Dwars door de US in een motorhome : 25 staten in 6 maand
23-08-2007
CRATER LAKE
Llao,de oppergeest van de onderwereld was smoorverliefd op de bloedmooie dochter van Skele, oppergeest van de bovenwereld. Hij belooft haar het eeuwige leven als ze met hem in de onderwereld komt wonen. Ze weigert en er ontstaat een gevecht tussen Llao en Skele.Skele haalt het, werpt Llao in de berg Mazama en springt er bovenop, waardoor de berg instort en er een enorme put ontstaat.Dit is het verhaal dat de Klamath Indianen sinds eeuwen doorvertellen aan hun kinderen.
Nog niet zo lang geleden ontdekten geologen dat de vulkaan Mount Mazama niet tot uitbarsting is gekomen, maar is ingestort.Onder de vulkaan bevond zich een groot magmaveld, dat kilometers verder uitgebarsten is langs een andere vulkaan. Daardoor is Mount Mazama ingestort en is er een krater ontstaan van 55 mijl omtrek en 950 meter diep. De krater is volgelopen met smelt- en regenwater en dat is het zuiverste water ter wereld. Je kan er zo van drinken.
Deze instorting gebeurde 7850 jaar geleden.Straf hee.
Je kan met een RV rond Crater Lake rijden, wat we dan ook gedaan hebben.Bij elk viewpoint, en dat waren er ettelijke,namen we een reeks fotos, die achteraf bekeken zo goed als niet van mekaar verschilden. Maar het zicht was telkens zo onvergetelijk mooi, dat we het gewoon niet konden laten.
We hadden wel een goeie dag uitgekozen om de rim rond Crater Lake af te leggen.Het was founders day ; hulde aan de stichter van dit Nationaal Park. Dit betekent gratis inkom, speciale gelegenheidsT-shirts en andere prullaria waar Amerikanen van kwijlen. Neem daarbij nog het uitzonderlijk heldere weer en het was alsof we met een praalwagen de ommegang van Antwerpen deden. Tot overmaat van ramp had een of andere organisatie een wielerwedstrijd rond het meer georganiseerd... in de tegengestelde richting.
Ik kon s avonds geen water meer zien, hoe zuiver het ook mocht zijn...
Amaai. Moet er geen zand zijn?Zo ver het oog reikt, ongelooflijk hoge gouden duinen, doorspekt met plukjes dennebossen die soms doorlopen tot aan het strand.Een groot gedeelte van deze duinbergen is natuurreservaat, maar een deel is voorbehouden voor recreatie van de puurste soort : dune riding.Mijlen en mijlenver kan je hier ongestoord met quads, buggies, trials, jeeps, en zelfgemaakte combinaties daarvan over duinen vliegen,tegen bomen knallen,op steile hellingen kruipen, in afgronden vallen en je machien uitrgraven.
Jongens jongens wat een feest. Je kan alles huren en dat hebben we graag gedaan. Dien voor 1 uur, ik voor 2 en dat was ruim voldoende want je word driester en driester op zon ding,. Op het einde heb ik een spectaculaire koprol uitgelokt (ongewild) met een blauwe voorarm en vieze zalfstank tot gevolg.
Diezelfde dag wilden we nog doorrijden naar Crater Lake National Park, 170 mijl terug het binnenland in, maar daar is niet veel van in huis gekomen.De eerste 70 gingen vlotjes op anderhalf uur, maar daarna kozen we een shortcut door een kloof en over een bergkam : een prachtige weg, maar bochtig en hellend. Na 2 uur vroeten waren we 40 mijl gevorderd, hadden welgeteld 1 tegenligger ontmoet en 5 keer moeten remmen voor overstekende herten met bambietjes die blijkbaar nog nooit een RV hadden gezien.
We kapten ons af op het Steward State Park mooi gelegen aan een stuwmeer, en kregen een site van 60 voet met vuurplaats en bbq. We waren nog juist in staat om een rijpe Oregon cantaloupe (soort cavaillon) te verdrinken in amontillado sherrymet parmaham enieder een poot van +/- 50 cm gekookte king crab te soppen in zelfgemaakte cocktailsaus.
Oh ja, der was ook nog een fles goedkope Washingtonse riesling...
Onze tweede poging zee zien was veel succesvoller. We trokken van Champoegh State park naar Newport, een stad die niet alleen qua naam op Niewpoort-bad geleek. En sloegen onze luifel open op South Beach State Park, een schitterende lokatie langs de grillige kust van Oregon.Volgens brochures wemelde de zee hier vanzeehonden en zeeleeuwen en met een beetje geluk kon je zelfs spuitende walvissen observeren, die hier waren blijven hangen op hun trek naar de noordelijke ijszee om er te paren (hoofdpijn? Geen goesting?).
Ons gaan ze niet meer hebben zei Dien, onze ervaring met de beren indachtig. Ik zag haar al in een of andere winkel staan met een plastieken walvis onder de arm terwijl ik schaamteloos stond te fotograferen.Dus bezochten we het Oregon Coastal Aquarium, waar we a volonte zee-otters, -robben, -honden en leeuwen voorgeschoteld kregen, en als toemaatje nog een honderdtal soorten vissen, krabben en kwallen, allemaal braaf poserend voor onze gretige lenzen. Van de blauwe vinvis hadden ze enkel maar een geraamte.
En dan begon het echte werk :we reden zuidwaarts langs de prachtige kustlijn van Oregon, aanvankelijk nog door nevelslierten omfloerst, maar geleidelijk opensplijtend in een staalblauwe hemel, met dennebossen tot aan de vloedlijn,eenzame baaien met gouden stranden, rotspartijen met spelonken en om de 15 minuten een viewpoint met uitkijkpost, waar de oudere Oregonees vanuit zijn wagen door een verrekijker van 40 cm naar walvissen speurt. Whale watching noemen ze dat hier.
We stopten aan iedere viewpoint en al snel hadden we prijs ; we zagen zeeleeuwen en honden dartelen langs de kust of zonnend op een stukje rots. In Sealions Cove, een natuurlijke enorme grot, lagen ze met tientallen op een rots, die alsmaar kleiner werd door de opkomende tij.Grote mannetjes, duidelijk herkenbaar aan de knots op hun kop en hun brullend geluid ( als van een leeuw, vandaar de naam), de kleinere wijfjes, de meeste met een donker gekleurd jong.
En aan een ander viewpoint zagen we onze eerste walvis, duidelijk, mooi, imposant, met spuitende longinhoud en groot grijsblauwe lijf. Moeilijk vast te leggen op foto of film, maar des te beter in onze herinnering.
We deden 3 nachten over deze kustlijn, telkens van kampplaats veranderend en meer en meer verbaasd over het schoons dat Oregon te bieden heeft.
En het mooiste moet nog komen : The Oregon Dunes : een enorm groot duinenlandschap dat zich uitstrekt tot aan de grens met Californie.
En mochten we het niet vinden : we hebben het al gezien in hetOregon Coastal Aquarium ; daar was een duinenlanfschap nagebouwd...
Rozenstad noemt Portland zichzelf en er staan inderdaad op ieder stuk groen dat de stadonderhoudt, en dat zijn er nogal wat, geurende rozen in volle bloei. Middelgrote stad met nogal wat clochards in de portieken, die blijkbaar allemaal naar een laat feest waren geweest, want ze sliepen nog. Portland is ook de stad waar de wineries hun verkoopskantoren hebben en dat merk je ook aan het aantal wine bars met Antwerps aandoende terrasjes. ( Nee, ik moet nog rijden)
Dit weekend werd Portland bezet door Indiers, die met duizenden het Pioneer Courthouse Square bezetten met eettentjes, dansnummers en voordrachten. We hebben niet kunnen uitmaken wat de aanleiding van hun jolijt juist was. We hebben het gevraagd, maar de enige reaktie was een vriendelijk losbollig hoofdgeschud en een verlegen glimlach.
De bedoeling van ons Portlandbezoek was het PAM (Portland Museum of Art) waar volgens onze vrienden werken van hedendaagse Amerikaanse kunstenaars hangen ( Andrew en zoon Jamie Wyeth, Warhol, e.a.). Nu was daar toch wel een tijdelijke tentoonstelling over de schilderkunst in de (Zuidelijke) Nederlanden tijdens de Gouden eeuw, met als hoogtepunt een verzamelingvan Rembrandts meesterwerken (buiten de Nachtwacht). We gingen er even doorlopen, maar zijn er blijven hangen tot sluitingstijd. Heel mooi, om fier op te zijn.
We sloten Portland af met een diner en ville op een blues festival : weelderig oversauste roastbeeflapjes op gebakken rijst en mini hamburgertjes op toastjes. Best te eten als je in beide gevallen de zoete saus kon dumpen. De pepsi maakte het geheel al zoet genoeg. In de festivaltent, waar overigens fantastisch gitaarwerk werd geleverd, kon je bier krijgen, maar daar mocht je dan weer niet eten.
Rare jongens die Amerikanen...
Op het Champoegh State Park, waar we laat die avond aankwamen hebben we dat euvel met Belgische bieren en een handenvol vers geplukte braambessen bezworen.
De Columbia rivier is tevens de grens tussen Washington en Oregon : dus wash out WA andhere we come OR, We staken de rivier overen kwamen in de regen Warrenton binnen gereden, een dorp van niks, dat stonk naar de vis. Maar koppig bleven we de kustlijn volgen, zuidwaarts naar de prachtige zandstranden van Oregon.Maar de regen bleef ons achtervolgen en als troost kozen we een luxe KOA (met overdekt zwembad, sauna en hot tub), waar we nog steeds in de regen ons fort opstelden en een baaldag inlasten. Dat betekent : losse vijzen bijeen keren en proberen te ontdekken waar ze uitgevallen zijn; piepende onderdelen smeren (aanvankelijk deed ik dat met virgin olijfolie, maar sinds het bezoek van Walter doe ik dat professioneel met WD-40, een wondermiddel!) ; vuile was sorteren en wassen, strijken ; bier- en wijnkelder oprommelen en inventariseren; blog bijwerken, e-mails schrijven, soepjes klaarmaken (brocolli prei tomaat) en telefoons plegen en constateren hoeveel we weer boven budget zitten.Allemaal in de regen, alhoewel ik moet toegeven dat die in Oregon iets warmer aanvoelt dan in Washington.En dan is het hartverwarmendom zien hoe naast ons een jong koppeltje van ongeveer 125 kilo per stuk druipend ligt te worstelen om hun twee persoonstentje op te stellen (voor ieder eentje uiteraard) met bbq(1 voor beiden).
Toen we de volgende morgen opstonden was de regen over en het koppel, buiten twee bumps in het terrein, verdwenen...
Ik wil de zee zien zei Dien, half zichtbaar in de mist. En daar zat iets in : niet dat we de bergen moe waren, maar we houden nu eenmaal van afwisseling, dus trokken we westwaarts, pikten de Columbia River op en volgden die naar zijn monding. Dat hadden voor ons ook Lewis & Clark gedaan,de illustere ontdekkingsreizigers die op een klein jaar van St Louis over de Missouri en de Columbia de Stille Oceaan hadden bereikt.Niet dat je zoiets zou vergeten, want om de 2 mijl staat hier een historic marker langs de weg, die wel een of ander vermeldenswaardig feit over de expeditieleden verheerlijkt. En plots :
Ocian (sic) in view! O! The joy!zei Lewis tegen Clark terwijl ze mekaar in de armen vielen.Na 4.200 mijl en ontelbare avonturen hadden ze hun doel bereikt. Op het uiterste puntje land bouwden ze eenkamp, dat ze algauw moesten versterken tot fort om horden beren buiten te houden die hun voedsel kwamen stelen.
De kaap, waar hun fort stond, noemt Cape disappointment en die naam intrigeerde ons dermate dat we erheen reden. Het was nu een memorial state park, met campside, prachtig gelegen maar zonder beren. Toen we er in de namiddag aankwamen regende het. Geen thunderstorm, maar gewoon, Belgische regen, gezapig maar continu, s avonds, s nachts en heel de volgende dag.Van een disappointment gesproken.
Lewis en Clark bleven hier 106 dagen om uit te rusten, voedsel te vergaren, vis te drogen en zeewater te koken om zout op te slaan. Wij bleven 1 nacht, aten 2 lichtgekookte eitjes met toast en trapten het af ( en wij hadden 13.000 mijl afgelegd).
Toch nog even langs de zoveelste Lewis en Clark historic marker :
Uit hun dagboek :
Of the 106 days we spent at the fort, it rained every day but 12, and the men suffered from colds, influenza, rheumatism and other aliments that the captains treated. Clothing rotted and fleas infected the blankets and hides of the bedding to such a degree, that a full nights sleep was often impossible.
Dat is de naam van het Mount Rainier Visitor Centre op 1900 meter. Het lag wel in de zon, maar de top was omsluierd met een dik wolkenpak.Alhoewel het paradijs voor ons part wel iets warmer mocht zijn was de naam toch niet slecht gekozen ; op de 4 sneeuwvrije maanden ontstaan hier bloemtapijten op lichtglooiende alpenweiden, die ons regelmatig deden uitkijken naar lachende Milkakoeien met een beiaardbel rond hun nek.Maar buiten berggeiten, geelbuikmarmotten en toeristen viel er geen wild te bespeuren.Behalve de natuur natuurlijk, die was ontzettend wild. We kozen voor het Nisqually gletsjer trail,een niet te moeilijke wandeling die ons dichtbij de grootste gletsjer van Mount Rainier bracht, langsheen bebloemde alpenweiden en kabbelende bergriviertjes, waar in stilstaande poeltjes duizende dikkopjes rondzwommen, op zoek naar hun pootjes.Een sprookjeswandeling was het, met op de achtergrond Julie Andrews en The sound of Music.
De gletsjer zelf was indrukwekkend : ons pad eindigde op een natuurlijk balkon, waar je de gletsjer (in ons geval) uit de wolken zag komen.We stonden op 1,4 km van de voet vandaan en een 60 meter hoger.Tot in 1980 kon je op deze plek (met gids) door de blauwe ijsgrotten van degletsjer wandelen.Toch is dit niet aan het global warming effect te wijten, want deze gletsjer groeit nog. Dat moest blijken uit het melkwitte water dat aan de voet van de gletsjer een rivier vormt en lager een meer (white waters). Het wit wordt veroorzaakt door het schuren van in het ijs gevangen rolstenen op harde rotsen.De stenen verpulveren en geven een soort plaaster af dat het water wit kleurt.Wij, de specialisten, noemen het gewoon glacierflour.
We sliepen aan de voet van de berg, in Cougar Rock National Camp Ground en gingen vroeg opstaan in de hoop de top nog eens deftig te mogen aanschouwen. Toen ik de volgende morgen, kwik zoals steeds, uit ons hok sprong viel ik precies in de gletsjerbloem... maar t was mist.
Vorig jaar november was nat en uitzonderlijk warm.In plaats van sneeuw viel er enorm veel regen.Hoog in de gletsjer zijn daardoor merenontstaan, die op een gegeven moment zoveel water bevatten, dat een deel van de gletsjer is ingestort. Die miljoenen gallon water, ijs en rotsblokken baanden zich dan in een verschrikkelijke vloed een weg naar beneden en vernielden alles wat ze tegenkwamen : bossen, wegen, bruggen, huizen.Alsje voor die kilometerlange gapende wonde staat die het water heeft veroorzaakt, dan voel je je toch heel klein en kwetsbaar en kijk je met groeiend ontzag naar de kracht van de natuur.
Ik zal nooit meer dammetjes bouwen in een bergriviertje..
Terug op schema en voorwaarts naar de volgende topic : Mount Rainier National Park ; de trots van Washington, de Fujiyama van Amerika, maar hoger, wilder en veel gevaarlijker. Mount Rainier is namelijk de eerste hindernis die de met vocht beladen westenwinden ontmoeten : dus veel regen in de 4zomermaanden en enorme sneeuwval in de 8 wintermaanden. Op Paradise (= bezoekerscentrum op 1900 meter) bedraagt de gemiddelde sneeuwval per jaar 16 meter, met records van 29 meter.Het bezoekerscentrum, met museum wordt momenteel trouwens vervangen door een nieuw, omdat het 2000 liter mazout per dag verbruikt om het dak min of meer sneeuwvrij te houden. t Is dat of instorten.
Mount Rainier, de nog steeds actieve vulkaan, hebben we langs twee fronten aangevallen : dag 1 langs het noorden met een primitieve overnachting in Greenwater.Het was die dag uitzonderlijk helder, zodat de berg zich in al zijn glorie kon laten bewonderen, met duidelijk zichtbaar 8 van de 25 gletsjers die de vulkaan rijk is. We beseften toen nog niet hoe uitzonderlijk deze wolkenloze aanblik was en zouden morgen wel meer fotos nemen. We hebben de berg niet meer gezien,tenzij in brokjesgaten tussen de wit-grijze wolken.
Dag 2 begon vroeg met eenzware bergrit (maar slechts ene col) door regenvlagen, soms door de wolken, met overlopende bergrivieren, die af en toe een nieuwe koers varenen daar geregeld de rijweg voor uitkiezen. De panoramas naar beneden toe waren adembenemend, die naar boven mistig, en door de slingerende bergweg hadden we last genoeg om te veronderstellen waar ergens zich de top van Mount Rainier kon bevinden.
Tot overmaat van ramp werden we in dit hondenweer nog tegengehouden door 4 zwaailichtende pick-ups met een flagman voorop ( een flagman is meestal een vrouw in fluorescerende kledij, met gele helm en een STOP/SLOW teken. Je vind die overal in de US bij wegeniswerken).
Bleek dat een stuk van de weg, na voorlopig hersteld te zijn terug was weggespoeld. Gevolg : in plaats van 9 mijl te kunnen doorrijden naar Paradise, moesten we 55 mijl terug naar beneden,uit het park om over Naches via een andere weg de berg in de flank aan te vallen.
Het straffe was, dat we Naches binnenreden onder een stralende zon, met langs de weg fruitkramen met perzikken, druiven en appelsienen en in de velden, langs de hellingen wijngaarden met pinot noir, chardonnay en sauvignon blanc.Het stadje verder, Yakima, was het centrum van de Washington wineries, met zoals ik al meermaals mocht meemaken, uitstekende wijnen.Ik heb me nu wijselijk onthouden want ik moest nog een tweede bergrit beginnen. Dus kochten we maar enkele platte perzikken (donut peaches).
Its nice weather today zei ik tegen de boerin. Het mens staarde me aan alsof ze het in Mount Rainier hoorde donderen.
Honey, we ve never had less than 300 days f sunshine a year, never you hear
Bon, we zijn dan maar perziketend het dichte wolkenpak richting Mount Rainier ingereden, en de top was niet te zien .
De stad Olympia ligt aan de voet van het gelijknamig nationaal park en helemaal onderaan de baai van Seattle.Het is voor ons tevens een stopplaats tussen 2 natuurparken (Olympic Mountains en Mount Rainier) om proviand en leesvoer op te slaan(ik) en ons lichaam bij te werken in een beautysalon (Dien).
Toen beide noden bevredigd waren, wandelden we effe langs de vismarkt en dat hadden we niet mogen doen. De vissen vroegen om opgegeten te worden en in onze fantasie roken we Oostendse garnaalkroketten en Zeeuwse Mosselen en beloofden mekaar dat dit een prioriteit moest worden als we terug in Belgie waren. Dat en rauw paardegehakt op verse pistolets bij pa en ma Lefevre.
Om de hoek, aan de kaai lag een visrestaurant met prachtig terras en schitterende kaart. We aten:
Gegrillde heilbot met boomgerijpte Washington perziken en boter-limoensaus op Basmatirijst met blonde rozijntjes,
En croute gebakkentongfiletjes met botersaus en fijne tuinboontjes met dezelfde rijst,
Coupe eigenbereid perzikijs (platte perziken = donut peaches) met slagroom
Taartje van zwarte bessen en frambozen met vanille-ijs.
We dronken er een Washington Gewurztraminer bij en waren weeral gelukkig.
Ne mens moet toch niet veul hemme oem gelukkig te zain hee...
De barbecue-partyvan Sarah en Ankur leverde niet alleen nieuwe vrienden op, maar massas raadgevingen en info over de staat Washington, the evergreen State en de topics die we absoluut niet mochten missen.
Dus pasten we ons programma lichtjes aan en verlegden onze route noordwestelijk naar het Olympic Natrional Park ; een afgelegen stuk wildernis, biologisch zeer gevarieerd, met besneeuwde bergtoppen, wilde rivieren, watervallen en regenwouden.Met een regenval van meer dan 4 meter per jaar groeien hier varens van 2 meter en enorme Douglas sparren die gemakkelijk de 100 meter hoogte halen.
We zijn 2 dagen door dit regenrijke gebied getrokken, hebben een korte maar zeer mooie trekking gedaan door majestueuze bossen, volledig bedekt met mossen en hebben geen druppel regen gekregen.Integendeel, stralende zon, alhoewel we daar onder het dichte woud niets van gevoeld hebben. Weer een overnachting op een primitieve camping, zo goed als alleen, met een prachtige vuurplaats en massas hout.
t Was wel moeilijk om de top van Mount Olympus (2500 meter) te ontdekken tussen al dat groen...
Maandagavond, na een prachtige wandeldag door Seattle, waren we mee uitgenodigd op een barbecue-party die Ankur en Sarah hadden georganiseerd, samen met enkele van hun vrienden. Ankur werkt op business development van Microsoft en de mannelijke helft van het gezelschap bestond volledig uit collega's, behalve mezelf dan, maar dat werd iedereen nogal snel duidelijk (niet zozeer omwille van mijn gebrekkige computerkennis, wel omwille van mijn leeftijd.) Toch werden we opmerkelijk snel opgenomen in het gezelschap en beleefden een aangename en smakelijke avond. Hoofdbrok van de bbq was de versgevangen zalm van Ankur, die bovendien deskundig werd gerookt op speciale houtblokjes : heerlijk met gestoomde groentjes "en papilotte" en aardappeltjes uit Washington, die volgens insiders nog lekkerder zijn dan de famous potatoes van Idaho. Ook de wijnen van Wahington kunnen zich zeker meten met die van Californie. Bovendien stond er geen rem op de hoeveelheid, want we werden na het feestje weer keurig afgeleverd aan de "deur" van ons mobiel hotel. "Partir c'est mourir un peu" en dat was het echt wel toen we afscheid namen van een heel tof koppel in een heel toffe stad... And don't forget what you promised us : to come and see us the first time you're in Belgium. You will always be welcome. Thanks and byebye Ankur and Sarah.
Lang geleden, toen ik nog bij Wyeth werkte, vertoonden wij op geregelde tijdstippen een van de beste motiveringsfilmpjes die ik ooit gezien heb. "FISH" noemde het en het ging erover hoe je in elke job door creativiteit en enthousiasme een aanstekelijk soort plezier in je werk kan leggen, dat de mensen aantrekt en aanzet tot kopen. Deze film werd opgenomen in de "Pike place Market", de boerenmarkt aan de waterfront van Seattle, in een van de aantrekkelijk ge-etaleerde viskramen. Dat bewuste viskraam werkt nog altijd op identiek dezelfde manier als in de film. De verkopers werpen met zalmen van 5 kilo, met reuzekrabben en zeespinnen, en gooien af en toe zo'n zespin tussen het verschrikte publiek (dat blijkt dan een plastieken te zijn). Zij roepen slogans, houden mekaar en het publiek voor de gek en pikken soms iemand uit het publiek om zalmen op te vangen. Het is absoluut de sterattractie van heel de Pike Place Market, die enorm veel volk trekt, zodanig zelfs dat eventuele kopers moeilijk tot aan het kraam geraken door de rijen fotograferende toeristen. Ze kopen dan maar hun vis bij het volgende kraam, maar dat komt in het filmpje niet voor...
Na ons avondje uit in t stad hadden we met Sarah afgesproken in de allereerste Starbucks coffeeshop van Amerika en dus van de wereld.Een klein winkeltje van niemendal, midden in de Pike Place Market, de Farmers Market van Seattle, vlak aan de vissershaven.
Voor de coffeeshop speelde een skifflegroepje swingende muziek en ik was al direkt verkocht. Sarah ook, die stond een paar meter verder te luisteren, maar dat ontdekten we maar nadat ze ons belde om te vragen waar we bleven.
Lekker koffietje, flaneren langs de markt, proeven van de honig en de tientallen soorten balsamico, bewonderend kijken naar de viskramen (zie verder) : wat een stad !
Langs de waterfrontnaar het nieuwe openluchtmuseum, eventjes rusten in het auditorium, met dank aan Bill Gates voor de sponsoring en dan het centrum van de stad in voor enkele korte en gratis busritjes naar een van de vele echte restaurants die Sarah voor ons had voorgeselecteerd.Dien wou absoluut nog eens een echt pizza eten, dus het werd Serious Pie Uiterst gezellig, allemaal zeer originele pizzas en pies. Het werden 3 verschillende pizzas, zodat we uit mekaars borden konden eten. Ik vond de mijne het lekkerst : canterellen met wilde kruiden en zachte kaas, doorgespoeld met een flesje Chianti Classico.
Even langs de biblioteek : een wonderlijk gebouw waar je dagen in kunt rondlopen en dan naar het SAM (Seattle Art Museum), met de beroemde hamerende man voor de deur (Hammering Man ; een stalen kunstwerk van 15 meter hoog)
Helaas ! : ook hier zijn de musea op maandag gesloten.
Maar Sarah kwam snel met een alternatief op de proppen : the underground
Voor zover ik weet heeft Seattle geen metro en toch bezit het een unieke underground. Toen het stadscentrum, in volle bloei, in 1889 volledig in rook opging bouwden de handelaars hun stad zeer snel terug op, op de gronden van hun afgebrande panden, maar groter, rijker en in steen. Het stadsbestuur, iets trager reagerend koos ook voor een grondige aanpak en besloot om de straten een 3tal meter te verhogen. Ondertussen waren de hotels, cafes met terrasjes langs de nieuwe voetpaden en winkels met weelderige etalages al volop in gebruik, 3 meter lager dan het straatniveau. Dus om van je stamcafe naar het restaurant aan de overkant te wandelen moest je een ladder op, de straat oversteken en daar terug een ladder af. Voor winkelende naaisters werden de ladders gretig vastgehouden door een rij aanschuivende mannen, maar zatlappen vielen geregeld met ladder en al naar beneden. ( Vandaar ladderzat). Toen ook regelmatig paarden met kar en koetsier 3 meter lager op de trottoirs donderden werd het gaanpad 3 meter hoger overkoepeld en kon je de etablissementen binnen langs de eerste verdieping. Later, toen bleek dat de ondergrondse trottoirs erg in trek waren bij clochards, hoeren en miljoenen ratten, werden ze hermetisch afgesloten. Maar ze bestaan nog en nu kan je in de omgeving van "Pioneer Place" onder begeleiding door die underground wandelen. Je ziet er nog de oorspronkelijke ingangen en etalages en soms zie je door dikke glasramen mensen winkelen, want in vele oude huizen blijft het originele gelijkvloers behouden en kom je nog altijd binnen langs de eerste verdieping....
Neem een stad aan de stroom, met een waterfront, een museum aan de stroom, historische gebouwen, een wandeling in de ondergrond en gezellige terrasjes en leuke eethuisjes. Neem de mensen die er wonen, een beetje chauvinist, maar zeer terecht,fier en extravert.Mensen die de stad doen leven, die de stad een ziel geven en er verliefd op zijn.
Natuurlijk is die stad Antwerpen... centrum van de wereld.
Gisteren en vandaag hebben wij nog zon stad ontdekt : Seattle
Het moet gezegd, het weer zat ongelooflijk mee en we hadden een van de beste gidsen die Seattle rijk is : Sarah ! ; de dochter van onze goeie vrienden Maurice en Jeanine, die we 3 jaar geleden begeleid hebben op haar huwelijksfeest met Ankur (Amerikaan) en sindsdien in Seattle woont en studeert.
De geschiedenis van Seattle is niet oud, maar berucht.Gestart als handelspost rond 1850 en spectaculair uitgebreid als houtcentrum door zijn uitstekende ligging trok de stad enorm veel pioniers. Allemaal mannen, die het niet nauw namen met de wet.Er waren ook 2000 naaisters ingeschreven, maar bij nader inzien vond men maar 3 naaimachines : de dames leverden hand- en andere diensten.Het stadsbestuur besloot dat de dames oinmisbaar waren, maar liet ze wel belasting op hun inkomsten betalen.En meteen waren de enorme, door stoom aangedreven houtzagerijen niet meer de grootste inkomstenbron van Seattle.
Twee belangrijke feiten bepaalden mee de verdere ontwikkeling van de stad : in 1889 verwoestte een enorme brand het volledige stadscentrum, dat zeer snel en veel degelijker werd heropgebouwd (meer daarover later).
Een tweede belangrijk feit kwam in 1897, toen in Klondike (Alaska) goud werd ontdekt. Duizenden goudzoekers veroorzaakten de Klondike Goldrush en vertrokken allemaal vanuit Seattle naar Alaska. Materiaal en levensmiddelen voor 1 jaar werden in Seattle aangekocht.
Vandaag is Seattle hoofdkwartier van Boeing, Microsoft, Starbucks, Amazon.com en andere belangrijke bedrijven.
Maar ondanks enorme inspanningen van de diverse stadsbesturen zijn er nog altijd veel meer mannen dan vrouwen in Seattle.
Misschien daarom dat het zon gezellige stad is??....
Dien en ik hadden alletwee dringend nood aan een stad en besloten het uiterste uit onze woonwagen te halen en in een trek naar de grote stad Seattle te rijden. Dat lukte wonderwel want precies om 17 uur stonden we op de enige stadscamping die Seattle rijk is : de Trailer Inn Campground in Bellevue (Belvjoe), een voorstad. Sarah en Ankur verwachtten ons eerst morgen, maar toen we belden kregen we een enthousiaste Sarah aan de lijn die ons voorstelde om 's avonds al direct de stad in te trekken : hapje eten, glaasje drinken, zodra haar man terug was van een visjacht op zalm. Twee uur later pikten ze ons op voor de "deur". De avondzon liet Seattle op zijn mooist zien : enorm veel groen, moderne gebouwen en de verlichte "Space Needle" als een kompasnaald het centrum overschouwend, zo'n beetje als onze kathedraal (een heel klein beetje hee). We aten Indisch - spicy en very spicy - en gingen daarna, onder wild gejuich van Dien, Belgisch bier drinken in de "Stumbling Monk". Een schitterend praatcafe, met alle Belgische trappisten (Chimey van t' vat), Liefmans Kriek en alle Belgische klassiekers, plus nog enkele waar ik nog nooit van gehoord had. De sfeer, het lekkere bier, maar vooral Sarah en Ankur maakten dat we ons echt thuis voelden in een stad, die op deze reis het verst verwijderd was van Antwerpen. Toen we naar hun appartement wandelden keek ik naar de Space Needle en ik meende echt de beiaard te horen. Maar dat kan van de laatste trappist geweest zijn...
Niet lachen Iris, maar in Coeur dAlene heb ik een onooglijk klein pietluttig botsingetje gehad. En dan nog wel tegen een lege trailer van een motorboot.Die gasten met hun motorboten denken dat ze zich alles kunnen permiteren : ze parkeren hunne vette jeep binnen de lijnen van een parkeerplaats en dan hangen ze der nog 5 meter oud ijzer op wielen achter, buiten de parkeerlijnen wel te verstaan. En dan moet die sukkelaar van ne gepensioneerde, die zijn laatste centen aan een Arvke heeft besteed en reglementair binnen de lijnen stond geparkeerd achteruit manoevreren om op tijd op zijn primitieve camping te gaan staan, terwijl meneer en madam moteurboot bierdrinkend zalm liggen te vissen.
Met andere woorden, ik ben in fout en ik heb een briefje op zijn windshield geplakt met mijn cell phone.Want wachten kunt gop dat volk niet : die zitten op een of ander eiland vuur te stoken, vis te bakken en heelder nachten te lullen.
( Nota :als ik dit schrijf is het 4 dagen later en ik heb nog altijd niks gehoord, dien trailer is waarschijnlijk weer niet verzekerd hee)
Toch nog even iets over Coeur dAlene :een bonbondozenstadje, keurig verzorgd en volledig ingesteld op rijkemensentoerisme(met moteurboten enzo) Er is een schitterend *****Coeur dAlene Resort met overdekte jachthaven en boardwalk tot ver in het meer. Volgens de brochureligt hier ook de enige vlottende golf ter wereld. Daar moesten we meer van weten en uiteindelijk bleek het enkel de 9de green te zijn die een eindje van de kust lag te dobberen.Maar toch, iedere golfer weet dat een waterpartij voor een green aanleiding geeft tot frustrerende resultaten en dat zal hier zeker het geval zijn, vooral als er schuimkopjes op het water staan.
Coeur dAlene was wel een lunch waard, op een terrasje langs de ma tu vu laan : voor Dien een echte pizza, voor mij pannini met 3 soorten vlees en bijna Belgische frietjes. Maar de ontdekking was een Pinot Noir uit Oregon : duur, maar de beste Pinot Noir die ik heb gedronken. Onthouden dus...
De Rocky Mountains werden snel kleiner toen we langs een scenic drive zuidwaarts naar Missoula reden, om daar de Interstate 90 op te pikken die ons uiteindelijk, binnen een dag of drie,naar Seattle zou voeren.
Tijdens de afdaling naar Missoula reden we verschillende keren door afgebrande, nog rokende bossen, zagen in de verte bosbranden en de helicopters erboven met grote waterzakken en passeerden langs de weg rust- en bevoorradings-kampen van de fire fighters.Die mensen blijven dagen, soms wekende branden volgen en overnachten in mobiele tentenkampen.
Maar het kan nog straffer.In Missoula hadden we de gelegenheid om een basis van de Smoke Jumpers te bezoeken.Dit zijn ook brandweerlui, die per parachute gedropt worden op de vuurlijn van een beginnende brand. Elk van hen heeft 85 kg materiaal bij, inbegrepen slaapzak, tent, drinkwater, kettingzagen en radio-apparatuur. Zij trachten de brand te beperken, ontsteken soms een tegenbrand en geven nuttige info door aan blusvliegtuigen en gewone pompiers. Geen koorknapen die mannen, vorig jaar zijn er 17 in een brand gebleven
Verder dan St Regis zijn we die dag niet gekomen, maar we troffen een camping met alles erop en eraan.
We hebben wijselijk toch maar geen vuur gemaakt die avond. Stel je voor dat je een paar Smoke Jumpers op je dak krijgt...
Langer dan 2 dagen zonder water en electriciteit is moeilijk, voraal als je geen generator mag gebruiken, want stilte is heilig op zon primitieve campings. Dus langs de westkant woonden we 2 dagen even buiten het park, op West Glacier KOA, met zwembad, hot tub, full hook-up en wasserij.
Van daaruit beklommen we per free shuttle de westelijke going-to-the-sun road, langs Lake McDonald,The Loop, Triple Arches ( spannend : de weg kleeft gewoon aan de vertikale rotswand, ondersteund door drie bogen) tot aan de Logan pas.Op die manier hebben we op de 4 dagen de volledige route 2 keer afgelegd, met diverse korte wandelingetjes naar de meest markante punten.
We deden nog 1 spectaculaire wandeling : de Highline Trail. Zoals de naam zegt vertrekt dit pad op het hoogst berijdbare punt en blijft op die hoogte doorlopen, terwijl de bodem onder je van 2000 meter naar 1000 meter zakt. Het is een gevaarlijk pad, dat soms niet meer is dan een richel van 30 cmlangs een verticale rotswand van 300 meter diep. ( Er liep wel een touw langs de rotswand waar je je kon aan vastklampen)
Het heeft me enorm veel overtuigingskracht gekost om Dien zover te krijgen. Maar het heeft haar veel meer moed gekost om, met de tranen in de ogen en twee handen aan het touw, de gevaarlijkste stukkente overbruggen. Maar ze heeft het gedurfd.Het pad was 26 mijl lang, waarvan we 5 mijl hebben afgelegd, hoog boven de rivieren, de bossen en de going to the sun road
