nog tegengehouden door 4 zwaailichtende pick-ups met een “flagman” voorop ( een flagman is meestal een vrouw in fluorescerende kledij, met gele helm en een STOP/SLOW teken. Je vind die overal in de US bij wegeniswerken).

Bleek dat een stuk van de weg, na voorlopig hersteld te zijn terug was weggespoeld. Gevolg : in plaats van 9 mijl te kunnen doorrijden naar ‘Paradise”, moesten we 55 mijl terug naar beneden,  uit het park om over Naches via een andere weg de berg in de flank aan te vallen.

Het straffe was, dat we Naches binnenreden onder een stralende zon, met langs de weg fruitkramen met perzikken, druiven en appelsienen en in de velden, langs de hellingen wijngaarden met pinot noir, chardonnay en sauvignon blanc.  Het stadje verder, Yakima, was het centrum van de Washington wineries, met zoals ik al meermaals mocht meemaken, uitstekende wijnen.  Ik heb me nu wijselijk onthouden want ik moest nog een tweede bergrit beginnen. Dus kochten we maar enkele platte perzikken (donut peaches).

“It’s nice weather today” zei ik tegen de boerin. Het mens staarde me aan alsof ze het in Mount Rainier hoorde donderen.

“ Honey, we ‘ve never had less than 300 days ‘f sunshine a year, never you hear”

Bon, we zijn dan maar perziketend het dichte wolkenpak richting Mount Rainier ingereden, en de top was niet te zien….