50 mijl ten noorden van San Francisco, langs de kronkelende kustlijn van Noord-Californie, ligt Bodega Bay. Een lieflijk beschermde baai, waar onze weg 100 meter hoog rond kronkelde, met prachtig zicht op het laaggelegen vissersdorpje. Een postkaart zonder meer en zeker een stop waard. We vonden er een motel met RV park in de tuin, en stalden er ons ijzeren ros. Langs een wandelweg door pijnbomen liepen we naar beneden, langs het vissersdorpje, dat - hoe kan het anders - nogal sterk naar vis rook. Dat vonden trouwens de tientallen meeuwen ook, die zich gulzig verdrongen rond enkele vissersboten die ijverig ingewanden uit pas gevangen vis overboord kieperden. Vlakbij was 1 visrestaurant, maar dat lieten we aan de meeuwen en we klommem moedig langs de andere kant van de baai naar boven. En daar was het : een schitterend hotel, met annex een toprestaurant met visspecialiteiten.  Vanuit het restaurant had je een schitterend zicht op de baai, en door een zijvenster kon je op 300 meter onze RV zien staan. We hadden 2 uur gewandeld om een restaurant te ontdekken vlakbij onze voordeur, want het lag op dezelfde weg die kronkelend rond de baai liep.
We reserveerden een tafeltje tegen zonsondergang en ik zei fier tegen de maitre d'hotel :
" Nice to find a restaurant at walking distance, our RV is just around the corner"
" That's right" antwoordde hij "but please don't walk the drive way, it's suicide. Take your RV to dine out"
Dat was weer een staaltje van overdreven amerikaanse voorzichtigheid dachten we, terwijl we te voet langs de weg de paar honderd meter naar onze RV wilden overbruggen,
Mensenlief !! De weg was 3 haarspeldbochten lang, met langs de ene kant een rotsmuur en langs de andere kant een ravijn, zonder enig spoor van een voetpad.  Enkel 10 cm achter een volle witte lijn.  De eerste bocht hadden we bijna prijs ; een pickup vloog door de bocht, op de witte lijn en kon ons nog net - luid toeterend -  ontwijken. Versteend bleven we op de rand van de afgrond staan, tot we absoluut niets meer hoorden en liepen dan zo snel we konden de bocht door.  Russische roulette langs de amerikaanse westkust !!
Na het douchen hebben we onze rijdende kraam terug ingepakt (slide-in, electriciteit - water - kaka - luifel - grondmatje enz...) en zijn  rustig door de 3 bochten naar het restaurant gereden. Er mochten nog maar eens enkele Belgen te voet gaan.
Het restaurant had valet parking, maar ik heb het "all by myself" gedaan.