Rozenstad noemt Portland zichzelf en er staan inderdaad op ieder stuk groen dat de stad  onderhoudt, en dat zijn er nogal wat, geurende rozen in volle bloei. Middelgrote stad met nogal wat clochards in de portieken, die blijkbaar allemaal naar een laat feest waren geweest, want ze sliepen nog. Portland is ook de stad waar de wineries hun verkoopskantoren hebben en dat merk je ook aan het aantal wine bars met Antwerps aandoende terrasjes. ( Nee, ik moet nog rijden)xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Dit weekend werd Portland bezet door Indiers, die met duizenden het Pioneer Courthouse Square bezetten met eettentjes, dansnummers en voordrachten. We hebben niet kunnen uitmaken wat de aanleiding van hun jolijt juist was. We hebben het gevraagd, maar de enige reaktie was een vriendelijk losbollig hoofdgeschud en een verlegen glimlach.

De bedoeling van ons Portlandbezoek was het PAM (Portland Museum of Art) waar volgens onze vrienden werken van hedendaagse Amerikaanse kunstenaars hangen ( Andrew en zoon Jamie Wyeth, Warhol, e.a.). Nu was daar toch wel een tijdelijke tentoonstelling over de schilderkunst in de (Zuidelijke) Nederlanden tijdens de Gouden eeuw, met als hoogtepunt een verzameling  van Rembrandt’s meesterwerken (buiten de Nachtwacht). We gingen er even doorlopen, maar zijn er blijven hangen tot sluitingstijd. Heel mooi, om fier op te zijn.

We sloten Portland af met een diner “en ville” op een blues festival : weelderig oversauste roastbeeflapjes op gebakken rijst en mini hamburgertjes op toastjes. Best te eten als je in beide gevallen de zoete saus kon dumpen. De pepsi maakte het geheel al zoet genoeg. In de festivaltent, waar overigens fantastisch gitaarwerk werd geleverd, kon je bier krijgen, maar daar mocht je dan weer niet eten.

Rare jongens die Amerikanen...

Op het Champoegh State Park, waar we laat die avond aankwamen hebben we dat euvel met Belgische bieren en een handenvol vers geplukte braambessen bezworen.